10 december Dhangadhi – harp – Tikapur – Dhangadhi

Jeetje, er is alweer zoveel te vertellen dat oik bijna niet weet waar ik moet beginnen. Maar ik zal bij de tijd volgorde maar aanhouden, dan spring ik waarschijnlijk minder van de hak op de tak.

De vliegreis naar Dhangadhi was spectaculair. Het duurde wel even voor we de lucht ingingen, door de mist in Dhangadhi was daar de luchthaven ’s ochtends gesloten. Ook was Sweta erg laat op de luchthaven. We stonden net klaar om met zonder haar in te checken, toen ze aankwam.

Vervolgens moesten we wel een uur wachten. We aten ondertussen lunch. Ineens kwam iemand van het personeel ons vertellen dat we zouden vertrekken. Toen bleek dat de rekening  niet klopte en Swetta maakte er zo’n zaak van dat we nog bijna het vliegtuig mistten. Maar ze had natuurlijk wel gelijk. Er waren enkele zaken van de tafel naast ons aan de rekening toegevoegd…

Eenmaal in de lucht hadden we een geweldig uitzicht op de Himalaya. En dat bleef zo, de bergenketen bleef maar doorgaan. En zo ontzettend groot, lang en prachtig. Ik had het getroffen want ik zat naast het raam. Ik kon mijn ogen niet van die bergpracht afhouden.

Aangekomen op de luchthaven werden we afgehaald door Nirb-ji. Hij is onze partner en werkt  bij ASSAMAN.  Hij bracht ons naar het hotel. Daar wachtten Mark en Terri al op ons. Dat zijn de twee VSO-volunteers die hier al sinds september zijn. Ze zijn ontzettend aardig en gaven al talloze tips voor het leven hier in de Terai. Ook over het zoeken van een woning. We kregen tips over boeken die het leven in Nepal verduidelijken enz.

Op dit moment is er in de stad de jaarlijkse business fair, daar zijn we naar toe geweest. Als je nu denkt dat wij daar bijzonderheden te zien kregen, klopt dat wel…..maar eigenlijk vond men daar dat WIJ de bijzonderheden waren. Binnen enkele ogenblikken stonden drommen mensen om ons die het blanke gezelschap wel van dichtbij wilde zien….. Nirp-ji bleek erg veel mensen te kennen en met iedere 2^e maakte hij wel een kort praatje.

’s Avonds aten we met z’n allen. Ook heel gezellig. Ik deel nu met Ewa een kamer. Debbie wil alleen een kamer hebben en deelt niet….ze heeft voor haar alleen nu een kamer 3x zo groot als die die wij nu delen. “kegaarni”

De volgende ochtend, vrijdag, hadden we eerst op het ASSAMAN kantoor een sessie met verschillende leerkrachten van lokale scholen. Al voor ik innen was, moest ik alweer weg. Onze bagage was aangekomen en iemand moest mee om te controleren of alles er in goede staat en orde was. Aangekomen bij het busstation, moesten we eerst wachten tot het kanoor open ging dat ons net gebeld was….nou ja, dat noemen ze hier “Kegaarni” en betekend zoveel als’ Wat kun je er aan doen…. Toen de man kwam, bleek dat de onze bagage op het dak van een bus was vervoerd. Ik schrok er wel van, Bij VSO hadden ze verteld dat ze de goederen met een vertrouwde koerierdienst zouden sturen waar ze erg goede ervaringen mee hadden…..Toen ik om de bus liep, zag ik aan de andere kant mijn doos! Ik kon mijn ogen bijna niet geloven! De doos lag op een zijkant, en ook nog de verkeerde zijkant. De sterke doos was helemaal in elkaar gedeukt….en leek zelfs open….

Twee jongens klommen op de grote bus en maakten de touwen los. Aan een touw lieten ze de doos zakken en hij werd op een riksja gezet, waar hij tussen stuur en zadel nog meer gedeukt raakte. Ondertussen probeerde ik mij te beheersen, maar van binnen voelde ik een soort mengeling van paniek en woede!

Het kantoor van de koerierdienst was een straat verderop. Daar aangekomen, ontdekte ik dat de doos echt geopend was (geweest) het plakband zat los……en  de stevige buitendoos was…… VERWIJDERD!! Hoe konden ze het lef hebben! Ik had alles ZO zorgvuldig ingepakt en er zoveel zorg aan besteed! En de doos was ook nat. In paniek maakte ik de doos verder

open en ontdekte dat de hoes van de harp zeiknat was en op een plaats zelfs vies was. De harp gecontroleerd, hij bleek beschadigd, maar wel nat. Jeetje, als dat maar geen gevolgen voor de harp zal hebben…..

innerlijk overstuur hebben ik alle spullen uit de doos naar de auto gebracht. Ik hield me uiterlijk redelijk….Ook de spullen van Debbie en Ewa heb ik in de auto gezet. Die waren netjes verpakt en daar was niets mis mee.

Ik was en ben nog steeds erg kwaad, dat men het lef heeft gehad om mijn verpakking te veranderen, te verwijderen. Zou de stevige buitendoos erom hebben gezeten, was er waarschijnlijk niets gebeurd, maar nu….de buitendoos was nu ook waardeloos, nat gescheurd en zacht.

Terug gekomen in de ASSAMAN-office zaten daar dus al die leerkrachten netjes op de grond net als alle anderen. Ik legde even de situatie uit. Voordat ik er emotioneel over zou worden werd de sessie gecontinueerd.

Swetta heeft later met VSO gebeld, maar daar heb ik op vrijdagmiddag geen goed antwoord van terug gekregen. Ik ga er maandag weer gelijk achteraan! Er moet wel iets mee gebeuren. Zeker toen ik erachter kwam dat ik de luidspreker die ik meegenomen had, niet meer had gezien…..weg dus…..

Nadat we met de hele verzameling leerkrachten geluncht hadden reden we naar enkele belangrijke mensen in hoge positie, o.a. de DEO officer. We werden overal verwacht en we hoefden nergens te wachten. Alleen de hoofd van Politie had het te druk die dag en daar gaan we volgende week een keer naar toe.

’s Middags zijn we naar Tikapur vertrokken. We hadden gisteren besloten dat we het zo zouden doen en allemaal zouden gaan, Ewa, Debbie, Swetta, Nirb-je en een chauffeur.

Er was die dag een banda voor verkeer. Protest tegen een vrachtwagenchauffeur omdat hij een dodelijk ongeluk had veroorzaakt. Na veel hobbelige achteromweggetjes kwamen we toch nog bij een wegblokkade uit. Nirb-je had een praatje met de jongens en na een aantal minuten en het laten zien van een Press-kaart, mochten we er toch door.

Na enkele omzwervingen kwamen op de snelweg die dwars door het land gaat. Van Mahendranagar in the Far-West over Kathmandu naar the Far-East. De weg is ruim tweebaans. Maar er zijn naast gemotoriseerd verkeer ook fietsers, voetgangers, riksja’s en  ossenwagens. Een heel andere belevenis. Er zaten geen gaten in de weg, maar er werd wel heel wat afgetoeterd naar al het langzame verkeer, om te waarschuwen voor naderend gevaar.

We zijn even doorgereden naar de grote Karnali brug, waar men hier erg trots op is. Het was ook een mooie brug. Ook hier vonden we ons weer snel in het middelpunt van belangstelling staan….vooral Ewa werd gevraagd of ze van haar een foto mochten maken.

Na wat riviervis gegeten te hebben, reden we naar de weg naar Tikapur. Deze weg zijn ze nu aan het aanleggen, maar hij is enorm hobbelig en erg lang. Zo’n 20km hobbel-de-hobbel is heel veel hobbel. In de auto bleek dat de leerkrachten van de school al sinds drie uur aan het bellen waren wanneer en hoe lat ik aan zou komen in Tikapur. We waren er uiteindelijk rond 109.00u. het was al donker. Blijkt dat het hele schoolbestuur op mijn aankomst heeft zitten wachten. Wouw…. Er werd gezamenlijk avondgeten met de mensen die gewacht hadden. Er waren ook twee studenten, een daarvan was de voorzitter van de studentenvereniging. Er werden wat eerste vriendelijke woorden naar elkaar uitgewisseld. Het was nog wat onwennig en wat veel na zo’n reis en volle dag….

Over het wachten zei de schooldirecteur;

Jij hebt zo’n lange weg gehad naar ons toe dat het wachten op jou komst maar een kleinigheid was. Dat was wel heel erg aardig!

Vandaag was ook weer een volle dag.  We stonden om 6.00u op. Maar ik werd om 4.30 gewekt door muziek buiten….bleek gebed te zijn….uit luidspreker…. We werden om 7 uur door de zelfde leerkrachten en de directeur in het hotel opgehaald. Ze wilden ons perse een schitterend mooi park laten zien. En het was mooi! De koning logeerde daar wanneer hij in Kailali was.

Vervolgens bezichtigden we een woning. De bovenwoning van de voormalige Princepal. Het was splinternieuw. Hier en daar moest het nog geverfd worden en er stond al iets aan meubels in. Woonkamertje, slaapkamer, keuken en wc/douche. Voor en achter een klein balkon. Aan de weg, maar niet te veel lawaai. Het ligt op 5 minuutjes fietsen van de school.

In de auto was ik er achtergekomen dat deze man familie heeft, maar dat vrouw en kinderen in Kathmandu verblijven. Dat hijzelf een maand per jaar daar naar toe gaat en zijn vrouw een maand per jaar naar Tikapur komt…..hhhmmmmm.

Hij werd verder wel als een gerespecteerd iemand aangezien en ook Swetta en Nirb-ji vonden het een goede oplossing……

Ik heb besloten dat ik daar ga wonen!

Vervolgens gingen we naar de school.

Daar aangekomen wachtte mij een warm onthaal en ik werd als eregast zeer welkom ontvangen. leerde ik een aantal leraressen kennen. Ze hadden kleine ruikertjes gemaakt als welkomstgeschenk. We kregen een rondleiding over het enorme schoolterrein. Ik zag de lokalen van de basisschool, en het vervolgonderwijs een bananenplantage de speeltuin/sportvelden en de lodge. De kinderen die daar intern wonen lieten mij nog een mooie demonstratie zien en zongen een lied voor mij, en ik een voor hun. Vooral het vrouwelijke hoofd van de lagere school leek mij een heel prettig mens te zijn. Ik verheug mij op het werk en de kinderen. Het was heerlijk om al die kindergezichtjes te zien en ze te horen lachen. Er gaat toch niets boven het lachen van een kind of kinderen.

We aten er met z’n alle daal Bhat, en snel genoeg daarna zijn we vertrokken.

De hobbelige weg terug ging wat sneller…..we deden er 3.20u over om terug te komen in Dhangadhi. Hier brachten we eerst Swetta naar het vliegveld. Dag Swetta….bedankt voor alle hulp en goede zorgen.

Hierna hebben we in Dhangadhi voor Ewa en Debbie naar huizen gekeken. We zagen er 6. Geen van de woningen was zo verzorgd, knus en gezellig en toch zo privé als het woninkje dat ik in Tikapur zal gaan krijgen. Ik ben blij dat ik onder de pannen ben en ik benieuwd waar ze voor zullen kiezen.

Aan het einde van de dag bezochten we onze toekomstige language teacher, miss Raj Cumari. Een heel aardige vrouw, opgewekt en daadkrachtig. Ze had gingerbread voor ons gebakken in een soort panoven. Door zand in een grote pan te doen en daar een kleinere pan op te zetten, creëer je en soort oven waarin het bakken van brood en cake mogelijk zou moeten zijn. Dat ga ik uitproberen!

Toen de schemering kwam kwamen ook de muggen. Dat maakte een eind aan ons bezoek. We beginnen woensdag met het vervolg van onze taallessen. Daar verheug ik mij ook al op.

Terug in het hotel zouden we allemaal een eigen kamer krijgen, maar de suite van Swetta was te duur, en toch hoefde Debbie haar suite niet te verlaten……tja….het lijkt niet eerlijk.

Het was allemaal wat veel, maar ik moest het wel weer even vertellen, nu het nog vers is.

Veel positiefs dat wel, maar ik ben nog steeds erg boos over hoe men mijn pakket behandeld heeft!
Foto's bij deze blog...
Dhangadhi - Tikapur - nieuwe school