Tikapur

Op dinsdag 20 december vertrek uit Dhangedhi naar Tikapur. Om 7.00u stond ik startklaar bij de receptie van het hotel, en met mij Praveen. Hij werkt voor Nirb in ASSAMAN. Sinds Nirb weg is om uit te zoeken in welke districs VSO zal gaan werken, is Praveen de contactpersoon. Een hele aardige en behulpzame jonge, hij blijkt tot de Brahmaan kaste te behoren. De hoogste kaste.

Door de dichte mist startte de auto niet waarmee we naar Tikapur zouden vertrekken. Maar na een half uur was de auto met chauffeur er dan toch. Al snel bleek dat de fiets die ik op zondag had gekocht, er niet in paste. Tja dan moet ik die maar op de bus meenemen als ik na Kerst weer terug ga.

Bij het kantoor van ASSAMAN spulletjes en daarna Mark opgehaald. Hij wil graag mee om mijn woning te zien en de school. Hij is heel erg benieuwd naar het PPP-project.

Om 8.00u echt onderweg. 9.20u verlieten we de verharde weg naar de hobbel-de-bobbel weg. Ze lijken wel hard aan die weg te werken, en er wordt gezegd dat ze hem gaan asfalteren. Dirt road wordt black road. We wachten het af….

Om 10.15u aankomst in Tikapur.

Het ontvangst comité stond al weer klaar. Vijf heren van school!

Mijn woning was zover af, zoals afgesproken. Voor de trapingang zit nu een channel gate. Hierdoor heb ik privacy en kan ik alles afsluiten. Met een groot hangslot. Dit is niet vanzelfsprekend in Nepal. In de meeste huizen heb je gezamenlijke woonruimtes, deel je de trappen naar het platdak waar iedereen zijn was ophangt. En iedereen maakt gebruik van de tuin als die er is. Maar ik heb gelukkig mijn eigen stulpje.

Eerst brachten we een kort bezoekje aan de school. Mark wilde het graag zien. Door een van de leerkrachten, Praveen, Mark en de chauffeur, werd ik vervolgens door Tikapur shop naar shop gebracht, om zoveel mogelijk van de zware spullen met de auto te kunnen vervoeren. Er moest van alles gekocht worden; koelkast, elektrische verwarming, matras, lakens, gaspitten met gasfles en aansluiting.

Eenmaal terug, gingen Praveen en Mark weer terug naar Dhangadhi…….

Tja ….en daar zit ik nu…..hier heb ik dus naartoe gewerkt, hiervoor heb ik het gedaan…???

Ik ken geen mens, mijn huis leeft nog niets, als ik over straat loop gapen mensen me aan. Even flitste door mijn hoofd; “Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen….”

Maar toen een spijker de muur werd ingeslagen en Saraswati opgehangen kon worden, leek het al meer een thuis te worden. Het ongemakkelijke gevoel ebde snel weer weg.

Er kwam een jonge vrouw met een rol vinyl , het werd in de keuken en huiskamer gelegd. Het ziet er gelijk een stuk huiselijker uit.

De jonge vrouw heet Asmita. Ze heeft met haar man een winkeltje aan de overkant. Ze was erg aardig en wil graag mijn Saati worden, vriendin. We hebben telefoonnummers uitgewisseld. Zij spreekt nauwelijks Engels, maar verstaat wel wat meer en ik wil graag Nepalees leren…dus…

Mr. Bomb, mijn landlord/huurbaas, heeft mij ’s avonds meegenomen naar zijn neef. Die heeft een klein restaurantje. (heel Tikapur lijkt wel een hele grote familie te zijn) Daar kreeg ik weer lekken eten. Alles wat bij dahl Bhat zit, maar dan met Roti. Heerlijk. Alleen met het vlees was ik wat voorzichtig.

Daarna was ik doodop. Ik heb nog wat gelezen in De Mammoetjagers. (=Het derde boek van de aardkinderen, is ook al bijna uit)Maar heb rond 20.00u mijn ogen dichtgedaan. Dat was maar goed ook. Mr. Bomb, zoals hij genoemd wordt, (als ik het goed verstaan en begrepen heb….) staat n.l. om 4.30u op. Doet dan Yoga en vertrekt om 6.30u naar zijn school waar hij werkt tot 10.00u. mr. Bomb doet niet echt zachtjes, maar dat hindert niet echt want om 5.30u klinkt de gebedsmuziek over het stadje.

Ik heb me nog wel twee keer omgedraaid …hihi

Na wat droge toastjes met jam, weer het stadje in. Pannen gekocht, groente, wat fruit, een keramische filterkaars voor water en wat kunststof  bakjes, emmers e.d.

Nu kreeg ik een goed indruk van het centrumpje van het stadje. Het is schattig. Allemaal kleine winkeltjes. Sommige zijn hutten of kraampjes, andere zitten in en een soort garagebox. De winkeltjes zitten per soort bij elkaar en hanteren ongeveer dezelfde prijzen. Alles is een beetje duurder dan in Dhangadhi. Tussen de winkeltjes lopen de geiten met hun jonge bokjes, koeien en ossen grazen langs de straten en er zijn meer karren die door ossen getrokken worden dan dat er riksja’s of motors zijn. 2 a 3 keer per uur komt er eens een vrachtwagen via de grote weg Tikapur binnen, en 4x per dag een bus die tussen Dhangadhi en Tikapur pendelt. Het is er rustig, geen getoeter. Wel nog steeds erg stoffig.

Om 12.00u brak de zon door, dus snel naar huis om mijn was te doen. Ik had er de lokale handwas zeep voor gekocht. Vlekken vliegen er af en de was lijkt erg snel schoner te worden. Ik was ervan onder de indruk.

De warmere temperatuur nodigt gelijk uit meer dingen te willen doen die met water te maken hebben, dus heb ik ook de keuken een goede schoonmaakbeurt gegeven.

’s Middags heb ik lekker rustig de buurt verkent. Asmita heeft me de zuivelhandel laten zien. Ik kocht er verse open melk en yoghurt. Dat betekent huiswerk, melk koken, afromen, boter maken etc. De yoghurt eet ik ’s morgens, meestal met een banaan en muesli, die ik Kathmandu gekocht had. Ik weet nu dat ik wel een grotere voorraad aan had mogen leggen. Van dat alles is hier niets te krijgen. Het is hier landelijker, maar ook ruraler. 

Na nog wat groente en vers fruit gekocht te hebben was de dag alweer voorbij….17.30u donker!

Ewa heeft echt pech met huis. Toen ze ging kijken of alles klaar was zodat ze het zou kunnen gaan bewonen, ontdekte ze dat er in het hele huis geen enkele ruit zit….wel ramen, maar alles open….. doordat er wel overals netjes muskietengaas zit, was dit niemand opgevallen. Het was ook warm toen we er gingen kijken. Ze heeft besloten om er toch te gaan wonen. Er zal gekeken worden of het met plexiglas of ander transparant kunststof/plastic op te lossen is.

Debbie is in het geheel niet meer tevreden met haar villa…..ze heeft met VSO kantoor gebeld en ze heeft het voor elkaar gekregen dat ze tot na oud en nieuw in het hotel mag blijven…..

Donderdag 22 december KOUD

’s Ochtends is alles bedekt door een dikke mistlaag. De luchtvochtigheid is nu 89% en de temperatuur is 12,5 ˚C. Mijn bril beslaat als ik hem ‘s ochtends opzet. Ik denk dat ik maar snel een muts ga breien voor in huis! Ik ben zoooo blij dat ik op het laatste moment mijn slaapzak nog bij de harp in de doos gestopt had. Hij is heerlijk warm, en slaapt super. Ik merk dat ik het lastig vind om met die mist uit bed te komen en tot actie over te gaan. Maar ik sta toch rond 8.00u op. Het is goed dat de Kerst eraan komt en we dat gezamenlijk zullen vieren in Dhangadhi. Na de Kerst kan ik op de school beginnen. Dan ontstaat er vanzelf weer een dagritme en routine. Dat is toch wel erg belangrijk merk ik. Het helpt mij om een reden te hebben en om iets te doen te hebben. En als ik eenmaal bezig ben en mijn draai hier vind, zullen er ook wel nieuwe kennissen ontstaan. Ik heb er vertrouwen in.

Gisteren heb ik een telefoon en internet winkeltje ontdekt. Het is daar mogelijk om gebruik te maken van de lokale PC en voor NPR 20 mag ik een uur op internet. Ik denk dat de snelheid niet snel is maar traagheid zou moeten worden genoemd….de foto’s zullen dus nog op zich moeten laten wachten denk ik.

In Dhangadhi kan ik van Ncell een soort dongel kopen. Daar kwamen we eergisteren achter. Het blijkt een redelijke kwaliteit te hebben. Hier in Tikapur gaat het anders op telefoon snelheid…..Ik hoop maar dat de kwaliteit van het internet een beetje redelijk is. Het is DE manier om met jullie allemaal een beetje in contact te blijven en te delen. Er zit nu echter niets anders op dan af te wachten hoe het zal zijn…..tot gauw lieve lezers en volgers…..

En toen ik op het punt stond te vertrekken stond ineens Moon voor mijn deur. Puur toevallig. Ze was op zoek naar een appartemntje voor een andere Koreaanse vrijwiggers die hier via Koika werkt. Xe kwam binnen en we dronken thee. Daarna heeft ze mij een bakkerij laten zien. Het is ongeveer 20 minuutjes lopen. Vandaag was er echter geen brood. Ik heb er een paar koekjes gekocht….maar brood!!!! Morgen ga ik weer kijken!

Verder hebben we aan een straatkraampje samosa’s en paratti gegeten. Het kost maar een habbekrats. Het eten is er iedere dag vers en goed te vertrouwen. Sommige kraampjes hebben beter eten dan menig hotel.

Na een kort bezoekje aan Asmita, nu dan echt naar de internet shop, voor het donker wordt. Doei…