Vandaag was ik op school. Men had mij gemist Ze vroegen waar
ik gisteren was. Ik heb uitgelegd dat zondag voor mij een vrije dag is, altijd,
en dat het daarnaast ook 1 januari was en dus nog een extra feestdag. “Aaahhhh,
Happy New Year, Miss”
klonk toen van verschillende kanten.
Ik heb gelijk verteld dat het de bedoeling is 3 dagen in de
week op deze school, de Birendra Vidya Mandir school te werken en dat er daarnaast
nog twee andere scholen geselecteerd moeten worden.
Er kwam van de Lodge een administratief medewerker aangelopen. Hij wist dat ik
een afspraak met de RP moest maken (resource person). Het werd gelijk geregeld. Om
14.00u kon ik er naar toe.
Na drie lessen geobserveerd te hebben, kwam ik in gesprek
met het hoofd van de lagere school. De school bestaat uit 3 delen, de lagere
school, secondary en op
de campus is de High school.
Het hoofd is een heel aardig persoon met een goed hart. Ze
maakt zich erg sterk voor goed onderwijs aan de kleinsten. Ze is ervan
overtuigd dat alleen op een goed fundament verdere kennis goed ontwikkeld kan
worden. Ze woont op het terrein en is er iedere dag. Ze helpt ’s ochtends voor
schoolbegin de kinderen met huiswerk. In de pauzes is ze het alziend oog van de
school. Kinderen hebben veel respect voor haar en het straalt absoluut
wederzijdse warmte uit! We hadden een heel fijn gesprek, o.a. over onderwijs.
Maar ook over haar leven, waarvan ze 35 jaar in India heeft doorgebracht. Ze
mist dat land iedere dag, en begrijpt ook dat ik mijn land mis. Ze snapt niet
waarom ik nooit getrouwd ben; men moet toch minsten 1x in het leven trouwen….
Tja, ik heb verteld dat er een grote liefde in mijn leven was, maar dat trouwen
er nooit van kwam omdat onze levenspaden niet dezelfde kant uit gingen.
Aangezien ik niemand tegenkwam waar ik meer van hield, ben ik nooit getrouwd.
“I only marry for love”
Dat begreep ze, en ook de andere vrouwelijke leerkrachten die bij het gesprek
zaten. Het hoofd pakte mijn hand en bekeek mijn palm. Ze zag dat de grote
liefde aanwezig moest zijn, dat het tot een hereniging zou komen….. tja, wie
zal zeggen hoe ook op dit vlak de toekomst eruit zal zien. Maar ik heb op deze
manier plausibel kunnen maken, waarom ik niet getrouwd ben en alleen leef…..en
daar ging het om.
Het hoofd is ongeveer van mijn leeftijd. Ze heeft drie
kinderen. Haar man leeft en werkt in India. Ik weet niet of ze elkaar wel eens
zien….
We hadden het ook over het systeem van Nepal en het onderwijs.
De banda’s die steeds maar weer de scholen plat leggen. Ze vindt het vreselijk
dom die banda’s. Daarnaast is ook de politieke sfeer op scholen, oorzaak van
veel ellende. Om de zoveel jaar is er een nieuw belangrijk politiek figuur, die
zorgt ervoor dat zoveel mogelijk familieleden op belangrijke plaatsen aan het
werk komen. En of ze kennis van zaken hebben doet er dus eigenlijk helemaal
niet toe. Op mijn school zijn alleen vorig jaar 20 mensen moeten
vertrekken…..al die wisselingen brengen natuurlijk onrust.
Een ander punt is salaris. Ik weet nu dat de leerkrachten
van de school bijna allemaal een andere baan er nog naast hebben. En waarom?
Omdat ze het geld nodig hebben. De leerkrachten hebben over de laatste 5
maanden nog geen geld gehad. Alleen een heel klein beetje…..Dat zouden we ons
in NL toch niet kunnen voorstellen, of wel? 5 maanden!
Ik voel erg veel sympathie voor het schoolhoofd. Ik zal er
zeker goed mee over weg kunnen. Als ik zo de lessen observeer, jeuken mijn
handen wel eens om ook weer zelf aan de slag te gaan.
’s Middags om 14.00u dus naar de RP. Hij heeft Mr. Tikaram
Joshi. Hij had al getelefoneerd met Nirb ji en wist dus dat het de bedoeling
was nog twee scholen te selecteren. Nou daar hoef ik dus geen moeite voor te
doen, want ze zijn al geselecteerd! De eerste is de school waar deze mijneer
zelf zijn kantoor heeft, de NavDurga low secondairy school, en de andere ligt ongeveer 1 km buiten Tikapur
aan de andere kant van de stad en dat is de Khadga Smitri High Secondairy.
Nou wil ik die scholen wel graag bezoeken voordat het bezoek
van VSO komt. Ook dat was geen probleem. De RP haalde zijn motor, liet me
achterop stappen en reed naar de school. Zo…over hobbelige paden, onverharde
wegen of verharde wegen met gaten, zonder helm,….dat was wel even een
belevenis! Gelukkig duurde de rit niet te lang.
Die school zag er een stuk armer uit op het eerste gezicht.
Het hoofd van de school kwam aanlopen. Hij spreekt maar enkele woorden Engels.
Hij verzekerde mij echter dat er leerkrachten zijn die goed Engels spreken,
zodat samenwerking vruchtbaar zal kunnen zijn. Hmmm, ik zal het wel zien. We
maakten de afspraak dat ik komende vrijdag een dag lessen kom observeren.
Terug op NavDurga
werd thee gedronken en afgesproken komende donderdag op school te komen kijken.
De klok stond inmiddels op 16.00u.
Terug thuis, bleek internet het begeven te hebben. Ik heb
gebeld. Het proefaccount op naam van degene die het installeerde gaf geen
toegang meer tot het net. Mijn eigen account met wachtwoord, is waarschijnlijk
nog niet eens geactiveerd!
Balen!!!! Maar goed, ik ga er dus vanuit dat het allemaal
tijdelijke ongemakken zijn, en alles binnen niet al te lange tijd netjes zal
functioneren. Mijn geduld groeit met de dag….er zit gewoon niets anders op.
Na een nachtje slapen doet internet het ineens weer, dus kan
ik deze nieuwe blog gewoon plaatsen….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten