29 december…..Bijna Oud-en-Nieuw

Ach, ach.... eigenlijk had ik deze blog al via mijn nieuwe vast internet connectie willen posten, maar ik zit weer in het internet passalletje....

Het blijkt erg lastig voor de Nepalese jongen om mijn laptop op internet aan te sluiten. Gisteren hadden we dus ook geen strook, de hele dag niet, omdat ze onaangekondigd aan het net gingen werken.

Ik voel me een beetje afgesloten van de wereld. Hopelijk heb ik het morgen wel....dan is het Oud en Nieuw.....

Eerste Kerstdag ben ik met de lokale bus naar Dhangadhi gegaan. Om 6.00u vertrokken. De bus deed er 4 uur en een kwartier over. Niet iets om op 1 dag op en neer te doen. De zon brak al vroeg in de ochtend door. Ewa kwam mij op het busstation ophalen. We liepen naar ASSAMAN om daar mijn fiets op te halen. Het is wel wennen links te fietsen en ook de hobbelige zandpaden vergen mijn oplettendheid. Tot nu toe heb ik het er zonder valpartijen vanaf kunnen brengen. 

’s Middags hebben we bij Mark en Terri heel gezellig Kerstmis gevierd. We waren met z’n 8-ten.  Debbie, Nirb, Praveen en Eva uit Kathmandu. Er klonk Kerstmuziek uit de laptop. Het was ook heerlijk om weer even op internet te kunnen. Ik heb kunnen praten met Yvonne en mijn moedertje. De hele dag heeft mij enorm goed gedaan! Lekker kunnen kletsen, heerlijk eten een prima sfeertje.

Ik bleef bij Ewa slapen. We keken ’s avonds op mijn laptop naar een kostelijke film; Miss Potter. Over het leven van Beatrix Potter. Het was echt Kerst.

Terri heeft een management positie in het onderwijs aan het DEO kantoor. We bespraken ook mijn placement in Tikapur. Het blijkt nogal ingewikkeld te zijn. De Principal van de Budhalikanta school in Kathmandu heeft zich ingezet om meerdere school zo goed te krijgen als de zijne. Hij heeft daarvoor lang gelobbyd  bij het ministerie van onderwijs. Nu krijgen 5 scholen subsidie om pientere kinderen van et land een scholarship te geven om aan zo’n school onderwijs te volgen. Om de scholen te helpen het niveau daadwerkelijk op te krikken, is VSO gevraagd op deze scholen Volunteers te plaatsen. Nu is dit eigenlijk niet de werkwijze van VSO, want in ze hebben het volgend e op papier staan dat het hun op de eerste plaats gaat om groepen die minder kansen krijgen. Er wordt gestreefd naar “inclusive education”. Dat wil zeggen, kinderen uit alle kasten en ook meisjes. Het is hier n.l. helemaal niet vanzelfsprekend dat een meisje naar school kan/mag gaan van haar familie. Hoe ouder ze wordt, hoe groter de kans dat ze thuis moet blijven om ander werk te verrichten.

VSO weigerde in eerste instantie om op de 5 uitgeroepen scholen mensen te plaatsen. Hierop liet het ministerie weten alle visa van VSO-ers in te trekken…… uiteindelijk bezweek VSO, en nu gaan er dus mensen werken op de z.g. PPP-schools.

Inmiddels ben ik twee volle dagen op de school geweest en heb lessen geobserveerd. Er zijn grote verschillen te zien. Er wordt lesgegeven in het Engels, niet in Nepali. De kinderen schrijven veel over, soms letter voor letter. Ik vraag me af hoeveel ze van de gegeven stof echt begrijpen. Er wordt uit een boek gelezen, na gelezen, samen gelezen en over geschreven. Vervolgens moeten de kinderen antwoorden op vragen zoeken in de tekst. De tekst wordt dan letterlijk overgeschreven. Als een van de leerlingen zijn mond open doet of niet oplet, krijgt hij een tik, met de vlakke hand tegen het hoofd. Soms is mij absoluut niet duidelijk wat de reden voor zo’n tik was…. Verder lijkt de leerkracht respect te verliezen en alleen angst te winnen….. Als het huiswerk niet gemaakt is, moet hij/zij met de handen omhoog voor het bord staan. Omdat ik er nu ben, is er afgesproken geen stok te gebruiken (om te slaan!). Waar het aan lijkt te ontbreken is het beleefbaar maken van de stof. Bij het rekenen viel mij op dat kinderen niet geautomatiseerd hebben, maar wel hele moeilijke sommen maken. Ze doen dat door op de laatste blz. Van hun schrift bijvoorbeeld 8x7 streepjes te zetten en die vervolgens stuk voor stuk te gaan tellen…..zo rekenen ze o.a. 86x17 uit. De kinderen krijgen 7 verschillende vakken op 1 dag. Van ieder vak krijgen ze huiswerk. Als dat niet zo is, of wanneer het niet nagekeken is, komen ouders zich beklagen. Ze verwachten dat hun kind hard moet werken. Vakken als muziek, tekenen, handwerken en handenarbeid zijn hier onbekend. Op geen enkele school wordt het gegeven. Wel toneel. Eén toneelstuk per jaar wordt opgevoerd voor de ouders.

De leerkrachten willen graag weten wat mijn rol zal zijn; welk vak ik ga geven en hoeveel geld ik voor hen ter beschikking heb en in welke schoolmaterialen ik hun kan voorzien…..dat is dus helemaal niet waarvoor ik naar die school ga….

Er zijn dus wel punten te vinden waar aan gewerkt zou kunnen worden, maar de schrijnende tekorten zijn veel duidelijker aanwezig op andere scholen. Ik vraag mij dan ook af, hoe VSO mij rol op deze school ziet.

Toevallig belde Raj mij vandaag. Op 18 januari komen Raj en Sweta uit Kathmandu om samen met de school, de RP en mij, een goed plan op te zetten. Ook Terri zal daarbij aanwezig zijn. Hij vertelde mij dat hij zal zorgen dat mijn RP in Tikapur contact met mij zal opnemen, om nog twee scholen uit te zoeken die meer in het plaatje van VSO passen.

Toen Raj mij vroeg hoe ik mij voel, heb ik hem eerlijk verteld dat het hier best wel eenzaam is op dit moment. Er is niemand om even gezellig mee te kletsen, en dat ik nog geen internet heb, is ook een reden waardoor ik mij minder plezierig voel. Ik mis het in contact zijn met de “buitenwereld”; de mailtjes, de berichtjes op Facebook, commentaartjes op mijn blog, en het Skypen….. Ik heb gezegd dat ik het meer dan op prijs zou stellen wanneer er nog iemand van VSO in Tikapur geplaatst zou kunnen worden. In januari en maart komen nieuwe VSO-ers. Hoop doet leven, niet waar? En wie weet, wordt mijn vraag wel beantwoord.

Raj deed zijn best om te vertellen dat ik me om het werk nu nog maar helemaal niet druk moest maken. Gewoon rustig mensen leren kennen, de taal wat leren, en proberen om Nepali vrienden te krijgen…..tja….daar was ik al wel mee begonnen, maar het is wel een hele klus! 

Maar goed, World-link heeft gisteren een kabel voor mijn aansluiting met modem aangelegd. Daarbij een lange stok op het platdak met daaraan de ontvanger. Zo gauw er weer stroom is, komt de jongen terug om mijn laptop te installeren. En dan heb ik redelijk onbeperkt internet!!! Redelijk onbeperkt omdat tijdens de “load shedding” mijn internet zonder stroom niet zal werken. Misschien schaf ik mij voor die tijden nog wel een dongel van Ncell aan. Dat werkt dan wel. Maar het netwerk van Ncell is hier nu nog zo traag dat het geen enkele zin heeft om nu al een dongel aan te schaffen. Rond maart zal er in Dhangadhi en Tikapur ook een 3G netwerk zijn. Daarmee zal de internetsnelhiid aanzienlijk gestegen zijn.

Het is weer banda. Een extra vrije dag, dat wel, maar ook oersaai. Alles is dicht, er is geen stroom omdat men aan het elektriciteitsnet aan deze weg onderhoudswerkzaamheden uitvoert. Nu twee dagen al geen stroom en het is maar helemaal de vraag wanneer we weer stroom zullen hebben! Gelukkig heb ik bij de ANWB de zonnecel oplader gekocht. Hiermee kon ik toch mijn gsm opladen. Want zon is er wel, en warm is het ook. In huis nu 19˚C. Buiten in de zon is het 32˚C!! Op het balkon ligt de campingdouche het water lekker op te warmen. Dus vanavond een warme douche zonder dat ik daar voor water hoef te koken.

Doordat het weer nu warmer is, en minder mistig, kan ik verder kijken. Een pluspunt is dat ik aan de noord kant de heuveltjes kan zien liggen. Ik heb nu eenmaal iets met heuveltjes en bergen….

Ha, Willeke belde net! Wat gezellig om even rustig in het Nederlands te kunnen bijkletsen. Binnen Napal is het bellen echt goedkoop. Ze zal 29 januari van Jumla naar Nepalgung gaan. Daar zal ze 3 maanden in het ziekenhuis werken. In die tijd zal ik haar daar opzoeken, en ze is ook van plan om mij op te komen zoeken. Heerlijk lijkt me dat. En dan proberen Nederlands te koken….hihi.

Toen ik in Dhangadhi was heb ik bij Ncell na kunnen kijken wat het telefoneren naar NL kost….tja even een paar minuutjes bellen kost al gauw zo’n 500 tot 900 NRP. Op zich niet te veel, maar bij ons maandinkomen….. Ik ben extra blij met Skype.

Gisteren en vanochtend heb ik dan uiteindelijk alle koffers uitgepakt. (ja, nu pas…) Ik heb een aantal papieren slingertjes opgehangen en twee hindoeïstische plaatjes opgehangen. Het begint nu langzaam ergens op te lijken. Ik voel me niet verdrietig, maar zo lang ik geen internet heb, voel ik meer alleen dan nodig zou zijn. Het voelt echt as afgesloten zijn van de rest van de wereld….en in zekere zin is dat natuurlijk ook zo…..

Door de Banda kan ik dit vandaag niet in het internet winkeltje op zijn blog zetten. Het zal moeten wachten tot morgen.