zaterdag 7 januari 2012

7 januari. Het schoolklimaat en een fijne vrije zaterdag


Een koude ochtend, dichte mist en wind.
Ik heb nu twee weken lessen kunnen observeren. De leerkrachten beginnen aan mijn aanwezigheid te wennen en komen meer in hun gewone doen. Ook de kinderen vinden het steeds gewoner mij rond te zien lopen. Dat voelt wel goed. Er zijn al behoorlijk wat indrukken. Toch wil ik niet de indruk geven dat ik het beter zou weten, dan zou ik waarschijnlijk op veel weerstand stoten. Maar wel dat er mogelijkheden zijn dingen soms anders te kunnen benaderen. Eigenlijk zou ik een manier moeten vinden om ze zelf op ideeën te brengen…. Ik zal mijn neef Tom nog eens vragen hoe hij dat ook alweer aanpakte. Ik kan mij herinneren dat hij daar nogal goed in was.
De leerkrachten hebben het hart wel op de goede plek denk ik. Ze willen de kinderen echt wat leren en nemen hun werk serieus. De verschillen zijn echter wel groot hoor. Er wordt nog een stok gehanteerd en zelfs volwassen mannen slaan daarmee soms een kind, gewoon om orde te houden, of omdat het kind geen huiswerk gemaakt heeft en soms lijkt het gewoon willekeurig te zijn. Natuurlijk keur ik het 100% af dat kinderen op deze manier behandeld worden, toch zal ik zorgvuldig te werk moeten gaan om daar ook maar iets in veranderd te krijgen….het is het systeem waar iedereen in opgegroeid is, en andere manieren kennen ze gewoon niet….nog niet…. Het zal in ieder geval wel duidelijjk moeten worden dat ik er veel moeite mee heb. Eigenlijk zou ik het gewoon niet willen tolereren, maar zoel me nog te onzeker in mijn positie om dat zo sterk neer te zetten….iemand suggesties?
Er wordt veel huiswerk gegeven. Dit vinden ook ouders erg belangrijk. Het nakijken duurt soms 40 van de 45 minuten les. In die tijd zitten de kinderen vaak te wachten….en niets te doen. Sommigen leerkrachten laten is die tijd reciteren of voor/nalezen. Dan is een van de kinderen de wachter, hij hanteert dan de stok en moet zijn eigen klasgenootjes corrigeren en in bedwang houden….. wat een andere wereld!
De leerkrachten zijn niet geneigd om huiswerk buiten de lessen om na te kijken, maar het neemt enorm veel lestijd in beslag. Ik ben op zoek naar een manier om daar een oplossing voor te vinden. In NL gebruikten we wel piramide systeem, maar als er geen krabbel van de leerkracht onder staat, staan de volgende dag boze ouders op het schoolplein. Een dilemma…..
Ook is het niet normaal dat een leerkracht van te voren weet waar de lesstof over gaat. Als hij/zij de klas binnen komt, wordt een boek van een leerling genomen (die er dan zelf niet in kan werken) en wordt gekeken waar de klas is gebleven. Voorbereiden doen ze in hun hoofd, niet op papier, werd mij verteld door 1 van hen.
Nu ging een van de lessen over waterkringloop. Iets dat met redelijk eenvoudige alledaagse middelen goed concreet zichtbaar gemaakt zou kunnen worden. Ik hoop daar in ieder geval in een workshop iets van te kunnen gebruiken.

vrijdag was ook de dag dat de ouders langs konden komen op school om over de voortgang, of juist geen voortgang te komen praten met het hoofd en/of andere leerkrachten. Dit was een naar tafereel. Kinderen werden erbij geroepen, en in aanwezigheid van alle ouders en leerkrachten aan de oren getrokken, een klap verkocht of heftig toegesproken. Een jongen uit de 3e klas had thuis steeds verteld dat er geen huiswerk gegeven was, en had zijn best echt niet gedaan. De ouders waren erg boos dat hij flink achteruit gegaan was. Nu kwam dan de aap uit de mouw, en had hij ook gelijk een flink probleem… ouders boos dat hij gelogen had, leerkrachten boos om hetzelfde, en het vooruitzicht dat hij dit jaar waarschijnlijk wel over zal moeten doen….pfff heftig hoor.
S’ middags werd op het grote grasveld een soort recitatie wedstrijd gehouden. Kinderen uit iedere klas mochten een Nepalees gedicht voordragen. Komende zondag krijgen ze de uitslag. Het was heerlijk om na de koude ochtendmist, in de open zon te kunnen doorbrengen. Iedereen genoot van de warmte.
Hoerna gingen de kinderen naar huis. Samen met de leerkrachten werd er nog Masala Chya gedronken en daarbij werden Samosa’s gegeten.

’s Middags kreeg ik een mail van Linda uit Kathmandu. Ze is ook Nederlandse en werkt op het ministerie van onderwijs. Ze was betrokken bij het tot stand komen van het PPP- project. Komend weekend is er een tweedaagse workshop in Dhangadhi. Daar zal zij ook bij zijn. Maar ze heeft het plan opgevat om wat eerder te vertrekken en mij in Tikapur te komen bezoeken. Dat zie ik wel zitten. Het lijkt me reuze gezellig om lekker in het Nederlands te kunnen bijkletsen en het ook nog over het project te kunnen hebben. Ze is meer dan welkom!

Eergisteren was ik uitgenodigd om Nasta’s bij de Didi (goede vriendin) van Asmita te komen eten. Het was heel gezellig en erg lekker. Terwijl zij kookte, had ik een fijn gesprek met haar man, die mij ook nog enkele Nepalese woorden leerde.

Daarna heb ik bijna een uur lang zitten bij babbelen aan te telefoon met Willeke. Het was leuk om te horen dat ook haar ouders mijn blog lezen. (Welkom, welkom.) Ik kijk er echt naar uit dat ze naar Nepalgunj komt en we elkaar makkelijker kunnen bezoeken.

Omdat ik een nare hoofdpijn begon te krijgen dook ik vroeg mijn bed in.
Iets later belde Raj, de juf uit Dhangadhi. Haar man en dochter zouden de volgende dag Tikapur bezoeken en wilden ook naar het park; of ik zin had om met hun mee naar het park te gaan. Nou, ja, eigenlijk best wel. Het werd afgesproken, ervan uitgaande dat mijn hoofdpijn zou zakken.
Hierna heb ik ook Ewa nog gebeld. Dat was maar goed ook. Ze had het de dag ervoor behoorlijk moeilijk gehad. Haar huurbaas was in haar afwezigheid in haar woning geweest, en had zijn motor in 1 van de door haar gehuurde kamers gezet! Ook wordt haar toilet door Jan en alleman gebruikt, waar ze ook niet van gediend is. Ze had het er goed kwaad mee. Daar kwam nog boven op dat ze muizen heeft. ’s Avonds was er eentje zomaar haar slaapkamer binnen gekomen, de gordijnen omhoog geklommen en in haar sjaal op tafel gesprongen om zich daar lekker in te nestelen. Ze kon een schreeuw maar net onderdrukken! Ze heeft de muis gevangen en naar buiten gebracht…..
Op aanraden van Terri heeft ze een mail gestuurd naar Raj VSO. Hij mag via Nirb ervoor zorgen dat het huren van woning duidelijker wordt en dat de dingen gaan kloppen. VSO inschakelen helpt. Alleen Nirb vertellen wat er niet klopt haalt niets uit, die sust de boel alleen maar.
We zijn benieuwd hoelang de samenwerking van VSO met Nirb en ASSAMAN nog zal voortduren. Er blijken hier en daar wat strubbelingen….
Er blijkt veel politiek in het alledaagse leven verweven te zijn….iets waar ik nog niet echt de vinger op kan leggen, maar wel steeds vaker een soort gevoel bij krijg. Een gevoel dat alles prima en oké is, als ik braaf de voorgeschilderde patronen volg. Maar… het wordt ook duidelijk dat het een stuk minder leuk zal zijn wanneer ik er eigen ideeën of meningen op na houdt…. Uitdaging om hier een goede weg in te vinden.

Vandaag werd ik wakker. Nog steeds hoofdpijn. Het waaide hard en het dreigde te gaan regenen. Ik heb Raj ge-sms’t dat ik maar thuis zou blijven. Ging terug naar bed en sliep tot 11.00u. Heerlijk uitgerust werd ik wakker!
Ik was net goed en wel op en had mijn kopje Nescafé op, toen de telefoon ging. Het was de man van Raj. Aangezien de hoofdpijn helemaal weg was, heb ik toch met ze afgesproken en we gingen op 3 motors naar het park. De man van Raj, zijn dochter, een vriend van zijn zoon en nog een Indiase vriend van zijn zoon, en zijn broer met zijn dochter. Het was heel gezellig, ondanks dat het begon te regenen. Op de terugweg stopten we op mijn verzoek bij het Banana-resort. Dat is een schattig soort dorpje in een bananen plantage. We dronken daar thee en kregen er allerlei verschillende proevereitjes bij. Banana-chutney, banana-chips, banana-roti, banana-atjar enz. Heerlijk! Voor de mensen in Dhangadhi kocht ik de beloofde banana-wine.


Tot slot bezochten we het huis van de zus van Raj. Het is een schattig klein huisje, met een heerlijke tuin eromheen. Er wordt groente verbouwd en de kippen lopen over het erfje. Ik werd meer dan welkom geheten! En ze vroegen mij iedere zaterdag langs te komen.
Jullie merken wel, het leven wordt langzaam vol, gezellig en steeds interessanter.
Ik krijg het steeds beter naar mijn zin. Toch ben ik me er ook van bewust hoe anders sommige dingen hier geregeld zijn en worden. Systemen die niet altijd in ieders voordeel werken…..
Vanavond is het toch weer even afzien. Ik had n.l. niet in de gaten dat mijn emergency -lamp bijna leeg was. Ik zit hier nu dus met alleen het licht van de laptop. Verder is het donker. De stroom is alweer een uur weggevallen, nog en uur te gaan dus, of misschien wel 1,5 uur. De beperkingen van het geen stroom hebben vallen op zich wel mee, maar zo zonder licht en internet is het wel saai. Ik kan niet eens breien zonder licht….. kegarne (what to do)….dat leert me, beter op te letten of alle batterijen genoeg zijn opgeladen….
Gelukkig had ik mijn laptop wel netjes opgeladen. Zodra de stroom terug is, zal ik dit bericht plaatsen.

De bijbehorende foto’s staan weer op Facebook; Een fijne dag in Tikapur Park

Geen opmerkingen:

Een reactie posten