Een koude ochtend, dichte mist en wind.
Ik heb nu twee weken lessen kunnen observeren.
De leerkrachten beginnen aan mijn aanwezigheid te wennen en komen meer in hun
gewone doen. Ook de kinderen vinden het steeds gewoner mij rond te zien lopen.
Dat voelt wel goed. Er zijn al behoorlijk wat indrukken. Toch wil ik niet de
indruk geven dat ik het beter zou weten, dan zou ik waarschijnlijk op veel
weerstand stoten. Maar wel dat er mogelijkheden zijn dingen soms anders te
kunnen benaderen. Eigenlijk zou ik een manier moeten vinden om ze zelf op
ideeën te brengen…. Ik zal mijn neef Tom nog eens vragen hoe hij dat ook alweer
aanpakte. Ik kan mij herinneren dat hij daar nogal goed in was.
De leerkrachten hebben het hart wel op de
goede plek denk ik. Ze willen de kinderen echt wat leren en nemen hun werk
serieus. De verschillen zijn echter wel groot hoor. Er wordt nog een stok
gehanteerd en zelfs volwassen mannen slaan daarmee soms een kind, gewoon om
orde te houden, of omdat het kind geen huiswerk gemaakt heeft en soms lijkt het
gewoon willekeurig te zijn. Natuurlijk keur ik het 100% af dat kinderen op deze
manier behandeld worden, toch zal ik zorgvuldig te werk moeten gaan om daar ook
maar iets in veranderd te krijgen….het is het systeem waar iedereen in
opgegroeid is, en andere manieren kennen ze gewoon niet….nog niet…. Het zal in
ieder geval wel duidelijjk moeten worden dat ik er veel moeite mee heb.
Eigenlijk zou ik het gewoon niet willen tolereren, maar zoel me nog te onzeker
in mijn positie om dat zo sterk neer te zetten….iemand suggesties?
Er wordt veel huiswerk gegeven. Dit vinden ook
ouders erg belangrijk. Het nakijken duurt soms 40 van de 45 minuten les. In die
tijd zitten de kinderen vaak te wachten….en niets te doen. Sommigen
leerkrachten laten is die tijd reciteren of voor/nalezen. Dan is een van de
kinderen de wachter, hij hanteert dan de stok en moet zijn eigen klasgenootjes
corrigeren en in bedwang houden….. wat een andere wereld!
De leerkrachten zijn niet geneigd om huiswerk
buiten de lessen om na te kijken, maar het neemt enorm veel lestijd in beslag.
Ik ben op zoek naar een manier om daar een oplossing voor te vinden. In NL
gebruikten we wel piramide systeem, maar als er geen krabbel van de leerkracht
onder staat, staan de volgende dag boze ouders op het schoolplein. Een
dilemma…..
Ook is het niet normaal dat een leerkracht van
te voren weet waar de lesstof over gaat. Als hij/zij de klas binnen komt, wordt
een boek van een leerling genomen (die er dan zelf niet in kan werken) en wordt
gekeken waar de klas is gebleven. Voorbereiden doen ze in hun hoofd, niet op
papier, werd mij verteld door 1 van hen.
Nu ging een van de lessen over waterkringloop.
Iets dat met redelijk eenvoudige alledaagse middelen goed concreet zichtbaar
gemaakt zou kunnen worden. Ik hoop daar in ieder geval in een workshop iets van
te kunnen gebruiken.
vrijdag was ook de dag dat de ouders langs
konden komen op school om over de voortgang, of juist geen voortgang te komen
praten met het hoofd en/of andere leerkrachten. Dit was een naar tafereel.
Kinderen werden erbij geroepen, en in aanwezigheid van alle ouders en
leerkrachten aan de oren getrokken, een klap verkocht of heftig toegesproken.
Een jongen uit de 3e klas had thuis steeds verteld dat er geen
huiswerk gegeven was, en had zijn best echt niet gedaan. De ouders waren erg
boos dat hij flink achteruit gegaan was. Nu kwam dan de aap uit de mouw, en had
hij ook gelijk een flink probleem… ouders boos dat hij gelogen had,
leerkrachten boos om hetzelfde, en het vooruitzicht dat hij dit jaar
waarschijnlijk wel over zal moeten doen….pfff heftig hoor.
S’ middags werd op het grote grasveld een
soort recitatie wedstrijd gehouden. Kinderen uit iedere klas mochten een
Nepalees gedicht voordragen. Komende zondag krijgen ze de uitslag. Het was
heerlijk om na de koude ochtendmist, in de open zon te kunnen doorbrengen.
Iedereen genoot van de warmte.
Hoerna gingen de kinderen naar huis. Samen met
de leerkrachten werd er nog Masala Chya gedronken en daarbij werden Samosa’s
gegeten.
’s Middags kreeg ik een mail van Linda uit Kathmandu.
Ze is ook Nederlandse en werkt op het ministerie van onderwijs. Ze was
betrokken bij het tot stand komen van het PPP- project. Komend weekend is er
een tweedaagse workshop in Dhangadhi. Daar zal zij ook bij zijn. Maar ze heeft
het plan opgevat om wat eerder te vertrekken en mij in Tikapur te komen
bezoeken. Dat zie ik wel zitten. Het lijkt me reuze gezellig om lekker in het
Nederlands te kunnen bijkletsen en het ook nog over het project te kunnen
hebben. Ze is meer dan welkom!
Eergisteren was ik uitgenodigd om Nasta’s bij
de Didi (goede vriendin) van Asmita te komen eten. Het was heel gezellig en erg
lekker. Terwijl zij kookte, had ik een fijn gesprek met haar man, die mij ook
nog enkele Nepalese woorden leerde.
Daarna heb ik bijna een uur lang zitten bij
babbelen aan te telefoon met Willeke. Het was leuk om te horen dat ook haar
ouders mijn blog lezen. (Welkom, welkom.) Ik kijk er echt naar uit dat ze naar Nepalgunj
komt en we elkaar makkelijker kunnen bezoeken.
Omdat ik een nare hoofdpijn begon te krijgen
dook ik vroeg mijn bed in.
Iets later belde Raj, de juf uit Dhangadhi.
Haar man en dochter zouden de volgende dag Tikapur bezoeken en wilden ook naar
het park; of ik zin had om met hun mee naar het park te gaan. Nou, ja,
eigenlijk best wel. Het werd afgesproken, ervan uitgaande dat mijn hoofdpijn
zou zakken.
Hierna heb ik ook Ewa nog gebeld. Dat was maar
goed ook. Ze had het de dag ervoor behoorlijk moeilijk gehad. Haar huurbaas was
in haar afwezigheid in haar woning geweest, en had zijn motor in 1 van de door
haar gehuurde kamers gezet! Ook wordt haar toilet door Jan en alleman gebruikt,
waar ze ook niet van gediend is. Ze had het er goed kwaad mee. Daar kwam nog
boven op dat ze muizen heeft. ’s Avonds was er eentje zomaar haar slaapkamer
binnen gekomen, de gordijnen omhoog geklommen en in haar sjaal op tafel
gesprongen om zich daar lekker in te nestelen. Ze kon een schreeuw maar net
onderdrukken! Ze heeft de muis gevangen en naar buiten gebracht…..
Op aanraden van Terri heeft ze een mail
gestuurd naar Raj VSO. Hij mag via Nirb ervoor zorgen dat het huren van woning
duidelijker wordt en dat de dingen gaan kloppen. VSO inschakelen helpt. Alleen Nirb
vertellen wat er niet klopt haalt niets uit, die sust de boel alleen maar.
We zijn benieuwd hoelang de samenwerking van
VSO met Nirb en ASSAMAN nog zal voortduren. Er blijken hier en daar wat strubbelingen….
Er blijkt veel politiek in het alledaagse
leven verweven te zijn….iets waar ik nog niet echt de vinger op kan leggen,
maar wel steeds vaker een soort gevoel bij krijg. Een gevoel dat alles prima en
oké is, als ik braaf de voorgeschilderde patronen volg. Maar… het wordt ook
duidelijk dat het een stuk minder leuk zal zijn wanneer ik er eigen ideeën of
meningen op na houdt…. Uitdaging om hier een goede weg in te vinden.
Vandaag werd ik wakker. Nog steeds hoofdpijn.
Het waaide hard en het dreigde te gaan regenen. Ik heb Raj ge-sms’t dat ik maar
thuis zou blijven. Ging terug naar bed en sliep tot 11.00u. Heerlijk uitgerust
werd ik wakker!
Ik was net goed en wel op en had mijn kopje
Nescafé op, toen de telefoon ging. Het was de man van Raj. Aangezien de
hoofdpijn helemaal weg was, heb ik toch met ze afgesproken en we gingen op 3
motors naar het park. De man van Raj, zijn dochter, een vriend van zijn zoon en
nog een Indiase vriend van zijn zoon, en zijn broer met zijn dochter. Het was
heel gezellig, ondanks dat het begon te regenen. Op de terugweg stopten we op
mijn verzoek bij het Banana-resort. Dat is een schattig soort dorpje in een bananen plantage. We dronken
daar thee en kregen er allerlei verschillende proevereitjes bij. Banana-chutney, banana-chips, banana-roti,
banana-atjar enz. Heerlijk! Voor de mensen in Dhangadhi
kocht ik de beloofde banana-wine.
Tot slot bezochten we het huis van de zus van
Raj. Het is een schattig klein huisje, met een heerlijke tuin eromheen. Er
wordt groente verbouwd en de kippen lopen over het erfje. Ik werd meer dan
welkom geheten! En ze vroegen mij iedere zaterdag langs te komen.
Jullie merken wel, het leven wordt langzaam
vol, gezellig en steeds interessanter.
Ik krijg het steeds beter naar mijn zin. Toch
ben ik me er ook van bewust hoe anders sommige dingen hier geregeld zijn en
worden. Systemen die niet altijd in ieders voordeel werken…..
Vanavond is het toch weer even afzien. Ik had
n.l. niet in de gaten dat mijn emergency -lamp bijna leeg was. Ik zit hier nu dus met
alleen het licht van de laptop. Verder is het donker. De stroom is alweer een
uur weggevallen, nog en uur te gaan dus, of misschien wel 1,5 uur. De
beperkingen van het geen stroom hebben vallen op zich wel mee, maar zo zonder
licht en internet is het wel saai. Ik kan niet eens breien zonder licht….. kegarne (what to do)….dat
leert me, beter op te letten of alle batterijen genoeg zijn opgeladen….
Gelukkig had ik mijn laptop wel netjes
opgeladen. Zodra de stroom terug is, zal ik dit bericht plaatsen.
De bijbehorende foto’s staan weer op Facebook; Een fijne dag in Tikapur Park
Geen opmerkingen:
Een reactie posten