CNME Excursie Beversporen

Je voelt de winter aankomen. De wind waait fris om de neus. Mijn rugzakje is al gevuld met een fotoapperaat, een loep, verrekijker en zakmes. Ik pak mijn handschoenen en muts mee, en maak me op weg naar het Jekerdal. Daar heb ik later een afspraak met Yvonne, over het vrijwilligerswerk dat ik op de Natuurtuinen zal gaan doen voor de IVN opleiding.

Daar aangekomen loop ik in de richting van de kazerne. Daar moet ergens een bruggetje zijn. Dat bruggetje is het ontmoetingspunt voor de deelnemers aan de excursie over beversporen. 

Het lijkt me reuze interessant om hieraan deel te nemen. Op de eerste plaats natuurlijk omdat ik meer te weten wil komen over de bever, en hoe ik zijn sporen kan herkennen. Op de tweede plaats ben ik ook erg benieuwd naar de manier waarop Peter Alblas van het CNME deze excursie zal gaan vormgeven. Ik wil er graag veel van opsteken dus. Observeren in plaats van onderzoeken. 

Nu begon het er mee, dat ik bij het bruggetje stond te wachten. Zo'n 10 minuten voor het begin, begon ik eraan te twijfelen of ik wel de goede datum had, maar die klopte.....er was nog geen mens. 5 minuten voor de tijd, bedacht ik mij dat er nog wel eens een ander bruggetje bedoeld zou kunnen worden, en liep nog meer richting de kazerne, en ja hoor, daar stond een hele groep mensen. Ik schat een groep van 38 mensen. Al helemaal in de ban van Peter's verhaal. 

Na een korte uitleg over de opzet van de komende twee uurtjes, liepen we naar beneden, naar de oever van de Jeker. Daar aangekomen, rustig wandelend richting de Natuurtuinen. We bleven eerst staan bij een paar houten palen of boomstammen, die rechtop in de grond stonden. Al behoorlijk door de tijd getekend. 

Peter stelt veel vragen, en als je antwoord geeft, heeft hij nog meer vragen. Zo lijkt hij uit te dagen te blijven nadenken over waar we op het moment mee bezig zijn. 

Als er genoeg nagedacht is en hij de nodige complimenten over de voorhanden kennis uitgedeeld heeft, vertelt hij hoe de vork dan in de steel zit. 

De oude en dode boomstammen in de grond zijn daar in de buurt ooit neergezet om de stroom van de Jeker in bedwang te kunnen houden, voor de boeren en mensen van de stad. De meanderende (kronkelende) Jeker zou immers zo maar een stuk van je land weg kunnen spoelen... 

Iets verderop staat een gemaal, met hetzelfde doel. De mens houdt de natuur in bedwang......

 Op een gegeven moment ziet een jongetje iets, een geknakte tak waar je vers lichtgekleurd hout ziet. Het jongetje vraagt enthousiast en gedreven of dat iets met de bevers te doen heeft. "Ha, we hebben een speurneus....." riep Peter uit. En de rest van deze excursie werd regelmatig een beroep gedaan op deze speurneus, en hij kreeg verschillende opdrachtjes. Hij betrekt de kinderen zo heel actief bij het onderzoeken, zoeken, verwonderen en beleven. 

Ook enkele andere kinderen kregen nog de titel van speurder.... Er werden verrekijkertjes uitgedeeld zodat iedereen ook goed de overkant van de oever kon bekijken.

Na een tweede bruggetje vond iemand een hele dikke tak, met duidelijk taps afgeknaagde uiteinde. Dat was van een bever. Ook was er aan de overkant een hele mooie oplossing gevonden door ene meneer T. Hij kreeg last van bevers in zijn tuin. Er gaat n.l. een trapje van zijn tuin tot aan het water. Dat gebruikt zo'n beestje natuurlijk ook. Om nu te voorkomen dat de bevers in zijn tuin gaan knagen aan struiken en boompjes, heeft deze meneer een eenvoudig metalen schot gemaakt, dat hij makkelijk kan verwijderen, zodat hij ook naar de waterkant kan gaan om bijvoorbeeld te vissen. 

De gevonden stok, heeft Peter van meneer T. mogen lenen. Er werd uitgelegd hoe een bever te werk gaat en er wordt gesproken over een "bever-groetentuin" ik vroeg wat ik mij daaronder moest voorstellen, maar dat zou ik nog wel te weten komen......

Gaandeweg kreeg iedereen meer oog voor omgeknikkerd takken, bijt en knaagsporen. Ook zagen we de verschillen tussen de bijtsporen van schapen, die ook wel wat bast lusten, en de knaagsporen van de bever. 

Op een gegeven moment komen we bij een plek waar wel 20 struiken omgeknaagd zijn. Dat is nou een "bever-groententuin" volgend jaar staat is het ook allemaal weer bijgegroeid. Een bever akkertje dus. Er zijn duidelijk bever trapjes te zien waar ze aan land gaan. Steeds maar weer worden kinderen erbij gehaald en gevraagd wat ze zien, ontdekken, en worden er vragen gesteld. 

Er zijn behoorlijk dikke bomenstammen doorgeknaagd, wel 15-20cm doorsnede. 

Een jongetje geeft aan dat hij naar het einde verlangt omdat hij koude voeten heeft. Peter zegt hem dat hij maar even op en neer moet rennen naar een klein bosje verderop. 

Dat jongetje gaat niet gelijk rennen. Het idee is natuurlijk goed. Even rennen maakt helemaal warm, en dat van binnen uit. Even later zie ik hem toch rennen, met veel plezier, niet om te rennen, maar omdat er ergens iets ontdekt is dat hij wil zien. 

Onderweg ontdekken we nog mispels, die zijn nog niet rijp, ze moeten rot zijn om te kunnen verorberen. Ook leren we over de holletjes van de ijsvogel. De ijsvogel en de bever leven vaak samen. Een symbiose. Het vogeltje bouwt zijn nest in de steile hellingen van de beken. De omgevallen bomen zorgen voor uitslijting van de tegenover liggende oever die steil genoeg worden voor de speciale nestjes.

Ook wordt er verteld hoe het komt dat er geen dam te vinden is. Het water van de Jeker is diep genoeg. De bever bouwt alleen een dam wanneer het water te laag is om er goed in te kunnen zwemmen. Water zorgt ervoor dat hij zich veilig voelt, daar kan hij zich makkelijk bewegen. 

Op een van die omgeknaagde boomstammen heeft een merel zijn nestje gebouwd. Fantastisch mooi om te zien. In de zomer was het helemaal bedekt door alle bladeren, nu verlaten en voor iedereen zichtbaar.

Peter vertelt dat er een hele bever familie gezien is. Er zouden nu twee tot drie jongen zijn. Ja, die knagen heel wat af. In het afgeknaagde gebiedjes kun je ook jonge takjes zien die aan- en doorgeknaagd zijn. Het liefst zou ik aan de andere kant gaan kijken of daarna sporen zijn van extra kleine tandjes, van de jongen dus..... 

Dit punt was voor mij wel een hoogtepunt. 

We lopen nog wat door en zien steeds meer sporen. Als je eenmaal weet waar je naar moet kijken, gaat het bijna vanzelf. Wonderlijk hoe toegankelijk deze wereld is. Als er een beetje moeite voor doet zetten hele werelden hun poorten open...... Fantastisch!

Steeds maar weer is daar de stem van Peter, die weer roept; "O, dat is leuk. Kijk daar nu, dat is nieuw.....dat is vers." Zijn enthousiasme maken de ontdekkingen tot traktaties. 

Op een gegeven moment roept een oudere dame haar kleinzoon terug. Hij slaat tegen jonge plantjes met en stok. Peter gaat er gelijk op in. Hij houd een gepassioneerd betoog voor de belevende manier waarop jongens leren, het zelfs nodig hebben. Jongens, moeten jongens kunnen zijn en jongensdingen kunnen doen. Dat precies wat ook duidelijk wordt in de opnames van "De achtertuin van Jan Wolkers".

Ik denk terug aan een interessant artikel over feminisering van het onderwijs. Jongens komen daarin vaak te kort, maar dat is een heel ander verhaal. Terug naar de bevers....

Het toetje. Hij laat zich ontvallen dat vlak bij mijn huis ook bevers zitten.....daar wist ik niets van. Ik ga ze zoeken hoor, ik weet nu hoe de sporen er uit zien. Ook weet ik om welke tijd ze vaak te zien zijn. Op een zwoele avond zal ik rustig wachten op deze dieren. 

Ik heb weer veel geleerd vandaag. Het maken van dit bericht zorgt ervoor dat ik meer van kan onthouden. Alleen al door het schrijven herinner ik mij weer dingen die gezegd zijn, die eigenlijk alweer bijna vergeten leken. 

In ieder geval; Peter bedankt! 

Les: “Je Eigen Plekje”

       Ine van Duurling-Ubachs, docent IVN

Zaterdagochtend. Het is mistig, en vandaag komt de Sint aan in het land.

De les van  is opgebouwd in 4 delen. Voor mij de volgende volgorde;

a. Werkstukken over “Je eigen plekje” en boeken inkijken.

b. “In de achtertuin van Jan Wolkers” DVD kijken.

c. De Hoge Fronten; Flora en Fauna

d. De Hoge Fronten; cultureel historisch beschouwd

Iedereen kreeg een nummertje waardoor de groep in vieren gedeeld werd.

Op een flip-over stond schematisch de verschillende onderdelen van de ochtend. Vervolgens werd uitgelegd welke 4 onderdelen vandaag aan bod zouden komen. Na de pauze ook nog het biologisch moment van Bea.

Dat beloofd weer een hele fijne en leerzame ochtend te worden.

a. Werkstukken en boeken

In de kleine vergaderruimte lagen op de tafel verschillende werkstukken op tafel uitgespreid. Over “het eigen plekje” en werk van kinderen, klassen, hoe ze lessen van het CNME beleefd hebben. Daarnaast lagen er boeken die als naslagwerk zouden kunnen dienen, tijdens het maken van het werkstuk.

Het was heel interessant om de verschillen in aanpak, opbouw en organisatie te zien. Het ene was een zeer netjes en mooi gedrukt en ingebonden exemplaar dat bovendien erg gestructureerd was. Een andere was een ordner, vol met knipsels, bladen met natuurlijk materiaal op en ingeplakt, wel geordend op categorie.

Het zorgt ervoor dat ik nu nog meer mogelijkheden zie, hoe ik kan werken en verwerken in een werkstuk over mijn eigen “eigen Plekje”. Een combinatie van netjes ingebonden, op verschillende onderwerpen geordend, verrijkt met foto’s en materiaal uit de natuur, lijkt me voor mij erg aantrekkelijk.

Ook ben ik blij dat de boeken op tafel, uit de bibliotheek van het CBME komt. Hier zal ik altijd terecht kunnen om dingen op te zoeken en uit te diepen. Op internet is veel te vinden, maar ik gebruik nog steeds heel graag boeken. Onthouden wat ik ervan geleerd heb, gaat gewoon veel beter met gebruik van boeken. 

b. DVD “In de achtertuin van Jan Wolkers”

Nou…. dit wel een grote openbaring! Ik had eigenlijk nooit zoveel met Jan Wolkers.

Zijn woordgebruik stond mij vaak niet zo aan. Maar….wat ik vandaag van deze man zag, zet hem voor mij in een heel nieuw licht! Ik word op slag helemaal fan van deze poëtische levenskunstenaar.

Met een zichtbare passie voor de natuur, en oog voor de kleinste details in zijn directe leefomgeving, praat deze man op een fijngevoelige manier over wonderbaarlijke kleinigheden en ontdekkingen. Dit wordt nog eens versierd door zijn gebruik van levendige beeldspraak en sprookjeselementen.

Stiekem stel ik tijdens het kijken vast, dat er zich continu een glimlach op mijn gezicht manifesteert.

Het boekje met DVD is inmiddels al besteld, en ik ben heel benieuwd naar de resterende onderwerpen en uitzendingen. Daarnaast heb ik ontdekt dat hij naar aanleiding van deze uitzendingen een boekje geschreven heeft, met een aantal korte verhaaltjes. Ook dit boekje is in bestelling.

C. Hoge Fronten; Flora en Fauna

We gaan naar buiten met Ine. Mist hangt zwaar over de het landschap. Alles is nat en drassig. Spinnenwebben zijn zichtbaar door de druppels die gevangen lijken op hun draden. Modder plakt zwaar aan de wandelschoenen. Het is fris. De zon lijkt ver weg te zijn.

Het is herfst en dat is in alles zichtbaar. Bomen hebben hun groene bladeren omgetoverd in kleurrijk oranje, rood en goudgeel. De bruine basten zijn toenemend zichtbaar en de kleur van rust en vergane zomer glorie neemt toe. Aan veel planten zijn schijnbaar lege omhulsels zichtbaar, vaak verbergen ze het nieuwe leven in zich; Het zaad voor het komende voorjaar.

Er zijn sporen van konijntjes zichtbaar.

Normaal gesproken heb je mooie uitzichten over de stad, maar vandaag wordt alles belemmerd door de vele mistdruppels die zwaar in de lucht hangen.

We lopen door gras en over modderpaden naar een stukje beschermd gebied.  Het is pas afgelopen week vrijgegeven om weer door te lopen. Dit stukje is beschermd om de muurhagedissen een kans te geven een rustig bestaan te leiden en zich uit te breiden. Het is de meest noordelijke plek waar ze voorkomen.

Daar aangekomen verteld Ine levendig over de lessen die ze daar aan groepen kinderen verzorgd. De benodigdheden zoals verrekijkertjes e.d. Ook de regeltjes komen aan de orde.

Wat direct opvalt zijn de diepe groeves in de muur. De muren die op het Zuiden zijn gericht blijken de habitat te zijn voor de muurhagedissen. Deze zijn vooral in de zomer goed waar te nemen. Schichtig komen ze hun schuilplaats dan uit om snel wat insecten te jagen, om daarna weer te verdwijnen.

Ook lijkt het erop dat hele gedeeltes van een muur, de voorste rij bakstenen verloren heeft. Zouden ze eraf gevallen zijn, of door mensen verwijderd? Bij navraag blijkt dat men ze er eerst tijdens een restauratie toegevoegd had aan de muur, om deze zo mooi glad te kunnen maken. Dit bleek veel te glad te zijn voor muurhagedissen en om ze toch meer levensruimte te geven, hebben ze de muur weer teruggebracht naar een oorspronkelijkere staat.

Hagedissen hebben geen andere sporen achter gelaten dan de gaten en holletjes in de poreuze muren, waar ze hun woning hebben en overwinteren.

Dezelfde poreusheid draagt ertoe bij dat muurplantjes zich kunnen vestigen op de muren. Zo ontdekken we een klein bladerig plantje waar bijna uitgebloeide minibloemetjes aan bloeien….waarschijnlijk is dit een muurleeuwenbekje.

Aan een boom met laaghangende takken, zijn de sporen van begrazing door schapen zichtbaar. Stil hangen plukken wol als getuige van de gewezen aanwezigheid zachtjes en nat van de mist, heen en weer te wiegen.

Verder groeien er volop bramen die zich een weg banen over de grond. Ze lijken te proberen met hun stekelige armen bij te dragen aan de bescherming van de muur.

(Het mystieke aspect van de mist nodigt mij uit om licht poëtisch te verwoorden wat ik daar zag en beleefde.)

Thuis aangekomen vind ik in de mail 2 bijlagen over de Hoge Fronten. Een daarvan is het beheerplan voor het beschermd gebied en de andere bijlage is het monitoringsjaarverslag. Duidelijk en uitvoerig staat beschreven welke menselijke ingrijpen aan onderhoud hebben plaatsgevonden om dit gebied te kunnen laten zijn, wat het nu is. Ook is duidelijk te zien welke dieren en plantjes er voorkomen in het gebied en waar de locatie is. Ik bekijk het, redelijk vluchtig. Wel ga ik het onthouden en opslaan. Altijd handig om dingen in te kunnen opzoeken en nakijken.

De dingen die opvallen zijn voor mij de foto’s van de schapen die er grazen en de jonge vosjes die daar schijnbaar opgegroeid zijn.

Ook de diversiteit aan plantjes springt gelijk in het oog.

Ik zoek op wat een struweel is, en ben verrast dat ik daar nog nooit eerder van gehoord had.

Tot slot zie ik een overzichtje van geld dat gemoeid gaat om dit gebied zo in stand te houden. Ik kijk op van de grote bedragen die daar voor nodig zijn.

De Hoge Fronten, sinds 1993 een bescherm natuurgebied.

d. Hoge Fronten; Cultureel Historisch bezien

Armand loop ons al tegemoet en zal ons iets over de geschiedenis van dit bouwwerk vertellen. Als we een wal oplopen zijn van daarin duidelijk de vele schietgaten in de muur zichtbaar.

De Hoge Fronten, gebouwd in 5 jaar tijd, gereed in 1777, gebouwd door Dumoulin. Het heet dan ook eigenlijk de Linie van Du Moulin. Sinds 1966 een Rijksmonument.

Levendig legt hArmand uit hoe ver je kunt zien bij goed weer, zeker vanuit bepaalde punten kun je strategisch ver kijken. Ook zijn er ondergronds fluistergangen die van groot belang voor de verdediging zijn. Al lang van te voren kun je in de gangen horen dat er bijvoorbeeld een groep paarden in aantocht is, en het aantal zal grofweg geschat kunnen worden. Dat geeft/gaf genoeg tijd om daarop te anticiperen en een aanval in de kiem te smoren.

Het gebruikmaken van de natuurlijke hoogte verschillen is versterkt met muren en aardwallen. Deze extra graven en ophogingen, zorgen ervoor dat grote groepen zo in de val lopen en voor schietgaten terecht komt, waar ze makkelijk neer gemaaid kunnen worden door kanonskogels, boogschutters e.d.

De grachten zijn volgens Armand ook nog eens met Maaswater makkelijk onder water te zetten. Op de site van de Fronten lees ik echter dat het daarvoor te hoog zou liggen. Ik ben benieuwd wat klopt….

Het verdedigingseffect is in ieder geval dermate effectief, dat er nauwelijks gevochten is. Vijanden lieten het maar al te graag en snel “links liggen”. Geweldig toch?!? Alleen door de vormgeving en constructie heeft dit, samen met de stadswallen, ertoe bijgedragen dat Maastricht een bijna onneembare stad was. Het verhaal gaat dat een van de musketiers, d'Artagnan, hier gesneuveld is op de Hoge Fronten…..

Met de minuut lijkt de mist dichter te worden en belemmerd het zicht. Ik vraag me af wat je nu in die gangen allemaal zou kunnen horen. Ook het verschil is tussen deze gangen en de Kazenmatten lijkt me het uitzoeken waard en neem me voor een keer op een excursie of rondleiding mee te gaan die door dit bijzondere gangenstelsel voert.

Een bonte specht zit bovenop de dode oude boom en pikt lui de verstopte insecten uit hun gewaande zekerheid. Hij hoeft niet zijn normale klopgeluiden te maken, ook geen gat in deze boom….gratis kan hij bovenin uit het vermolmde hout zijn maaltijd vinden.

Het half uurtje dat we per onderdeel hebben vliegt om. Het lijken opmaatjes te zijn die uitnodigen om er zelf nog eens in alle rust en met alle tijd, opnieuw op uit te gaan. Mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld.

Voor de onderzoekers onder de lezeres van mijn blog; Hoge Fronten

Voor mij ligt de conclusie of essentie van deze las erin, dat je “het eigen plekje” van vele verschillende kanten kunt belichten, om een breed beeld ervan te geven. Daarnaast bestaat altijd de mogelijkheid om op een onderdeel heel specifiek in te gaan en het uit te diepen.

Ik zal proberen bij ieder bezoek aan mijn plekje, iets uit te lichten dat tijdens zo’n bezoekje erg opvalt en een onderzoekje met beschrijving daarvan waard is.

Bio-moment; Moederkoren

Na de pauze hield Bea een presentatie over haar biologisch moment. Ze vertelde over Moederkoren. Ik had er nog nooit van gehoord. Het blijkt een soort schimmelinfectie te zijn van koren, waardoor enkele korrels aan de are doorgroeien en mega groot worden. Die korrels bevatten een giftige alkaloïden die voor darmkrampen, doorbloedingsstoornissen en hallucinaties zorgen, het hele ziektebeeld wordt ook wel Sint Antoniusvuur genoemd. De laatste uitbraak was in Pont Saint-Esprit; 300 slachtoffers maakte dit dodelijk gif. We kregen een filmpje te zien van het toenmalige nieuwsbericht.
Filmpje Franse nieuws uitzending

Bea verteld er bloemrijk.

Tot op de dag van vandaag komt moederkoren voor. Het liefst op vochtige warme plekken. Het is vrij lastig om de aangedane korrels van gewone korrels te scheiden.

Dit is met name de reden dat granen zo bespoten worden.

De laatste volle dag in Kathmandu.

Ik zit in PGH. De laatste avond in Kathmandu. Wachtend op mijn avondeten, schrijf ik mijn blog.  Tevreden kan ik terugkijken op een fijne vakantie. Met een stel heel geweldige up's en ook wat down's. 

Net heb ik Nepali breakfast besteld. Een heerlijke groente curry met Puri, Nepalees brood. Dat eet ik liever 's avonds dan 's ochtends en gelukkig kan dat hier. 

Medereizigers gaan hun eigen weg, tot thuis aan toe. Ook prima.

De busreis naar Kathmandu verliep prima en zonder maag of darmproblemen. Dus dat is ook weer achter de rug.

Het is hier nog steeds Tihar, maar vandaag is ook het Nepalees Nieuwjaar! De meeste gebouwen zijn uitbundig verlicht met lampjes die in kettingen van boven naar beneden hangen. Zo veel lichtjes hebben wij zelfs met de Kerst nog niet. Het ziet er heel gezellig uit. Er blijkt ook de hele nacht stroom te zijn, en dat is wel bijzonder hier in Nepal.

Gisteravond werden op de stoepen voor huizen en winkels mandala's getekend of gelegd met gekleurd zand, bloemen en zaden. er zaten prachtige tussen. daarbij werden kleine olie- of vetlampjes met offergaven gezet. Het zag er allemaal prachtig uit. Ik voelde me van binnen weer helemaal zo blij als een kind worden. 

Natuurlijk heb ik daar hier en daar wat foto's van proberen te maken, maar dat geeft de sfeer niet echt weer. Het was sprookjesachtig.

In Gaia gisteren nog een de heerlijke Kebab gegeten. Dat is niet zoals in NL. Het zijn twee spiesjes met een heerlijke saus van cashew noten en gebakken aardappelen met rozemarijn. Zo lekker! 

Ook Gaia was helemaal versierd en had overal kaarsjes staan. De Nederlandse brandweer zou daar behoorlijk nerveus van zijn geworden denk ik..... Maar ik geloof niet dat er iets wezenlijks gebeurd is. 

Eenmaal terug op mijn kamer, begon een groep jonge jongens gezamenlijk te zingen. Dat klonk swingend en aanstekelijk. Met trommeltje en bekkens. De sfeer zat er goed in en ze swingende de pan uit, wat ik vanaf mijn balkonnetje goed kon bekijken. 

Na een half uurtje werden ze wat overenthousiast en begon het vals te klinken. 

Later op de avond werd er ook wat vuurwerk afgestoken en geknald. Wat een feest he? Ik had er nog geen idee van dat het hier gisteravond oud en nieuw was....hihi. 

Kinderen gingen ook de hele tijd tijdens Tihar in groepen rond, om aan poorten en deuren te zingen voor een gunst, een snoepje of wat kleingeld. De iets grotere kinderen hadden hele voorstellinkjes in elkaar gezet met dans, karate demonstraties en muziek. 

De meeste mensen, maar vooral de kinderen, hebben zich in hun nieuwste kleren uitgedost en mooi gemaakt. Het is echt leuk om te zien allemaal. Het deuntje dat ze zingen kan ik nu wel dromen....  

Vanochtend was ik weer ontzettend vroeg wakker. 5:00u. Heb nog wat gedoezeld, en gelezen en toch vroeg uit de veren op deze laatste volle dag in Kathmandu. 

Na een stevig ontbijtje de laatste inkopen gedaan van mijn bijna laatste Nrp. Wat is toch leuk om te shoppen, zeker hier. Goedkoop en zulke andere dingetjes te koop dan in Nederland. 

Voor mijn mooie Boeddha tanka heb ik stof gevonden om hem in te naaien, net zoals mijn Saraswatti. 

Verder een paar kleinigheden zoals kraaltjes. 

Doordat het vandaag ook Nieuwjaar was, waren veel mensen opener en kwamen gesprekjes als vanzelf op gang. Ik vertelde ergens dat ik de lampjes zo ontzettend leuk vond die overal de avond te voren brandden, en ik kreeg er zomaar 3 aangereikt. Twee daarvan heb ik weer doorgegeven aan iemand die ik daar een beetje blij mee gemaakt heb. 

In de stad was het 's middags wel een gekkenhuis! Hele optochten van jongeren, vooral jongens, vaak op brommers, die uitbundig een optocht vormden. Op verschillende plekken stonden grote installaties waar ze halt hielden om te dansen, hossen en heel hard mee te zingen. 

In de namiddag ben ik terug naar PGH gegaan om rustig te kijken hoeveel ik nu precies morgen mee mag nemen aan bagage, mijn ticket en pas klaar te leggen en het koffer zover mogelijk alvast netjes in te pakken. 

Tja het zit er alweer op, nog een paar uurtjes en dan was dat mijn tweede Nepal ervaring. 

Goed weer hier te zijn geweest en de mensen gezien te hebben die ik zag.

Fantastische Bhutan reis mogen beleven.... 

Ja, ik heb een hele fijne vakantie gehad. 

Overmorgen weer terug bij mijn koni

Winkelen in uptown.

De nacht heb ik rustig geslapen en voelde me vanmorgen al een stuk beter. Alleen nog geen echte honger. Heb me op een dieet gezet van mariekoekjes en zwarte thee.
Tegen de middag een telefoontje van Willeke gekregen en met haar afgesproken bij Mahindrachoke. Daar gezellig met haar van shop naar shop gewandeld en enkele aardige dingetjes op de kop kunnen tikken.

Bij een restaurantje waar ik twee jaar geleden met Debbie Seaborn regelmatig kwam, weer een kopje zwarte thee gedronken. Ze bood me een deel van haar Browne aan, maar daar zei mijn maag nog nee tegen.
Het was heerlijk om er weer even uit te zijn. Ik genoot van de frisse lucht, de mensen en de sfeer.
Terug naar Lake Side met de bus. Helemaal achterin was een plekje vrij. Erg hobbelig. De bus zat ook tjokvol en het werd erg benauwd. Eenmaal uit de bus was ik weer behoorlijk misselijk. Blij weer in de frisse lucht te zijn, naar het hotel gelopen.

De eigenaar van t hotel heeft me net een grote kan met ginger-lemon-honey-tea gebracht. Ik moet hem vanavond helemaal opdrinken en dan zal ik me morgen weer helemaal oke voelen, vertelde hij erbij.
Een schattig jong meisje begeleidde hem en droeg het kopje, zo lief!


Morgen alweer de laatste dag Pokhara. Aangezien het gisteravond regende, zit er veel vocht en de lucht. Dat feit gecombineerd met weinig wind, veroorzaakt dat de prachtige mountinview een cloudview is, maar daarom niet getreurd. Ik heb al zoveel mazzel gehad met prachtige uitzichten deze reis, dat ik dik tevreden ben. 

Gevloerd...

Vandaag tot 14:00 geslapen. Heb ik toch ergens iets verkeerds gegeten of uit een ent niet schoon genoeg glas gedronken. Tja, dan prottesteerd het hele maagdarmkanaal. Niets aan te doen, moet even doorheen.

Gisteravond was me toch wat! De muzikant stond op Adtrid en mij te wachten. Hij had al een taxi geregeld. Toch maar even uitgelegd dat we daar niet zoveel geld aan uit willen geven. Uiteindelijk met de bus gegaan. Eenmaal daar aangekomen bleek het toch anders te zijn dan dat ik had begrepen. Het was een band van 18 mensen, en wij waren nu het enige publiek. Maar voordat ze begonnen, waren wij meer de attractie. Ze zaten allemaal om ons heen en bestookten ons met vragen. Een cola kostte er 190Nrp, normaal 40.... Ook kregen we briefjes waar we nemers oden bestellen, en daarvoor dan wat extra's voor moesten geven.....we zouden mogen dansen en meezingen.......
Toen ze begonnen bleek de muziek loeihard te staan. De stemmen schril te klinken en alles werd overstemd door de drumsimulator en synthesizer.
Na twee liedje zijn Astrid en ik vertrokken. Ze zongen gewoon door, geen publiek, maar misschien moest dat nog komen.
Zo zie ik toch maar weer hoe mijn eigen verwachtingen me een poets bakten..... En goede les.
Samen met Astrid in een Nepalees restaurantje iets gegeten. Maar ik had al eigenlijk geen trek....niets voor mij he?

In de nacht steeds wakker geworden van prottesterende darmen en een maag die absoluut geen inhoud duldt. Gaat nu al weer wat beter. Ben aan mijn eerste flesje cola bezig en dat blijft er nu in.
Morgen is alles weer oke.

Ik ben blij met de berichtjes van mijn zus. Wens haar ook beterschap. ;-)

Een dagje helemaal voor mijzelf.

Vanochtend afscheid genomen van Rafa en Maxine. Ze gaan samen met Michelle en een gids, de  Annapurna track doen. Over 14-17 dagen zullen ze terug zijn in Pokhara.

In de ochtend ben ik van lake Side naar up-town gelopen. Daar naar kurta's, sari's en doti's gekeken. Wat os het toch allemaal mooi, en het zit ok zo comfortabel. Toch heb ik maar niets gekocht.
Terug met de bus voor 12Nrp. Daar kun je nog eens de bus voor nemen.


Langs het meer gewandeld, wat winkeltjes gekeken en bij Pumpernickel heerlijke koffie gedronken, en vlinders gekeken daar in de tuin.
Er zitten hier erg veel vlinders. Veel ervan herken ik van mijn online vlinder spelletje; Flutter. Is het toch ergens goed voor.

Vooral de tiger-lancewing komt regelmatig langs gefladderd.
Zo eens gaan kijken of er warm water voor een douche uit de kraan wil komen. Daarna Naar de Dalit muziekavond.

Heerlijk zo'n dagje.

Weeshuis bezoek, happy shopping en pizza met bier.

Gisteren trof ik in hotel Celesty ook Rafa aan. Dat is een Spanjaard, volunteer voor EHN Nepal. Samen met hem en Maxine van de busrit, op stap gegaan. We troffen nog twee vrijwilligers, Astrid, een Engelse die nu in Spanje woont, en Michelle, een jonge Engelse.

We hebben gezellig gegeten in een leuk restaurant. Het klikte weer goed.

Vanochtend trof ik Rafa en Maxine tijdens het ontbijt weer. Met z’n drietjes zijn we na het eten naar het weeshuis gelopen waar Astrid en Michelle werken als volunteer. 

het was een hele ervaring het tehuis te zien, waar een vrouw alleen het hele wel en we van de kinderen verzorgd. er is wel wat hulp. Een Spaans echtpaar steun het huis door voor schoolgeld en de uniformen te zorgen. Dan zijn er nog twee mensen in Pokhara, die ieder 1x per maand eten brengen, zoals een zak rijst, gedroogde peulvruchten, een keer wat vlees..... en dat is eigenlijk alle hulp die deze vrouw krijgt. Ze moet de overheid zelfs betalen omdat ze voor de kinderen zorgt. Niet te geloven he?

We hebben daar zo'n 4 uurtjes doorgebracht. het hele huis gezien en genoten van het uitzicht op het dakterras. 

De kinderen hadden vrij van school en waren keien aan het verven, waar ze veel plezier aan leken te beleven. 

ik heb nog met ze gezongen, Rhesham piriri....een Nepalees kinderliedje. Ook heb ik ze voorgedaan hoe je van bolletjes tekenen dieren kunt tekenen, vanuit het vlak dus. Dit vonden ze echt helemaal geweldig en gingen vol energie aan de slag, met de nieuwe ontdekkingen. 

Wat is het toch ontzettend fijn om zo met kinderen om te gaan. ik genoot van de sfeer. Observeerde hoe ze met elkaar omgingen, speelden en dansten. ja, dansen daar zijn ze helemaal gek op. De heupen van de 3-jarige swingen al behoorlijk de pan uit! Zo schattig. 

Ik had er toch zo eentje mee willen nemen, om in Maastricht een goed thuis aan te geven.... Niet de eerste keer dat dit zo in mijn gedachten en wil komt.... 

Rafa bleek een natuurtalent met de kinderen te hebben. Dat is maar goed ook, want over twee weken, na zijn trekking, gaat hij daar 4 weken werken. 

Astrid heeft een heel speciale persoonlijkheid, wat spiritueel, vrijgevochten en met een groot bewustzijn. mooie combi volgens mij. ik heb een lang open en goed gesprek met haar gehad. Heerlijk zulke ontmoetingen. Dat is ook het mooie van hier zijn, ex-volunteer te zijn geweest en zo makkelijk connectie te maken. 

Maxine, Rafa en ik hebben nog samen geluncht. daarna ben ik de winkeltjes ingedoken. 

zo kwam ik bij een winkeltje waar ze de Pokhara tassen verkochten van het vrouwen ontwikkelingsproject. De vrouw verkocht mij een tas waar ze eerst 1000 voor vroeg, aan mij voor 300Nrp. 

Daarna kwam ik bij een winkeltje waar mensen schappen aan het inruimen waren en de rolluik half dicht was. Ik vroeg of ze gesloten waren, maar nee hoor, ik mocht komen kijken.... Daar zag ik me toch ineens een mooie Boeddha staan.... ik ben al vanaf het begin op zoek naar een mooie bronzen of koperen Boeddha, en vond er steeds geen, of veel te ver boven mijn budget.  De mensen vertelde mij hun prijs, veel lager dan ik tot daar aan toe gehoord had, ongeveer de helft.... nog een beetje gehandeld en toen mocht ik hem voor een fijne prijs meenemen. 

De mensen van deze winkel bleken vers uit Tibet te zijn gekomen, en waren bezig hun schappen te vullen om morgen echt te openen. Ze vertelden dat ze blij waren dat de eerste klant juist een Boeddha kocht en niet iets anders. Ze beschouwden dit als een goed teken voor hun toekomstige zaken. Dat is toch prachtig he? geen toeval!

Vervolgens steek ik de straat over en raak in gesprek met een tweetal Dalit muzikanten. Over Sarengi en de harp. Ik vertel ze van de muziekmiddag in KTM twee jaar geleden..... ze zijn zo onder de indruk dat ze mij uitnodigen morgen nar hun feestavond te komen, en te luisteren naar hun muziek en te kijken naar de dansen. ik voelde me helemaal vereerd en heb met ze afgesproken. Astrid komt dan ook mee. Altijd fijn om zulke aardigheden te kunnen delen met iemand. 

Tot slot bezocht ik een boekenwinkeltje waar mooie muziek te horen was. Ze verkochten daar ook de cd. Ik vroeg wat de muziek zou moeten kosten, 350Nrp. Normale prijs.....maar als ik het niet erg vond dat de CD hoes kapot was, kon ik er een krijgen voor 100Nrp. Geweldig, wat leuk allemaal. Het gaat me toch behoorlijk voor de wind zo. 

Met een top gevoel liep in terug naar het hotel waar ik afgesproken had met Maxine en Rafa. Er sloot zich nog een Spaanse toeriste bij ons aan, ene Martha. Rons 19:00u kwamen Astrid en Michel. We hebben lekkere pizza gegeten. 

Dat was weer een top dagje!

o ja, ik heb ook nog even gezellig met mijn moedertje geskypt, en een lieve mail van Yvette ontvangen. Daarnaast via een Facebook bericht een uitnodiging gekregen om in de buurt van Maastricht eens een meditatiesessie bij te wonen. Bedankt Ed! Verder was Wil jarig die ook nog even van zich liet horen. 

Ik ben blij met alle Likes op Facebook van de berichtjes en foto's. 

Bedankt mensen!

Naar Pokhara en de eerste dag daar.

Niets meer gehoord van Aurora of Jeroen. Ook niet op de sms die ik naar Jeroen stuurde. 

Gisteren naar de tandarts gebeld en uitgelegd wat er aan de hand is. Zolang ik geen pijn heb, hoef ik niet langs te komen. Dus ben ik alles aan 't regelen om morgen naar Pokhara te gaan. 

Gisteravond hadden we in Sanepa vlak bij VSO office, een treffen met de volunteers die nu hier in Kathmandu zijn. Het waas heel gezellig. Tot mijn grote verassing was Ludya ook daar. We hebben veel zitten kletsen. Ze vertelde dat ze Tikapur bezocht had en mijn school en huis gezien heeft. Ze vertelde ook, dat wanneer ze haar daar neergezet hadden, ze met de eerste en beste bus verdwenen zou zijn.  ;-) 

Ludya heeft een schitterend huis in Pokhara, en bood aan dat ik daar kon blijven, omdat het nu leegstaat. Dat zou gaaf geweest zijn, maar de volgende ochtend kreeg ik een sms, dat de familie daar den komende 3 weken zou zijn. Dus ging het niet door.

In PGH heb ik in de ochtend dus geregeld om met de bus naar Pokhahra te gaan en een hotelletje geregeld. Hierbij had ik goede hulp van Phill van EHN-Nepal. Hij regelde dat ik en goede prijs kreeg voor het hotel, een volunteer prijs.  

Ze komen mij van de buspark ophalen en brengen me dan daar mijn bestemming. Het voelt goed dat het zo goed geregeld is.

Ik vind het ontzettend jammer dat ik niet naar het Boeddhistisch centrum ga om daar te mediteren, yoga lessen te krijgen en dharma talks te horen. Ik had dit gevonden, geboekt en mij er heel erg op verheugd.......

Maar ik kan me niet voorstellen mijn hoofd nu leeg te krijgen als ik daar in deze situatie zit...... Ik zou me te verdrietig blijven voelen over de woorden die voor mij zo kwetsend waren om te horen. 

Ik ga wel een keer naar Guy, bij Luik. 

Hierna ben ik met Lien naar Boudhanath geweest. Lien is net als Carolien een VSO volunteer uit Bangladesh, die nu hier op vakantie is. 

Het was een gezellige middag. Warm en goed weer. Terrasje met alu paratha en momo's. Toch nog geprobeerd dat grote klooster terug te vinden, en vandaag lukte dat. Het was daar ontzettend druk. Eerst dachten we dat jet een scoort van familie dag was voor de kinderen en monniken. Later bleek echter dat er veel gasten waren die daar waren voor een speciale gebedstijd van een hele maand. Het was nu de 10e dag. 

Bijzonder was ook dat ik een heel speciale monnik in witte doeken met donker rood, na twee jaar weer terug zag. Ik herkende hem al vanaf een hele afstand en wees Lien ook op deze verschijning. Ze vond ook dat hij liep alsof hij heel belangrijk is. 

Na hier een tijdje de sfeer geproefd te hebben, zijn we terug gelopen naar de stoepa. 

Terug in PGH met Willeke gegeten. Ze gaat morgen met Lien naar Nagarkot om te wandelen e.d. Donderdag komt ze dan ook naar Pokhara en sluit zich bij mij weer aan. Gezellig. 

Nu zit ik in de bus te schommelen. Een volunteer van Phill, Maxine Lee-Morath uit Australië,  zit naast me. We reizen samen. Heel prettig. Het is een wat bewolkte ochtend. Prima voor een busreis. 

De reis verliep goed en rond 15:20u waren we in Pokhara. Onderweg hadden we een paar Nederlandse jongens getroffen, die naar Everest Basecamp waren geweest. De blonde had daar problemen gekregen en is met de helikopter teruggevlogen naar Kathmandu. Heftig. Nu blijkt dat hij een hartafwijking heeft en moet voor een operatie terug naar NL. 

Op de buspark werden Maxine en ik afgehaald door t hotel. Ik zit nu in hotel Celestine Inn. Eenvoudig, beetje smoezelig, maar ook goedkoop. 

Ik ben ondertussen langs het meditatie centrum gelopen en dat blijkt in een buurt te liggen waar ik eigenlijk niet zo graag zou zitten. Dus het is prima zo.

Ondertussen een sms van Jeroen gehad dat alles goed was gegaan.

....geef ik mezelf een ruk en stap over alle kwetsende woorden heenbreng stel voor iets af te spreken....hoe kon ik ook zo stom zijn!!!! Krijg ik terug dat gezien er allemaal was geweest, AURORA, het niet ziet zitten om zomaar voor de gezelligheid af te spreken.....ze blijkt er dus geen zicht op te hebben op hoe en wat ze allemaal aangericht heeft! Ook wil ze dat kennelijk niet bespreekbaar maken, tja....

Nou, voor mij is het daarmee wel klaar!

Vanavond met 4 andere volunteers gegeten, lekker en gezellig! Zelfs het bier smaakte mij prima. ;-) veel gekletst over placements en plannen. 

Ik kreeg een uitnodiging om morgen het weeshuis te bezoeken waar Astrid en Michel werken

Groetjes. 

Terug in Kathmandu

Weer in PGH.
Gisteren een lange dag in de auto gehad. In de ochtend hebben Aurora en Willeke nog een hike gedaan. Ik wachtte op hen in een leuk restaurantje. Daar verkochten ze ook de lokale kleding. Op een gegeven moment hebben ze mij helemaal Bhutanees aangekleed en daar samen met hen foto's van gemaakt. Dat was erg leuk. De kleding is wel vooral voor heel smalle dames gebouwd... Het aankleden werkte de lokale dames dan ook lichtjes op de lachspieren..... ;-)
Aurora en Willeke bleken gezegend te zijn geworden voor vruchtbaarheid, in het klooster waar ze naartoe gelopen waren.
Grappig is wel dat hier bij dit preutse volk, er overal fallische symbolen zijn. Grote en kleine, te pas en te onpas....overal kom je ze tegen.

Op de weg terug naar Paro kwamen we ook weer door Timpu waar we een lunch namen en daarna de weekmarkt bezochten. Wat er vooral opviel was de enorme netheid in de hele grote hal. Netheid en rust.... Zo anders dan in Nepal. Geen stof, de vloeren schoon, de mensen geduldig.
Nog twee kleine winkeltjes bezocht en op de markt wat vers fruit gekocht, ging de reis door naar Paro.

In Paro hebben we nog even lekker kunnen shoppen. Aurora en Willeke kochten er beiden een Bhutanese outfit. Mooie stoffen en prachtige kleuren.
Zelf heb ik hier niet veel gekocht. Een klein boekje met mooie tekening/aquarellen als aandenken.

Jammer dat dit alweer de laatste uren in dit bijzondere land zijn. Een land dat bijna 100% biologisch is, waar de boeren subsidie krijgen voor broeikasjes, zodat ze niets uit India hoeven te importeren, een land waar het nationaal-bruto-geluks-produkt het hoogste is.

In het hotel horen we dat een grote groep een folkloristische voorstelling heeft geboekt, die in het hotel op het dak zal plaatsvinden. Daar mogen wij zomaar bij aanschuiven. Het was een belevenis de dansen en de klanken van dit land te leren kennen. Het doet een beetje Chinees aan, maar dat is natuurlijk niet zo verwonderlijk.

Hierna was het afscheidsdinner. We hadden voor de Chauffeur en de gids ieder een envelopje gemaakt. Van Chimi en zijn baas, kregen we ieder een tanka, met de afbeelding van de vier vrienden.

Wat een dag, wat een vakantie!

Na een korte nacht om 3:45u op, 4:30u ontbijt, 5:00u in de auto naar het vliegveld.  7:00u met het vliegtuig terug naar KTM.
In PGH alweer een nieuwe VSO volunteer leren kennen. Lien uit Gent. Heeft ook in Bangladesh gezeten en is nu op vakantie in Nepal.

Uit een van mijn tanden is van de week een vulling gevallen. Gisteravond de inhoud van een kanaalbehandeling in mijn mond gevonden.
Morgen maar kijken of ok naar de tandarts kan. en dan Overmorgen richting Pokhara.

Dochlula pas en Punakha Dzong

Van Timpu over de Dochula pas (3150m) naar Druk Wagyel Stupa, gebouwd door een van de koninginnen van Bhutan, met 108 kleine stoepaatjes en een fantastische blik op het  Himalaya gebergte. De gebouwtjes hebben allemaal Bhoeddha's in leisteen uitgehouwen en met goud gedeeltelijk beschilderd. Prachtig! Ieder hoekje zou prachtige foto's opleveren. En wat een geluk met het prachtige weer. Zo ontzettend helder was het zelfs niet op de ansichtkaart van deze plek, die we die ochtend in het hotel kochten. Ik heb er een paar minuten sprakeloos naar staan kijken. 

De giganten van het dak der aarde. Trots uitdagend en pronkend in de zon, sneeuwwit en grijs afstekend tegen het strakke hemelsblauw. 

Wat een plaatje!

Door naar de Punakha vallei, waar we de Punakha Dzong bezochten. Een kasteel klooster uit 1637. Dit gebouw is het mooiste dat ik ooit heb mogen zien! Zelfs de bouwwerken met schilderingen uit Lumbini kunnen hier niet aan tippen. 

Overal tankaschilderinge van hoge kwaliteit aan de muren, alles in perfecte staat. Een grote Boeddha, de gekke Boeddha en de Boeddha die het Tijgersnest gebouwd heeft. 

Een aantal Indische toeristen hield zich niet aan de gedragsregels, zoals lange mouwen, niet fotograferen en er liep zelfs iemand met schoenen aan! En dat terwijl ze daar in eigen tempels zo schrikt in zijn. Je kunt er hier ook een flinke boete voor krijgen als je je misdraagt. 

Chili vertelde over het leven van de gekke Boeddha die van Tibet naar Bhutan was gekomen en waar een oorlog om ontstond. De Boeddha liet zich echter door nits en niemand afleiden. Hij was er op tegen dat hij als Boeddhist zijn religie niet kon delen met de Bhutanesen, en dreigde het allerheiligste ei, in de rivier te gooien... Hierdoor waren de Tibetanen zo ontdaan dat zonder vloed te vergieten zijn teruggekeerd naar huis. Uiteindelijk vond deze Boeddha ook verlichting.

Een stukje rijden bracht ons aan de rand van de vrouwelijke rivier, waar een hangbrug de oversteek naar de overkant mogelijk maakte. We zijn bij Khamsum Yulay bij de Namgyal Stoepa. Daar zijn Willeke en Aurora naar een kloostertje/stoepa gelopen dat weer een stuk klimmen zou zijn. Ondertussen is het duidelijk dat de hoogte mij echt parten speelt en ik zie er van af om nog naar boven te wandelen. Genoeg geweest voor deze vakantie. 

In de auto heb ik in mijn boek gelezen. Er kwamen een paar kinderen buurten en heb er een leuk gesprekje mee gehad. Ook zag ik een paar hele mooie vogels en vlinders. Was prima. Na 2,5 uurtjes waren ze weer terug. 

Ook deze avond zitten we weer in een. Top hotel.

Met ons drietjes gaat het wel. Passen en meten, wederzijds respect en af en toe elkaar genoeg ruimte geven, dan komen we er wel. Over het algemeen is het heel gezellig. 

Een dag in de hoofdstad Timpu.

We hebben een fijne dag in de hoofdstad Timpu gehad. 

Allereerst bezochten we een Stoepa. Mooi wit en goud, zoals ook al in Kathmandu gezien. Alleen lijkt er hier nog net een beetje meer eerbied ten toon gespreid te worden. Chimi, onze gids verteld ons nog eens hoe groot het belang is om met de klok mee, om alles heen te lopen. Wanneer je tegen de klok in gaat, is dat absoluut schofferend!

We konden zien dat er tenten opgezet werden en dat er waarschijnlijk iets groots gepland stond. Regelmatig is de bel te horen, die aangeeft dat een van de 2,5m hoge gebedsrollen, weer een heel rondje gedraaid is.op de grond rond die wielen zitten mensen met hun mala's mantra's te chanten. In de stoepa zit naar het oosten gericht een prachtige serene Boeddha. 

Ook hebben we flitsbezoekje gebracht aan een Zoo, waar de oerige rundergeiten graasden. Takin's genaamd, 1 soort dier, 50 stuks. 

Na de nodige foto's gemaakt te hebben gingen we snel door naar het volgende, Folk & hermitage museum, een boerenhuis, helemaal nagebouwd zoals tot voor 50 jaar terug gewoon was. 

Hier werd ons over het gebruik van "nighthunting" verteld. De jongens gaven vroeger de meisjes subtiel een teken, waarmee ze aangaven dat ze die avond door het raam van de boerderij zouden komen, altijd 3e etage. De Bhutanesen jongens zijn nog steeds bij uitstek goede klimmers, volgens onze gids. 

In een klein winkeltje heb ik een klein boekje met mooie tekeningen kunnen bemachtigen. Mooi aandenken aan dit land!

Het volgende was Chan Gankha monestary, 15e eeuws. Daar waren de monniken aan het chanten en kregen we een blessing. Water uit een mooi versierde koperen kan, dat je gedeeltelijk opslurpt, en de rest over je hoofd sprenkelt. Aurora liet hier ook haar astrologie uitleggen, en moest vier gebedsvlaggen kopen om ze in een bos op te hangen. 

Hierna hebben we een "pleasant hike" gedaan naar een oud klooster. Dat was inderdaad een hele fijne wandeling. Alleen toen die afgelopen was, moesten wel een heel stuk omlaag lopen, en dat via een heel stijl en super smal paadje. Super lastig voor mij dus. Gelukkig goede hulp van de gids gehad. Mijn spieren waren nog lichtelijk aangeslagen van de vorige dag, en leken soms gewoon niet meer te willen luisteren. Ik ben goed onder aangekomen. Daar stond een monnikenschool, waar de jongens in hun rode stof habijten en kaal geschoren hoofden, aan het spelen waren. Na deze aangename wandeling heb ik besloten hier geen wandelingen of hikes meer mee te doen. 

's Middags het Hospital bezocht, dat was heel interessant en een hele ervaring. Vooral veel op kruidenbasis. Ze hadden er een klein museumpje bij gemaakt, waar allerhande gedroogde kruiden e.d. lagen. Hierover ga ik jullie een andere keer uitvoeriger berichten. 

's Avonds werd er een Hot stone bath gemaakt bij een dorpshuisje. In een houten schuurtje, waar een houten bad in stond. Het was me allemaal net niet proper genoeg, dus alleen Aurora en Willeke namen er een bad. Daarna ging Chimi en de chauffeur waarschijnlijk ook nog. In die tijd kregen wij binnen een diner, door de vrouw van 't huis gekookt. Echt lekker. Vooral de pittige aardappeltjesnin room. Smullen hoor, hier is het eten echt lekker

Verdere foto's te zien op Facebook.

Paro, Tigers Nest, en Monestary

7:00 ontbijt, daarna op naar de Paro_Taktsang: The Tigers Nest,  toen nog vol goede moed. Dat bijzondere klooster ligt op 3120m hoogte. Nou, dat heeft me wel even een lesje geleerd. Aurora had besloten om de hele weg te paard te gaan. Ik wilde graag naar boven pelgrimeren. Tja, 800m redelijk stijl omhoog. Het viel me allemaal zwaar tegen. Ik had last van de hoogte en dat samen met mijn verkoudheid..... maar ik heb niet opgegeven en ging gestaag door.  De bovenste 300 die je nog te paard kon heb ik toch maar op de rug van lief diertje gezeten. Ik was toen eigenlijk al helemaal op, en nog lang niet bij het klooster. Wel fijn om weer eens te rijden.

Na de rit kwamen de trappen. 878 treden tot bij het klooster, en daar binnen ook nog de nodige. De foto is genomen waar de trappen beginnen...... Dus al 800m hoogteverschil achter me.
Pfff  hoestend en proestend kwam ik boven. Willeke is het gewend hoog naar boven te lopen en ze was er zo. Aurora deed heeft de treden ook afgelegd. Iedereen leek er minder moeite mee te hebben. Maar goed, ik heb het toch gedaan. Natuurlijk moesten we dezelfde weg weer terug, zonder de hulp van paarden, want dat zou te gevaarlijk voor ze zijn.
Waarschijnlijk is het vooral de hoogte die me nu parten speelt.

















Na dit avontuur nog een Monestary bezocht. Er veel geleerd over verschillende Boeddhistische verhalen. Zoals het verhaal over de vier vrienden; olifant, aap, konijn, vogel. Mooi verhaal. Het was heel indrukwekkend. Eeuwenoud en overal tanks schilderingen.
De lucht betrok, en het leek erop dat er een onweer op komst was maar dat besloot de nadere kant op te gaan.

Hierna een uurtje in de auto naar Timpu, de hoofdstad van Bhutan. Ik heb niet zoveel van de weg gezien eerlijk gezegd. Wel valt het op dat hier alles, ook het verkeer een heel stuk rustiger verloopt dan ik ooit eerder meegemaakt heb.
Voor vandaag draai ik er een punt aan.....mijn ogen vallen bijna dicht. Nu 20:35 hier. Lekker slapen. Morgen weer een drukke dag.
O.a. Ziekenhuis bezoeken.