29 december…..Bijna Oud-en-Nieuw

Ach, ach.... eigenlijk had ik deze blog al via mijn nieuwe vast internet connectie willen posten, maar ik zit weer in het internet passalletje....

Het blijkt erg lastig voor de Nepalese jongen om mijn laptop op internet aan te sluiten. Gisteren hadden we dus ook geen strook, de hele dag niet, omdat ze onaangekondigd aan het net gingen werken.

Ik voel me een beetje afgesloten van de wereld. Hopelijk heb ik het morgen wel....dan is het Oud en Nieuw.....

Eerste Kerstdag ben ik met de lokale bus naar Dhangadhi gegaan. Om 6.00u vertrokken. De bus deed er 4 uur en een kwartier over. Niet iets om op 1 dag op en neer te doen. De zon brak al vroeg in de ochtend door. Ewa kwam mij op het busstation ophalen. We liepen naar ASSAMAN om daar mijn fiets op te halen. Het is wel wennen links te fietsen en ook de hobbelige zandpaden vergen mijn oplettendheid. Tot nu toe heb ik het er zonder valpartijen vanaf kunnen brengen. 

’s Middags hebben we bij Mark en Terri heel gezellig Kerstmis gevierd. We waren met z’n 8-ten.  Debbie, Nirb, Praveen en Eva uit Kathmandu. Er klonk Kerstmuziek uit de laptop. Het was ook heerlijk om weer even op internet te kunnen. Ik heb kunnen praten met Yvonne en mijn moedertje. De hele dag heeft mij enorm goed gedaan! Lekker kunnen kletsen, heerlijk eten een prima sfeertje.

Ik bleef bij Ewa slapen. We keken ’s avonds op mijn laptop naar een kostelijke film; Miss Potter. Over het leven van Beatrix Potter. Het was echt Kerst.

Terri heeft een management positie in het onderwijs aan het DEO kantoor. We bespraken ook mijn placement in Tikapur. Het blijkt nogal ingewikkeld te zijn. De Principal van de Budhalikanta school in Kathmandu heeft zich ingezet om meerdere school zo goed te krijgen als de zijne. Hij heeft daarvoor lang gelobbyd  bij het ministerie van onderwijs. Nu krijgen 5 scholen subsidie om pientere kinderen van et land een scholarship te geven om aan zo’n school onderwijs te volgen. Om de scholen te helpen het niveau daadwerkelijk op te krikken, is VSO gevraagd op deze scholen Volunteers te plaatsen. Nu is dit eigenlijk niet de werkwijze van VSO, want in ze hebben het volgend e op papier staan dat het hun op de eerste plaats gaat om groepen die minder kansen krijgen. Er wordt gestreefd naar “inclusive education”. Dat wil zeggen, kinderen uit alle kasten en ook meisjes. Het is hier n.l. helemaal niet vanzelfsprekend dat een meisje naar school kan/mag gaan van haar familie. Hoe ouder ze wordt, hoe groter de kans dat ze thuis moet blijven om ander werk te verrichten.

VSO weigerde in eerste instantie om op de 5 uitgeroepen scholen mensen te plaatsen. Hierop liet het ministerie weten alle visa van VSO-ers in te trekken…… uiteindelijk bezweek VSO, en nu gaan er dus mensen werken op de z.g. PPP-schools.

Inmiddels ben ik twee volle dagen op de school geweest en heb lessen geobserveerd. Er zijn grote verschillen te zien. Er wordt lesgegeven in het Engels, niet in Nepali. De kinderen schrijven veel over, soms letter voor letter. Ik vraag me af hoeveel ze van de gegeven stof echt begrijpen. Er wordt uit een boek gelezen, na gelezen, samen gelezen en over geschreven. Vervolgens moeten de kinderen antwoorden op vragen zoeken in de tekst. De tekst wordt dan letterlijk overgeschreven. Als een van de leerlingen zijn mond open doet of niet oplet, krijgt hij een tik, met de vlakke hand tegen het hoofd. Soms is mij absoluut niet duidelijk wat de reden voor zo’n tik was…. Verder lijkt de leerkracht respect te verliezen en alleen angst te winnen….. Als het huiswerk niet gemaakt is, moet hij/zij met de handen omhoog voor het bord staan. Omdat ik er nu ben, is er afgesproken geen stok te gebruiken (om te slaan!). Waar het aan lijkt te ontbreken is het beleefbaar maken van de stof. Bij het rekenen viel mij op dat kinderen niet geautomatiseerd hebben, maar wel hele moeilijke sommen maken. Ze doen dat door op de laatste blz. Van hun schrift bijvoorbeeld 8x7 streepjes te zetten en die vervolgens stuk voor stuk te gaan tellen…..zo rekenen ze o.a. 86x17 uit. De kinderen krijgen 7 verschillende vakken op 1 dag. Van ieder vak krijgen ze huiswerk. Als dat niet zo is, of wanneer het niet nagekeken is, komen ouders zich beklagen. Ze verwachten dat hun kind hard moet werken. Vakken als muziek, tekenen, handwerken en handenarbeid zijn hier onbekend. Op geen enkele school wordt het gegeven. Wel toneel. Eén toneelstuk per jaar wordt opgevoerd voor de ouders.

De leerkrachten willen graag weten wat mijn rol zal zijn; welk vak ik ga geven en hoeveel geld ik voor hen ter beschikking heb en in welke schoolmaterialen ik hun kan voorzien…..dat is dus helemaal niet waarvoor ik naar die school ga….

Er zijn dus wel punten te vinden waar aan gewerkt zou kunnen worden, maar de schrijnende tekorten zijn veel duidelijker aanwezig op andere scholen. Ik vraag mij dan ook af, hoe VSO mij rol op deze school ziet.

Toevallig belde Raj mij vandaag. Op 18 januari komen Raj en Sweta uit Kathmandu om samen met de school, de RP en mij, een goed plan op te zetten. Ook Terri zal daarbij aanwezig zijn. Hij vertelde mij dat hij zal zorgen dat mijn RP in Tikapur contact met mij zal opnemen, om nog twee scholen uit te zoeken die meer in het plaatje van VSO passen.

Toen Raj mij vroeg hoe ik mij voel, heb ik hem eerlijk verteld dat het hier best wel eenzaam is op dit moment. Er is niemand om even gezellig mee te kletsen, en dat ik nog geen internet heb, is ook een reden waardoor ik mij minder plezierig voel. Ik mis het in contact zijn met de “buitenwereld”; de mailtjes, de berichtjes op Facebook, commentaartjes op mijn blog, en het Skypen….. Ik heb gezegd dat ik het meer dan op prijs zou stellen wanneer er nog iemand van VSO in Tikapur geplaatst zou kunnen worden. In januari en maart komen nieuwe VSO-ers. Hoop doet leven, niet waar? En wie weet, wordt mijn vraag wel beantwoord.

Raj deed zijn best om te vertellen dat ik me om het werk nu nog maar helemaal niet druk moest maken. Gewoon rustig mensen leren kennen, de taal wat leren, en proberen om Nepali vrienden te krijgen…..tja….daar was ik al wel mee begonnen, maar het is wel een hele klus! 

Maar goed, World-link heeft gisteren een kabel voor mijn aansluiting met modem aangelegd. Daarbij een lange stok op het platdak met daaraan de ontvanger. Zo gauw er weer stroom is, komt de jongen terug om mijn laptop te installeren. En dan heb ik redelijk onbeperkt internet!!! Redelijk onbeperkt omdat tijdens de “load shedding” mijn internet zonder stroom niet zal werken. Misschien schaf ik mij voor die tijden nog wel een dongel van Ncell aan. Dat werkt dan wel. Maar het netwerk van Ncell is hier nu nog zo traag dat het geen enkele zin heeft om nu al een dongel aan te schaffen. Rond maart zal er in Dhangadhi en Tikapur ook een 3G netwerk zijn. Daarmee zal de internetsnelhiid aanzienlijk gestegen zijn.

Het is weer banda. Een extra vrije dag, dat wel, maar ook oersaai. Alles is dicht, er is geen stroom omdat men aan het elektriciteitsnet aan deze weg onderhoudswerkzaamheden uitvoert. Nu twee dagen al geen stroom en het is maar helemaal de vraag wanneer we weer stroom zullen hebben! Gelukkig heb ik bij de ANWB de zonnecel oplader gekocht. Hiermee kon ik toch mijn gsm opladen. Want zon is er wel, en warm is het ook. In huis nu 19˚C. Buiten in de zon is het 32˚C!! Op het balkon ligt de campingdouche het water lekker op te warmen. Dus vanavond een warme douche zonder dat ik daar voor water hoef te koken.

Doordat het weer nu warmer is, en minder mistig, kan ik verder kijken. Een pluspunt is dat ik aan de noord kant de heuveltjes kan zien liggen. Ik heb nu eenmaal iets met heuveltjes en bergen….

Ha, Willeke belde net! Wat gezellig om even rustig in het Nederlands te kunnen bijkletsen. Binnen Napal is het bellen echt goedkoop. Ze zal 29 januari van Jumla naar Nepalgung gaan. Daar zal ze 3 maanden in het ziekenhuis werken. In die tijd zal ik haar daar opzoeken, en ze is ook van plan om mij op te komen zoeken. Heerlijk lijkt me dat. En dan proberen Nederlands te koken….hihi.

Toen ik in Dhangadhi was heb ik bij Ncell na kunnen kijken wat het telefoneren naar NL kost….tja even een paar minuutjes bellen kost al gauw zo’n 500 tot 900 NRP. Op zich niet te veel, maar bij ons maandinkomen….. Ik ben extra blij met Skype.

Gisteren en vanochtend heb ik dan uiteindelijk alle koffers uitgepakt. (ja, nu pas…) Ik heb een aantal papieren slingertjes opgehangen en twee hindoeïstische plaatjes opgehangen. Het begint nu langzaam ergens op te lijken. Ik voel me niet verdrietig, maar zo lang ik geen internet heb, voel ik meer alleen dan nodig zou zijn. Het voelt echt as afgesloten zijn van de rest van de wereld….en in zekere zin is dat natuurlijk ook zo…..

Door de Banda kan ik dit vandaag niet in het internet winkeltje op zijn blog zetten. Het zal moeten wachten tot morgen.

Een dip-dagje; waar ben ik aan begonnen….

22 december, bijna Kerstmis. Hier is het mistig en koud. Ook in huis. Dat maakt het lastig om op te staan. Onder mijn warme donzige slaapzak voel ik me geborgen. Het is heerlijk om daar te lezen over de avonturen van Ayla in de prehistorie. Het boek lijkt steeds dichter bij de realiteit te komen, zo terug in de tijd is het hier….. met moeite sta ik op. Doe mijn grote sarwal-broek over mijn pyjama broek aan een trui over mijn kurta. Als ik stil zit heb ik ook mijn jas nodig in huis. Het vakantie gehalte en het toeristen gevoel zijn nu wel verdwenen vrees ik.

Ik heb het muskietennet opgehangen en aan alle kanten goed ingestopt. Dit met een goede reden…ik heb de eerste grote spin gezien! Hij was zeker zo’n 9 tot 10cm groot en zat ineens hoog op de muur van de doucheruimte. Bbrrr, ik moet er niet aan denken dat die mijn ’s nachts een bezoekje komt brengen.

Moon had mij verteld over de monsoon in de zomer. De rivier-beekjes zwellen dan aan tot heuse rivieren en treden vaak buiten hun oevers….er zijn dan ook slangen…..en ze vertelde dat er ook “ongelukjes” mee waren. Ik heb verder niet nagevraagd. Maar het houdt mij nu wel bezig. Daarbij komt dat Mark mij vertelde dat hij in de 3 maanden dat hij nu in Dhangadhi woont al twee kleine schorpioennetjes in zijn woning had. Als ze je steken is dat te vergelijken met een flinke wespensteek…maar toch….allemaal nieuwe dingen waar ik opnieuw een verhouding toe moet vinden. Pfff

Tot overmaat van ramp werd deze dag ook nog een banda uitgeroepen. Alles dicht, ook levensmiddelen e.d. zijn niet meer te krijgen! En toen werd ik even wat minder blij;

Waar ben ik aan begonnen? Ik zit hier in de kou, in een dorp, ik spreek de taal nauwelijks, alles staat alleen in Sanskriet geschreven en dat mij nu tot een analfabeet, ik ken hier geen mens en moet er twee jaar gaan werken? Daar komt bij dat een heel dierbaar familielid erg ziek zou kunnen zijn en nu midden in spannende onderzoeken zit Eerlijk gezegd zag ik het even niet zitten hoor… er vloeiden zelfs even wat paniekerige traantjes.

Maar alles leek rond 13.00u  te veranderen door de doorbraak van de zon! Er kwam kleur in de omgeving en Asmita stond ineens toch aan de overkant voor haar winkeltje. Ik ben met haar naar een opmaat van een festival gegaan. Ze vindt het fijn om mij het een en ander te laten zien. Het lijkt er ook wel op dat ik haar status een beetje opkrik…..maar dat vind ik niet zo erg.

Het werd uiteindelijk dus toch nog een prima dag. We dronken bij vrienden van haar nog een kopje masala thee en op de terugweg aten we Chowmein. (een soort dunne bami)

’s avonds harp gespeeld, vooral het Kerstrepertoire. Dat deed ook echt goed!

Daarna heb ik Ewa gebeld. Die is toch in haar ruitloze woning getrokken. De kou valt haar vies tegen. Morgen wil ze poetsen en wat dingen kopen. Ik ga dus op 1^e Kerstdag naar Dhangadhi, en zal bij haar logeren.

Een mooie verrassing was dat mijn  moedertje mij belde! Net op het moment dat ik mijn ogen wilde sluiten om te gaan slapen. Het was even heel fijn om haar te horen.

Na nog een nachtje geslapen te hebben, zie ik de dingen alweer wat rooskleuriger hoor. Het hoort er denk ik allemaal bij….

Ik ga er gewoon aan beginnen. Ik heb zin om met het werk te beginnen en de kinderen te zien. En verder zal ik wel zien hoe alles zich gaat ontwikkelen. Ik heb me voorgenomen om niet van te voren al over problemen in te gaan zitten, maar ze te tackelen als ze er zijn. En als dat niet lukt, zien we dan wel waar het schip strandt….

En weer kwam de zon, het werd lekker warm, zo'n 23C! Na een heerlijke wandeling naar mijn school is alles weer in orde. Ik werd er warm ontvangen en mag zo vaak en zo lang komen als ik wil. Ik kreeg te eten, en mag iedere dag gratis mee eten! Dus iedere dag Dhal Bath. Wandeling naar de bakker, en echt brood (zachte zoete broodjes) voor de Kerst gehaald. Nu ga ik naar mij huisje om de spullen in te pakken voor Dhangadhi.

In gedachten ben ik bij jullie, in jullie warme huisjes en in de  warmte van jullie vriendschap. (dat laat ook die 12˚C ineens een stuk warmer lijken….)

Ik wens nog een keer;

Zalig Kerstfeest allemaal.

Tikapur

Op dinsdag 20 december vertrek uit Dhangedhi naar Tikapur. Om 7.00u stond ik startklaar bij de receptie van het hotel, en met mij Praveen. Hij werkt voor Nirb in ASSAMAN. Sinds Nirb weg is om uit te zoeken in welke districs VSO zal gaan werken, is Praveen de contactpersoon. Een hele aardige en behulpzame jonge, hij blijkt tot de Brahmaan kaste te behoren. De hoogste kaste.

Door de dichte mist startte de auto niet waarmee we naar Tikapur zouden vertrekken. Maar na een half uur was de auto met chauffeur er dan toch. Al snel bleek dat de fiets die ik op zondag had gekocht, er niet in paste. Tja dan moet ik die maar op de bus meenemen als ik na Kerst weer terug ga.

Bij het kantoor van ASSAMAN spulletjes en daarna Mark opgehaald. Hij wil graag mee om mijn woning te zien en de school. Hij is heel erg benieuwd naar het PPP-project.

Om 8.00u echt onderweg. 9.20u verlieten we de verharde weg naar de hobbel-de-bobbel weg. Ze lijken wel hard aan die weg te werken, en er wordt gezegd dat ze hem gaan asfalteren. Dirt road wordt black road. We wachten het af….

Om 10.15u aankomst in Tikapur.

Het ontvangst comité stond al weer klaar. Vijf heren van school!

Mijn woning was zover af, zoals afgesproken. Voor de trapingang zit nu een channel gate. Hierdoor heb ik privacy en kan ik alles afsluiten. Met een groot hangslot. Dit is niet vanzelfsprekend in Nepal. In de meeste huizen heb je gezamenlijke woonruimtes, deel je de trappen naar het platdak waar iedereen zijn was ophangt. En iedereen maakt gebruik van de tuin als die er is. Maar ik heb gelukkig mijn eigen stulpje.

Eerst brachten we een kort bezoekje aan de school. Mark wilde het graag zien. Door een van de leerkrachten, Praveen, Mark en de chauffeur, werd ik vervolgens door Tikapur shop naar shop gebracht, om zoveel mogelijk van de zware spullen met de auto te kunnen vervoeren. Er moest van alles gekocht worden; koelkast, elektrische verwarming, matras, lakens, gaspitten met gasfles en aansluiting.

Eenmaal terug, gingen Praveen en Mark weer terug naar Dhangadhi…….

Tja ….en daar zit ik nu…..hier heb ik dus naartoe gewerkt, hiervoor heb ik het gedaan…???

Ik ken geen mens, mijn huis leeft nog niets, als ik over straat loop gapen mensen me aan. Even flitste door mijn hoofd; “Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen….”

Maar toen een spijker de muur werd ingeslagen en Saraswati opgehangen kon worden, leek het al meer een thuis te worden. Het ongemakkelijke gevoel ebde snel weer weg.

Er kwam een jonge vrouw met een rol vinyl , het werd in de keuken en huiskamer gelegd. Het ziet er gelijk een stuk huiselijker uit.

De jonge vrouw heet Asmita. Ze heeft met haar man een winkeltje aan de overkant. Ze was erg aardig en wil graag mijn Saati worden, vriendin. We hebben telefoonnummers uitgewisseld. Zij spreekt nauwelijks Engels, maar verstaat wel wat meer en ik wil graag Nepalees leren…dus…

Mr. Bomb, mijn landlord/huurbaas, heeft mij ’s avonds meegenomen naar zijn neef. Die heeft een klein restaurantje. (heel Tikapur lijkt wel een hele grote familie te zijn) Daar kreeg ik weer lekken eten. Alles wat bij dahl Bhat zit, maar dan met Roti. Heerlijk. Alleen met het vlees was ik wat voorzichtig.

Daarna was ik doodop. Ik heb nog wat gelezen in De Mammoetjagers. (=Het derde boek van de aardkinderen, is ook al bijna uit)Maar heb rond 20.00u mijn ogen dichtgedaan. Dat was maar goed ook. Mr. Bomb, zoals hij genoemd wordt, (als ik het goed verstaan en begrepen heb….) staat n.l. om 4.30u op. Doet dan Yoga en vertrekt om 6.30u naar zijn school waar hij werkt tot 10.00u. mr. Bomb doet niet echt zachtjes, maar dat hindert niet echt want om 5.30u klinkt de gebedsmuziek over het stadje.

Ik heb me nog wel twee keer omgedraaid …hihi

Na wat droge toastjes met jam, weer het stadje in. Pannen gekocht, groente, wat fruit, een keramische filterkaars voor water en wat kunststof  bakjes, emmers e.d.

Nu kreeg ik een goed indruk van het centrumpje van het stadje. Het is schattig. Allemaal kleine winkeltjes. Sommige zijn hutten of kraampjes, andere zitten in en een soort garagebox. De winkeltjes zitten per soort bij elkaar en hanteren ongeveer dezelfde prijzen. Alles is een beetje duurder dan in Dhangadhi. Tussen de winkeltjes lopen de geiten met hun jonge bokjes, koeien en ossen grazen langs de straten en er zijn meer karren die door ossen getrokken worden dan dat er riksja’s of motors zijn. 2 a 3 keer per uur komt er eens een vrachtwagen via de grote weg Tikapur binnen, en 4x per dag een bus die tussen Dhangadhi en Tikapur pendelt. Het is er rustig, geen getoeter. Wel nog steeds erg stoffig.

Om 12.00u brak de zon door, dus snel naar huis om mijn was te doen. Ik had er de lokale handwas zeep voor gekocht. Vlekken vliegen er af en de was lijkt erg snel schoner te worden. Ik was ervan onder de indruk.

De warmere temperatuur nodigt gelijk uit meer dingen te willen doen die met water te maken hebben, dus heb ik ook de keuken een goede schoonmaakbeurt gegeven.

’s Middags heb ik lekker rustig de buurt verkent. Asmita heeft me de zuivelhandel laten zien. Ik kocht er verse open melk en yoghurt. Dat betekent huiswerk, melk koken, afromen, boter maken etc. De yoghurt eet ik ’s morgens, meestal met een banaan en muesli, die ik Kathmandu gekocht had. Ik weet nu dat ik wel een grotere voorraad aan had mogen leggen. Van dat alles is hier niets te krijgen. Het is hier landelijker, maar ook ruraler. 

Na nog wat groente en vers fruit gekocht te hebben was de dag alweer voorbij….17.30u donker!

Ewa heeft echt pech met huis. Toen ze ging kijken of alles klaar was zodat ze het zou kunnen gaan bewonen, ontdekte ze dat er in het hele huis geen enkele ruit zit….wel ramen, maar alles open….. doordat er wel overals netjes muskietengaas zit, was dit niemand opgevallen. Het was ook warm toen we er gingen kijken. Ze heeft besloten om er toch te gaan wonen. Er zal gekeken worden of het met plexiglas of ander transparant kunststof/plastic op te lossen is.

Debbie is in het geheel niet meer tevreden met haar villa…..ze heeft met VSO kantoor gebeld en ze heeft het voor elkaar gekregen dat ze tot na oud en nieuw in het hotel mag blijven…..

Donderdag 22 december KOUD

’s Ochtends is alles bedekt door een dikke mistlaag. De luchtvochtigheid is nu 89% en de temperatuur is 12,5 ˚C. Mijn bril beslaat als ik hem ‘s ochtends opzet. Ik denk dat ik maar snel een muts ga breien voor in huis! Ik ben zoooo blij dat ik op het laatste moment mijn slaapzak nog bij de harp in de doos gestopt had. Hij is heerlijk warm, en slaapt super. Ik merk dat ik het lastig vind om met die mist uit bed te komen en tot actie over te gaan. Maar ik sta toch rond 8.00u op. Het is goed dat de Kerst eraan komt en we dat gezamenlijk zullen vieren in Dhangadhi. Na de Kerst kan ik op de school beginnen. Dan ontstaat er vanzelf weer een dagritme en routine. Dat is toch wel erg belangrijk merk ik. Het helpt mij om een reden te hebben en om iets te doen te hebben. En als ik eenmaal bezig ben en mijn draai hier vind, zullen er ook wel nieuwe kennissen ontstaan. Ik heb er vertrouwen in.

Gisteren heb ik een telefoon en internet winkeltje ontdekt. Het is daar mogelijk om gebruik te maken van de lokale PC en voor NPR 20 mag ik een uur op internet. Ik denk dat de snelheid niet snel is maar traagheid zou moeten worden genoemd….de foto’s zullen dus nog op zich moeten laten wachten denk ik.

In Dhangadhi kan ik van Ncell een soort dongel kopen. Daar kwamen we eergisteren achter. Het blijkt een redelijke kwaliteit te hebben. Hier in Tikapur gaat het anders op telefoon snelheid…..Ik hoop maar dat de kwaliteit van het internet een beetje redelijk is. Het is DE manier om met jullie allemaal een beetje in contact te blijven en te delen. Er zit nu echter niets anders op dan af te wachten hoe het zal zijn…..tot gauw lieve lezers en volgers…..

En toen ik op het punt stond te vertrekken stond ineens Moon voor mijn deur. Puur toevallig. Ze was op zoek naar een appartemntje voor een andere Koreaanse vrijwiggers die hier via Koika werkt. Xe kwam binnen en we dronken thee. Daarna heeft ze mij een bakkerij laten zien. Het is ongeveer 20 minuutjes lopen. Vandaag was er echter geen brood. Ik heb er een paar koekjes gekocht….maar brood!!!! Morgen ga ik weer kijken!

Verder hebben we aan een straatkraampje samosa’s en paratti gegeten. Het kost maar een habbekrats. Het eten is er iedere dag vers en goed te vertrouwen. Sommige kraampjes hebben beter eten dan menig hotel.

Na een kort bezoekje aan Asmita, nu dan echt naar de internet shop, voor het donker wordt. Doei…

Foto album bij de kookles

LINK; foto album kookles bij Raj Kmari
Ik  kreeg de foto's van Ewa sneller dan gedacht.
Jammer dat jullie het niet kunnen proeven.
Veel kijkplezier.

Kookles "Nepali style" bij Raj Kumari

Gisteren hebben we spullen van vorige VSO-ers onder ons drieën verdeeld. Ook heb ik het appartement van Ewa gezien. Dat ziet er goed uit! Nieuw, 2 slaapkamers, warme douche, backup-power en ze kan een tuin aanleggen. Ik denk dat ze het er wel naar haar zin zal hebben.

Na de bezichtiging hadden we Nepalese les, en wel op de groentemarkt van Dhangadhi. We deden er allerlei inkopen voor morgen. Raj onze juf, heeft ons namelijk uitgenodigd morgen bij haar op kookles te komen. We leerden verschillende nieuwe groenten en kruiden kennen, net als  specerijen. Het is allemaal erg goedkoop op de markt. Na de markt kochten we open melk en paneer (verse kaas) bij de zuivelhandel. Tot slot gingen we naar de “waterwinkel”, daar kochten we wit meel, tarwe meel en backing poeder.

Vandaag moesten we om 9.00u bij Raj zijn. Ze woont aan de andere kant van de stad, dus gingen we met een riksja, aangezien we nog geen eigen fietsen hebben gekocht.

We begonnen met het maken van ontbijt. Dat werd een soort roti, brood, maar in zonnebloemolie gebakken, het worden dan een soort ballonnetjes. Dat samen met een lekkere groente mix…en ja, dat is ontbijt! Ze had het niet te scherp gemaakt en maar 2 pepers in plaats van 4 erin gedaan. Ik was haar daar heel dankbaar voor :D, ook al heb ik het idee dat ik er al behoorlijk aan begin te wennen.

Daarna leerden we hoe we van de open melk, het vet voor koken en bakken konden verkrijgen. Natuurlijk had ze  melk op de vooravond gekookt en daarna in de koelkast af laten koelen. Bij het afgeroomde vet werd een beetje water gedaan waarna het flink opgeklopt werd, zo ontstond eerst iets dat op yoghurt leek en daarna een soort boter. Het melk serum dat overbleef werd later in het deeg gebruikt voor bananabread.

We maakte twee soort atjar van de verse groente en specerijen met citroen. We kookten onze eigen lunch; rijst met Dhal, atjar, aluu tarkari, palak paneer en roti. Het is denk ik te lastig om alle recepten helemaal uit te leggen, maar als je echt wilt proeven hoe het hier allemaal smaakt, zou je kunnen komen….of je kunt recepten vinden en zelf maken op; http://www.worldcook.net/Nederlands/Recepten/Wereldrecepten/Nepal-recepten.htm

Om te snoepen maakten we en suikervrij bananenbrood. Eigenlijk was de planning dat we rond 13.00u zouden stoppen, maar Raj had er zo’n schik in en wij vonden het zo geweldig, at ze gewoon doorging! Dus leerden we nog hoe we een gingerbread kunnen maken in zonder over in een dubbele pan. Hier ging wel een soort suiker in, maar in de vorm van melasse. Jeetje wat was dit een smuldag zeg…..heerlijk.

Raj Kumari met gingerbread. 

Ewa heeft alles gefotograveerd (behalve deze foto). Op de foto’s kun je zien dat we een aantal dingen op het fornuis in huis deden, maar toen de zon doorkwam zijn we buiten verder gegaan. Daar heeft Raj naast haar huis een kookplaats van leem. Het wordt op hout gestookt en het is heel knus….een beetje romantisch. Ik moet wachten tot ik de foto’s krijg, maar zo gauw ze er zijn, zal ik er een album van maken en publiceren.

Het verlangen mijn eigen potje te kunnen koken groeit.

De dingen van het alledaagse even kosten hier meer tijd, net als het koken. Het bereiden van de open melk tot verschillende producten is daar een goed voorbeeld van. Granen en peulvruchten moeten goed gecontroleerd worden op steentjes, da spaart het gebit…..(en geloof mij, je wilt hier echt niet naar de tandarts gaan, zelfs niet als je vergaat van de pijn) Wassen wordt hier op de hand gedaan.  Stofzuigers zijn er niet, de vloeren worden geveegd met een korte bezem van bladeren en daarna gedweild. Dit is dagelijks nodig i.v.m. stof e.d. Om warm water te krijgen moet je eerst water koken, dus voor poetsen, afwassen, wassen en douchen. Voor consumptie wordt water uit de kraan eerst gefilterd door keramische filters en daarna gekookt. Boodschappen doen is een halve dag werk….alles wordt bij gespecialiseerde kleine winkeltjes gekocht, dus van hop naar haar. En dan wil iedereen ook een praatje maken, van minstens een kwartier, anders is het niet echt beleefd om door te gaan…..de praatjes gaan over familie en het weer.

En dan schoenen….ja, die heb je hier heel veel nodig! En ze wisselen continue. Een paar is voor buiten op straat te lopen. Voor de deur doe je ze uit, en achter de deur staat een paar te wachten voor in huis, aangezien de vloeren van steen of marmer zijn, zijn ze ook echt nodig. Als je nu denkt dat dit het was, vergis je je….voor dat je naar de wc/douche ruimte gaat, worden de schoenen weer uitgedaan en het paar dat speciaal voor de natte ruimte is bedoeld, staat daar klaar. Krijg je bezoek, dan is het heel aardig wanneer je oor de bezoekers een paar voor binnen hebt. Natuurlijk gebruikt iedereen hetzelfde schoeisel (meestal flip-flaps) voor de natte ruimte. Met al deze wisselingen van schoenen is het dus heel handig om slippers, flip-flaps of instappers te hebben….

Ik vind het heel bijzonder om deze manier van “back to basic” zo te ervaren.

Wat de andere vrijwilligers betreft moet ik eerlijk zeggen dat ik het erg getroffen heb. Mark, Terri en Ewa zijn fijne mensen waar ik heel goed mee door een deur kan. Wat Debbie betreft ligt dat iets moeilijker. Ze lijkt andere prioriteiten te hebben…. en zonder daar over te willen roddelen, kan ik wel zegen dat het af en toe lastig is om niet te botsen……

Maar goed, we leven nu ook al zo’n dikke 5 weken op elkaars lip, we moeten het met elkaar doen ook al hebben we elkaar niet uitgezocht. Daarnaast komt dat we bijna alles met elkaar doen; taalles, woningen zoeken, stad verkennen e.d. We zijn uit onze comfortzone en dat werkt ook niet echt mee. Hopelijk gaat het allemaal wat soepeler als we ieder op ons eigen stekkie zitten.

Morgen gaan we met Raj fietsen kopen. Overmorgen zouden we naar Tikapur vertrekken, maar er is een banda op maandag, vanwege iemand die in de gevangenis gestorven is. Dat wordt dus een rustig dagje; winkels dicht, scholen dicht, geen gemotoriseerd verkeer…. Maar goed dat ik mijn harp en mijn breiwerk hier heb.

Waarschijnlijke datum van verhuizing is dinsdag…..maar dat geloof ik pas als het echt zover is. Ik begin al te wennen aan “the Nepali way” geloof ik….hihi. 

Dhangadhi, wat is er anders....

Ik zie dat het al 14 december is. Een tijd waar ik in NL altijd naar uitkeek, Advent komt hier wat in de verdrukking, over Kerstvoorbereidingen maar te zwijgen. Ik heb net Juul op Skype gesproken. Op de achtergrond tuigden haar kinderen de boom op. Ook op Facebook zie ik verschikkende mooie Kerstbomen voorbij komen. Ja, internet helpt wel om een beetje om in contact te blijven met het thuisfront.

De afgelopen dagen verliepen vrij rustig. Gisteren ben ik niet mee geweest met het zoeken naar woningen voor Ewa en Debbie. Na maandag wist ik dat ¾ van de tijd uit wachten zou bestaan. Ik heb de tijd anders gebruikt. Mijn harp gestemd en heerlijk 1 ½ uur gespeeld. Ook een nieuw stuk dat ik nog op gekregen heb van Valerie. De harp heeft van de vochtige reis op het eerste gezicht niet veel geleden. 

Verder heb ik nog wat aan mijn Nepalees gewerkt.  

Er is hier niet zoveel te doen of te zien. Daar komt bij dat het weer ook niet echt mee zit. Het is hier nu winter, Niet dat je dan een jas nodig hebt hoor, een wollen omslagdoek is voldoende. Maar ’s nachts komt de mist en die trekt soms overdag weg, maar de laatste twee dagen niet….een beetje zoals en Muri (CH) dus. De temperatuur is overdag tussen de 15 en 20 graden. Het waait niet maar het is wel vochtig.

Dhangadhi is dus de plaats waar ik nu vertoef. Ik heb niet zoveel met deze stad. Er is niet echt veel te zien, en het is ook net op het land. Ik mag geloof ik blij zijn dat ik naar Tikapur ga.

De hoofdstraat is wel redelijk druk. Er rijden hier vooral riksja’s en heel veel fietsen. Veel minder motors dan in Kathmandu en nauwelijks auto’s. Ongeveer twee vrachtwagens of bussen per uur. Er zijn vooral fietsbellen te horen….hihi.

Er woont hier een mix van mensen. De inlandse Tharu bevolking ziet er vaak zeer kleurig gekleed uit. Hun gezicht is wat plat en hun neus ook. Daarnaast zijn er veel mensen uit India hier naartoe getrokken, ze hebben langgerekte gezichten en vaak een grotere rechte neus. De Tharu mensen werken veel op het land met vee, ook in de technische handwerksector zijn ze veel gezien. De Indiase mensen hebben wat meer handelseest en hebben vaak een winkeltje, zijn kleermaker of edelsmid. Dit is erg generaliserend, maar grofweg is het zo zichtbaar.

Er wordt veel gebouwd in deze stad. Er werken opvallend veel vrouwen in de bouw. Ze dragen stapels bakstenen op een ring van stof, op hun hoofd, mengen met een schep de cement en slepen veel van de zware spellen naar de juiste plaats. De mannen besturen de riksja’s. En als je ziet wat daar allemaal op past….ongelooflijk hoe hoog zo iets beladen kan worden.

Zo gauw je de grote straat verlaat door een zijstraatje te nemen, kom je kleine boerderijtjes tegen. De meesten hebben een stukje land waar ze wat groente of fruit op verbouwen. Daarnaast zijn er veel koeien en geiten te zien, tot nu toe heb ik twee varkens kunnen ontdekken.

De honden zijn ook hier erg zelfstandig. Lijken vooral bij niemand te horen. De honden zijn er hier erger aan toe dan in Kathmandu…ze hebben bijna allemaal onthaarde plekken, soms zweren. Het is vreselijk om te zien.

Er lopen hier meer katten rond. De meesten zijn ook wat magertjes maar ze lijken gezonder te zijn.

Wat bijzonder is zijn de vogels! Er vliegen hier vogels die ik van mijn leven nog nooit gezien heb. Zowel grote als kleine vogeltjes. Het is een genot om ze te bekijken. Er zijn ook heel veel mussen. Ze tsjilpen ’s ochtend vrolijk en maken het opstaan makkelijker.

De omgeving ziet er ook heel naders uit. Je kunt goed zien dat het hier subtropisch is. Palmbomen, bananen, mango bomen….je kunt nu de mandarijnen en appelsienen plukken. Jammer genoeg zijn er hier geen avocado’s. Ook staan er soms metershoge cactussen langs de weg…..

Als wij met z’n drieën over straat lopen, hebben we erg veel bekijks. Mensen staren onbeschaamd. Dat is wel wennen. Soms hoor ik dan “bedesi, bedesi…” wat zoveel betekend als buitenlander…. Moedige kinderen roepen wel eens “How are you, I am fine” en lachen dan verlegen. De mensen zijn steeds vriendelijk en behulpzaam, maar ook nieuwsgierig. Een paar woorden Nepali van ons tovert een glimlach op ieder gezicht…..

Inmiddels hebben vandaag Ewa en Debbie ook een woning gevonden. Gelukkig maar. Debbie krijgt een appartement met twee grote kamers en een keuken met een houtoven! Een gigantische tuin en een groot dakterras. Ewa houdt het wat kleiner, maar knus. Ze komen vlak bij Mark en Terri te wonen. Dat zal er voor zorgen dat ze makkelijk met elkaar contact elkaar in kunnen hebben.

Ik heb goedkeuring van VSO om in Tikapur mijn taalles te vervolgen. Dan zal ik volgende week dus daar naartoe verhuizen. Heerlijk om dan weer een eigen stekkie te hebben. Ik zal zo snel mogelijk internet regelen….maar weet niet hoe lang dat zal gaan duren. Er is daar maar 1 hotel. En ik kan mij niet voorstellen dat daar iets WIFI heeft. Tikapur is veel landelijker. Minder winkeltjes, meer landbouw en veeteelt, ook midden in de stad. maar daarover meer als ik er gesetteld ben.

iets rustiger.....

Vandaag een rustiger dagje. Vanochtend kwam Mark om 9.00u naar het hotel. We hadden samen met hem ontbijt. Terri is naar Kathmandu. Ze gaat samen met Raj-ji, Swetta en Petra uitzoeken naar welke districten VSO in de komende jaren op scholen zal gaan werken.

Aangezien de scholen nu allemaal in examens zitten, heeft Mark de handen vrij en zal ons wat wegwijs maken in Dhangadhi.

Eerst gingen we naar Nirp-ji op het ASSAMAN kantoor. Daar hebben we de bezochte woningen geëvalueerd. Jammer genoeg blijkt nu dat de twee woningen die in de smaak vallen bij Debbie en Ewa, buiten het VSO budget vallen. Vorig jaar was hier een vrijwilliger namens Rob. Hij betaalde uit eigen zak iedere maand NPr 2.000,= extra uit eigen zak, om wat groter te wonen. Men denkt nu waarschijnlijk dat alle vrijwilligers genoeg geld hebben om dat ook te doen. Maar dat zijn wij niet van plan.

Gelukkig ben ik onder de pannen.

Nirp heeft nog met de school in Tikapur gebeld. Het is mogelijk dat ik begin volgende week al naar Tikapur ga, om mijn woninkje in te richten en zaakjes op orde te krijgen. Ik zal achter een internet verbinding aan moeten gaan e.d. Kerstmis zal ik hier in Dhangadhi vieren, samen met Ewa en Debbie bij Mark en Terri. Op 1 januari begin ik dan echt te werken op de school.       

Na nog enkele andere punten besproken te hebben gingen we in een piepklein restaurantje een lokaal gerecht bestellen. Patak. Het is een plat groentebrood- pannenkoek, Roti, met een gevulde groentesaus erbij en dan nog hele scherpe rode prut. (dat laatste raak ik  iet aan, maar de rest was heerlijk! En dat voor maar NPr 30,=  :-) Dat is dus € 0,30 !! In de groentesaus zaten kikkererwten, wat spinazie enzo.

Daarna zijn we in een rustig tempo terug gelopen naar het hotel. We liepen op de hoofdweg van Dhangadhi, eigenlijk gaat van deze straat alles uit. Er zijn alleen kleine winkeltjes, geen supermarktjes zoals in Kathmandu. We keken naar koelkasten, fietsen een sjaal voor Ewa. We kochten wat droge koekje en jam,. We vonden geen vruchtensap of sprite….. Ja het rurale gaat nu wel echt merkbaar worden.

Het hotel waar we in verblijven is smoezelig maar verder wel oké. Als de stroom uitvalt, en dat is iedere dag van 18.00-21.00u is er back-up power. Alleen de badkamer laat echt wel te wensen over…..alle kranen lekken. Ik heb onder een kraan een 20l emmer gezet en die is na 3 uur helemaal vol. Dat water gebruik ik om de wc mee door te spoelen omdat de spoelbaak niet aangesloten is op water…hihi…. Er is een geiser, dat betekend heet water en wordt gezien als een grote luxe, maar het water komt niet uit de warmwaterkraan, maar gloeiend heet uit een sproeislang, dat wordt dan gemengd met koud water. Een klein emmertje met dat water is de douche dan he….zo kan ik in ieder geval mijzelf wassen en afspoelen met warm water. Eigenlijk een prima douche!

Op de wc is wc-papier, maar dat mag niet doorgespoeld worden…..gebruikt papier gaat in een afvalzakje om later verbrand te worden. Dat is de Nepali-way…

Als we eten bestellen dan duurt het gemiddeld 45 minuten tot een uur, voordat we het krijgen, ook als het alleen maar yoghurt is.

Al met al ben ik wel heel erg blij wanneer ik volgende week naar mijn eigen plek kan gaan. Het leven in hotels is niet zaligmakend.

10 december Dhangadhi – harp – Tikapur – Dhangadhi

Jeetje, er is alweer zoveel te vertellen dat oik bijna niet weet waar ik moet beginnen. Maar ik zal bij de tijd volgorde maar aanhouden, dan spring ik waarschijnlijk minder van de hak op de tak.

De vliegreis naar Dhangadhi was spectaculair. Het duurde wel even voor we de lucht ingingen, door de mist in Dhangadhi was daar de luchthaven ’s ochtends gesloten. Ook was Sweta erg laat op de luchthaven. We stonden net klaar om met zonder haar in te checken, toen ze aankwam.

Vervolgens moesten we wel een uur wachten. We aten ondertussen lunch. Ineens kwam iemand van het personeel ons vertellen dat we zouden vertrekken. Toen bleek dat de rekening  niet klopte en Swetta maakte er zo’n zaak van dat we nog bijna het vliegtuig mistten. Maar ze had natuurlijk wel gelijk. Er waren enkele zaken van de tafel naast ons aan de rekening toegevoegd…

Eenmaal in de lucht hadden we een geweldig uitzicht op de Himalaya. En dat bleef zo, de bergenketen bleef maar doorgaan. En zo ontzettend groot, lang en prachtig. Ik had het getroffen want ik zat naast het raam. Ik kon mijn ogen niet van die bergpracht afhouden.

Aangekomen op de luchthaven werden we afgehaald door Nirb-ji. Hij is onze partner en werkt  bij ASSAMAN.  Hij bracht ons naar het hotel. Daar wachtten Mark en Terri al op ons. Dat zijn de twee VSO-volunteers die hier al sinds september zijn. Ze zijn ontzettend aardig en gaven al talloze tips voor het leven hier in de Terai. Ook over het zoeken van een woning. We kregen tips over boeken die het leven in Nepal verduidelijken enz.

Op dit moment is er in de stad de jaarlijkse business fair, daar zijn we naar toe geweest. Als je nu denkt dat wij daar bijzonderheden te zien kregen, klopt dat wel…..maar eigenlijk vond men daar dat WIJ de bijzonderheden waren. Binnen enkele ogenblikken stonden drommen mensen om ons die het blanke gezelschap wel van dichtbij wilde zien….. Nirp-ji bleek erg veel mensen te kennen en met iedere 2^e maakte hij wel een kort praatje.

’s Avonds aten we met z’n allen. Ook heel gezellig. Ik deel nu met Ewa een kamer. Debbie wil alleen een kamer hebben en deelt niet….ze heeft voor haar alleen nu een kamer 3x zo groot als die die wij nu delen. “kegaarni”

De volgende ochtend, vrijdag, hadden we eerst op het ASSAMAN kantoor een sessie met verschillende leerkrachten van lokale scholen. Al voor ik innen was, moest ik alweer weg. Onze bagage was aangekomen en iemand moest mee om te controleren of alles er in goede staat en orde was. Aangekomen bij het busstation, moesten we eerst wachten tot het kanoor open ging dat ons net gebeld was….nou ja, dat noemen ze hier “Kegaarni” en betekend zoveel als’ Wat kun je er aan doen…. Toen de man kwam, bleek dat de onze bagage op het dak van een bus was vervoerd. Ik schrok er wel van, Bij VSO hadden ze verteld dat ze de goederen met een vertrouwde koerierdienst zouden sturen waar ze erg goede ervaringen mee hadden…..Toen ik om de bus liep, zag ik aan de andere kant mijn doos! Ik kon mijn ogen bijna niet geloven! De doos lag op een zijkant, en ook nog de verkeerde zijkant. De sterke doos was helemaal in elkaar gedeukt….en leek zelfs open….

Twee jongens klommen op de grote bus en maakten de touwen los. Aan een touw lieten ze de doos zakken en hij werd op een riksja gezet, waar hij tussen stuur en zadel nog meer gedeukt raakte. Ondertussen probeerde ik mij te beheersen, maar van binnen voelde ik een soort mengeling van paniek en woede!

Het kantoor van de koerierdienst was een straat verderop. Daar aangekomen, ontdekte ik dat de doos echt geopend was (geweest) het plakband zat los……en  de stevige buitendoos was…… VERWIJDERD!! Hoe konden ze het lef hebben! Ik had alles ZO zorgvuldig ingepakt en er zoveel zorg aan besteed! En de doos was ook nat. In paniek maakte ik de doos verder

open en ontdekte dat de hoes van de harp zeiknat was en op een plaats zelfs vies was. De harp gecontroleerd, hij bleek beschadigd, maar wel nat. Jeetje, als dat maar geen gevolgen voor de harp zal hebben…..

innerlijk overstuur hebben ik alle spullen uit de doos naar de auto gebracht. Ik hield me uiterlijk redelijk….Ook de spullen van Debbie en Ewa heb ik in de auto gezet. Die waren netjes verpakt en daar was niets mis mee.

Ik was en ben nog steeds erg kwaad, dat men het lef heeft gehad om mijn verpakking te veranderen, te verwijderen. Zou de stevige buitendoos erom hebben gezeten, was er waarschijnlijk niets gebeurd, maar nu….de buitendoos was nu ook waardeloos, nat gescheurd en zacht.

Terug gekomen in de ASSAMAN-office zaten daar dus al die leerkrachten netjes op de grond net als alle anderen. Ik legde even de situatie uit. Voordat ik er emotioneel over zou worden werd de sessie gecontinueerd.

Swetta heeft later met VSO gebeld, maar daar heb ik op vrijdagmiddag geen goed antwoord van terug gekregen. Ik ga er maandag weer gelijk achteraan! Er moet wel iets mee gebeuren. Zeker toen ik erachter kwam dat ik de luidspreker die ik meegenomen had, niet meer had gezien…..weg dus…..

Nadat we met de hele verzameling leerkrachten geluncht hadden reden we naar enkele belangrijke mensen in hoge positie, o.a. de DEO officer. We werden overal verwacht en we hoefden nergens te wachten. Alleen de hoofd van Politie had het te druk die dag en daar gaan we volgende week een keer naar toe.

’s Middags zijn we naar Tikapur vertrokken. We hadden gisteren besloten dat we het zo zouden doen en allemaal zouden gaan, Ewa, Debbie, Swetta, Nirb-je en een chauffeur.

Er was die dag een banda voor verkeer. Protest tegen een vrachtwagenchauffeur omdat hij een dodelijk ongeluk had veroorzaakt. Na veel hobbelige achteromweggetjes kwamen we toch nog bij een wegblokkade uit. Nirb-je had een praatje met de jongens en na een aantal minuten en het laten zien van een Press-kaart, mochten we er toch door.

Na enkele omzwervingen kwamen op de snelweg die dwars door het land gaat. Van Mahendranagar in the Far-West over Kathmandu naar the Far-East. De weg is ruim tweebaans. Maar er zijn naast gemotoriseerd verkeer ook fietsers, voetgangers, riksja’s en  ossenwagens. Een heel andere belevenis. Er zaten geen gaten in de weg, maar er werd wel heel wat afgetoeterd naar al het langzame verkeer, om te waarschuwen voor naderend gevaar.

We zijn even doorgereden naar de grote Karnali brug, waar men hier erg trots op is. Het was ook een mooie brug. Ook hier vonden we ons weer snel in het middelpunt van belangstelling staan….vooral Ewa werd gevraagd of ze van haar een foto mochten maken.

Na wat riviervis gegeten te hebben, reden we naar de weg naar Tikapur. Deze weg zijn ze nu aan het aanleggen, maar hij is enorm hobbelig en erg lang. Zo’n 20km hobbel-de-hobbel is heel veel hobbel. In de auto bleek dat de leerkrachten van de school al sinds drie uur aan het bellen waren wanneer en hoe lat ik aan zou komen in Tikapur. We waren er uiteindelijk rond 109.00u. het was al donker. Blijkt dat het hele schoolbestuur op mijn aankomst heeft zitten wachten. Wouw…. Er werd gezamenlijk avondgeten met de mensen die gewacht hadden. Er waren ook twee studenten, een daarvan was de voorzitter van de studentenvereniging. Er werden wat eerste vriendelijke woorden naar elkaar uitgewisseld. Het was nog wat onwennig en wat veel na zo’n reis en volle dag….

Over het wachten zei de schooldirecteur;

Jij hebt zo’n lange weg gehad naar ons toe dat het wachten op jou komst maar een kleinigheid was. Dat was wel heel erg aardig!

Vandaag was ook weer een volle dag.  We stonden om 6.00u op. Maar ik werd om 4.30 gewekt door muziek buiten….bleek gebed te zijn….uit luidspreker…. We werden om 7 uur door de zelfde leerkrachten en de directeur in het hotel opgehaald. Ze wilden ons perse een schitterend mooi park laten zien. En het was mooi! De koning logeerde daar wanneer hij in Kailali was.

Vervolgens bezichtigden we een woning. De bovenwoning van de voormalige Princepal. Het was splinternieuw. Hier en daar moest het nog geverfd worden en er stond al iets aan meubels in. Woonkamertje, slaapkamer, keuken en wc/douche. Voor en achter een klein balkon. Aan de weg, maar niet te veel lawaai. Het ligt op 5 minuutjes fietsen van de school.

In de auto was ik er achtergekomen dat deze man familie heeft, maar dat vrouw en kinderen in Kathmandu verblijven. Dat hijzelf een maand per jaar daar naar toe gaat en zijn vrouw een maand per jaar naar Tikapur komt…..hhhmmmmm.

Hij werd verder wel als een gerespecteerd iemand aangezien en ook Swetta en Nirb-ji vonden het een goede oplossing……

Ik heb besloten dat ik daar ga wonen!

Vervolgens gingen we naar de school.

Daar aangekomen wachtte mij een warm onthaal en ik werd als eregast zeer welkom ontvangen. leerde ik een aantal leraressen kennen. Ze hadden kleine ruikertjes gemaakt als welkomstgeschenk. We kregen een rondleiding over het enorme schoolterrein. Ik zag de lokalen van de basisschool, en het vervolgonderwijs een bananenplantage de speeltuin/sportvelden en de lodge. De kinderen die daar intern wonen lieten mij nog een mooie demonstratie zien en zongen een lied voor mij, en ik een voor hun. Vooral het vrouwelijke hoofd van de lagere school leek mij een heel prettig mens te zijn. Ik verheug mij op het werk en de kinderen. Het was heerlijk om al die kindergezichtjes te zien en ze te horen lachen. Er gaat toch niets boven het lachen van een kind of kinderen.

We aten er met z’n alle daal Bhat, en snel genoeg daarna zijn we vertrokken.

De hobbelige weg terug ging wat sneller…..we deden er 3.20u over om terug te komen in Dhangadhi. Hier brachten we eerst Swetta naar het vliegveld. Dag Swetta….bedankt voor alle hulp en goede zorgen.

Hierna hebben we in Dhangadhi voor Ewa en Debbie naar huizen gekeken. We zagen er 6. Geen van de woningen was zo verzorgd, knus en gezellig en toch zo privé als het woninkje dat ik in Tikapur zal gaan krijgen. Ik ben blij dat ik onder de pannen ben en ik benieuwd waar ze voor zullen kiezen.

Aan het einde van de dag bezochten we onze toekomstige language teacher, miss Raj Cumari. Een heel aardige vrouw, opgewekt en daadkrachtig. Ze had gingerbread voor ons gebakken in een soort panoven. Door zand in een grote pan te doen en daar een kleinere pan op te zetten, creëer je en soort oven waarin het bakken van brood en cake mogelijk zou moeten zijn. Dat ga ik uitproberen!

Toen de schemering kwam kwamen ook de muggen. Dat maakte een eind aan ons bezoek. We beginnen woensdag met het vervolg van onze taallessen. Daar verheug ik mij ook al op.

Terug in het hotel zouden we allemaal een eigen kamer krijgen, maar de suite van Swetta was te duur, en toch hoefde Debbie haar suite niet te verlaten……tja….het lijkt niet eerlijk.

Het was allemaal wat veel, maar ik moest het wel weer even vertellen, nu het nog vers is.

Veel positiefs dat wel, maar ik ben nog steeds erg boos over hoe men mijn pakket behandeld heeft!
Foto's bij deze blog...
Dhangadhi - Tikapur - nieuwe school

Pashupathinath tempel

In de vroege ochtend heb ik alle spullen klaargemaakt die over de weg met een koerier naar Dhangadhi getransporteerd zullen worden klaargemaakt. Rond 10u kwam Prem, die Cora en mij meenam naar het katoor. Op het VSO kantoor nog wat gezellige praatjes gemaakt de  mensen die daar werken. De harp in de grote doos ingepakt e.d. Hij is nu nog een stuk zwaarder. Het was er prettig om daar iedereen nog even gezien te hebben.

Cora vertelde dat het huizen zoeken en overdragen van VSO-woningen niet geheel vlekkeloos verloopt in Pokhara….ik hoop dat ze daar goed uit gaan komen en dat wij het in Dhangadhi netjes en goed zullen regelen.

Nadat ik in op kantoor was geweest ben ik naar de laatste plaats gegaan in Kathmandu die ik graag wilde bezoeken. Het is de Kathmandu-Pashupatinath tempel. Ik heb er geen foto’s gemaakt. Er is een website waar alles duidelijk te zien is.  kathmandu-pashupatinath tempel

tijdens de twee uur die ik hier spendeerde zag ik zag hoe een overledene door zijn zoons, of misschien broers, van zijn kleding ontdaan werd terwijl hij onder een doek lag. al zijn lijflijke bezittingen werden in de rivier gegooid. Daarna werd hij in witte linnen doeken gewikkeld en overdekt met oranje doeken en bloemen. Daarna werd hij naar een soort offerblok gedragen. Familie, vrienden en kennissen kwamen langs om te groeten en eer te betonen. Sommige legden geld op de bloemen. Na enkele ceremoniële handelingen werd het vuur ontstoken. Er was veel plubliek.

Ik vond het erg indrukwekkend. De sfeer was simpel, respectvol, natuurlijk en open.

Het leek mij niet gepast foto’s te maken van dit gebeuren……

Het is wel heel erg fijn dat we een voluteer pasje hebben van VSO. Ik kwam er zelfs hier gratis mee binnen. Ook krijg ik er korting mee in de bussen en de tuctucs. In de meeste winkels wil het onderhandelingen om de prijs te drukken ook wel helpen.

Bij deze tempel sprak de man achter de kassa zich lovend uit over het feit dat ik twee woorden Nepali sprak, een Kurta Sarwal droeg en volunteer-work doe. Het was heel prettig.

Ondertussen zijn mijn koffers ook al gepakt, alleen de laatste dingen die ik nog nodig heb moeten er morgenochtend nog bij. Dan vliegen we naar de Terai. Ik heb er zin in. Het is daar nu ook warmer. Ik ga gewoon een winter overslaan.

Aangezien het niet duidelijk is of het hotel daar internet heeft, ga ik er van uit dat ik er misschien wel een tijdje uit zal liggen met het bijhouden van dit blog.

Tot schrijfs…..

de laatste dagen in de hoofdstad van Nepal

5 december, behalve Sinterklaas is het ook de internationale dag van de vrijwilligers. Tja.... en als vrijwilliger moet je dan in Nepal om 6.30u klaar staan om naar de plek te lopen waar het allemaal te doen gaat zijn.

Om 7.00u waren we op een plein waar een handje vol mensen verzameld stonden. In het uur erop volgden er velen meer. We liepen vervolgens in een lange optocht rond een groot veld. Voorop liep muziek met lokale dansers. Het was een mooi gebeuren. We moesten wel netjes in twee rijen lopen, en werden steeds weer gecorrigeerd.....

de stemming was rustig en gezellig....

’s Middags was er een bijeenkomst waar verschillende belangrijke mensen een praatje hielden. Het was wel leerrijk, maar heel anders. Er zaten mensen te bellen, op hun telefoon spelletjes te doen, of gewoon met elkaar te kletsen. Er werden zinvolle dingen gezegd en er werd een boodschap voorgelezen van nieuwe UN voorzitter……. Al met al was het wel een behoorlijke zit. Alles werd echter beloond met een heerlijke lunch (om 15.30u) er was zelfs cake en ijs.

Rond 17.00u hadden we “koffie” bij Jimmi thuis. We inventariseerden wat er tijdens de in-  country training tot nu toe allemaal erg positief was en welke punten toch wel verbeterd zouden kunnen worden. Het doet altijd goed dit soort punten te benoemen. Jimmi was echt een hele steun in deze eerste tijd in Nepal. We konden met bijna alle vragen bij hem terecht en binnen zeer korte tijd wist hij gefundeerd antwoord te geven. Ook regelde hij onze nieuwe simkaarten, maakte ons wegwijs in Kathmandu e.d. Geweldig.  Daarnaast was ook Udaay, onze Leraar Nepalees, een baken aan informatie en een schakel met VSO. Als derde was Linda er ook regelmatig om ons mee te nemen, te helpen om iets te laten zien.

Dinsdag 7 december

Vandaag kwam Linda Ludya en mij ophalen om samen een school te bezoeken. Omdat Ludya en ik allebei op een z.g. PPP school gaan werken, bezochten we de rijkste en waarschijnlijk beste school van Nepal. De Budhanilkantha school. Het ligt een stukje uit Kathmandu een van de heuvels op. Linda werkt op het ministerie van educatie als VSO-er en is daar bezig met o.a. implementeringprogramma’s voor de scholen. Zij was het die het goede idee van PPP-scholen voor het eerst op papier zetten, nadat bekend werd dat ook de overheid zich erachter zou scharen.

We spraken het hoofd van deze school. Hij is de grondlegger van het PPP-idee en nam uitgebreid de tijd voor ons. Het is een peperdure privé korstschool, die erg goed bekend staat en waar men een Cambridge examen aflegt. Mensen die in Nepal deze school op hun cv kunne zetten, komen vaak in de hoogste posities aan het werk.

 Ze hebben de klassen 5 t/m 12. Nu kunnen kinderen die armer zijn, en ook meisjes, 1x per jaar een test doen, een soort examen. Als ze dat gemaakt hebben moeten de ouders opgeven hoe hun financiële situatie is. Aan de hand van de uitslag kan het kind via een scholarship  toch op deze school komen. Men probeert om het aantal meisjes naar 1/3 deel te krijgen, maar dat wil maar langzaam lukken….. Om iedereen ongeacht hun kaste de gelijke kansen te geven, worden de kinderen alleen met hun voornaam en kamernummer aangesproken. Deze examens worden door het hele land afgenomen. Voorheen kwamen alle geselecteerde kinderen naar deze school, soms erg ver weg van hun familie. Nu zijn er in Nepal 5 van deze scholen. Op een daarvan ga ik werken en op die in Pokhara gaat Ludya werken. Op twee scholen is men nog op zoek naar mensen die er net zo’n werk zouden willen gaan als Ludya en ik…..

In deze klas dezen ze net natuurkunde proefjes met warme en koude lucht.

We bezochten leslokalen, woongebouwen van de jongens, de bibliotheek, aula en de sportvelden. Ze hebben er zelfs een zwembad! en een ziekenboeg. Daar werken 3 verpleegkundigen en twee keer in de week komt de doctor langs. De Schoolleider woont in een heuse bungalow op de campus. Het hele complex ligt op een geweldig landgoed. Het ziet er allemaal erg verzorgd en heel netjes uit. Op de achtergrond zijn de hoge heuvels rond Kathmandu valley te zien. Het is eigenlijk gewoon een park. 80% van de leerkrachten en andere medewerkers, woont op de campus.

Raj vertelde mij vorige week al dat er waarschijnlijk ook in Tikapur een mogelijkheid zal zijn om op de campus te gaan wonen, maar dat ik in dat geval wel moest bedenken dat ik maar zeer weinig privacy zal hebben. We zullen wel zien….

In ieder geval is alles wat  PPP-schools en het project betreft, mij veel duidelijker geworden en ik ben door het enthousiasme van de directeur aangestoken. Ik heb er nu echt zin in. Het zegt zoveel meer zoiets met eigen ogen te zien, dan te lezen wat er op papier allemaal over geschreven staat.

The Pricipal mr. N.P. Sharma staat tussen Ludya en mij in. Naast mij Linda.

Toen ik zo met Linda en Ludya over de campus liep, moest ik ook wel aan de verschillen met Nederland denken. Ook mijn eigen klas kwam weer in mijn hoofd. Ik heb met hun een hele fijne tijd gehad in de klas. Ik hoop dat ook zoiets hier weer plaats kan hebben.

Ik denk trouwens regelmatig aan de kinderen uit mijn klas. Ik ben benieuwd hoe het met hun gaat….waar het naar toe gaat e.d.

Wie meer over deze school wilt weten is er de website; Budhanilkantha school
Tot slot liet Linda ons nog een Hindoe-tempel zien. Hierover een volgende keer meer.

Na dit avontuur volgende het avontuur bank. Ik had allemaal wilde verhalen gehoord over pinkaarten die niet werkten en waar mensen voor terug moesten naar de bank En zo. In ieder geval moest ik naar de hele andere kant van Kathmandu, naar Sanepa, vlak bij de VSO-office.

Ik kreeg zonder een enkel probleem mijn bankkaart. Hij zou na 17.00u geactiveerd worden. Nu vroeg ik of ik de pincode kon veranderen…..ja, dat kon, en daarmee was mijn kaart gelijk geactiveerd! Ik kreeg zelfs gelijk cash uit de pinautomaat. VSO heeft het bedrag wat we krijgen om een woninkje in te richten al over gemaakt. Van daaruit ben ik toen helemaal terug gelopen naar de PHG, en dat zelfs zonder plattegrond.

Vanavond gaan we met alle VSO-volunteers die in Kathmandu zijn, naar Gaaya. Een heel prettig restaurantje waar we de tweede avond ook al waren. Je kunt er Nepalees maar ook ander eten krijgen, zoals pizza of kebab….heerlijk, nog eens lekker uit gaan eten. Ik verheug mij er op.

Morgenochtend komt Prem rond 9.30u. Dan moet ik alles wat met de harp mee gaat over land, hebben ingepakt. Er zijn al behoorlijk wat kilo’s bijgekomen. Maar goed, ik betaal nu NRp 25 per kilo, dat is dus € 1,= per 4 kilo. Dat moet te doen zijn!

Donderdag vliegen we dan definitief naar Dhangadhi. Het was een dag uitgesteld omdat men een banda had uitgeroepen. In het geval van een Banda ligt alles stil. Winkels zijn dicht net als scholen, geen openbaar vervoer, ook privé vervoer is eigenlijk niet toegestaan, zelfs fietsen kan dan provocerend werken…..In zo’n geval kun je eigenlijk goed naar mooie plekken lopen en van de dag genieten. Maar goed, op het laatste moment werd de banda geannuleerd omdat er ergens iemand gearresteerd was en daarmee was een probleem opgelost. Neemt niet weg dat we toch op donderdag vliegen…..

Foto's die bij dit verslag horen staan op ; De laatste dagen in Kathmandu

Laatste weekend in Kathmandu

Zaterdag, 3 december

Vandaag was ik vroeg wakker. Gisteravond hebben we de verjaardag van Cora gevierd. Het was een gezellig samenzijn op de grote kamer van Debbie. Cora speelde gitaar en ik wat harp. Het instrument wordt veel ingezet.

Vandaag was ik onderweg met Kinga, een Poolse Volunteer die deze week aangekomen is. We hebben heel wat afgeschouwd! Eerst zijn we vanuit het hotel naar de Pasal

Kalimati gelopen (the farmers market). Onderweg kwamen we langs de Stoepa die ik vorige week ontdekte, en langs Kathmandu Durbar Square. Op dat laatste zagen we voor het gebouw waar de Kumari “woont”, heel veel jonge meisjes, van rond een jaar of 7. Allemaal in prachtige rode sari’s en mooi opgemaakt. Het leek erop dat het een hele grote gebeurtenis was. Ouders maakte veel foto’s en de sfeer was blij en plechtig. Ik weet niet waar het precies om draaide…misschien werd er wel naar de nieuwe Kumari gezocht? Ik weet er nu te weinig van. Maar het was indrukwekkend.

Op de markt is goed te zien wat er allemaal van het land komt op dit moment. Een kleurrijke pracht! Veel verschillende groeten, kruiden, peulvruchten, noten, specerijen, rijst en graansoorten. Behalve de kleuren zijn het ook alle geurboeketten die het tot een aangename belevenis maken hier door te lopen. Het bestaat uit 3 grote hallen. Overal wordt ijverig gehandeld en de goederen worden afgehaald met auto’s en vrachtwagens.

Bij de granen is het ook nog eens een op en afvliegen van tamme musjes, die pikken daar een aardig graantje mee….

Nadat Kinga en ik  genoeg hadden gezien pakten we een taxi naar de andere kant van de stad, en wel naar het Haytt hotel. Het kostte ons NRp 200,= dat is ongeveer € 2,=. Dat hotel is dus een 5***** hotel……jeetje wat een kasteel zeg! Het heeft zelfs een zwembad! We gingen er naartoe omdat er een kerstmarkt was waar vooral “Crafts” centraal stonden. Het was erg de moeite waard. Veel vilt, hout, metaal, papier en stof. Maar ook wel andere dingetjes. Zoals charity voor straathonden of de Heilige koeien. Kinga kocht vanalles voor haar appartementje waar ze dinsdag in zal trekken. We aten er een lekkere Wrap, die eigenlijk meer op een gebakken loempia leek. Maar hij was erg lekker en het groene sausje dat erbij zat ook.

Vanaf het hotel was het een half uurtje lopen naar een van de belangrijkste Stoepa’s voor de boeddhistische bevolking. Net buiten het centrum staat de grootste stoepa van Nepal, Boudhanath. Deze stoepa is het religieuze centrum voor de vele Tibetanen die in Nepal leven. Aan het eind van de dag worden in de omliggende kloosters gebedsdiensten gehouden. Daarna, wanneer de zon ondergaat, loopt men gezamenlijk rondom de stoepa, een ritueel dat religie combineert met het sociale leven.

De sfeer was speciaal, heel speciaal. Rust, duidelijkheid….. en er werd gebeden door de monniken. Dat was duidelijk te horen. Hun gezongen mantra’s met de begeleiding van de zware trommels, schelpen en soort trompetten schalde uit het gebedshuis. Ik heb er een stukje van gefilmd.

We hebben hier ruim een uur doorgebracht.

Op de terugweg naar het hotel zijn we “even” naar Bhatbhateni gegaan…..nou, je moet je voorstellen dat je ineens in een soort Harrods van Kathmandu staat…Je kunt er ALLES krijgen! Als je tenminste geld genoeg hebt. Maar echt alles hè; van Kaasfondue tot Engelse Prince Charles koekjes, van iPhone 4 tot zijde sari’s en van handgebonden agenda’s tot complete slaapkamer…. Ook hier brachten we veel tijd door. We zagen alle 6 verdiepingen. Terug naar het hotel gelopen. Inmiddels was het donker. Uitgeblust en moe maar voldaan terug in PGH.

Zondag….Sinterklaas-dag.

 Een rustig dagje, tenminste zo begon het. Ik heb lekker uitgeslapen tot wel 8.00u. vervolgens heerlijk in mijn boek gelezen, en nog een rondje geslapen. Uiteindelijk pas rond 12.00u mijn bed uitgekomen, douchen en klaarmaken voor de Sint. Ik kreeg een telefoontje dat ze geen auto konden sturen voor de harp en dat het teveel gedoe zou zijn, maar als ik de trekzak van Akka-Antje zou willen bespelen, zouden ze daar wel blij mee zijn. Oké, ik heb rond drie uur de taxi gepakt naar het huis van de Nederlands consul. Daar was Sint al aan bezig met de kinderen en er waren 3 (VSO) Pieten. De sfeer was goed en er werden veel liedjes gezongen door de kinderen. Er waren Pepernoten, chocoladeletters, heerlijk gebak en cake, lekker snacks, bitterballen, etc. etc.

Rond een uur of 18.00u veranderde het feestje een beetje,.Het werd donker en dus ook koud. De vuurkorven gaven wat warmte. Maar toen het feestje naar binnen werd verplaats, in het chique huis van de consul, werd er Afrikaanse muziek gedraaid. Muziek van het thuisland van de vrouw van de consul. Binnen now-time was iedereen aan het swingen. Inclusief de consul en zijn vrouw. Iedereen ging los. Het werd een heerlijk dansfeest. Ik heb zelfs weer eens een glaasje wijn gedronken. Het smaakte prima.

Ik heb Akke-Antje leren kennen en Petra. Wat een leuke meiden. Ik hoop ze nog vaker tegen te komen. Het zijn ook VSO volunteers in educatie. Samen met Linda en Jimmi was het feest compleet.

Ook heb ik de juf van de Nederlandse school leren kennen. Het blijkt dat ze in een antroposofisch zorghuis heeft gewerkt in Den Haag. We hadden een fijn gesprek. Ze wil ook graag eens langskomen in de Terai…nou dat kan waarschijnlijk wel. 

Rond 22.00u was ik weer in de PGH.

Het ziet er naar uit dat ik op Koninginnedag in Kathamndu zal spelen op de harp. Het zou leuk zijn als ik dan het Wilhelmus zou kunnen spelen. Als iemand de noten met een akkoordenschema heeft, zou dat goed uitkomen…..een scan doet wonderen.

Inmiddels is het alweer bijna 23.00u. Ik moet langzaam mijn oogjes gaan sluiten. Morgen is het hier de nationale volunteers day…tja en dan is er programma. Om 6.30u zal Jimmi ons hier op komen halen, en dan lopen we naar een verzamelpunt om vervolgens met veel internationale volunteers een soort optocht te lopen. ’s Middags is er dan nog een officieel programma. We worden zelfs toegesproken door de nieuwe leider van de UN. Ik ben benieuwd. We zullen in ieder geval shirts van VSO dragen.

Wordt vervolgd….