Tja, eigen schuld dikke bult, zou men in NL
zeggen denk. Ik was ziek toen Linda kwam en was er mee door blijven lopen. Probeerde
wat te herstellen, maar gunde mij eigenlijk de rust niet. Nog half verkouden in
sari naar de Puja gegaan…en met blote voeten rond het altaar gestaan.
Toen Ewa afgelopen zondag vertrokken was voelde
ik de koorts alweer opkomen, en ja hoor…38,9°C!
Schrik. Gelijk mijn bed ingekropen en bedrust gehouden. De volgende dag nog
flink diarree gehad. Alles kwam tegelijk. Inmiddels is het dinsdag en voel ik
mij iets beter, zeker in de ochtend. Ik hoop dat de koorts vandaag niet zo hoog
zal oplopen. Maar gisteren kwam het al maar tot 38.3°C, dus het gaat alweer de goede kant uit denk ik.
Het is wel hartverwarmend hoe mensen om mij
heen op mijn “ziek zijn” reageren. Asmita komt twee keer per dag kijken hoe het
is en haalt kleine boodschapjes. Mr. Bom, mijn huurbaas, vraagt aan de trap
regelmatig of het al beter gaat en of ik niet naar de doctor in het Ziekenhuis
zou moeten, en of ik ook wel medicijnen slik.
Ook op school is men bezorgd. Vandaag belde
miss Gita, en kon er eigenlijk geen touw aan vast knopen…..een uur later stond “mr.
Spectacle” op de stoep met verse warme koffie en twee
heerlijke pannenkoeken. Ook haalde hij voor mij 3 citroenen om een lekker thee
mee te kunnen maken. Hij was door Miss Gita gestuurd omdat ze zelf geen tijd
had. Ik kreeg van iedereen de wens om snel weer beter te worden.
De bedrust die ik nu maar goed houd, doet me
wel goed. Ik heb de hele zondagmiddag, nacht en de maandag geslapen. Vandaag
lijkt het ietsje beter te gaan, maar ik heb me voorgenomen om nu echt goed uit
te zieken, voordat ik me dadelijk nog een nare complicatie op de hals haal.
Daarna ga ik er weer met volle kracht tegenaan.
Ik koet zeggen dat ik de school wel mis…. Het is
niets voor mij om zo rustig aan te moeten doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten