World Day 22 april 2014

Vanochtend lekker op tijd wakker. De laatste vakantiedag is ook nog eens World Day. Op deze dag wordt op de hele wereld op positieve wijze aandacht gevraagd voor de wereldproblematiek rondom natuur, milieu en klimaatverandering. Bezinning en plezier staan hierbij voorop.

Zwarte handen, heerlijk om te zien. 

Nou, dat lukte mij vandaag wel! Eerst lekker op de fiets naar de school in de binnenstad. Ze waren al in de tuin en iedereen was aal in de aarde bezig! De kinderen werken met veel toewijding en rustig met elkaar. Ook kunnen ze elkaar heel goed helpen. Een fijne plek om naar toe te gaan.

Vandaag wordt er onkruid gewied, rode bietjes in twee rijtjes gezaaid en alle vakken waar iets aan het groeien is, krijgt water.

De leerkrachten waren weer blij mij te zien en ook de kinderen wisten mij goed te vinden voor vragen of hulp. Wat is dit fijn om te kunnen doen!

Op een gegeven moment hadden verschillende kinderen echte zwarte handen. Daarmee gingen ze maar al te graag op de foto.

De school had afgelopen vrijdag ook meegeholpen de Maasoevers op te schonen, maar hadden de hesjes nog. Ik heb die na de tuinles naar het CNME gebracht.

Van daaruit door naar natuurtuin Jekerdal. Ik had er een bespreking met Yvonne over de kleine beestjes lessen. Ik was veel te vroeg en dronk koffie met de drie imker heren. Ze zouden vandaag honing gaan slingeren. Ik vroeg of ik kon helpen. Daar waren ze wel blij mee. 

Imker Dirk ging honingraten uit de bijenkasten halen. Dat duurde wel even. Uiteindelijk had hij zo’n 30 honingraten om te slingeren. Ik kreeg een vork met lange pennen eraan. Hiermee moest ik net onder de oppervlakte gaan om zo de dekseltjes van de honingkamers te verwijderen.  Als alle kamers open zijn, draai je de honingraat om en is de andere kant aan de beurt. Nu druipt er al langzaam honing uit de andere kant. Als je dan bedenkt dat 1 bij in haar hele leven, ongeveer 1 theelepeltje honing verzamelt, is ieder druppel die er naast valt een verspilling van weken werk van zo’n bijtje….. netjes werken is respect hebben voor hun werk. De deuren zijn dicht. Tegen de raam zoemt een redelijk boze bij. De imker verteld dat dit bijtje voorlopig maar beter niet naar haar volk terug mag keren…. Ze communiceren met elkaar, en zo’n volk kan dus besluiten om massaal uit te rukken om hun honing terug te gaan halen.  Tja, bezoek krijgen van zo’n 3000 boze bijtjes, is niet iets waar ik nou echt op zit te wachten.

Als alle kamers ontzegelt zijn, komt de honingraat in de centrifuge. Hier kunnen er 4 tegelijkertijd in. Eerst wordt er langzaam gedraaid. Als er namelijk te snel geslingerd wordt, drukt de volle achterkant teveel, waardoor de raat kapot gaat. 

Ik geniet van alle informatie die ik gaandeweg oppik. Een fijne bezigheid. Zo’n mooi karwijtje en dat op Earth Day mogen leren. Fijn toch?

Imker Joep maakt de wasplaten aan de raten voor zijn nieuwe kast .

Ik kom graag in de Natuurtuin. De sfeer is er fijn en rustig. Volgende maand ga ik daar de “Kleine beestjes lessen”  verzorgen. Kleuterklassen van verschillende scholen komen dan naar de natuurtuin en ik mag ze dan les geven. Dat wordt ook feest. Ik kijk er al een hele tijd naar uit….. weer een beetje juf zijn….

Creatieve energie en ambacht

 Jeetje ik weet bijna niet waar ik moet beginnen. Sinds ik weet dat het werk op de Beyart gaat stoppen eind mei, lijkt dat de weg vrij te maken voor allerlei positieve en fijne ontwikkelingen. Het is bijna niet te geloven. Ik voel mij met de dag dankbaarder!

Twee weken geleden was ik op een opendag annex workshop, bij Monique Schuijt. Ze timmert goed aan de weg om haar praktijk Eigenwijs Ervaren nog beter op de kaart te zetten. Ze helpt mensen die even vastlopen en een levensvraag hebben. Daarnaast geeft ze workshops in patchwork. Ik heb haar leren kennen als moeder van Suzanne, die in mijnoud klasje zat. Ze was ook jarenlang een van mijn klassenouders die daadkrachtig de klas en mij ondersteunde. Een fijn en prettig mens.

Monique liet mij weten dat ik meer dan welkom was op haar opendag, nadat ik haar had laten weten haar ontwikkelingen erg interessant te vinden.  Het werd een geweldige middag!

Axenroos

We bevonden ons in de heerlijk lichte, pas aangebouwde serre. Op tafel lag een patchwork werkstuk van haar met daarop geborduurde woorden en er verschenen bijbehorende dieren op. Ze noemde het de Axenroos, die ik herkende als de “roos van Leary” die ik tijdens mijn tijd op de SPH had leren kennen. Erg leuk om weer even bewust van te worden van de rol waar je primair induikt en wat je daar tegenover zou kunnen stellen. Al gauw ontstonden er gesprekken over gezinsleven, timemanagement e.d. Het was ook leuk om Susanne en Pascal weer even te zien. Ik werd aan het eind zelfs nog getrakteerd op een stukje gitaarspel van Suzanne. Wat een feest. 

Geluksvogel-Papieren tijger-inspiratie workshops.
 Gegeven door Paul en Suzanne die beide op de kunstacademie lesgeven. 

Suzanne van de Homberg was daar ook. Zij is de moeder van Lonneke, die ook in mijn oude klasje zat. Ook zij geeft workshops. In een atelier  Geluksvogel-papiren-tijgers aan huis komen kinderen van verschillende leeftijden om creatief bezig te zijn en Suzanne geeft inspiratie workshops, met een vleugje spiritualiteit.

Ik werd uitgenodigd om ook deel te nemen. Nou daar had ik wel oren naar! Gisteren ben ik dus geweest. Monique was ook een van de aanwezigen. We hadden een inspiratieworkshop minimandala’s op gelukskaartjes maken. Suzanne, die ook lesgeeft op de Kunstacademie in Maastricht, had een prachtig voorbeeld gemaakt. Voordat we op papier begonnen te tekenen, vertelde ze over het thema dankbaarheid en hoe die zichtbaar gemaakt in de mandala de weg naar en van het hart zou kunnen openen.  Vervolgens ze liep met ons stap voor stap het proces door, zelf een mooie mandala te tekenen. Op de achtergrond klonk de muziek van Andrea Bocelli, en naast het kommetje met chocolade paaseitjes stonden de dampende  theekopjes. Het rustikale atelier wordt verwarmd met een houtgestookte kachel die midden in de ruimte staat. 

Er ontstonden fijne gesprekken waarin over en weer steeds positieve en bemoedigende woorden klonken. De mandala’s die ontstonden waren stuk voor stuk prachtig.

Nu zie ik mijzelf vooral als een ambachtsvrouw en niet als een kunstenaar, maar Suzanne wees mij erop dat mijn mandala toch wel zeker ingelijst zou mogen worden en dat zij het wel kunstzinnig vindt. Ze ziet mij als een vormgever….  Poeh…. Dat is toch lastig zo’n groot compliment zomaar te aanvaarden… maar goed iedereen, dus ook ik, was trots op eigen resultaten. Ik kijk al uit naar de volgende workshops van Suzanne.
Bijzonder is ook de ontwikkeling dat wij allemaal de komende 30 dagen dagelijks gaan stilstaan bij iets waar je je die dag dankbaar voor voelt. 

Mijn Mandala

Tegen het einde kreeg ik telefoon; een 020 nummer….. hmm. Het bleek Anne Marleen de Jong te zijn. Zij is Projectleider van de Nederlandse dansdagen Maastricht. Ik had namelijk gereageerd op een oproep op FB, waarin te lezen stond dat ze voor Fashionclash in samenwerking met Museum aan het Vrijthof en de Nederlandse Dansdagen ambachtslieden zochten. Nu ben ik afgelopen naar de informatiemiddag geweest. Er waren verschillende ambachtslieden, veel al bezig met of in de mode. Maar er was ook een plaatwerker uit Helmond… Heel bijzonder. De presentatie bestond uit drie delen waarin alle drie partijen zich even liet zien en vertelde wat hun gedachten zijn omtrent het project. Het klonk allemaal erg spannend. Opties, kansen, mogelijkheden. Het idee is om vijf groepjes te maken, ieder bestaande uit 1 modeontwerper, 1 choreograaf en 1 ambachtsman/vrouw. Na afloop heb ik nog een praatje gemaakt met de meneer van het Nederlands Cultureel Erfgoed. Hij was ambachtslieden aan het “scouten” en vertelde dat dit een hele klus is, omdat veel mensen met handige handen niet zo snel naar buiten komen met hun kunnen. Hij wil juist zorgen dat al die vaardigheden van Nederlandse traditionele ambachten behouden blijft.  Dus glasblazers, glas-in-lood zetters, houtbewerkers, houtdraaiers, instrumentenmakers/bouwers, en alle andere ambachtlieden…..meldt u bij het Nederland Cultureel Erfgoed…..ze wachten op U!

Strovlechtwerk 

Juist, even terug….ik kreeg dus telefoon. Mw. de Jong vertelde mij dat ze na de bijeenkomst een en ander besproken hadden. De uitkomst was dat ik een van de vijf uitverkoren ambachtslieden zal zijn die aan dit project zal mogen meewerken! En daar staat ook nog een aardige vergoeding tegenover. Ik zal waarschijnlijk binnen twee weken een telefoontje gaan krijgen van een modeontwerper die mijn ambacht, stro-vlechten, zal gaan laten terugkomen in ontwerpen. Dat zal gecreëerd worden. De creaties zullen door 65+ dansers gedragen gaan worden. Een choreograaf gaat met die dansers in de nieuwe modecreaties een dans creëren .

WOUW, ik ben daar nu onderdeel van! Fantastisch! Wat een kans….en wat voel ik mij daar dankbaar voor.

Naast al dit moois, beleef ik veel positiefs bij de schooltuinen. Daarover meer in het volgende blog.

Excursie Gulpener bierbrouwerij

Het is zaterdag. Gisteravond met 6 mensen in twee auto’s naar Herk-de-Stad geweest. Daar was een balfolk, waar wij ons super geamuseerd hebben. Twee Nederlandse bands met jonge muzikanten speelden daar heerlijk dansbare vernieuwende folk. Yvette, een goede vriendin uit Den Haag, haalden wij van het station op. Ze was een goede en fijne collega op de school waar ik jaren voor de klas stond.

In de auto richting Herk, genoot ik van de grappige woordspelingen van Kees. Het was lang geleden dat ik zoveel in zo’n korte tijd gelachen had. Kees, bedankt!

Hoe we er op kwamen de excursie naar de brouwerij te maken? Nou, oorspronkelijk was de excursie een cadeautje van mij aan Kees uit Den Bosch, voor zijn verjaardag. In bijzijn van Axel en Iris, kreeg hij dit en toen sprak hij gelijk uit dat te willen combineren met het balfolk van Zoalo en de Gonnagles in Herk-de-Stad op 12 april. Toen Iris uitriep dat zij dat al een hele tijd Axel zou willen schenken, besloten we met z’n viertjes te gaan. Zo gezegd, zo gedaan.

Yvette, Kees, Axel en Irsi bleven logeren bij mij na het bal. Na een goede nachtrust en gezellig ontbijt, namen we de bus van 11:11u naar Gulpen. Bijna voor de deur van de Gulpener bierbrouwerij is de halte. Onderweg konden we vele fruitbomen in het glooiende  heuvelland zien. Wat een plaatjes. We waren wat te vroeg en liepen even door het dorpje. Yvette zou haar moeder treffen op de parkeerplaats, om door te reizen naar Vaals. Het was fijn om haar weer eens te zien.

Nadat we ons hadden aangemeld kregen we koffie of thee met lekkere Limburgse vlaai. De keuze uit vier soorten.

Hierop volgde een inleidende presentatie over de brouwerij.

Wat ik tijdens deze presentatie hoorde maakte steeds blijer. De brouwerij blijkt namelijk een traditioneel familiebedrijf te zijn dat veel waarde hecht aan hun manier van bewuste bedrijfsvoering.

“onze visie op maatschappelijk verantwoord ondernemen en onze plek in de rijke cultuurhistorische omgeving van Zuid-Limburg.” Ik moet er gewoon het filmpje aan toevoegen daat zo duidelijk laat zien waar deze brouwerij mee bezig is. Petje af!

Gulpeer bier is geproduceerd volgens de richtlijnen van slow food en mag het keurmerkt streekproduct dragen. Ze zorgen dat ze al hun producten binnen een straal van 70km kunnen verkrijgen. Hiervoor hebben ze contracten met boeren uit de regio afgesloten. De labels uit gerecycled papier van Roermond worden in Duitsland gedrukt, omdat dit dichterbij is dan bijvoorbeeld Holland. Ze gebruiken biologisch afbreekbare wegwerpglazen in de brouwerij, en gewoon glas in de proeverij. Ze telen nu hop vlak bij Gulpen, en vertelden dat daarvoor al decennia geen hop meer aangebouwd werd in NL.

Doordat voor het bottelen het bier niet nog eens extra gepasteuriseerd wordt blijft er veel smaak behouden die anders verloren zou gaan. Gulperner is de enige brouwerij in NL die zo werkt! Natuurlijk is het bier dan minder lang houdbaar, maar dat compenseren ze zelf door het minder lang op te slaan. Voor de consument is het dus net zolang houdbaar als bier van andere merken.

Gulpener brouwt maar liefst 16 heerlijke speciaal bieren. Daar willen wij niet alleen naar kijken, wij willen ze ruiken en proeven. Tijdens deze excursie ontdekten wij Gulpener, haar visie op Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen, het bierbrouwproces en natuurlijk de heerlijke smaken van Gulpener speciaal bieren. Tijdens de bierproeverij heeft de biersommelier ons alles uitgelegd over de smaak van de bieren. Ook welke ingrediënten er allemaal aan te pas kunnen komen om de verschillende smaken verkrijgen.

Het programma bestond uit;

                        Ontvangst met koffie, thee en Limburgse vlaai

                        Gulpener bedrijfspresentatie met bedrijfsfilm

                        Rondleiding door de Gulpener Bierbrouwerij

                        Proeven van ongefiltreerd bier in de Gulpener Bierbrouwerij

                        Proeverij van drie verschillende bieren (proefglazen)

                        Gerardusbier-broodje

                        Proeven van een speciaal bier na afloop van de proeverij

                        Gelegenheid tot het kopen van Gulpener artikelen

                        Gulpener presentje

We waren met een flinke groep. De rondleiding was interessant, maar de proeverij, waarbij we moest achterhalen welk bier er voor ons neus stond, was wel heel erg leuk om te doen…. Bier determineren…hihi. Misschien een leuk uitstapje voor de IVN cursisten?

Een glaasje Château Neubourg in biologisch afbreekbare glazen

Nou drink ik dus echt zelden alcohol, en ik merkte al na het eerste glaasje tijdens de rondleiding in de brouwerij, dat ik warme oortjes kreeg. 

De Château Neubourg was wel lekker; 

Gisting: Lage gisting.

Ingrediënten: Water, gerstemout en hop.

Smaak: Prachtige volle smaakaanzet van verfijnde zuren en fruitige bloesemtonen, zachte ronde kruidencombinaties met een brede aromatische gerststructuur. Karaktervolle mondvullende smaakbeleving met harmonieuze uitloop naar rijpe fruittonen. Lange intense afdronk met hoogwaardige strak sappige hopbeleving.

Alcoholpercentage: 5,5%

Lekkerst bij: 5-7° Celsius

Terug in het proeflokaal ging de proefwedstrijd van start. Voor deze wedstrijd kregen we nog eens drie bieren voorgezet. Toen heb ik toch maar met mate meegedaan. Om goed te kunnen bepalen welk om welk bier het gaat moet je vooral goed kunnen ruiken, en mijn reukzin laat het nu al 2 jaar afweten. (Ik hoop dat die toch nog eens terugkeert.)

We leerden dat bier met een hoge gisting altijd licht naar fruit ruikt en wel naar perzik of banaan. Bier met lage gisting ruikt meer of minder naar hop.

Ook over de ingrediënten werd gepraat en het verrassendste was voor mij om te horen dat er ook vlier aan sommige bieren toegevoegd wordt.

Axel bleek 2 van de 3 bieren goed geraden te hebben. Hij is dan ook een echte kenner en geniet al jaren van speciale bieren….wel met zekere mate.

Tot slot kreeg iedereen nog 1 speciaal bier vrij naar keuze aangeboden. Ik kon zo van Iris proeven hoe de Korenwolf Rose smaakt…….nou, die smaakt ontzettend lekker!!! Fris fruitig en zoet….. die zal ik in de toekomst nog wel eens ergens gaan bestellen. Maar voor deze dag had ik al genoeg alcohol houdende drank op, dus ging ik maar aan de biologische appelsap. Ook lekker!

Al gauw merkten we dat je na zo’n middagje bieren proeven wel toe bent aan een maaltijd. Hiervoor gingen we aansluitend naar het pannenkoekenhuis. Daar heb ik een heerlijke vegetarische groentepannenkoek gegeten. Het bleek ook behoorlijk vermoeiend te zijn. De een na de ander kreeg gaapaanvallen.

Rond 18:00 zijn we in de bus terug naar Maastricht gestapt.

Wat een gezellige en verassende dag!

Heerlijk drankje! Op de toekomst, proost!

 Ik moet nog een keertje terug….ik had namelijk nog willen vragen of ze op hun hopvelden bijen en hommels nodig hebben voor de bestuiving, maar dat ben k met mijn rode oortjes, helemaal vergeten.

Ha, dan kan ik gelijk een glaasje Korenwolf Rose proeven....en misschien ook nog eens een ander biertje van ze proeven......

Een goede start van het school-moestuinieren op de basisscholen van Maastricht.

Op 1 april ging het moestuinseizoen dus weer van start. Als educatief medewerker bij het CNME Maastricht en regio, mag ik die lesbegeleidingen verzorgen. Ik had hier speciaal vakantie voor aangevraagd, zodat ik op de verschillende scholen een goede start kon maken. Waarschijnlijk ben ik een van de weinige mensen die haar vakantie gebruikt om te werken. Dat klinkt misschien als een paradox, maar dat is het echt niet. Dit werk geeft mij zoveel voldoening en vreugde, dat ik er een heleboel energie van krijg.

Nog steeds voel ik mij van binnen een echte juf. Met vreugde denk ik dan ook terug aan de tijd dat ik dagelijks voor de klas stond. Nu met kinderen uit heel Maastricht educatief in de natuur en met moestuinen te kunnen werken, is heerlijk!

Als leerkracht op een basisschool heb je het superdruk en moet er een heleboel geregeld worden omtrent de klas en lesstof. Ik zie mijn taak dan ook vooral de leerkracht zoveel mogelijk te ondersteunen en zoveel mogelijk het werk in moestuinen te verlichten. Daarnaast is het heerlijk om te zien wat het werken in de natuur bij kinderen allemaal losmaakt en aan ontwikkeling bevordert. Er ontstaat aandacht en respect voor groeiende plantjes, ze worden stil tijdens het werk en zijn voorzichtig waar ze hun voeten neerzetten. Er ontstaat trots op de planten die ze zelf geplant en verzorgd hebben en het respect voor de natuur neemt toe. Ze zien meer diertjes en ontdekken welke rol ze hebben in de natuur. Milieu bewustzijn in het leven staan zou een logisch gevolg kunnen zijn. Al lukt het maar om 1 kind per jaar bewuster te maken van de natuur en zijn eigen milieu, dan is dat voor mij al meer dan genoeg. Alles daarboven is mooi meegenomen.

Het is soms lastig om contact te krijgen met de verschillende scholen. Ik wil mij zeker niet opdringen, maar tegelijkertijd wil ik ook geen kansen laten liggen. Na gemaild te hebben, toch nog eens op te bellen of gewoon maar langs te gaan, blijkt wel prima te werken. Als ik even aan de bal blijf, zijn de scholen toch wel heel blij met de geboden mogelijkheden van begeleiding.

Zo was een meester echt blij te kunnen kortsluiten en overleggen. Hij was al enthousiast aan de slag gegaan en had in maart al een heleboel voorgezaaid. Alles wat aanbevolen was op de site van de CNME had hij opgevolgd, maar hij was een beetje vroeg begonnen. De sperziebonen waren al 15cm hoog en stonden wel met z’n zessen op 1 cm^2. Dat vroeg dus gelijk om een lesje in verspenen. Het verhaal van babyplantjes die voor het eerst in een groter bed zouden komen, sprak de kinderen wel aan. Iedereen was super voorzichtig met de jonge plantjes en de breekbare worteltjes. 

Op Youtube had ik een duidelijk filmpje gevonden dat op het smartboard te zien was. Toch was een duidelijke instructie ook nog wenselijk en daarna bleven de kinderen ook steeds vragen of ze het zo goed deden. Ze doen echt heel erg hun best. Een heerlijke les dus. Het verhaaltje over dat ene zaadje dat maar niet durfde te groeien en uiteindelijk door kip gegeten werd, kreeg het compliment een echte “cliff-hanger” te zijn! De meester kreeg nog  een handig zaaischema, waar hij ook blij van werd. Het boek  ‘je eigen groentetuin op 1m^2" gaat hij ook ter hand nemen. De samenwerking tijdens de les was heel plezierig en hij stelde mijn enthousiasme op prijs.

Van 1 school hoorde ik maar steeds niets, en ik heb er vorig jaar iet 1x mee gewerkt…. Zo jammer. Dat wilde ik dit jaar voorkomen. 

Afgelopen dinsdag kwam ik met iemand in gesprek die mij vertelde dat de klas op woensdagochtend de tuin in zou gaan. Ik zorgde dat ik om die tijd op de school was. De juf was ontzettend blij mij te zien. Haar collega tuinierde namelijk voorheen  altijd met haar klas, en dit jaar was de eerste keer dat deze juf aan de slag zou gaan met haar klas. Ze vertelde er niets vanaf te weten dat er begeleiding van het CNME mogelijk is. Zo jammer dat de mails haar niet bereikten. Natuurlijk heb haar adresgegevens gelijk toegevoegd en ook die van haar collega bijgewerkt. Het werd een superfijne ochtend. Met groep 2, twee juffies en twee klassenassistentes liepen we met de hele groep kleuters naar de markt waar plantjes gekocht werden. Vervolgens zijn we naar een schitterende stadstuin gelopen die als het ware in de stadsmuur ligt.

Een schitterende plek! Stenen banken waar de kinderen kunnen zitten en even naar een verhaal of instructie kunnen luisteren, een gedeelte bloementuin, met paden en een vijver, en een gedeelte met tuintjes waar groente en kruiden mogen groeien.

In de tuin mocht ik de kinderen vertellen over de plantjes die we gekocht hadden. Natuurlijk koppelde ik het gelijk aan eten op je bord. Dat sprak wel aan. Onder de plantjes zat ook een lavas, oftewel maggiplant, en ik vertelde dat die plant heel erg groot kon worden. Zelfs groter dan dat ik ben. We sloten een kleine weddenschap af; als het plantje voor de grote vakantie niet zo groot is als mij, dan trakteer ik op frambozen uit mijn eigen tuin. 

Op een andere school wordt ook midden in de stad getuinierd in een oude kloostertuin. Dat is een school die al heel lang tuiniert met klassen. Toch was het goed dat ik er afgelopen week even ging kijken. Er was nu namelijk een juf die al drie jaar niet meer met haar klas naar de tuin was geweest, en toch wel blij was dat er iemand bij was die af en toe een tip gaf, meedacht en enkele vragen kon beantwoorden.

Deze week hoorde ik van John dat United Word collage ook gaat moestuinieren en dat aan hun ook begeleiding toegezegd is. Daar zal ik dus ook naar toe kunnen gaan. Fantastisch! Kan ik gelijk zorgen dat mijn Engels op pijl blijft. Wel even de plantennamen oefenen voordat ik daar naar  toe ga. Dat is toch anders dan gewoon converseren. 

Eigenlijk zouden de meeste scholen het geweldig vinden wanneer er iedere week of iedere tweede les begeleiding aanwezig zou kunnen zijn. Nu is het zo dat het CNME maar een beperkt aantal uren beschikbaar kan stellen voor dit doel. Ik ben blij  wanneer ik alle scholen twee tot drie keer voor de grote vakantie heb kunnen bezoeken. Maar wie weet zal er in de toekomst toch een bredere ondersteuning mogelijk zijn.  

Mijn groene ontwikkeling

Ik heb 3 weken vakantie, en ik geniet iedere dag met volle teugen.

Mijn vakantie is namelijk gevuld met werk op scholen aan moestuintjes en activiteiten met vrienden. Dit zijn nu precies dingen waar ik blij van word.

Momenteel ben ik (nog) in de bevoorrechte positie van het hebben van twee banen. Mijn hoofdbaan is in De Beyart, daar werk ik 28 uur in de week als verpleegkundige. Deze baan stopt echter op 1 juni….

Daarnaast werk voor het CNME Maastricht en Regio. De basisscholen in Maastricht hebben recht op begeleiding van het CNME als ze zich bezig houden met moestuinieren.

Vorig jaar heeft Aurora mij aan deze baan geholpen. Zij had dit werk het jaar daarvoor gedaan, o.a. ook als stage om haar opleiding mee te kunnen afronden. Vorig jaar was het haar niet mogelijk om dit wederom op zich te nemen en noemde mijn naam. Na een gesprek met John Steins en daarna met Lara Klaassen, ging ik van start.

De tuin van de Aloysius school ligt naast Kumulus. 

In het begin was het vooral aftasten van scholen en leerkrachten. Op de ene school liep het tuinieren al bijna vanzelf. Dat was dan vooral op scholen waar een leerkracht al jarenlang ieder met zijn klas op de moestuin werkt. Op andere scholen waren leerkrachten die wel enthousiast waren, maar eigenlijk niet goed wisten hoe ze nu moesten beginnen. Langzaam ontvouwde zich een baan waar ik veel energie van krijg en voldoening uit put.

Het is dus werk met een grote diversiteit; Aanreiken van informatie door links van websites te mailen of titels van handige en praktische boeken te noemen, nuttige tips geven en stimuleren van enthousiasme, voordoen van werkzaamheden op de moestuin zelf, klassikaal vertellen over de kringloop van een zaadje, verschil uitleggen tussen groente, fruit en kruiden, vertellen over de “kriebelbeestjes” die we in de aarde tegenkomen, enz. Ik kom nu op 11 verschillende scholen van Maastricht. Op de ene school werk ik met groep 2 en op een andere met groep 8…. Alle leeftijden dus.

Het is echt genieten. De klassen en vooral de kinderen, zijn steeds blij als ik mijn gezicht laat zien. Ze hebben wel zin in tuinles. Op verschillende scholen sluit ik de les af met een kort passend verhaaltje van 3 tot 5 minuutjes, dat steeds aansluit bij wat we die dag gedaan hebben.

Hiervoor gebruik ik de verhalen kaarten van Zinnige Verhalen en zoek ik ook op de verhalen Almanak . Vorig jaar heb ik 1 klas geleerd hoe ze met z.g. “bolletjes-tekenen” makkelijk dieren kunnen tekenen toen het onverwachts ging regenen.

Dit is nu het tweede jaar dat ik dit voor het CNME mag doen. Ja, ik zie het echt als een voorrecht dit te mogen doen. Zoveel plezier in je werk hebben is gewoon heerlijk! Sterker nog, de winterstop had mij bijna genekt. Ik mistte het werken met de klassen enorm. Ik begon zelfs allerhande vage lichamelijke klachten te krijgen, zoals beschreven in mijn vorige blog. Nu het seizoen weer van start is gegaan, zijn alle klachten als sneeuw voor de zon verdwenen!

Om dit werk nog meer “handen en voeten” te geven, volg ik nu de opleiding tot natuurgids bij de IVN. Ik slurp alle nieuwe feiten die ik leer op. Het gaat er allemaal in als koek en het lijkt zelfs makkelijk te beklijven. Een beetje alsof de kennis alleen maar gemobiliseerd hoeft te worden.

Daarnaast ga ik mij steeds meer interesseren voor alles wat met stadslandbouw te maken heeft. Steeds vaker lijken mensen die er veel verstand van hebben, aan een noodbel te trekken, en heel langzaam komt er een uitbreiding van bewustzijn, over welke bewegingen er broodnodig zullen gaan zijn in de toekomst. En de noodzaak “om te denken” zal waarschijnlijk veel sneller actueel worden dan verwacht…..

Mijn zoektocht naar meer kennis en verstand van zaken, bracht mij naar thema’s als

“fooddessert-cities” “urban farming, oftewel stadslandbouw” “permacultuur” “cradle to cradle” “voetafdruk” “duurzaamheid”

Al deze informatie maakt dat ik steeds bewuster in het leven kom te staan. Ook mijn prioriteiten veranderen. Om mijn voetafdruk te verkleinen eet ik nu nog maar 1x per 2 weken vlees. Ook probeer ik vooral lokale producten te nuttigen. Eten uit eigen tuin, tuinthee, vlees van kinderboerderij Daalhoeve , streekproducten van lokale marktjes, en ik wil gaan onderzoeken hoeveel rechtstreeks bij de boer te halen valt…. Etc. allemaal dingen die helpen.

In de cursus van de IVN die opleidt tot natuurgids leer ik bovendien nog over geologie, ecologie, fenomenologie, flora fauna, milieu, duurzaamheid….. Ik word hierdoor met de dag “groener” en voel mij daar helemaal prima bij. Ook leer ik steeds meer over stadslandbouw en de lokale ontwikkelingen daarin. Het CNME betrekt mij nu ook bij vergaderingen omtrent dit thema. Dit zijn stuk voor stuk geweldige ontwikkelingen in mijn leven. Ik ben zo benieuwd waar deze weg mij naar toe zal brengen.

Natuurtuin Jekerdal. Hier wordt veel door vrijwilligers gewerkt. 

Voor het IVN cursus moet ik een stageopdracht vervullen. Er waren verschillende opties waar ik uit kon kiezen. Het geven van “kleine beestjes les” op de Jekertuinen Jekerdal zal het voor mij worden. Ik verheug mij al op de kleuters die gaan komen.

Door deze lesjes te geven, zal ik meer in contact komen met Yvonne Veltuis. Zij verzorgt de organisatie en het beheer van de natuurtuin. Daarnaast heeft zij een eigen kwekerij waar ze zelf wilde planten kweekt.

Ik verheug mij erop haar beter te leren kennen en van haar nog meer te leren. Het lijkt mij ook heerlijk om in de natuurtuur Jekerdal mijn eigen handen actief uit de mouwen te steken om mee te werken tussen de planten en met mijn vingers in de aarde te wroeten.

O, wat voelt dit allemaal goed. CNME bedankt voor het geven van deze kans en het vertouwen! Dit werk is voor mij enthousiasmerend en gezond makend! 

Einde zorg.

Na mijn verblijf in Nepal moest ik hier in NL zo snel mogelijk weer aan werk komen. Ik had geen rode cent aan inkomen en ook nergens echt op…  Op de Stichting Pallas hoefde ik niet te rekenen. Jammer genoeg, want diep van binnen zit nog steeds een overtuigde vrijeschooljuf. Het lesgeven mis ik nog dagelijks.

Nu werk ik dan al weer twee jaar in de zorg als verpleegkundige. Vorig jaar ging het bijna goed fout! Ik raakte steeds meer vermoeid en kreeg allerhande vage klachten. Het onregelmatig werken met avond- en nachtdiensten valt me erg zwaar. Behalve dat omschakelen van het ene naar de andere dienst steeds meer energie kost, is het daarnaast ook nog eens bijna onmogelijk om er een beetje een sociaal leven op na te houden.

Mooie compositie van Beyart aspecten.

Toen ik voor het CNME Maastricht de schoolmoestuin begeleiding mocht gaan verzorgen op basisscholen in Maastricht, kwam daarmee weer een beetje balans in mijn zijn. Ik ben Aurora dan ook erg dankbaar dat ze mij vorig jaar in contact heeft gebracht met John van het CNME. Het buiten werken met groen in de aarde en met kinderen, geeft me veel energie.  Nu zijn we dan weer een jaar verder en merk aan alles dat ik eigenlijk niet lekker in mijn vel zit. Van oktober tot april, lagen de schooltuinen stil. Dus ook geen mogelijkheid om energie te tanken. Ik raakte uit balans. Soms reageer ik echt geprikkeld op een bewoner en verfoei vervolgens mij zelf. Eigenlijk wil ik mijn werk gewoon goed doen, maar werk dat het niet zo goed lukt. Nu zijn er gesprekken geweest met de leiding en ook de werkgever merkt dat ergens een schoen lijkt te wringen. Na verschillende overwegingen zal mijn contract per 1 juni dan ook beëindigd worden.

Tja, en nu? Dat is de grote vraag. Het zal afhangen van mogelijkheden die zich al dan niet gaan voordoen.

In januari was ik heel dicht bij een baan op de vrijeschool in Aken. Ik had gesolliciteerd op een baan voor de nieuwe eerste klas. Het leek erg goed te gaan en ik was erg hoopvol,  maar de keus viel toch op iemand anders. Net aan mijn neus voorbij….oei oei, wat was dat lastig te verwerken! Vooral omdat ik er zo ontzettend dichtbij was geweest. Het zou mij de levenskwaliteit weer teruggegeven hebben…..

Nu werd het werken in de zorg nog lastiger….

Maar goed, nu zijn de schooltuintjes weer begonnen. Ik heb er speciaal vakantie voor opgenomen om zo een goede start te kunnen maken op de verschillende scholen. Wat heerlijk om zoveel verschillende klassen mee te mogen maken. Steeds 1,5 tot 2 uurtjes met een klas en juf of meester te kunnen werken: Handen wroeten in de aarde, kinderen ontdekken, verbazen, verwonderen en leren…… zo ontzettend fijn om te doen. Mijn hele lichaam ontspant zich, ondanks dat ik dus heel actief ben. Een super vakantie op deze manier! Het geeft zoveel energie dat ik ook weer ban gaan dansen. Heerlijk!

Een lesje in het verspenen van zaaigoed. 

Ondertussen betrekt het CNME mij ook meer bij organisatorische zaken omtrent stadslandbouw. Daar ben ik heel blij mee. Ik leer veel. Nieuwe mensen komen op mijn pad en het voelt helemaal goed! De kennis die ik opdoe tijdens de IVN Natuurgidsen opleiding, kan ik ook goed gebruiken. Nu ben ik ook bezig te kijken of ik wat meer verschillende bomen kan gaan herkennen. En ik train mij in vogelzang….. daar zijn ook grappige App’s voor.

Als alles zich voorspoedig ontwikkeld zal ik ergens een nieuwe baan vinden. Het zou fantastisch zijn wanneer zich bij het CNME mogelijkheden voordoen, of op een van de basisscholen waar ik nu als “groene-tuin-juf” kom.

Na in totaal zo’n 20 jaar gewerkt te hebben in de zorg, is het vat aan zorgzame dienstbaarheid echt leeg, kurkdroog! Ik denk niet dat het een goed plan het verder in die hoek te proberen.

OP dit moment geniet ik van alle ontwikkelingen die zich nu voordoen. En verder moet ik maar afwachten wat er verder uitrolt, of waar het schip zal stranden.......
Maar het voelt positief, alsof mogelijkheden nu kans krijgen i.p.v. gebarricadeerd worden.....