Ziek, ziek, ziek....

Tja, eigen schuld dikke bult, zou men in NL zeggen denk. Ik was ziek toen Linda kwam en was er mee door blijven lopen. Probeerde wat te herstellen, maar gunde mij eigenlijk de rust niet. Nog half verkouden in sari naar de Puja gegaan…en met blote voeten rond het altaar gestaan.

Toen Ewa afgelopen zondag vertrokken was voelde ik de koorts alweer opkomen, en ja hoor…38,9°C! Schrik. Gelijk mijn bed ingekropen en bedrust gehouden. De volgende dag nog flink diarree gehad. Alles kwam tegelijk. Inmiddels is het dinsdag en voel ik mij iets beter, zeker in de ochtend. Ik hoop dat de koorts vandaag niet zo hoog zal oplopen. Maar gisteren kwam het al maar tot 38.3°C, dus het gaat alweer de goede kant uit denk ik.

Het is wel hartverwarmend hoe mensen om mij heen op mijn “ziek zijn” reageren. Asmita komt twee keer per dag kijken hoe het is en haalt kleine boodschapjes. Mr. Bom, mijn huurbaas, vraagt aan de trap regelmatig of het al beter gaat en of ik niet naar de doctor in het Ziekenhuis zou moeten, en of ik ook wel medicijnen slik.

Ook op school is men bezorgd. Vandaag belde miss Gita, en kon er eigenlijk geen touw aan vast knopen…..een uur later stond “mr. Spectacle” op de stoep met verse warme koffie en twee heerlijke pannenkoeken. Ook haalde hij voor mij 3 citroenen om een lekker thee mee te kunnen maken. Hij was door Miss Gita gestuurd omdat ze zelf geen tijd had. Ik kreeg van iedereen de wens om snel weer beter te worden.

De bedrust die ik nu maar goed houd, doet me wel goed. Ik heb de hele zondagmiddag, nacht en de maandag geslapen. Vandaag lijkt het ietsje beter te gaan, maar ik heb me voorgenomen om nu echt goed uit te zieken, voordat ik me dadelijk nog een nare  complicatie op de hals haal.

Daarna ga ik er weer met volle kracht tegenaan.

Ik koet zeggen dat ik de school wel mis…. Het is niets voor mij om zo rustig aan te moeten doen. 

Sarasvati Puja en mijn eerste sari.

Op vrijdag werd alleen de eerste 2 uur lesgegeven. Daarna werd de hele school schoongemaakt en versierd. Alle kinderen hielpen mee. Het was een hele gezellige dag! Alles in het teken van de grote Puja morgen ter ere van Saraswati.

Zij wordt in de Vedas beschouwd als moedergodin van de stroom, van oorspronkelijk de oeroceaan, het vrouwelijk aspect van schepping, de vruchtbaarheid. Daarna is zij, voornamelijk als Hindoeïstische godheid, de godin van kennis en kunst, muziek en dichtkunst, wijsheid, schrift en literatuur. Want dat alles borrelt als vanzelf op uit het al doordringend water van de oeroceaan, de bron van alle leven.

'Sarasvati' is ook de naam die in de Indus beschaving aan een aspect van de Maha Devi, (de 'grote godin' moeder) werd gegeven, namelijk het beminnelijke, vruchtbare energiegevende aspect (shakti) in tegenstelling tot haar andere uiterste Kali

Zij is het vrouwelijke scheppingsprincipe, haar mannelijke echtgenoot is Brahma.

Zij staat meestal afgebeeld met een vina, een snaarinstrument, in haar handen, en is herkenbaar doordat deze vina twee kalebassen heeft. In de snaren ontstaan de trillingen van de hele schepping, die zich als golven om haar heen uitbreiden. Aangezien ook de Sanskriet woorden uit deze trillingen bestaan, draagt zij soms een boek als weergave van de diepere kennis die in de Vedische hymnen opborrelt in het bewustzijn van de rishis (zieners). Het is tevens haar associatie met het schrift.

Meestal staat zij in een dansende houding, de tekenen van vruchtbaarheid geprononceerd zichtbaar. Volgens sommigen gaat de buikdans evenals de trommel die er bij gebruikt wordt terug tot de tijd van de moedergodincultus. Dansende bewegingen zouden de beweging van planeten en sterren weergeven. De trommel, in dit geval de damaru in zandlopervorm is tevens een symbool van schepping door generatie van trillingen. Het geeft de hartslag van de kosmos aan waaruit alle creatie ontstaat. Shiva Natarasha (dansende Shiva) houdt in één van zijn handen eveneens een damaru.

De godheden krijgen ook altijd een rijdier toebedacht dat hun waarde als emotionele drijfkracht het best weergeeft. Sarasvati's rijdier is een pauw. Aan haar voeten zit vaan een zwaan die symbool staat om het goed en kwaad van elkaar te kunnen onderscheiden.

Op 28 januari gaat hier in Nepal iedereen naar school om deze Godin te eren en te vieren. Zij is op iedere school vertegenwoordigd. Er zijn afbeeldingen en beelden van haar.

De blouse en de petticoat voor bij de sari, waren netjes op tijd klaar en het paste ook allemaal heel erg netjes, en dat zonder tussendoor te moeten passen. Echt wel knap. Ik heb me gedoucht, haren gewassen, alle nagels gelakt, mooi opgemaakt om 7.30u. kwam Asmita, om mij te helpen met het goed aan doen van de sari. Ze had ook een pin bij zich om de sari op de schouder vast te zetten. Het was nog een hele kunst, zelfs met haar hulp.

Met een sari kun je niet fietsen! Dus te voet naar school. De warme Jak-deken die ik in Kathmandu had gekocht hield me lekker warm, want de ochtenden zijn nog steeds mistig en koud.

Nou mensen, ik kan me niet heugen dat ik ooit zoveel complimentjes heb gekregen op 1 dag! zoveel mensen vonden het geweldig dat ik een sari aan had. Op school zieden ze dat ik er veel slanker in uit zag en dat de kurta’s mij dus niet zo voordelig kleden. Sommige mensen langs de weg gaven ook waarderende geluiden en complimentjes…tja….dat vind ik stiekem toch wel fijn...hihi.

Het was best goed te doen deze sari te dragen. Het voelt een beetje opgedrikt, maar voor af en toe en bij speciale gelegenheden, is dat best fijn. Het gaf mij een goed gevoel. De mensen om me heen hebben ook steeds meer waardering voor de manier waarop ik mij aanpas aan hun cultuur en dat vertellen ze mij dan ook. Ik denk dat ik wel goed bezig ben.

De Sarasvati Puja was heel bijzonder om mee te maken. Een Brahmen jongen uit de 4^e klas was voor die dag de priester. Hij kent alle mantra’s en gebeden uit zijn hoofd. Hij nam zijn opgave erg serieus en week uren lang niet van zijn plek. Mensen kregen van hem een Tika met rood en geel poeder. Ik ook. Nadat de kinderen met elkaar enkele gebeden hadden opgezegd, een lied hadden gezongen e n hun tika hadden gekregen, konden ze een zakje met zoetigheid ophalen. Een soort suikergoed. Dat smaakte wel lekker, maar een beetje waterig.

Toen de meeste kinderen weer weg waren, bleef toch bijna het gehele team daar. Er zouden nog kinderen komen die van verder moesten komen, en die zouden hun tika niet mis mogen lopen.

Na een tijdje aten we met z’n allen rijstpudding die een van de collega’s had gekookt. Heerlijk! Met rozijntjes. Jammie jammie.

Daarna werd Nepalese muziek gespeeld op een gsm en daarop kwamen de dames van hun stoel. De heren waren al vertrokken en stoorden dus niet. De remmen gingen behoorlijk los moet ik zeggen. Haha. Die dames swingen de pan uit. Hun bewegingen behoorlijk verassend. Heel losjes. Natuurlijk heb ik meegedanst. Sommigen moesten ook wel lachen om mijn bewegingen….tja, ik dans graag en probeer ook de bewegingen na te doen die ik van hun zie….en dat vonden ze erg grappig.

Foto’s; Sarasvati Puja

Rond een uur of 12.00u kwak Ewa uit Dhangadhi. Het was heel gezellig dat ze er was. Heerlijk om bezoek te hebben. Ik liet haar het centrum van Tikapur zien en we dronken banana-juice in het banana-hotel. Daarna aten we kroekoep en vegetarische pizza bij de Aroma, het restaurantje waar ik enkele dagen van te voren ook al was. ’s Avonds keken we gezellig naar de film “letters to Julia” Een eenvoudige film, romantisch en toegankelijk. Precies waar we op dat moment zin in hadden. Het was een prima film.

Ewa geniet van Tikapur, de rust, en de natuur. Ze heeft een beetje een vakantie gevoel als ze hier is. Dat vind ik natuurlijk erg leuk om te horen. ik geniet ook van haar gezelschap. Ze is open en we hebben goede gesprekken. 

Vandaag hebben we een lekker ontbijtje gemaakt. Wentelteefjes met kaneelappeltjes. Het lijkt er op dat dit mijn speciale logeer recept wordt, haha.
Na een wandeling door het stadje is ze weer met de bus naar huis gegaan. Het is toch heerlijk om bezoek te hebben.

Volgend weekend heb ik gepland om naar Nepalgunj te gaan. Dan is Willeke er en ik kan Lula leren kennen. Daar verheug ik me ook al op.

Sari, banda en uit eten.

Sari….

gisteren werd mij duidelijk gemaakt op school dat het geweldig zou zijn wanneer ik komende zaterdag op school zou verschijnen, als het even kan in mijn mooiste outfit. Het liefst een Sari. Het is dan n.l. Puja Saraswati. Saraswti de Godin van Kennis, wijsheid, muziek en kunst.

Nu had Asmita mij gisteren ook al de opdracht gegeven een top en een petticoat te kopen of laten maken….dan zou ze zaterdag een sari voor mij mee nemen. Daarna is het plan om naar het festival te gaan. tja,….

Na school werd ik door twee collega’s van school meegenomen naar een winkeltje waar ze Kurta sarwal maken en ook sari’s verkopen. Er werd gekeken welke kleur de top zou moeten zijn, maar voor de petticoat moest de kleur van de sari bekend zijn, omdat het bij elkaar moet passen…. Nu heb ik dan maar de knoop doorgehakt. Ik weet dat het handig is om op zijn minst 1 mooie sari te hebben. Daarmee kan ik dan naar festivals, feesten en misschien zelfs bruiloften. Nu had ik er al een van Jose gekregen, maar die is onverhoopt in de opslag terecht gekomen, en de komende twee jaar onbereikbaar. Ik heb nu een hele mooie gevonden. Het is diep en donker cyclaam, een beetje tegen het bordeaux aan. Er zit borduursel op van …..ja, hoe kan het ook anders; rozen! In rood en groen. De blouse die erbij hoort heeft aan de achterkant en op de mouwen een bijpassend stiksel. O mensen, ik ben zo ontzettend benieuwd hoe ik eruit zal zien als ik dat aan heb……vrijdag avond kan ik de blouse en petticoat ophalen.

Toen ik thuiskwam kon ik Mr. Bomsa, mijn huurbaas, feliciteren met zijn verjaardag. Zijn zus had het stiekem aan mij verklapt. Hij nodigde mij uit om morgenavond met hem te gaan eten. Gezellig toch?

Banda’s

Weer een banda! Met dank aan ene heer Evers een kleine uitleg over banda's: Stel je eens voor: benzine in Nederland wordt enkel geïmporteerd door de Koninklijke Shell, een 100% overheidsbedrijf. De overheid houdt de benzineprijs al jaren laag door deze flink te subsidiëren. Vanwege stijgende olieprijzen in de wereld besluit het kabinet Rutte de benzineprijzen te verhogen. Allemaal nog goed te volgen, toch? Nu komt het mooie. Het LAKS en de Landelijke Studentenvakbond (LSV) gaan actievoeren en blokkeren al het verkeer in de Randstad, uit protest tegen de verhoging van de benzineprijzen. Dat is dus wat er vandaag in Nepal op het programma staat. Nu maar even afwachten hoe serieus deze blokkade deze keer wordt afgedwongen.

Mijn eigen mening; Bij andere banda’s zijn ook alle kantoren en scholen gesloten. Soms is er wel 3 dagen banda in 1 week. Als er dan ook nog een religieuze feestdag kan het gebeuren dat er in een week tijd maar 1 of 2 dagen les gegeven wordt. Kinderen hebben continuïteit nodig om te kunnen leren, structuur en duidelijkheid. Al die banda’s zorgen ervoor dat automatiseren en verankeren maar zeer moeizaam plaats kan vinden.  In de week zit dan ook geen opbouw.  Hoe kan het onderwijs hoer serieus groeien als het zichzelf niet serieus neemt? Hoe kan de overheid het toestaan dat de kinderen en hun leerproces onderdeel van protestacties zijn. Het kind is de dupe….. Natuurlijk zijn al die banda’s juist gericht tegen de regering, maar het volk zelf ziet de schade op de lange termijn absoluut niet, heeft het niet in beeld. En dat is zo vreselijk jammer. Iemand zou moeten opstaan en hun duidelijk maken dat het voor de toekomst van Nepal zo schadelijk is juist steeds de scholen te sluiten, wanneer men het ergens even niet mee eens is.

Het zijn vaak jonge knullen die er op toezien dat de banda uitgevoerd wordt; dus dat niemand iets uitvoert, de winkels gesloten blijven, en dat er ook geen gemotoriseerd transport over de weg plaatsvindt, dus alleen riksja’s, ossenkarren, voetgangers  en fietsen. Het is soms duidelijk zichtbaar dat ze ook genieten van hun (tijdelijke) machtspositie. Natuurlijk helpt het absoluut niet wanneer de regering steeds maar weer water bij de wijn doet om de banda te doen stoppen. Dat werkt nieuwe banda’s alleen maar meer in de hand, denk ik. Ach Nepal, waar gaat dat heen….ben toch zuinig op je toekomst.

Vandaag was het dus banda en ben ik weer op school geweest om muziek te maken met de kinderen. Sommigen kwamen al blij op mij afgestormd, nog voor ze ontbijt hadden gehad. Het was weer reuze gezellig. Daarna mapraten met enkele collega’s die toch lesgaven in de extra klassen die oefenen  voor de examens. Ik had zoete balletjes in siroop gemaakt en men was er van onder de indruk. Vooral omdat ik bij de suikersiroop een beetje citroen en wat kaneel had gedaan, waardoor het echt heel erg lekker werd. (al zeg ik het zelf)

In de middag belde resham Chauderi mij. Hij haalde mij op en gaf een rondleiding in zijn radiostudio. Het zag er prima uit. Daarna zaten we samen met zijn vrouw in hun tuin en dronken Masala Chya, erg lekker, met pistache nootjes…hhhmm.

Rond 17.00u trof ik de zus van Mr. Bomsa, en we liepen samen met haar dochtertje naar een klein restaurantje. Mr. Bomsa was er al en zijn broer ook. Blijkt het restaurantje van zijn broer te zijn. Er stond pizza op de kaart, MET KAAS! Dus wat denk je dat ik gegetten heb? Juist, pizza. Hij was erg lekker, maar de bodem was zacht.

De kaas blijkt uit Dhangadhi te komen. Zolang de voorraad daar strekt, kan ik via dit restaurantje aan kaas komen… heerlijk!

Het was heel gezellig. De zus van mr. Bomsa, Bhagirathi, is echt zo aardig. We spraken over verschillende dingen en het Engels ging iedereen best goed af, en daarbij probeerde ik zoveel mogelijk Nepali woorden te gebruiken.

 O mensen, wat ben ik toch een echte Nederlander he….maar ja, ik vind het wel leerzaam dit soort dingen over mijzelf te weten te komen. En dan bedoel ik, hoe ik sommige dingen mis, maar andere ook helemaal niet. Ik kom er achter wat voor mij van belang is, en waar ik zelf voor sta. Mijn overtuigingen die er zijn, moeten soms behoorlijk bijgesteld worden, en het is interessant om zelf te ervaren hoe mij dat afgaat…..

नेपाली en school

Ik heb besloten om iets te doen aan het gevoel hier in Tikapur een analfabeet te zijn! Debbie had een nieuwe cursus Nepali voor mij meegebracht, toen ze uit Pokhara kwam. De groep heeft daar n.l. nog 3 weken iedere dag 4 uur Nepali les gehad. Een mooi boek, 2 CD’s en een speciaal oefenboek om de Nepalese letters te leren. Het zijn meer tekens dan ons alfabet. De eerste 6 tekens heb ik nu al goed geoefend, ook het schrijven. Robert Feikens zou trots op me zijn, geloof ik….(de schoon schrijfleraar van Helicon) Heel netjes, in hokjes, regels vol en met veel toewijding. Ik hoop dan ook mettertijd de Nepalese lessen van de kinderen in ieder geval te kunnen volgen. En het lijkt me ook handig om de borden te kunnen lezen op straat, net als menukaarten of prijslijsten.

मिजं पच काँ हेत ओओक अल हाहा 

voor wie wil puzzelen......bovenstaand is Nederlands in Nepali script...

De eerste werkdag met een leerkracht. Ik werkte met een leerkracht Nepali. Ms. Gita had mij gevraagd met haar mee te lopen. Deze juf treuzelt vaak met naar de klas gaan, is vaak pas na 15 minuten van het begin van de les in de klas, gaat er per les meestal 4 a 5 keer uit, en praat dan ook met andere leerkrachten en houdt dus ook anderen van het werk. Miss Gita ergert zich groen en geel aan haar…. We hebben veel besproken; Wat goed ging, waar ze trots op was, wat ze belangrijk vindt, wat haar verantwoordelijkheid is en wat ze eventueel ook zou kunnen doen. We ontdekten o.a. dat er in de eerste klas 7 kinderen het Nepalees niet kunnen lezen, en dat terwijl zij zelf het jaar ervoor aan deze kinderen had leren lezen….. Ze kunnen met hun vinger de tekst niet op de juiste plek aanwijzen of volgen… Over twee weken werk ik weer een dag met deze juf. Ik heb haar gevraagd om een manier te bedenken om deze kinderen aan het lezen te helpen, ook zal ze proberen een spel te gaan bedenken voor een van de klassen om het tijdens de les te gebruiken.

Het was geweldig om te zien dat ze de hele dag niet 1x een kind heeft geslagen. Ook was er geen stok te zien. Gelukkig. Wat de andere leerkrachten betreft weet ik het natuurlijk niet precies, maar het lijkt erop dat men probeert de stok niet te gebruiken.

Vandaag was er weer een Bidah. Een feestdag. Alle banken en scholen dicht. Vanmorgen werd er door 4 juffen echter wel les gegeven, vrijwillig. De “extra Classes” binnenkort zijn namelijk de final exams, ook voor de kleinsten. Die moeten goed gemaakt worden. Men vreest er namelijk voor dat het de school volgend jaar een stuk minder goed zal gaan.

Er was een hele goede leerkracht Engels werkzaam op de secondary school. Hij was vreselijk streng, voor leerlingen EN collega’s. Hij stimuleerde iedereen de gehele lestijd te gebruiken en niet de kantjes er van af te lopen. Dit werd hem door sommigen niet in dank afgenomen.

Uiteindelijk nam hij zelf ontslag….en bouwt nu een eigen en nieuwe school. Men vreest dus dat erg veel leerlingen naar deze school zullen overstappen. Zowel bij ouders als leerlingen is deze man erg populair.

Nu probeert men er op de school alles aan te doen om in ieder geval ervoor te zorgen dat de leerlingen goede resultaten behalen. Alle leerlingen die niet goed scoorden, krijgen extra lessen.

Nu was ik er vanochtend ook. Op mijn vrije dagen werk ik met de kinderen die daar inwonen, en geen extra les hebben, en houdt ze muzikaal bezig. Muziek, tekenen, handenarbeid en handwerken staan niet op het lesprogramma, dus er is genoeg te doen. We deden aan body-percussion. Dat vonden ze geweldig. De “boom-slap-clap” vonden ze prachtig, net als de “rainwave”. Twee jongens hebben allebei een schitterend Nepalees lied voor mij gezongen. De jongste had echt een prachtige stem!

Een student had pas een fluitje gekocht. Ik had de mijne bij me, en deed hem wat voor. Ik leerde hem hoe hij zijn vingers moest houden en gaf hem de eerste paar grepen. Hij heeft lang geoefend en twee van zijn vrienden met hem. Wie weet komen er nog meer fluitjes.

Stiekem geniet ik enorm van het werken met de kinderen. Eigenlijk zit daar mijn hart natuurlijk! Maar goed ik ben hier om met de leerkrachten te werken…..en daarmee bereik ik uiteindelijk veel meer kinderen.

Het was grappig dat de leerkrachten die les hadden gegeven na afloop ook de “boom-slap-clap” wilden leren. Miss Gita deed het echt geweldig, daar zit ritme in. Haha…

Toen ik richting huis wilde gaan bleek het volledige bestuur te wachten op iemand die zou komen van het ministerie. Ze willen de crisis die volgens hun ontstaan is, graag bespreekbaar maken. Ook het feit dat er al maanden geen salaris betaald is…..Ik ben benieuwd of er morgen iets over gezegd gaat worden.

Asmita heeft me de opdracht gegeven morgen een top en een petticoat te kopen. Ze wil zaterdag met mij naar het festival en ze wil mij dan in een Sari van haar stoppen, of draperen…. Er zijn ook verschillende leerkrachten die het over hetzelfde gehad hebben….ik zal dus morgen maar een top en een petticoat kopen, en dan binnenkort in een echte Sari rondlopen. Ben nu al benieuwd naar de foto’s, hihi

Net belde Ewa uit Dhangadhi. Ze komt het komend weekend naar mij toe. Heel gezellig. Zo valt het allemaal best mee he. Ik krijg steeds meer aanspraak en of gezelschap. Tikapur voelt nu wel goed.

O ja, over Ewa gesproken…. Ewa uit Kathamndu heeft een tijdje geleden in Kailali een werkbezoek/reis gemaakt. Daar heeft ze schitterende foto’s gemaakt die een heel goed beeld van de omgeving hier schetsen. Ook komt het landleven goed tot z’n recht.

Als het wilt bekijken klik dan op;

Ewa'a Kailali trip nr 1 

en 

Ewa's Kailali trip nr 2

het is echt de moeite waard! 

Morgen gaat het echte werk beginnen....

Het weekend heb ik inderdaad rustig aan gedaan.

Gisteren is hier een accu en een invertor aangesloten, en nu heb ik back-up power! In ieder geval in de huiskamer! Heel erg fijn. Ik kan op internet, heb 1 lamp die het gewoon doet en in de zomer doet de ventilator het ook!  Geweldig.

Deze apparatuur zorgt ervoor dat mijn avonden niet meer donker en eenzaam zijn. 

 Gistermiddag werd het mooi weer. Ik had vrijdag enkele Tharu-vrouwen zien lopen in hun mooie klederdracht. Er is een festival gaande, maar dat blijkt eigenlijk niet zo bijzonder, dat is normaal. Om de haverklap is hier een festival! Gistermiddag ben ik er eens naar toe gelopen. Op het moment dat ik eigenlijk alweer wilde gaan, kwamen een aantal leraressen van de school aangelopen. Ik sloot me bij hen aan, en ging mee het terrein op. Naast de bühne zaten we op de grond. Wel 3 uur lang.

Festival in Tikapur

Ik heb Nepali zien dansen; jeetje wat zit daar een mooie beweging in zeg! En ook waren er enkele zangers. Een mooie show, ik genoot ervan. Lekker in het warme zonnetje, muziek en dans…alleen in het publiek danste niemand.

Ik weet niet hoe ze heten, maar ze maakten goede muziek!

Vandaag, de zondag, was weer een dag van wassen, huishouden, pc-werk, mailtjes bijwerken e.d. vanmiddag nog wat brood bij gehaald.

Op dit moment geniet ik heel erg van de brie die Linda hier voor mijn achterliet. Ik maak er een soort tosti’s van en ze zijn verrukkelijk!

Mijn griep is over en de rest-verkoudheid is stukken minder en het gaat weer echt de goede kant op. De koorst is weggebleven, en het hoesten wordt ook minder. Mijn stem is nog wel laag, schor en hees…dat komt van het vele hoesten. Het moet waarschijnlijk gewoon slijten....

Ik heb vandaag aandachtig het document van de Child Friendly School doorgenomen. Er komt heel wat bij kijken, en mijn school zal op verschillende punten moeten gaan groeien, willen ze daaraan gaan voldoen. Omdat ze een PPP-school zijn, is het de bedoeling dat ze een voorbeeld school zullen zijn voor andere scholen hier in de omgeving. 

In ieder geval ben ik blij dat het slaan van kinderenen zal gaan stoppen. Natuurlijk moet daar wel iets anders voor in de plaat komen. Regels, afspraken, alternatieven….maar ook zal er met de ouders gepraat moeten worden dat er op de school een andere wond zal gaan waaien.

Het document omvat 28 pagina’s en heeft de vriendelijkheid onderverdeeld in verschillende punten, van slaan tot aan management, van speelgoed tot WC.

Dit document zal voorlopig de basis vormen van werk. Daarnaast gaat het natuurlijk ook om het gewonen lesgeven. Ik ben benieuwd hoe het zal verlopen. Maar 1 ding staat vast, morgen gaat het beginnen…..

Belangrijke vergadering in Tikapur

Dhangadhi, workshops in een schitterend hotel

Gisteren heb ik het goed rustig aan gedaan. De ochtend heb ik de workshop bijgewoond en dat was prima, maar vermoeiend. Tegen de middag kwam de koorts terug, dus ’s middags bedrust, met een mooie film met Meryl Streep.

Vanochtend had ik een one-to-one met Raj, waar Jimmi was er ook was. Ik had het  voorbereid met Linda. De vragen goed verdeeld en op veel van mijn items werd prima gereageerd. Het is duidelijk dat VSO niet voor de kosten kan op komen van de back-up power. Maar Linda heeft in Kathmandu ook een hele goede oplossing, die lang niet zo duur was. Daar ga ik dan maar achteraan.

Verder heb ik aangeboden om in de zomermaanden tijdens de monsoon in een ander programma op een andere plek in Nepal iets te doen. In die tijd zijn de scholen hier dicht en kruipen de slangen over straat. Daar wordt ook aan gewerkt. Raj gaat het  met Smriti bespreken. Verder kan ik een keer per maand op kosten van VSO naar Dhangadhi, en kan Terri 14 dagen later naar Tikapur komen. Daarnaast kan ik naar Dhangadhi voor twee andere meetings.

Linda gaat me helpen het dispuut met TNT op te lossen. We hebben besproken dat TNT een goede naam hoog te houden heeft. We gaan in ieder geval de Nederlandse ambassade informeren. Dat stel ik ook zeer op prijs! Prima, dat zal de gevoelens van eenzaamheid verminderen.

Morgen is de meeting met de school. Ik ben benieuwd hoe dat verder zal verlopen.

Maar na vandaag ben ik al veel positiever gestemd.

Wat wel erg jammer was, is dat zowel mijn RP als de leerkracht van school, die uitgenodigd waren om de workshop bij te wonen, niet verschenen zijn. Tja…. Niets aan te veranderen.

O ja, we kregen de nieuwe load shedding tabel….die is dan eigenlijk wel om helemaal depri van te worden hoor….ze gaan vanaf vandaag 2x per dag 4 tot 6 uur de stroom onderbreken… Met die uren wordt het nog een kunst om op tijd laptop en gsm opgeladen te krijgen......Dat moet ik wel echt zien op te lossen. Ik weet dat ik anders niet lang zal volhouden.

Inmiddels is het de 19^e.

We hadden de grote vergadering met de school. Wel later dan gepland. Er bleek ineens een crisis meeting van de directie te zijn, waar de principal e.d. waren. Ook blijkt mijn huurbaas gisteravond teruggekomen te zijn, en is ook bij de vergadering.

Na te hebben gegeten en een uur te hebben gewacht, begonnen we met het Hoofd miss Gita, enkele leerkrachten, en twee andere mensen van de school. We bespraken wat het project PPP-school inhoudt. We verzamelden hun verwachtingen (die aanvankelijk wel anders waren) en hun wensen. We hadden het erover dat deze school een modelschool zpu moeten zijn of worden voor andere scholen. POnze vraag was wat zij zich daaronder voorstellen en hoe ze die rol op zich zouden willen nemen.

Rond 13.00u kwamen de principal en mijn huurbaas erbij. We bespraken child-friendly-teaching en dat VSO slaan absoluut niet kan tolleren; het is een voorwaarde om met elkaar te kunnen werken. Verder werd duidelijk wast de management rol van Terri voor de school zou kunnen betekenen.

Tot slot hebben we geinventariseerd hoe de Budhanilkantaschool nog een rol kan vervullen en wat daarvan verwacht wordt.

Er ontstond een levendige discussie die wel erg goed was. Uiteindelijk was iedereen wel blij dat ik met ze ga werken en ook workshops zal verzorgen.

Ik ben blij dat alles nu duidelijk is en ga graag aan de slag.

De enige die niet zo tevreden was, was mijn RP. Hij keek erg op z’n neus dat de scholen die hij geselecteerd heeft, toch nog eens goed tegen het licht gehouden moeten worden van Raj. De naam doet vermoeden dat het geen gouverment schools zijn, en dan zijn ze gewoon geschikt om opgenomen te worden in het programma, gediskwalificeerd.

Na de meeting hebben we met de club nog nagepraat bij mij thuis. Ook dat was erg fijn. Linda en Jimmi gaan mij nog voorzien van de notulen e wat handige documenten die ik kan gebruiken. Uiteindelijk reden ze rond 15.00u weg. Doei, dag, bye, namaste….

We kregen een folder van VSO die ook als PDF te bekijken en te lezen valt. hij staat op; Steps in Nepal  

Als je op de link klikt kom je er vanzelf bij uit.

Het voelt nu een stuk beter om hier te zijn. Alles lijkt wel een beetje op z’n plaats te vallen. De grootste problemen zijn uit de weg geruimd en zelfs het stroomprobleem wordt opgelost!

Toen ze weg waren heb ik verse melk en yoghurt gehaald. Daarna bij Asmita in het winkeltje gezeten en even bij gekletst. Nu blijkt dat haar man volgende week 5 dagen naar Kathmandu gaat, om zich daar in te schrijven, zodat hij naar Korea kan om te gaan werken. Dat zou dan gaan om 5 jaar! Pppfff, daar is ze dan voor getrouwd. Heeft ze een kindje, en manlief gaat 5 jaar in het buitenland werken. Kan zij voor schoonmoeder, kind en de shop zorgen! Ik zou er niet blij van worden….en zij geloof ik ook niet….en dan zegt ze; KEGARNE! Oftewel, wat kun je eraan doen……

Morgen en het weekend zal ik het rustig aan gaan doen. Mijn hoest lijkt minder te worden en de koorts is nu echt verdwenen. het gaat weer de goede kant op. Maar ik ga wel even heel goed voor mijzelf zorgen de komende dagen. Dan kan ik er daarna weer goed tegen! 

 foto's op; nieuwe foto's

15 januari, reis naar Dhangadhi met koorts.

Vandaag is het Maghe Sankranti festival. Ik heb er niet zoveel van gemerkt.

Gisteren heb ik een heerlijke dag met Linda in Tikapur gehad. Ze kwam rond 10.30u. aan. Ze was helemaal verkleumd door de koude busrit, ochtendkoude en dikke mist.

Nadat ze op het balkon in de net verschenen zon wat opgewarmd was, zijn we te voet naar school gegaan. Daar bekeken we de school en we kregen er Dahl Bhat. Ook leerde ze miss Gita kennen en we maakten even een praatje met haar.

De manager van de lodge bracht ons naar de riksja’s en regelde een trip naar Tikapur park. Het was prachtig weer en ik voelde mij best goed. Verkouden maar goed.

Het park was prachtig, zeker nu de zon scheen, was het echt een genot en een oase aan rust. Toen we bij de picknick plaats kwamen, zagen we een ossenkar de rivier oversteken.  Heel apart om te zien.

Na het park zijn we naar het bananen hotel gegaan waar we een heerlijke romige bananen drink kregen. Hhhhhmmmmm.

Na Linda nog enkele verschillende pleintjes van Tikapur te hebben laten zien, liepen we naar huis, met een kokosnoot, en een kilo aardappelen. Ze had zoals beloofd zuurkool en rookworst meegebracht en dat aten we! Heerlijk!

Na het eten hebben we een aantal nuttige dingen op papier gekregen over persoonlijk riskmanagement, en welke zaken ik met Raj van VSO wil bespreken. Linda is heel goed in dit soort dingen te structureren.

’s Avonds werd ik wat gammeler, toen ik rond 21.00u mijn bed indook bleek ik flink koorts te hebben…balen…..maar goed, een paracetamol doet wonderen, toch?

De volgende ochtend werd ik weer redelijk fit wakker. Wel een wat algemeen gevoel van moeheid, of hangerigheid? Ik heb voor ons wentelteefjes met kaneelappeltjes gemaakt. Het was echt smullen.

Linda ging nog een rondje door Tikapur lopen. Ik wilde nog een half uurtje rusten, maar Linda kwam erachter dat de laatste bus naar Dhangadhi rond 12.00u zou vertrekken….dus inpakken, opruimen, afwassen en de boel klaar maken voor vertrek.

We zaten op tijd in de bus en hij vertrok precies op tijd.

Ergens onderweg kreeg Linda telefoon van Jimmi die op weg was met Raj vanuit Kathmandu. Hij wist te vertellen dat mijn landlord afgelopen vrijdag met een rekenng naar het VSO office is gegaan. Hij is nog steeds in Kathmandu. Schijnbaar heeft de principal de kosten voor zijn gulheid bij de landlord neergelegd, die vervolgens daarmee naar VSO is gegaan. En dat allemaal ook nog eens achter mijn rug om! Echt, de brutaliteit! En waarom niet samen met mij willen kijken welke oplossingen ervoor te bedenken zijn…..Ik ben er ontzettend boos over. Ook de schijnheiligheid waarmee mij verzekerd werd dat de principal zo goed voor zijn mensen zorgt e.d. ggrrr, brr… Ik denk dat ik het hele spul donderdag terug ga brengen. Linda vertelde mij dat er veel goedkopere oplossingen voor zijn…..

Maar ik wil er nu ook nog niet echt in investeren. Eerst wil ik kijken hoe de meeting donderdag gaat. We moeten checken hoe groot de bereidheid van de school is, om een echte voorbeeld school te worden. Daarbij hoort dat o.a. het slaan zal omgevormd moeten worden. Ook andere criteria zullen we moeten bespreken. Mocht blijken dat men daar helemaal niet naar toe wil werken, zal de hele placement ter discussie staan…. Er hangt veel van af.

We waren om 15.55u in Dhangadhi. Ik was kapot! De bus was steeds erg vol. Er zaten zelfs regelmatig hele stukken mensen op het dak, stonden hutje mutje in de busgang, en sommige geuren waren bijna misselijk makend. Om de paar minuten stopte de bus om er nog iemand in te laten of er uit te laten….Gelukkig dat wij van het begin af aan hebben kunnen zitten. De tocht was echter minder fijn.

Toen we hier aan kwamen, was ik zoooo kapot dat ik eerst een flink potje heb zitten janken. Ik voelde me ziek, zwak, misselijk……

Na ¾ uur kreeg ik een sms’je dat ze de infobijeenkomst zouden beginnen. Ik had wel echt zin om mensen te zien en ben er naar toe gegaan. Maar goed ook, want er werd gelijkertijd eten besteld. Ik heb een zalige chicken pizza gegeten. Dat deed me enorm goed. Maar ik weet wel dat ik eigenlijk gewoon ziek ben. Dus vroeg slapen met een paracetamolletje en morgen zal ik kijken hoe het gaat met de workshops…..

Ik moet trouwens wel nog even kwijt dat we in een geweldig hotel zitten. Het Rubis Hotel in Dhangadhi. De lakens zijn wit en schoon, de kamers zijn netjes en schoon, de douche heeft echt warm water en er is gratis internet als er geen powercut is. Fantastisch! O ja, en tv met kabeltelevisie….. er zijn slechtere adressen om je ziek te voelen en uit te herstellen.

nog steeds, maar wel naar het Maghe Sankranti

Gisteravond had ik inderdaad koorts, niet zo hoog, maar toch. Vroeg naar bed gegaan en lang geslapen. Dat hielp. Maar goed ook, want ik moest echt naar school. Komende zondag is de dag dat Maghe Sankranti gevierd wordt. Het feest waar gevierd wordt dat de kortste dag voorbij is, en dagen vanaf nu gaan lengen. Er wordt dan gekookt, gegeten, gezongen en gedanst. De leerkrachten hadden gisteren allemaal NRP 100 bij gelegd, maar ik mocht niets geven, ik was gast! Als ik er op zou staan, zouden ze niet meer met mij praten. Ze zijn echt lief voor me.

Ik kwam op school, en leerkrachten sommige leerkrachten hadden de kinderen meer of minder zelfstandig aan het werk gezet, zodat ze zelf de handen vrij hadden om het eten te bereiden. Dat gebeurde niet in de keuken maar in het lokaaltje van het hoofd.

Ook het koken zelf gebeurde niet in de keuken, maar in een leegstaand klasje. Er werden kookpunten gemaakt van 9 bakstenen en wat hout. Zo eenvoudig kan het zijn he….

Er werd Sell Roti gemaakt met Aloo ko atjar. Er ging een hele berg groene peper in, maar ik kon het toch eten doordat het zoete brood de smaak neutraliseerde. Gelukkig maar.

Nu hadden ze Miss Moon ook uitgenodigd. Ze kwam toen alles klaar was, bracht gekookte rijst mee uit de keuken, vroeg om roti en atjar, voordat er ook mar iemand anders aan het eten was, en toen ze het op had, ging ze naar huis. Ook liet ze een deel van eten staan, en bracht haar bord niet naar de keuken. De mensen die het organiseerden hadden er wel een beetje moeite mee, en waardeerden het enorm dat ik tot het einde gebleven ben. Ze voelen mijn vriendschap zeggen ze.

Omdat het koken meer tijd in beslag nam, werd er uiteindelijk niet gedanst, maar de volgende keer zouden ze de schade goedmaken beloofden ze.

Ook de schoolleiding, de hoge heren kwamen om te eten, en gingen ook weer gelijk toen ze hun bord leeg hadden. (Bang voor de afwas?)

Na het feestgedeelte maakten we een wandeling rond de school en bezochten een leerkracht die pas een baby gekregen heeft. Nu is het hier 18.00u. ik voel dat ik nog niet helemaal in orde ben, dus duik ik zo weer mijn bed in.

O ja, Linda zou vandaag zijn gekomen, i.p.v. gisteren. Ze had een belangrijke zitting op het ministerie….dus moest ze reizen op vrijdag de 13^e en mistte de laatste bus naar Tikapur. Ik hoop dat ze morgen goed hier aan zal komen.

Door de beheerder van de school lodge zijn we uitgenodigd ook morgen om 11.00 en 18.00u deel te nemen aan de maaltijd.

Zoals gewoonlijk de bijbehorende foto's op Facebook;
Foto's van het Maghe Sankranti festival op school.

een beetje grieperig.

Vandaag weer een drukke dag gehad. Op school was de principal een aantal andere belangrijke heren. Ik kreeg het voor elkaar de besprekingen voor volgende week te organiseren. Op donderdag ochtend op de Birendra Vidya Mandir school, waar ik het grootste gedeelte van de tijd zal zijn. En in de middag met de twee andere scholen.

Aan het eind van het gesprek vroeg de principal wat hij nog kon doen om mij happy te maken….dit naar aanleiding van het winkelen voor een stabilisator en back-up power. Ik heb hem uitgelegd wat voor mij de avonden zo moeilijk en lastig maakt. Miss Gita, het schoolhoofd zat er ook bij. Ze begrepen het heel goed, en ook dat ik het er emotioneel best zwaar mee heb de avonden zonder elektriciteit te zitten. Ze beloofden mij het probleem op te lossen. Ik ben benieuwd….

Daarnaast kwam mr. Tikaram Josi, om samen met mij een les te observeren en over ideeën te praten om dingen te verbeteren. Het is een interessante man. Hij neemt geen blad voor de mond en is er zeer op gebrand dat onderwijs goed gegeven wordt. Hij wil dat leerkrachten zich voorbereiden en inventief gebruik maken van eenvoudige dingen. Hij is geïnteresseerd in het werk van de kinderen, en stimuleert buiten de boeken om te denken en ook het leren door spelelementen n te zetten. Ik kan het goed met hem vinden. Het zou wel eens een fijne samenwerking kunnen worden.

Radha en de fluit spelende Krishna

Toen ik thuiskwam vond ik in mijn laptop een hele lieve mail van Ivi, een hele fijne en lieve leerling uit mijn Maastrichtse klas. Goh, wat was ik daar blij mee zeg! Ik heb ook gelijk teruggeschreven. Na ook even heel fijn met moedertje gepraat te hebben over de Skype, was ik net van plan om mijn bed in te stappen. Ik voel mij een beetje grieperig en dacht er goed aan te doen wat rust te nemen. Op dat moment klonk er echter bezoek aan de channel gate…. Stond daar de principal met zijn 1^e medewerker, een elektriciteitsmannetje een riksja met een grote accu en een “inverter”. Ze kwamen vandaag een noodoplossing installeren, maar morgen of overmorgen krijg ik echte back-up power. Dan zal mijn lamp, de internetverbinding, en de ventilator het op noodstroom doen. Dat is toch wel fantastisch!

Ze willen echt zorgen dat ik het hier naar mijn zin heb, maar ik moet er wel echt duidelijk over zijn als ik iets denk nodig te hebben. Goed om te weten.

Nu is het de school die deze kosten op zich genomen heeft. Ik ben er dankbaar voor, maar eigenlijk had VSO hier ook een rol in kunnen vervullen denk ik.

O mensen, ik voel me gelijk een stuk beter. In eerste instantie vond ik mezelf maar een verwend mens…..maar ik bleef het zo lastig te vinden, die lange avonden waarin tijdens de donkerte zo niets te doen was/is. Nu kan ik in ieder geval goed zien en dus harp spelen en/of breien, eens iets tekenen of knutselen….heerlijk! Nu zal ik mijzelf beter kunnen vermaken!

de slapende kleine Lord Shiva

  Afgelopen weekend had ik een paar Hindoeïstische Goden posters gekocht. Ze zijn erg kleurrijk en wat aan de zoetige kant. Maar ze kosten maar een habbekrats. De grote kosten NRP 25 en de kleinere NRP 10 dat is omgerekend € 0, 24 en 0,09. Dat is toch geen geld om de boel een beetje mee op te fleuren en een kleurig tegenhanger voor al dat blauw.

Op mijn slaapkamer hangt een slapende Little Lord Shiva, in de kamer heb ik een mooie poster van Radha en Krishna en in de keuken hangt er een van Krishna en Arjun met witte paarden.

Jullie zien, of lezen, ik timmer aan de weg, heb af en toe een dipje, en dan lijkt alles toch weer goed te draaien. Ik verheug me op de komst van Linda en op de workshops in Dhangadhi. Het is heerlijk om weer wat bekende mensen te zien.

Ik heb ondertussen een lekker kop “ginger and lemon tea” gemaakt en voel alweer een beetje beter…zo zie je maar, er is zoveel relatief….. 

Krishna en Arjun, vlak voor een strijd...

Load shedding…vreselijk!

Overdag vermaak ik me wel hier. Het leven wordt voller, ik leer mensen kennen en op school krijg ik steeds meer ideeën. Maar….de avonden zijn erg lastig. Ik heb er moeite mee dat ieder avond 2 tot 3 uur de stroom wegvalt. Soms is dat om 18.00u en een andere keer rond 20.00u. Er is geen pijl op te trekken. Er zou ergens een schema moeten zijn, maar dat is voor de verschillende regio’s rond Kathmandu. Als de stroom wegvalt, heb ik alleen een Chinees emergency light. Daarmee zie ik niet wat ik aan het koken ben, kan de noten en de snaren niet zien als ik probeer harp te spelen, de internet verbinding valt natuurlijk weg en het is gewoon donker, overal….. Daar heb ik wel moeite mee.

hier zie je de Load shedding; muts in de maak, koffie, Odomas tegen muggen, en voor de rest is het donker...

Op school vragen de leerkrachten regelmatig of ik het naar mijn zin heb en of het mij aan iets ontbreekt. Ik heb uitgelegd dat het ’s avonds wegvallen van stroom invloed heeft op mijn welbevinden. Dat begrepen ze, en ze zouden er iets aan gaan doen. Dat was vorige week…

Vandaag ben ik terug gegaan naar het elektriciteit winkeltje. De stabilizer die ze mij verkocht hadden was niet in orde. Ik had ook al het vermoeden dat hij 2^e hands was… maar steeds wanneer ik de laptop aansloot, hield de output er na 15 minuten mee op en voelde het ding erg warm aan.

In mijn bijzijn werd het uit elkaar geschroefd. Er zat duidelijk een verschroeide kabel los. Het maakte wel af en toe contact, maar niet goed dus….er werd een nieuwe gehaald, in een andere winkel. Deze was nog ouder. Ik vertelde dat ik het niet erg vond wanneer hij mij een 2^e hands stabilisator wilde verkopen, maar dan moest er wel iets van de prijs af. Hij bleef echter bij hoog en laag volhouden dat hij nieuw was. Het was duidelijk te zien aan stekker, het ontbreken van 4 schroeven, en een paar roestige plekjes dat dit ding alles behalve nieuw was! Ik vroeg mijn geld terug. Na volhouden krijg ik het terug.

Ondertussen kwam een leerkracht van de school aanlopen, en nog een en tot slot de principal van de school. Nou dat was toevallig, ze waren samen op weg om voor mij backup power te organiseren. Nu blijkt dat het erg duur is. Een gewone batterij met een goede spaarlamp zou zo’n NR 2800 kosten, maar als ik wil dat mijn antenne het ook doet, wordt de prijs ineens tussen de 20.000 en NR 40.000. De heren vertelde mij dat Mr. Bomsa, mijn huurbaas, voor de kosten zou opkomen. Ik blij. Hij werd gelijk gebeld. Na het telefoon gesprek bleek dat ik moest wachten, tot morgen, of tot de dag erna. Nu weet ik ondertussen dat wanneer iets dergelijks gezegd wordt, het een nette manier is om te vertellen dat je het wel op je buik kunt schrijven.

Ik kon mijn teleurstelling gewoon niet verbergen. Ik nam afscheid en fietste naar huis. Redelijk gefrustreerd. Nu zit ik achter mijn laptop, in het donker. Heb geen harp gespeeld, niet gekookt en het is donker. De laptop heeft nog 3 minuten stroom…..

Bij de nood verlichting heb ik een foto gemaakt, van de muts in wording.

Net kreeg ik een telefoontje van Nirbji. Mr Bomsa had hem gebeld. Hij zou geen geld hebben om voor mij back-up power te regelen. Toch had hij gezegd dat hij hierin zou voorzien, toen we de woning bezichtigden. Ik heb Nirb uitgelegd, waarom ik denk dat het voor mij van belang is. Hij vertelde nog dat Ewa naar het Devoty-hotel gaat om daar tijdens de stroomuitval te internetten via WIFI. Nu zijn er hier ook twee hotels, maar die hebben geen back-up power en ook geen internet, laat staan WIFI. Tijdens de stroomonderbreking is het saai en ook wel wat eenzaam…..maar dat is steeds maar enkele uurtjes, zeg ik dan maar tegen mijzelf……

Verder komen mij allerhande berichten van frustratie ter ore. De frustratie betreft VSO Nepal. Mensen zetten zich met veel overgave in om van alles op papier te zetten, te organiseren en voor elkaar te krijgen. Toch loopt de communicatie met het hoofdkantoor vaak moeizaam en worden dingen maar vreselijk langzaam en moeilijk geïmplanteerd. Wanneer dat 1x gebeurd kun je er makkelijk overheen stappen, maar als het een herhalend patroon wordt…..wekt dat wrevel op! Nu heeft 1 van onze Volunteers gezegd dat hij ontslag neemt. Hij zou eigenlijk twee jaar blijven en zou nu voor het 6 nieuwe scholen moeten selecteren. Hij maakt dit schooljaar tot maart af, maar ziet er daarna vanaf nog verder voor VSO te werken. Dat is op zijn minst heftig te noemen.

Ik ben erg benieuwd wat er achter zit…..

Vandaag heb ik met Raj VSO gebeld. Komende week zijn er workshops in Dhangadhi. Eerst zouden er op maandag en woensdag workshop zijn, en was de planning om op maandagavond naar Tikapur te gaan, en dinsdag terug naar Dhangadhi….pfff dat is extra op en neer over die hobbel-de-bobbel weg. Nu bleek dat zo te zijn geregeld omdat er op de dinsdag DEO meeting is. Nu is het de bedoeling dat er hier in Tikapur een grote bijeenkomst is, waarbij de RP ook aanwezig is, maar die moet die dinsdag natuurlijk ook naar de DEO-meeting. Ha! Nu is het zo geregeld dat ik op zondag samen met Linda naar Dhangadhi vertrek en daar tot woensdagavond blijf. De dinsdag is gewoon een vrije dag! Heerlijk!

En dan gaan we op woensdagavond naar Tikapur met een auto. Aan mij nu de taak om twee bijeenkomsten te regelen. Op de donderdagochtend met de school waar ik nu steeds naar toe ga, en in de middag met de geselecteerde. Hierbij moeten dan steeds de hoofden, de principals en de RP bij aanwezig zijn. Dat geeft mij morgen iets te doen geloof ik.

O ja, dat is waar ook, ik ben helemaal vergeten te vertellen hoe de afspraak met mijn RP Mr. Tikaram Josi verliep. Het was zo geregeld! Ik vertelde hem wat de criteria waren van VSO, waarop hij gelijk een school wist, wel 1,5 km uit Tikapur, in Sikapur….maar goed, dat is dan goed voor de beweging. Ik kom er wat dat betreft toch al goed vanaf. Hij is eigenlijk wel erg aardig. We hebben het plan om samen de scholen te gaan bezoeken, nadat de grote meting met VSO is geweest en alles op papier staat. Als hij dan merkt dat de bezoeken goed en fijn verlopen, kan ik ook zonder hem de scholen verder bezoeken. Echt prettig!

Ja Linda komt! Ik zie er echt naar uit. Ze vliegt donderdag naar Dhangadhi en zal kijken of ze de bus naar Tikapur kan halen. Ze is pas in NL geweest en neemt zuurkool en rookworst mee. Toen ik vertelde dat ik banana-wine had gekocht, beloofde ze ook een Frans kaasje mee te nemen! Dat wordt smullen.

Hopelijk kunnen we dan vrijdag de school bezoeken. Daarna zullen we een format bedenken hoe we de vorderingen van de school in kaart kunnen brengen. Effect moet wel meetbaar zijn, ook in Nepal. Het huis heb ik al redelijk op orde. Ook heb ik een gezellig matras voor het logeerbed gekocht. Samen met drie kussens is dat nu ook een soort hangbank.

De muts is af, ik heb hem op en hij zit lekker warm. Voldaan kruip ik dadelijk mijn bed in, om daar in de warmte van mijn slaapzak lekker verder te lezen over de avonturen van Ayla en Jondalar in de serie van de  Aardkinderen. Ik ben een beetje moe.

Zondag, is hier geen vrije dag….

De zondag is hier geen vrije dag. Het is de zaterdag die Bidah is, feestdag. Dan zijn de banken, kantoren, net als de scholen en veel winkels dicht. De zondag is hier een gewonen werkdag. Nu heb ik via VSO een 5-daagse werkweek en dus de zondag wel vrij. Omdat het echter zo’n doordeweekse dag lijkt, gebruik ik hem ook zo. Het dagelijks neergedaalde stof bij elkaar vegen is dan de eerste klus. Na het ontbijt melk en yoghurt kopen, melk koken (meestal 2x per week) en af laten koelen. Dan water koken om kleren te wassen, op de hand natuurlijk, met hand zeep. Jammer dat ik niet zo’n handig wasbord heb, uit grootmoeders tijd…. Na de was de keuken en het toilet een beurt geven. Daarna opnieuw een grote pan water koken, om zelf mee te douchen. Natuurlijk wordt het kokend water in een emmer met koud water gemengd. Een handig maatbekertje is de douchevervanging. Ik moet zeggen dat het zo heerlijk douchen is. Wel wat omslachtig.

Bij mooi weer een stukje fietsen of wandelen en zo steeds weer iets nieuws van de omgeving ontdekken. Of nog wat nodige dingen voor in huis op de kop zien te tikken.

Sommige eenvoudige gebruiksvoorwerpen zijn hier absoluut niet te krijgen, zoals vaatdoekjes, theedoeken, messen om een boterham mee te smeren, een zacht donzen kussen, fijne handdoeken. Bij nader inzien was het handig geweest wanneer ik meer van die travel handdoeken van de Xenos had ingeslagen en meegenomen. Ze zouden op velerlei gebied goed dienst kunnen doen.

Om mijn laptop tegen de verschillen in stroomtoevoer uit het net te beschermen, heb ik een stabilisator gekocht. Meestal is de stroom hier wat lager dan 250V maar zeker wanneer de stroom na Load shedding weer terug komt, kunnen er stoten met veel meer voltage komen. De laptop is mijn connectie met de buitenwereld, en een manier om af en toe wat afleiding te hebben door een goede film te kijken. Ook staan er veel breipatronen op en alle foto’s…. Over ideeën voor school en werk maar te zwijgen. Ik wil er erg zuinig op zijn, maar dat is niet gek hè?

Vanavond heb ik weer heerlijk kunne Skypen! Dagelijks met mijn moedertje. Heel gezellig! Maar vandaag ook met mijn lieve tante uit Maassluis. Het is fijn om zo via de pc elkaar te kunnen zien en/of horen. Afgelopen week ook met Juul in Lausanne gepraat via dit medium. Het doet me echt heel erg goed op deze manier met dierbare mensen in contact te zijn. Zonder dat, zou het me hier niet zo makkelijk af gaan. 

Voordat de stroom onderbroken wordt speel ik meestal een uurtje harp. ’s Avonds voor het slapen, een uurtje lezen, net als ’s ochtends, wanneer ik te vroeg gewekt wordt door de luidsprekers, of door de reveille, die ieder ochtend om 6.45u vanuit het politiekamp klinkt. ( zo denk ik natuurlijk wel iedere ochtend aan mijn neefje Sjors, die ook trompet speelt) Inmiddels ben ik al halverwege het 4e boek van de aardkinderen. 

De zaterdag is makkelijk om af te spreken met mensen om iets leuks of gezelligs te ondernemen. Net als gisteren. Ik geniet nog na. Ik vond het zo geweldig dat Raj dit zo voor mij geregeld had….ze was er zelf niet eens bij. Haar man en dochter waren zo aardig, en de vriend van de familie ook. Murtaza Maqbool. Hij is een Indiër uit Kasjmir  en studeert met hun zoon. Susan Mahato, de dochter van Raj, vroeg wanneer ik met haar moeder naar Delhi zou komen. Er staat al een bed op mij te wachten en ze wil mij verschillende plekjes van die stad laten zien. Ik moest het maar gauw plannen met haar moeder.  Nou het lijkt me inderdaad wel wat om een keer naar die stad te gaan.

Maar om dat te kunnen verwezenlijken moet ik eerst in Kathmandu een Visa halen bij de Indische ambassade. Tja, nu woon ik zo dicht bij de grens, en moet toch eerst 20 uur met de bus heen en daarna ook weer terug reizen, om de grens over te kunnen…..

Nu zullen waarschijnlijk alle VSO-ers in februari in Kathmandu zijn. Dan hebben we daar de jaarlijkse bijeenkomst met workshops e.d. Dan kan ik natuurlijk goed een via regelen, en ’t kan maar geregeld zijn….

Morgen moet ik naar de RP, mr. Tikaram Josi. Ik moet hem gaan uitleggen dat de twee scholen die hij heeft geselecteerd, niet aan de criteria van VSO voldoen. En dat ook dat het nodig is twee andere scholen te vinden, en liefs voor het komende weekend, zodat de Kathmandu delegatie ook deze scholen kan goedkeuren en er een contract mee af kan sluiten. Ik ben erg benieuwd hoe de bespreking zal verlopen……wordt vervolgd. 

7 januari. Het schoolklimaat en een fijne vrije zaterdag

Een koude ochtend, dichte mist en wind.

Ik heb nu twee weken lessen kunnen observeren. De leerkrachten beginnen aan mijn aanwezigheid te wennen en komen meer in hun gewone doen. Ook de kinderen vinden het steeds gewoner mij rond te zien lopen. Dat voelt wel goed. Er zijn al behoorlijk wat indrukken. Toch wil ik niet de indruk geven dat ik het beter zou weten, dan zou ik waarschijnlijk op veel weerstand stoten. Maar wel dat er mogelijkheden zijn dingen soms anders te kunnen benaderen. Eigenlijk zou ik een manier moeten vinden om ze zelf op ideeën te brengen…. Ik zal mijn neef Tom nog eens vragen hoe hij dat ook alweer aanpakte. Ik kan mij herinneren dat hij daar nogal goed in was.

De leerkrachten hebben het hart wel op de goede plek denk ik. Ze willen de kinderen echt wat leren en nemen hun werk serieus. De verschillen zijn echter wel groot hoor. Er wordt nog een stok gehanteerd en zelfs volwassen mannen slaan daarmee soms een kind, gewoon om orde te houden, of omdat het kind geen huiswerk gemaakt heeft en soms lijkt het gewoon willekeurig te zijn. Natuurlijk keur ik het 100% af dat kinderen op deze manier behandeld worden, toch zal ik zorgvuldig te werk moeten gaan om daar ook maar iets in veranderd te krijgen….het is het systeem waar iedereen in opgegroeid is, en andere manieren kennen ze gewoon niet….nog niet…. Het zal in ieder geval wel duidelijjk moeten worden dat ik er veel moeite mee heb. Eigenlijk zou ik het gewoon niet willen tolereren, maar zoel me nog te onzeker in mijn positie om dat zo sterk neer te zetten….iemand suggesties?

Er wordt veel huiswerk gegeven. Dit vinden ook ouders erg belangrijk. Het nakijken duurt soms 40 van de 45 minuten les. In die tijd zitten de kinderen vaak te wachten….en niets te doen. Sommigen leerkrachten laten is die tijd reciteren of voor/nalezen. Dan is een van de kinderen de wachter, hij hanteert dan de stok en moet zijn eigen klasgenootjes corrigeren en in bedwang houden….. wat een andere wereld!

De leerkrachten zijn niet geneigd om huiswerk buiten de lessen om na te kijken, maar het neemt enorm veel lestijd in beslag. Ik ben op zoek naar een manier om daar een oplossing voor te vinden. In NL gebruikten we wel piramide systeem, maar als er geen krabbel van de leerkracht onder staat, staan de volgende dag boze ouders op het schoolplein. Een dilemma…..

Ook is het niet normaal dat een leerkracht van te voren weet waar de lesstof over gaat. Als hij/zij de klas binnen komt, wordt een boek van een leerling genomen (die er dan zelf niet in kan werken) en wordt gekeken waar de klas is gebleven. Voorbereiden doen ze in hun hoofd, niet op papier, werd mij verteld door 1 van hen.

Nu ging een van de lessen over waterkringloop. Iets dat met redelijk eenvoudige alledaagse middelen goed concreet zichtbaar gemaakt zou kunnen worden. Ik hoop daar in ieder geval in een workshop iets van te kunnen gebruiken.

vrijdag was ook de dag dat de ouders langs konden komen op school om over de voortgang, of juist geen voortgang te komen praten met het hoofd en/of andere leerkrachten. Dit was een naar tafereel. Kinderen werden erbij geroepen, en in aanwezigheid van alle ouders en leerkrachten aan de oren getrokken, een klap verkocht of heftig toegesproken. Een jongen uit de 3^e klas had thuis steeds verteld dat er geen huiswerk gegeven was, en had zijn best echt niet gedaan. De ouders waren erg boos dat hij flink achteruit gegaan was. Nu kwam dan de aap uit de mouw, en had hij ook gelijk een flink probleem… ouders boos dat hij gelogen had, leerkrachten boos om hetzelfde, en het vooruitzicht dat hij dit jaar waarschijnlijk wel over zal moeten doen….pfff heftig hoor.

S’ middags werd op het grote grasveld een soort recitatie wedstrijd gehouden. Kinderen uit iedere klas mochten een Nepalees gedicht voordragen. Komende zondag krijgen ze de uitslag. Het was heerlijk om na de koude ochtendmist, in de open zon te kunnen doorbrengen. Iedereen genoot van de warmte.

Hoerna gingen de kinderen naar huis. Samen met de leerkrachten werd er nog Masala Chya gedronken en daarbij werden Samosa’s gegeten.

’s Middags kreeg ik een mail van Linda uit Kathmandu. Ze is ook Nederlandse en werkt op het ministerie van onderwijs. Ze was betrokken bij het tot stand komen van het PPP- project. Komend weekend is er een tweedaagse workshop in Dhangadhi. Daar zal zij ook bij zijn. Maar ze heeft het plan opgevat om wat eerder te vertrekken en mij in Tikapur te komen bezoeken. Dat zie ik wel zitten. Het lijkt me reuze gezellig om lekker in het Nederlands te kunnen bijkletsen en het ook nog over het project te kunnen hebben. Ze is meer dan welkom!

Eergisteren was ik uitgenodigd om Nasta’s bij de Didi (goede vriendin) van Asmita te komen eten. Het was heel gezellig en erg lekker. Terwijl zij kookte, had ik een fijn gesprek met haar man, die mij ook nog enkele Nepalese woorden leerde.

Daarna heb ik bijna een uur lang zitten bij babbelen aan te telefoon met Willeke. Het was leuk om te horen dat ook haar ouders mijn blog lezen. (Welkom, welkom.) Ik kijk er echt naar uit dat ze naar Nepalgunj komt en we elkaar makkelijker kunnen bezoeken.

Omdat ik een nare hoofdpijn begon te krijgen dook ik vroeg mijn bed in.

Iets later belde Raj, de juf uit Dhangadhi. Haar man en dochter zouden de volgende dag Tikapur bezoeken en wilden ook naar het park; of ik zin had om met hun mee naar het park te gaan. Nou, ja, eigenlijk best wel. Het werd afgesproken, ervan uitgaande dat mijn hoofdpijn zou zakken.

Hierna heb ik ook Ewa nog gebeld. Dat was maar goed ook. Ze had het de dag ervoor behoorlijk moeilijk gehad. Haar huurbaas was in haar afwezigheid in haar woning geweest, en had zijn motor in 1 van de door haar gehuurde kamers gezet! Ook wordt haar toilet door Jan en alleman gebruikt, waar ze ook niet van gediend is. Ze had het er goed kwaad mee. Daar kwam nog boven op dat ze muizen heeft. ’s Avonds was er eentje zomaar haar slaapkamer binnen gekomen, de gordijnen omhoog geklommen en in haar sjaal op tafel gesprongen om zich daar lekker in te nestelen. Ze kon een schreeuw maar net onderdrukken! Ze heeft de muis gevangen en naar buiten gebracht…..

Op aanraden van Terri heeft ze een mail gestuurd naar Raj VSO. Hij mag via Nirb ervoor zorgen dat het huren van woning duidelijker wordt en dat de dingen gaan kloppen. VSO inschakelen helpt. Alleen Nirb vertellen wat er niet klopt haalt niets uit, die sust de boel alleen maar.

We zijn benieuwd hoelang de samenwerking van VSO met Nirb en ASSAMAN nog zal voortduren. Er blijken hier en daar wat strubbelingen….

Er blijkt veel politiek in het alledaagse leven verweven te zijn….iets waar ik nog niet echt de vinger op kan leggen, maar wel steeds vaker een soort gevoel bij krijg. Een gevoel dat alles prima en oké is, als ik braaf de voorgeschilderde patronen volg. Maar… het wordt ook duidelijk dat het een stuk minder leuk zal zijn wanneer ik er eigen ideeën of meningen op na houdt…. Uitdaging om hier een goede weg in te vinden.

Vandaag werd ik wakker. Nog steeds hoofdpijn. Het waaide hard en het dreigde te gaan regenen. Ik heb Raj ge-sms’t dat ik maar thuis zou blijven. Ging terug naar bed en sliep tot 11.00u. Heerlijk uitgerust werd ik wakker!

Ik was net goed en wel op en had mijn kopje Nescafé op, toen de telefoon ging. Het was de man van Raj. Aangezien de hoofdpijn helemaal weg was, heb ik toch met ze afgesproken en we gingen op 3 motors naar het park. De man van Raj, zijn dochter, een vriend van zijn zoon en nog een Indiase vriend van zijn zoon, en zijn broer met zijn dochter. Het was heel gezellig, ondanks dat het begon te regenen. Op de terugweg stopten we op mijn verzoek bij het Banana-resort. Dat is een schattig soort dorpje in een bananen plantage. We dronken daar thee en kregen er allerlei verschillende proevereitjes bij. Banana-chutney, banana-chips, banana-roti, banana-atjar enz. Heerlijk! Voor de mensen in Dhangadhi kocht ik de beloofde banana-wine.

Tot slot bezochten we het huis van de zus van Raj. Het is een schattig klein huisje, met een heerlijke tuin eromheen. Er wordt groente verbouwd en de kippen lopen over het erfje. Ik werd meer dan welkom geheten! En ze vroegen mij iedere zaterdag langs te komen.

Jullie merken wel, het leven wordt langzaam vol, gezellig en steeds interessanter.

Ik krijg het steeds beter naar mijn zin. Toch ben ik me er ook van bewust hoe anders sommige dingen hier geregeld zijn en worden. Systemen die niet altijd in ieders voordeel werken…..

Vanavond is het toch weer even afzien. Ik had n.l. niet in de gaten dat mijn emergency -lamp bijna leeg was. Ik zit hier nu dus met alleen het licht van de laptop. Verder is het donker. De stroom is alweer een uur weggevallen, nog en uur te gaan dus, of misschien wel 1,5 uur. De beperkingen van het geen stroom hebben vallen op zich wel mee, maar zo zonder licht en internet is het wel saai. Ik kan niet eens breien zonder licht….. kegarne (what to do)….dat leert me, beter op te letten of alle batterijen genoeg zijn opgeladen….

Gelukkig had ik mijn laptop wel netjes opgeladen. Zodra de stroom terug is, zal ik dit bericht plaatsen.

De bijbehorende foto’s staan weer op Facebook; Een fijne dag in Tikapur Park