Nou, nou, gisteren was
het dan toch zover.Ewa en ik zouden om 13.00u door een auto van de UN met
escorte va Dhangadhi naar Nepalgunj gereden worden. We kwamen allemaal in
Devoti hotel bij elkaar. Rond 12.45u kwam Duane, hij was degene die ons van
B.O.G.s Office in november vertelde over de veiligheid en risico’s in Nepal.
Hij was degene die Arlene (de country director) boos kreeg, omdat hij ons
eigenlijk een beetje bang maakte en we steeds meer vragen kregen over onze
veiligheid. Iets dat ook niet zo 1, 2, 3 uit mijn hoofd ging.
Er waren 4 medewerkers
van UN, drie zouden met ons mee gaan in de auto. Ze wilden eerst nog iets eten.
Ze kwamen namelijk van Mahendranagar, waar het nog onrustiger bleek te zijn.
Maar ze waren ook erg verontrust door de toestand in Dhangadhi.
Terwijl hun iets aten,
kwamen Raj en Lokendra. Ze waren van Nepalgunj via India naar Dhangadhi
gereisd. Het was goed hun te zien. Ze willen er voor zorgen dat de andere 4
vso-ers er ook zo snel mogelijk weg komen. Het liefst nog dezelfde dag.
In ieder geval vertrokken
wij rond 13.30u. Onderweg zagen we veel blokkades van grote stenen en keien die
op de straat geplaatst waren. Ook veel sporen van verbrande banden en ander
spul. Mensen keken de auto na. Op een gegeven moment stond er een Nepalees
midden op de weg met een grote paal in zijn handen waar allemaal spijkers in
zaten, die er half uitstaken. Hij dreigde de auto te gaan slaan en te
molesteren. Duane en een collega stapten uit de wagen met hun UN jacks aan. Toen
de man de blauwe jasjes zag, liet hij gelijk de paal vallen en begon zich te
verontschuldigen, het was allemaal niet tegen buitenlanders gericht…..
Je kon zijn adem tot in
de auto ruiken, die stank naar alcohol en wiet.
Verder zagen we bij een
dorp rondom een tempel een gigantische mensen massa die via een megafoon werden
toegesproken op opruiende toon.
We hadden ook wat weinig
benzine, en alle pompen in het banda gebied waren dicht natuurlijk….ook toen we
er eenmaal uit waren, hadden de eerste paar pompen geen benzine. Toch hadden we
mazzel genoeg dat we niet naar het volgende tankstation hoefden te lopen. Ruim
een ½ uur te vroeg kwamen we aan bj het vliegveld. Ik was ontzettend opgelucht
dat we op tijd vertrokken en ook landde.
In Kathmandu aangekomen,
wachtte Willeke, de schat, op ons om ons op te vangen. (Iets waar VSO office
niet aan gedacht had.)
Na gedag te hebben gezegd
tegen Duane, reden we naar de PGH met een taxi.
Het voelt bijna als
thuiskomen…..
Heerlijk om nu hier te
zijn. Ik heb nog een paar daagjes om de laatste dingen te regelen, en dan
maandag met het vliegtuig naar huis…
Ik heb mijn warme kleren
al klaar gelegd, wel gek hoor als je net uit 40C komt om dan winterkleren klaar
te leggen….maar wel met alle plezier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten