zondag 1 januari 2012

1 januari 2012; een nieuw jaar…..


De laatste dag van het jaar gebruik ik graag om even terug te kijken naar het afgelopen jaar. Wat was me dat een jaar zeg! Veel woelige emoties; tegenslagen maar ook bevestiging en versterkte vriendschapsbanden met Steun, ook uit onverwachte hoeken. Afscheid en verdriet, versus vreugde en toekomst doel. Roerig was het en intens. Ik heb veel geleerd….. naïviteit en goedgelovigheid zijn behoorlijk afgeslankt.  Terri uit Dhangadhi zegt; “What doesn’t kill you, makes you stronger” Nou dat lijkt me een waarheid als een koe!
Nu ben ik hier, in Nepal. Veel lijkt al lang geleden en ver weg. Gelukkig maakt internet het mogelijk om met dierbare vrienden en mijn familie in contact te blijven. Ik weet nu hoe veel waarde ik daar aan hecht, en hoe belangrijk het voor mij is om me goed te kunnen voelen!
De afgelopen anderhalve week waren dan ook echt heel zwaar voor mij. Bijna zwaarder dan het begin van vorig jaar….en dat wil wat zeggen….. Het was geen verstandige zet om ons vlak voor al deze feestdagen naar onze placements te laten verhuizen. Het was voor het gemoed veel beter geweest wanneer ze ons als groep bij elkaar hadden gelaten om met elkaar deze dagen in ieder geval te vieren. Dit was ook al opgemwerkt door enkele lieve vrienden van mij.  Ondanks dat ik me overdag goed kon houden, mede door de zon en afleiding, werd het mij ’s avonds wel eens te veel. Een goed tranendal was dan het resultaat….. Ook wanneer iemand mij vroeg hoe het met mij was, hield ik het maar met moeite droog. Onzekerheid, bang voor het onbekende, niemand hier hebben om mee uit te wisselen en het ontbreken van internet om met dierbaren in contact te blijven, waren de oorzaak hiervan. Maar goed, tranen zeggen niets over mijn kracht en doorzettingsvermogen, ze maken mij vaak sterker.
Ik ben niet de enige die ’s avonds om 18.30u het bed in kruipt met een zaklamp en een e-reader. Om die tijd is er namelijk meestal een power cut die 2.30u duurt. Het leven stopt ’s avonds vroeg. Iedereen, en zeker vrouwen, zorgen ervoor eer het donker wordt thuis te zijn. De schemering begint rond 17.00 en een half uur later is het pikkedonker. Straatverlichting kennen ze hier niet. Als dan de stroom weer terug komt, ligt het leven in Nepal eigenlijk al stil. Hierdoor staan zoveel mensen zo vroeg in de ochtend alweer op. Rond 5u begint het hier tot leven te komen.
Ook in de ochtend zitten we meestal 2 uur zonder stroom. Precies in de tijden dat er het meest gebruik van gemaakt zou worden. Tja.

Gisteren is het dan na 5 dagen proberen, eindelijk gelukt om een internet verbinding in mijn huis te krijgen. Ik heb gelijk de geleden schade goed kunnen maken. Skype maakt het mogelijk, samen met Facebook en de mail.
Ik heb met Anne en Evi gesproken. Anne speelde “First Noël” voor mij op haar harp. Daarna was Yvonne online en we konden lekker bijkletsen. Toto slot heb ik met mijn moedertje gepraat en haar een deel van de woning kunnen laten zien. Internet; het is momenteel echt meer dan goud waard!

Omdat het gisteren Oud-Jaar was, vond ik dat ik mij houding maar eens moest veranderen. Ik stond op met het vooruitzicht dat het tot stand brengen van internet wel zou lukken vandaag. Het was zonnig weer en na een warme douche, vond ik dat deze dag het verdiende om mijn mooiste Kurta Sarwal aan te doen. Natuurlijk heb ik me ook opgemaakt.  En inderdaad, internet lukte dus.
’s Middags kwam Asmita met haar zoontje en haar zus een half uurtje langs, om naar mijn instrument te komen kijken en te luisteren hoe het klinkt. Het was wel gezellig om even bezoek te hebben. Het jongetje van 7 jaar oud, zat doodstil, verroerde zich niet en luisterde geboeid naar de klanken die voor hem waarschijnlijk erg ongewoon zullen zijn geweest.
In de middag heb ik de steken opgezet voor een muts. Ik heb alleen wat sokkenwol hier. In de winkels is alleen 100% acryl te koop, geen wol, katoen, of andere natuurlijke vezels. Jammer dat ik niet voor mijzelf zo’n lekkere warme schoolmuts gebreid heb, zoals de kinderen gedaan hebben.
In de avond heb ik lang harp gespeeld. Met de LED- noodverlichtinglamp gaat dat wel moeizaam, omdat ik maar half de noten kan zien en ook de snaren zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden. Het is als muziek maken met een looplamp als verlichting… Daarna met muziek van “The Chieftains” en “Parasol” uit de MP3-speler gebreid. In mijn hoofd heb ik menig dansje meegedanst op het bal waar ik niet lijfelijk aanwezig was…..  
Rond 23.00u heb ik me toch maar naar mijn bed verplaatst. Hier heb ik me wel getrakteerd op het kijken naar “Dinner for One” en “Mister Bean at New-Year”.

Na wat sms-jes gekregen en beantwoord te hebben, van een aantal hele lieve mensen, ben ik om 1.00u gaan slapen.

Vandaag dus een nieuwe dag van een nieuw jaar. Een jaar waar Tikapur waarschijnlijk centraal zal staan. Ik heb me voorgenomen dat het gesprek met Raj e.d. op 18-19 januari, erg goed moet verlopen, waarbij ik goed voor mijzelf wil opkomen. Het moet duidelijk zijn waarvoor ik hier ben, wat mijn rol zal zijn, en hoe ik tot ontwikkeling bij zal te kunnen dragen. Ik vind dat mijn plaatsing op z’n minst zinvol moet zijn. Daarnaast wil ik me sterk maken voor het krijgen van minstens 1 andere Volunteer! Het is niet goed om in mijn eentje hier te zitten. Om meer dan 1 reden….. Het feit dat ik nu hier zit, en niet in een team van 6 VSO-ers in dezelfde plaats, is contractbreuk. Het hebben van een vangnet bij ziekte of calamiteiten, was mede reden toe te stemmen in deze plaatsing. Dat VSO erg onder druk stond, mag geen reden zijn om mij hier in mijn eentje te laten zitten. De dichtstbijzijnde Voluteers zitten in Dhangadhi, en dat is 4 uur met de bus…Ik ben benieuwd hoe zich een en ander zal ontwikkelen.

Ondertussen is het weer veranderd. Donkere wolken stonden vanochtend hoog aan de hemel en nu regent het. Het is een cadeautje! Alle stof spoelt weg. De verschillende kleuren groen worden zichtbaar, geen stofwolk als er een auto of bus langskomt! Heerlijk verfrissend. Eindelijk worden alle kleuren van de omgeving goed zichtbaar. De ongeasfalteerde weg verandert nu wel in een vreselijke modderstroom met poelen, zo heeft ieder voordeel weer zijn nadeel.
Net belde Moon. Ze heeft me uitgenodigd om vanmiddag naar haar toe te komen. Ik hoop dat ik vandaag meer van haar kan verstaan. Haar taal is een mengeling van Koreaans, Nepalees en een beetje Engels. Dat maakt het moeilijk te verstaan. Maar goed, het zal wel helpen om sneller Nepalees onder de knie te krijgen.
Het feit dat ik hier in mijn uppie zit zal mij ook dwingen om sneller de taal te leren. Volgens Juul is dat nu echt een kans. Zouden er meer mensen Engels spreken, was de noodzaak lang niet zo hoog, en de motivatie waarschijnlijk ook niet. Ik zit nu iedere dag een uur in de ochtend en een uur in de namiddag/avond over de Nepalese taal gebogen en oefen, oefen, oefen……
In de namiddag zal ik weer op internet gaan kijken wie er allemaal thuis achter de pc zit, en met wie ik een praatje kan maken…..Ik verheug mij er al op!
Happy New Year!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten