De reis naar Katmandu

Dan is de grote reis en het avontuur ineens echt begonnen. Eerst na klussen op maandag met de reddende engel Michel. Daarna met mijn moedertje naar Maassluis. Het was fijn daar nog wat tijd door te brengen en ook de laatste administratieve dingentjes weg te werken. Paul bracht ons de volgende dag naar Schiphol. Het was een waardig afscheidsritje door het mooie Zuid-Hollandse landschap. Over dijkjes, langs pittoreske boerderijtjes, koeien in  de wei, aalscholvers, eenden en hoenders…..

Op Schiphol kwamen Yvette en Saskia uitzwaaien en brachten daarna nog mijn moeder naar het perron. Het zag er heel even naar uit, dat Joris van “Hello goodbey”  zou gaan filmen, maar we zouden te laat door de gate gaan….is ook niet erg, het was een mooi afscheid. Samen met Willeke, die ik voor het eerst op Schiphol in levende lijve zag, ging  ik de lucht in. Mooi hoor, zo boven de wolken. Ook  “London by night” van bovenaf gezien is de moeite waard.

Van London naar Doha ging wel fijn. In het vliegtuig is toch weinig ruime om te bewegen maar wel een aantal uurtjes geslapen. Net op tijd wakker om de zon op te zien komen achter een bergketen. Spectaculair! Wat een kleurenpracht!

Nu in Doha. Heel veel mensen op het vliegveld, buiten niets dan zand, kiezel, woestijn en een paar palmboompjes. Willeke en ik zijn moe, en een beetje daas. Ik type dit bericht in de hoop niet in slaap te vallen. Willeke slaapt naast mij op een stoel.

Op naar het volgend vliegtuig voor het laatste stukje van de reis.

Het laatste stuk van de reis heb ik veel geslapen. Boven India moesten de luikjes dicht omdat het anders te heet zou worden.

In de buurt van Katmandu mochten ze weer omhoog. Het spektakel dat daar te zien was is bijna niet te beschrijven. De Himalaya links en rechts van het vliegtuig…zo enorm groot. De zon scheen erop en kleurde het in wit, geel en oranje. Aan de voet van deze gigantische bergketen lag een pak wolken, die door de al bijna ondergaande zon roze kleurden! Wat een welkom! Nepal, namaste…

Op het vliegveld hebben we onze visa papieren ingevuld. Zo door alle douane door gekomen, op zoek naar onze koffers. Tijdens de zoektocht liepen we Debbie uit London tegen het lijf, ze was samen met Ludya. De koffer van Willeke was er zo, maar die van mij kwamen maar niet op de band…. Toen het duidelijk was dat de mijne niet kwamen, naar “the officer of lost luggage” Blijkt dat ze mij fout geïnformeerd hebben op Schiphol. Mijn bagage zou niet door gestuurd worden naar Katmandu….en stond dus netjes in London!

Het rare is dat die van Willeke wel doorgestuurd werden, we stonden op een gezamenlijk ticket. Oké, papieren invullen, afspraken maken; De bagage zou er morgen zijn…..tja….na de vermoeiende reis koste dat wel even een klein traantje. Alles was zo weloverwogen ingepakt….

We werden netjes met een sjieke auto door VSO opgehaald van het vliegveld.

Uiteindelijk heb ik net, zondagavond om 21.00u, mijn koffers gekregen met hulp van Jimmi van VSO en Steps. Ik heb dus de eerste nacht in mijn reiskleren geslapen, de 2^e nacht kreeg ik iets van Debbie. De andere VSO-ers stonden gelijk klaar met van alles.

Vrijdag avond namen Jimmi en Linda ons mee naar een Nepalees restaurantje . Iedereen heeft er lekker gegeten. Het was dus ook helemaal  niet scherp, maar lekker gekruid.

De volgende dag hebben Jimmi en Linda ons de buurt laten zien. We maakten een fijne voettocht naar het oude centrum, Durbar Squer. Daar zijn een heleboel kleine winkeltjes zo groot als een garagebox. Daar zijn o.a. alle souveniers te krijgen, maar dat hoeft natuurlijk pas tegen de tijd dat ik hier weer vertrek. We zijn gelopen tot we bij de tempel kwamen van “the living Goddess” heel speciaal. Jimmi organizeerde dat we met de riksja terug gebracht werden naar het hotel.

We wonen de komende weken in “the Pacific Guest House”

’s avonds zijn er toch vaak powercuts. Dan is Katmandu echt wel donker. Er is dan ook geen internet. De afgelopen dagen waren we steeds net terug en klaar met ons programma, als de stroom er weer af ging. ’s Morgens is het allemaal prima, maar ja dan slaapt in NL en BE nog iedereen….. Gelukkig kon ik twee keer even snel op Facebook.

Ik was aangewezen op laptops van anderen omdat mijn laptop leeg was, en de kabel in mijn bagage zat….

Jaja, zondagavond nu. Het lijkt wel alsof ik al een week hier ben. De inrukken zijn enorm. Het stinkt hier helemaal niet, maar eerder een potpourri van lekkere geurtjes, van eten, en offeressence. Vaak wat zoetig zonder dat het weeïg wordt. Er is heel veel verkeer met uitlaatgassen die wij in NL zo’n 30 jaar geleden ook wel van de bussen en vrachtwagens kennen. Het verkeer is links, dat was even wennen. Het verkeer is heel bijzonder. Veel getoeter en het rijdt allemaal kriskras door elkaar, kruipt waar het tussen kan en ziet er net al te veilig uit. Toch vallen de ongelukken reuze mee.

Waar ik aan moet wennen is dat met nee knikt wanneer men ja bedoelt. Ook lopen volwassen mannen vaak hand in hand over straat. Dat ziet er een beetje aandoenlijk uit.

Over de verdere belevenissen  zal ik morgen bericht. Ik ben nu Zoooo blij dat mijn koffers er zijn en ik weer gewoon in mijn pyjama kan  slapen...  :-)