De lessen in bij de Language school.

De tijd lijkt te vliegen. We hebben deze week de taallessen en andere lessen vlak bij de PGH, ons hotel, in de Language school. We lopen er te voet naar toe en doen daar een kwartiertje over. Het is een fijn en gezellig gebouw.

In de ochtend hebben we meestal een sessie over een Nepalees onderwerp. Gisteren kwam er en professor op het gebied van antropologie vertellen over de Nepalese bevolking en sommige van hun gewoontes. Ook sommige politiek getinte onderwerpen kwamen aan bod.

Vandaag bespraken we hoe het er op kantoor en op onze jobs er aan toe zal gaan. We moeten ons bewust zijn van het kastensysteem, rein en onrein, en de hiërarchie op de werkvloer. Ondanks dat er op dit gebied al het een en ander veranderd is in Nepal, is het wel nog erg aanwezig. Het werd ook duidelijk dat hoe groot het belang is om goede relaties op te bouwen met verschillende mensen. Daarmee worden hier vaak meer resultaten mee behaald. Ook onthouden de mensen hier beter wie je was dan wat je gedaan hebt…..

Morgen gaat het over de man/vrouw verschillen. We moesten gisteren een DVD kijken. Het was een trieste film waar een echt gebeurd verhaal verfilmd was, over een meisje van 10 jaar dat uitgehuwelijkt werd. Ondanks dat de doctor en de leerkracht zich er sterk voor maakte bij de ouders toch te wachten tot het meisje een jaar of 18 zou zijn, ging de bruiloft door en moest het meisje bij haar schoonouders wonen. Daar moest ze werken in huis en op het land. Haar schooltijd was voorbij….ondanks dat ze een goede leerling was en uitblonk in rekenen…… Ze had veel steun aan haar schoonzusje, haar Didi. Na een tijdje bleek Didi zwanger te zijn, op haar 12^e. Tijdens de bevalling stierf Didi, ze was te jong om al kinderen te krijgen……dat was het einde van de film.

Er kwamen dus heel veel verschillende facetten van de cultuur op het land aan bod in deze film. Zo wordt ook duidelijk dat ons werk zich niet zal beperken tot waar we voor aangenomen zijn, maar het zal verder gaan….. ook al zal dat we wij mogelijk kunnen doen, zeer beperkt zijn. Veranderingen gaan hier langzaam.

Wat betreft mijn placement in Tikapur krijg ik steeds meer informatie. Het is een speciaal project waar ik een belangrijke rol in zal moeten gaan vervullen. De school is uitgekozen een modelschool te worden en daar zijn extra gelden voor vrijgemaakt, ook van de Nepalese regering. Het team op school is erg blij en wil heel graag meewerken aan vernieuwingen. Dat klinkt heel goed. Op sommige andere scholen licht dat namelijk heel anders. De “Dhangadhi ploeg” en de mensen die naar Pokhara gaan zullen tot de eerste week van december nog hier in Kathmandu zijn. De week in het dorp komt te vervallen, omdat het daarvoor te koud zal zijn. We gaan waarschijnlijk rond de 7^e daarheen. We zullen dan met  Raj, de program manager, vliegen. Daar zullen we verder gaan met onze taallessen.

Dan wordt het tijd dat we ieder onze nieuwe woning zullen gaan inrichten.

Over de woning in Tikapur heb ik nog niet zoveel gehoord. Ik weet niet of ze die samen met mij willen uitzoeken, of dat ik dat meer zelf moet gaan doen. Het zou zelfs kunnen zijn dat ze daar al helemaal iets voorbereid hebben, maar dat we dat hier nog niet weten. Dat noemen we dan de “Nepali Way”.

Willeke zal op 30 nov. vertrekken naar Jumla, en op diezelfde datum gaat Cora ook naar haar placement in Baglun. Jammer dat we niet als een groep bij elkaar blijven en allemaal tegelijk  naar onze placements gaan. Wel fijn dat wij hier verder de taallessen kunnen blijven volgen.

Om even te illustreren hoe de VSO mensen elkaar opvangen; Emily kwam gisteravond nog speciaal even checken hoe het met mij ging. Ze had gehoord dat ik zo verrast was over mijn plaatsing in Tikapur, dat ze zich ervan wilde verzekeren dat ik oké was. Zij heeft ook georganiseerd dat een aantal dalit-muziekanten komende zaterdag naar de PGH komen om naar de harp te kijken en te luisteren. Ik ben benieuwd.

Omdat komende maandag de laatste dag is dat wij als groep bij elkaar zullen zijn, hebben we besloten om dan allemaal onze Kurta sarwal aan te gaan. Op die dag zullen we ook naar

Vanavond ga ik in Thamel rustig rondkijken in mijn uppie. Ik heb twee dagen geleden een hele mooie afbeelding van Saraswatti gezien. De godin van muziek, creativiteit en wijsheid. Ik heb op Bali een houten beeld van haar gekocht. Het schilderij was best prijzig en ik vermoedt dat het een print was die misschien wel ergens anders iets goedkoper te krijgen is. Verder wordt het een rustig dagje. Vanavond nog wat woordjes stampen en proberen een kleine conversatie in Nepalees op te schrijven en dan vroeg slapen.