de laatste dagen in de hoofdstad van Nepal

5 december, behalve Sinterklaas is het ook de internationale dag van de vrijwilligers. Tja.... en als vrijwilliger moet je dan in Nepal om 6.30u klaar staan om naar de plek te lopen waar het allemaal te doen gaat zijn.

Om 7.00u waren we op een plein waar een handje vol mensen verzameld stonden. In het uur erop volgden er velen meer. We liepen vervolgens in een lange optocht rond een groot veld. Voorop liep muziek met lokale dansers. Het was een mooi gebeuren. We moesten wel netjes in twee rijen lopen, en werden steeds weer gecorrigeerd.....

de stemming was rustig en gezellig....

’s Middags was er een bijeenkomst waar verschillende belangrijke mensen een praatje hielden. Het was wel leerrijk, maar heel anders. Er zaten mensen te bellen, op hun telefoon spelletjes te doen, of gewoon met elkaar te kletsen. Er werden zinvolle dingen gezegd en er werd een boodschap voorgelezen van nieuwe UN voorzitter……. Al met al was het wel een behoorlijke zit. Alles werd echter beloond met een heerlijke lunch (om 15.30u) er was zelfs cake en ijs.

Rond 17.00u hadden we “koffie” bij Jimmi thuis. We inventariseerden wat er tijdens de in-  country training tot nu toe allemaal erg positief was en welke punten toch wel verbeterd zouden kunnen worden. Het doet altijd goed dit soort punten te benoemen. Jimmi was echt een hele steun in deze eerste tijd in Nepal. We konden met bijna alle vragen bij hem terecht en binnen zeer korte tijd wist hij gefundeerd antwoord te geven. Ook regelde hij onze nieuwe simkaarten, maakte ons wegwijs in Kathmandu e.d. Geweldig.  Daarnaast was ook Udaay, onze Leraar Nepalees, een baken aan informatie en een schakel met VSO. Als derde was Linda er ook regelmatig om ons mee te nemen, te helpen om iets te laten zien.

Dinsdag 7 december

Vandaag kwam Linda Ludya en mij ophalen om samen een school te bezoeken. Omdat Ludya en ik allebei op een z.g. PPP school gaan werken, bezochten we de rijkste en waarschijnlijk beste school van Nepal. De Budhanilkantha school. Het ligt een stukje uit Kathmandu een van de heuvels op. Linda werkt op het ministerie van educatie als VSO-er en is daar bezig met o.a. implementeringprogramma’s voor de scholen. Zij was het die het goede idee van PPP-scholen voor het eerst op papier zetten, nadat bekend werd dat ook de overheid zich erachter zou scharen.

We spraken het hoofd van deze school. Hij is de grondlegger van het PPP-idee en nam uitgebreid de tijd voor ons. Het is een peperdure privé korstschool, die erg goed bekend staat en waar men een Cambridge examen aflegt. Mensen die in Nepal deze school op hun cv kunne zetten, komen vaak in de hoogste posities aan het werk.

 Ze hebben de klassen 5 t/m 12. Nu kunnen kinderen die armer zijn, en ook meisjes, 1x per jaar een test doen, een soort examen. Als ze dat gemaakt hebben moeten de ouders opgeven hoe hun financiële situatie is. Aan de hand van de uitslag kan het kind via een scholarship  toch op deze school komen. Men probeert om het aantal meisjes naar 1/3 deel te krijgen, maar dat wil maar langzaam lukken….. Om iedereen ongeacht hun kaste de gelijke kansen te geven, worden de kinderen alleen met hun voornaam en kamernummer aangesproken. Deze examens worden door het hele land afgenomen. Voorheen kwamen alle geselecteerde kinderen naar deze school, soms erg ver weg van hun familie. Nu zijn er in Nepal 5 van deze scholen. Op een daarvan ga ik werken en op die in Pokhara gaat Ludya werken. Op twee scholen is men nog op zoek naar mensen die er net zo’n werk zouden willen gaan als Ludya en ik…..

In deze klas dezen ze net natuurkunde proefjes met warme en koude lucht.

We bezochten leslokalen, woongebouwen van de jongens, de bibliotheek, aula en de sportvelden. Ze hebben er zelfs een zwembad! en een ziekenboeg. Daar werken 3 verpleegkundigen en twee keer in de week komt de doctor langs. De Schoolleider woont in een heuse bungalow op de campus. Het hele complex ligt op een geweldig landgoed. Het ziet er allemaal erg verzorgd en heel netjes uit. Op de achtergrond zijn de hoge heuvels rond Kathmandu valley te zien. Het is eigenlijk gewoon een park. 80% van de leerkrachten en andere medewerkers, woont op de campus.

Raj vertelde mij vorige week al dat er waarschijnlijk ook in Tikapur een mogelijkheid zal zijn om op de campus te gaan wonen, maar dat ik in dat geval wel moest bedenken dat ik maar zeer weinig privacy zal hebben. We zullen wel zien….

In ieder geval is alles wat  PPP-schools en het project betreft, mij veel duidelijker geworden en ik ben door het enthousiasme van de directeur aangestoken. Ik heb er nu echt zin in. Het zegt zoveel meer zoiets met eigen ogen te zien, dan te lezen wat er op papier allemaal over geschreven staat.

The Pricipal mr. N.P. Sharma staat tussen Ludya en mij in. Naast mij Linda.

Toen ik zo met Linda en Ludya over de campus liep, moest ik ook wel aan de verschillen met Nederland denken. Ook mijn eigen klas kwam weer in mijn hoofd. Ik heb met hun een hele fijne tijd gehad in de klas. Ik hoop dat ook zoiets hier weer plaats kan hebben.

Ik denk trouwens regelmatig aan de kinderen uit mijn klas. Ik ben benieuwd hoe het met hun gaat….waar het naar toe gaat e.d.

Wie meer over deze school wilt weten is er de website; Budhanilkantha school
Tot slot liet Linda ons nog een Hindoe-tempel zien. Hierover een volgende keer meer.

Na dit avontuur volgende het avontuur bank. Ik had allemaal wilde verhalen gehoord over pinkaarten die niet werkten en waar mensen voor terug moesten naar de bank En zo. In ieder geval moest ik naar de hele andere kant van Kathmandu, naar Sanepa, vlak bij de VSO-office.

Ik kreeg zonder een enkel probleem mijn bankkaart. Hij zou na 17.00u geactiveerd worden. Nu vroeg ik of ik de pincode kon veranderen…..ja, dat kon, en daarmee was mijn kaart gelijk geactiveerd! Ik kreeg zelfs gelijk cash uit de pinautomaat. VSO heeft het bedrag wat we krijgen om een woninkje in te richten al over gemaakt. Van daaruit ben ik toen helemaal terug gelopen naar de PHG, en dat zelfs zonder plattegrond.

Vanavond gaan we met alle VSO-volunteers die in Kathmandu zijn, naar Gaaya. Een heel prettig restaurantje waar we de tweede avond ook al waren. Je kunt er Nepalees maar ook ander eten krijgen, zoals pizza of kebab….heerlijk, nog eens lekker uit gaan eten. Ik verheug mij er op.

Morgenochtend komt Prem rond 9.30u. Dan moet ik alles wat met de harp mee gaat over land, hebben ingepakt. Er zijn al behoorlijk wat kilo’s bijgekomen. Maar goed, ik betaal nu NRp 25 per kilo, dat is dus € 1,= per 4 kilo. Dat moet te doen zijn!

Donderdag vliegen we dan definitief naar Dhangadhi. Het was een dag uitgesteld omdat men een banda had uitgeroepen. In het geval van een Banda ligt alles stil. Winkels zijn dicht net als scholen, geen openbaar vervoer, ook privé vervoer is eigenlijk niet toegestaan, zelfs fietsen kan dan provocerend werken…..In zo’n geval kun je eigenlijk goed naar mooie plekken lopen en van de dag genieten. Maar goed, op het laatste moment werd de banda geannuleerd omdat er ergens iemand gearresteerd was en daarmee was een probleem opgelost. Neemt niet weg dat we toch op donderdag vliegen…..

Foto's die bij dit verslag horen staan op ; De laatste dagen in Kathmandu