Avontuur op het vliegveld en Douane.....

We zijn nog niet helemaal een week hier en veel dingen raken al gewend. Zoals slapende honden op straat, koeien midden in de marktstraat of een brug blokkerend, Hindoeïstische  priesters in hun kleurrijke verschijning…..van het straatbeeld kijken we niet meer zo op.

De taallessen aan snel. Ze zijn nauwelijks bij te houden. Gisteren heb ik een half uurtje moeten missen, toen ze zo’n 4 bladzijden in hun schrift nog volgeschreven, in het Nepalees. Je kunt het vergelijken met 2 hoofdstukken per dag van de vroegere lessen in Frans of Engels op de middelbare school. Ik heb besloten zoveel mogelijk woorden op proberen te pikken en mijn doel is korte zinnetjes te kunnen spreken.

Verder blijkt het heel handig te zijn om de cijfers in het Sanskriet te leren en kennen. Mensen in winkels proberen soms aan toeristen iets meer te vragen. Ze kijken er wel van op als een westerling de cijfers kent en kan zeggen; “Aaa, maar hier staat dat het ….kost.”

Gisteren heb ik wel weer een avontuur mogen beleven. Mijn kartonnen dubbele doos was zondag al aangekomen in Kathmandu. Met daarin op de 1^e plaats mijn harp! Ik begon langzaam toch wel een beetje bezorgd te raken over het feit dat hij daar zolang al stond en wilde ook graag weten of de doos het gehouden had enzo. Eergisteren zou Gopaal met mij naar het vliegveld zijn gegaan, maar daar kwam iets tussen.

Op woensdag dus naar het vliegveld. Niet met Gopaal maar met Premm. De conciërge, postman, automonteur en manusje van alles. Tijdens de rit erna toe kreeeg ik ook andere delen van Kathmandu te zien. Rijkere en armere. Ook fijn om eens buiten de spits, meer te kunnen zien dan al dat verkeer. De huizen zijn vrolijk gekleurd en de kleding van de mensen ook. Alleen zijn er nu al steeds meer mensen in grauwe jacks met sjaals omdat ze het best snel koud hebben.

Op het vliegveld gingen we eerst naar Qatar airlines. Daar kreeg ik wat wachten en uitleggen, en vervolgens nog goedkeuring krijgend van de Big Boss van Qatar, mijn “refund money ” en wel $ 100,=, dat kreeg ik in NPR 8.000,= Dat was wel prima! Het kostte ons ongeveer een uur.

Daarna met de auto naar de douane van het vliegveld. Zo, dat is wel even iets nieuws kan ik jullie vertellen. Er waren honderden mannen en ik zag maar twee andere vrouwen. Ik was zo blij dat Premm bij me was. We waren nauwelijks uit de auto toen er al een tweetal mannen onze richting uit kwamen en Premm aanspraken. Het waren een soort mannen die bekend zijn met de douane mensen en versneld door de 5 tot 8 kantoortjes kunnen gaan, en ook minder bij ieder kantoortjes hoeven te betalen…..tja….

Ze bestudeerden mijn papier dat ik in A’dam had ingevuld en zagen ergens het getal 245,00 staan. Daarop vroegen ze mij NRP 20.000,= te betalen! Jaja, zo gaat dat. Maar goed ik was al gewaarschuwd. Ik reageerde direct met te zeggen dat ik het pakket dan wel daar zou laten, omdat het dat helemaal niet waard was. Uiteindelijk kwamen we uit op een bedrag van…ja….NPR 8.000,= Zal dat nou toeval zijn….of niet? Ik zal het nooit weten.

Het duurde een eeuwigheid. Af en toe gingen Premm in ik eens kijken hoever de mannetjes gevorderd waren. Volgens Premm was het er helemaal niet druk, normaal gesproken zou de hele hal gevuld zijn met krioelende mensen, en buiten zouden al die mensen wachten die net als wij nu mannetjes opdracht gegevene hadden om hun pakket te regelen. We zagen ze steeds in de weer;  pratend, zwaaiend en soms fluisterend, maar druk, en ze vorderden. Na ongeveer twee uur wachten kwam het pakket dan eindelijk naar een doorgeefluik en werd het door twee behoorlijk magere maar sterke kereltjes de auto in getild. De doos was nergens gedeukt, wel open….de douane had alles bekeken. Premm moest ervoor naar binnen komen om uit te leggen waarom ik de spullen die daar in zaten mee had willen brengen naar Nepal. Hij heeft het mooi uitgelegd. Ik ga muzieklessen geven in Dhangadhi…hihi. Daarna was alles oké. Een half uurtje later waren we op de VSO office en werd het instrument tevoorschijn gehaald.

De harp was niet eens erg ontstemd. Ik speelde een kort riedeltje en kreeg gelijk iedereen van de Office naar die ruimte. Hihi. Ook Arlene, onze Big Boss, kwam aangesneld. Zij had het gelijk over een “fundraisingconcert” Ik zei dat als iemand anders het organiseert ik wel wat zou kunnen spelen.  Ze begon helemaal te stuiteren! Werd vreselijk enthousiast. Ik heb het niet gezien, maar Jimmi die er ook was vertelde mij dat later. Nou we zullen wel zien. Niemand van de Nepali kende het instrument. Dus ja, het is nu een rariteit…hihi.

’s Avonds heeft Jimmi een aantal van ons meegenomen naar een Japans restaurant. Ik heb voor de eerste keer met stokjes gegeten en ging zelfs zonder honger de deur uit.

Na het eten heeft Willeke mij nog even bijgepraat over alles wat in de taalles gemist had, en dat was nogal wat. Bedankt Willekeji. (wanneer je ….ji zegt, is dat meer beleefd)

Ik ga dadelijk weer naar “school”.

Ik vind het leuk om jullie zo op de hoogte te houden, ook al heb ik geen idee hoeveel mensen het nu lezen. Maar dat maakt niet uit. Ik heb het nu jou kunnen vertellen.