De laatste dag van het jaar gebruik ik graag om even terug
te kijken naar het afgelopen jaar. Wat was me dat een jaar zeg! Veel woelige
emoties; tegenslagen maar ook bevestiging en versterkte vriendschapsbanden met
Steun, ook uit onverwachte hoeken. Afscheid en verdriet, versus vreugde en
toekomst doel. Roerig was het en intens. Ik heb veel geleerd….. naïviteit en
goedgelovigheid zijn behoorlijk afgeslankt. Terri uit Dhangadhi zegt; “What doesn’t kill you,
makes you stronger” Nou dat lijkt me een waarheid als een koe!
Nu ben ik hier, in Nepal. Veel lijkt al lang geleden en ver
weg. Gelukkig maakt internet het mogelijk om met dierbare vrienden en mijn
familie in contact te blijven. Ik weet nu hoe veel waarde ik daar aan hecht, en
hoe belangrijk het voor mij is om me goed te kunnen voelen!
De afgelopen anderhalve week waren dan ook echt heel zwaar
voor mij. Bijna zwaarder dan het begin van vorig jaar….en dat wil wat zeggen…..
Het was geen verstandige zet om ons vlak voor al deze feestdagen naar onze placements te laten verhuizen. Het was voor het
gemoed veel beter geweest wanneer ze ons als groep bij elkaar hadden gelaten om
met elkaar deze dagen in ieder geval te vieren. Dit was ook al opgemwerkt door
enkele lieve vrienden van mij. Ondanks dat ik me overdag goed kon houden, mede door de zon
en afleiding, werd het mij ’s avonds wel eens te veel. Een goed tranendal was
dan het resultaat….. Ook wanneer iemand mij vroeg hoe het met mij was, hield ik
het maar met moeite droog. Onzekerheid, bang voor het onbekende, niemand hier
hebben om mee uit te wisselen en het ontbreken van internet om met dierbaren in
contact te blijven, waren de oorzaak hiervan. Maar goed, tranen zeggen niets
over mijn kracht en doorzettingsvermogen, ze maken mij vaak sterker.
Ik ben niet de enige die ’s avonds om 18.30u het bed in
kruipt met een zaklamp en een e-reader. Om die tijd is er namelijk meestal een power cut die
2.30u duurt. Het leven stopt ’s avonds vroeg. Iedereen, en zeker
vrouwen, zorgen ervoor eer het donker wordt thuis te zijn. De schemering begint
rond 17.00 en een half uur later is het pikkedonker. Straatverlichting kennen
ze hier niet. Als dan de stroom weer terug komt, ligt het leven in Nepal
eigenlijk al stil. Hierdoor staan zoveel mensen zo vroeg in de ochtend alweer
op. Rond 5u begint het hier tot leven te komen.
Ook in de ochtend zitten we meestal 2 uur zonder stroom.
Precies in de tijden dat er het meest gebruik van gemaakt zou worden. Tja.
Gisteren is het dan na 5 dagen proberen, eindelijk gelukt om
een internet verbinding in mijn huis te krijgen. Ik heb gelijk de geleden
schade goed kunnen maken. Skype maakt het mogelijk, samen met Facebook en de
mail.
Ik heb met Anne en Evi gesproken. Anne speelde “First Noël”
voor mij op haar harp. Daarna was Yvonne online en we konden lekker bijkletsen.
Toto slot heb ik met mijn moedertje gepraat en haar een deel van de woning
kunnen laten zien. Internet; het is momenteel echt meer dan goud waard!
Omdat het gisteren Oud-Jaar was, vond ik dat ik mij houding
maar eens moest veranderen. Ik stond op met het vooruitzicht dat het tot stand
brengen van internet wel zou lukken vandaag. Het was zonnig weer en na een
warme douche, vond ik dat deze dag het verdiende om mijn mooiste Kurta Sarwal
aan te doen. Natuurlijk heb ik me ook opgemaakt. En inderdaad, internet lukte dus.
’s Middags kwam Asmita met haar zoontje en haar zus een half
uurtje langs, om naar mijn instrument te komen kijken en te luisteren hoe het
klinkt. Het was wel gezellig om even bezoek te hebben. Het jongetje van 7 jaar
oud, zat doodstil, verroerde zich niet en luisterde geboeid naar de klanken die
voor hem waarschijnlijk erg ongewoon zullen zijn geweest.
In de middag heb ik de steken opgezet voor een muts. Ik heb
alleen wat sokkenwol hier. In de winkels is alleen 100% acryl te koop, geen
wol, katoen, of andere natuurlijke vezels. Jammer dat ik niet voor mijzelf zo’n
lekkere warme schoolmuts gebreid heb, zoals de kinderen gedaan hebben.
In de avond heb ik lang harp gespeeld. Met de LED- noodverlichtinglamp
gaat dat wel moeizaam, omdat ik maar half de noten kan zien en ook de snaren
zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden. Het is als muziek maken met een
looplamp als verlichting… Daarna met muziek van “The Chieftains” en “Parasol” uit
de MP3-speler gebreid. In mijn hoofd heb ik menig dansje meegedanst op het bal
waar ik niet lijfelijk aanwezig was…..
Rond 23.00u heb ik me toch maar naar mijn bed verplaatst.
Hier heb ik me wel getrakteerd op het kijken naar “Dinner for One” en “Mister Bean at New-Year”.
Na wat sms-jes gekregen en beantwoord te hebben, van een
aantal hele lieve mensen, ben ik om 1.00u gaan slapen.
Vandaag dus een nieuwe dag van een nieuw jaar. Een jaar waar
Tikapur waarschijnlijk centraal zal staan. Ik heb me voorgenomen dat het
gesprek met Raj e.d. op 18-19 januari, erg goed moet verlopen, waarbij ik goed
voor mijzelf wil opkomen. Het moet duidelijk zijn waarvoor ik hier ben, wat
mijn rol zal zijn, en hoe ik tot ontwikkeling bij zal te kunnen dragen. Ik vind
dat mijn plaatsing op z’n minst zinvol moet zijn. Daarnaast wil ik me sterk
maken voor het krijgen van minstens 1 andere Volunteer! Het is niet goed om in
mijn eentje hier te zitten. Om meer dan 1 reden….. Het feit dat ik nu hier zit,
en niet in een team van 6 VSO-ers in dezelfde plaats, is contractbreuk. Het
hebben van een vangnet bij ziekte of calamiteiten, was mede reden toe te stemmen
in deze plaatsing. Dat VSO erg onder druk stond, mag geen reden zijn om mij
hier in mijn eentje te laten zitten. De dichtstbijzijnde Voluteers zitten in
Dhangadhi, en dat is 4 uur met de bus…Ik ben benieuwd hoe zich een en ander zal
ontwikkelen.
Ondertussen is het weer veranderd. Donkere wolken stonden vanochtend
hoog aan de hemel en nu regent het. Het is een cadeautje! Alle stof spoelt weg.
De verschillende kleuren groen worden zichtbaar, geen stofwolk als er een auto
of bus langskomt! Heerlijk verfrissend. Eindelijk worden alle kleuren van de
omgeving goed zichtbaar. De ongeasfalteerde weg verandert nu wel in een
vreselijke modderstroom met poelen, zo heeft ieder voordeel weer zijn nadeel.
Net belde Moon. Ze heeft me uitgenodigd om vanmiddag naar
haar toe te komen. Ik hoop dat ik vandaag meer van haar kan verstaan. Haar taal
is een mengeling van Koreaans, Nepalees en een beetje Engels. Dat maakt het
moeilijk te verstaan. Maar goed, het zal wel helpen om sneller Nepalees onder
de knie te krijgen.
Het feit dat ik hier in mijn uppie zit zal mij ook dwingen
om sneller de taal te leren. Volgens Juul is dat nu echt een kans. Zouden er
meer mensen Engels spreken, was de noodzaak lang niet zo hoog, en de motivatie
waarschijnlijk ook niet. Ik zit nu iedere dag een uur in de ochtend en een uur
in de namiddag/avond over de Nepalese taal gebogen en oefen, oefen, oefen……
In de namiddag zal ik weer op internet gaan kijken wie er
allemaal thuis achter de pc zit, en met wie ik een praatje kan maken…..Ik
verheug mij er al op!
Happy New Year!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten