Terug naar Nederland

De laatste dag in Kathmandu was erg fijn. ‘s Morgens ontbijten met Gwenyth en Akke-Antje in Gaia, daarna winkelen met Akke. Naar mijn lievelingsstoepa en naar verschillende Tanka’s gekeken. Een hele mooie gezien, in rustige kleuren, maar dat was van een meester en kostte veel meer dan ik mij kon veroorloven.

mijn Tanka, in het winkeltje bij mijn lievelingsstoepa

Om 11.30u. had ik met Linda afgesproken bij het Ministerie van Educatie. We lunchten er. Ze had ook mijn vliegticket  uitgeprint. Heel fijn, want “Nature trail” was het ticket niet komen brengen, zoals Aratti had beloofd....

Verder heb ik die dag voor een goede vriend twee mooie kurta’s gekocht. Dat was nog een hele klus. Met maten en een centimeter. Ik ben wel tevreden over het resultaat. Ook heb ik nog een paar kleine souveniertjes kunnen  kopen voor een aantal mensen in Nederland.

Terug naar PGH. Ewa ontmoet en samen koffie gedronken. Later die middag terug naar de stoepa en Tanka’s, nu samen met Ewa. Ik heb een kleine maar mooie tanka gekocht. Niet duur, en veel positieve kleuren. Ik ben wel blij dat ik juist op die plek, vlak bij de stoepa waar ik zo graag kwam, zo’n mooi souveniertje gevonden heb.

Terug naar de PGH. De laatste paar uurtjes in Kathmandu en dus ook Nepal, zijn voorbij gevlogen. De dag is echter nog lang niet voorbij, ook al is het al 18.00u.

Benenden in de PGH, wachten Gwenyth, Akke-Antje, Debbie en Lizzie. Afscheid nemen gaat snel. De taxi is er snel. Even schiet er door mij heen; “Dit was het dan…Nepal.” Even een knuffel aan iedereen, nog zwaaien en dan rijdt de taxi de hoek om….

Op weg naar het vliegveld verval ik in een stille reflectieve stemming. Beelden van de afgelopen dagen komen innerlijk voorbij. Het waren volle dagen, waarbij ik behoorlijk druk was, maar wel met verschillende mensen even onder vier ogen tijd had, voor een goed gesprek en zo. Fijn.

Op het vliegveld was het nog even speciaal, en typisch Nepalees! De koffers had ik erg zorgvuldig gepakt en goed gewogen met een speciale kofferweegschaal in de PGH. Daar aangekomen bleek het echter ineens 28kg i.p.v. 23kg te zijn. Nicolle had me hier al voor gewaarschuwd. Het zou betekenen dat ik $ 12,= per kg zou moeten bij betalen. Daar was ik niet blij mee, en het KON gewoonweg niet kloppen! Natuurlijk vertelde ik hoe zorgvuldig ik alles gewogen had! De man achter de weegschaal rekende even uit hoeveel ik moest bijbetalen, ja dat had ik natuurlijk zelf ook al gedaan….toen draaide hij ineens om als en blad aan de boom….hij zou over zijn hart strijken en ik hoefde niets bij te betalen….officieel….fluisterend kwam er wel nog even achteraan dat het wel netjes zou zijn wanneer ik hun iets zou toesteken om mijn dankbaarheid te laten zien. Ik deed tot drie keer toe of ik hem niet hoorde, vertelde vervolgens dat ik een vrijwilliger was en geen salaris kreeg en bovendien alleen rupies had…..uiteindelijk gaf ik hem nrp 100.

Ik ben er van overtuigd dat die mannetjes heel wat extra rupies mee naar huis nemen, iedere dag!

Van Kathmandu naar Doha had ik een Nepalese jongen naast me zitten. Hij was waarschijnlijk voor het eerst in een vliegtuig. Hij wist zich geen raad met het verpakte eten. Nadat ik hem een en ander had laten zien, at hij met smaak. Zout en peper, net als verpakt suiker, bleven liggen. Tot slot vroeg hij aan mij of hij die zakjes ook op moest eten…..tja, dat was ik vergeten te vertellen. Later viel hij in slaap. Al slapende gebruikte hij ook de helft van mijn ruimte….Ik was er iets minder blij mee, maar het was ZO typisch Nepalees….

Van Doha naar Frankfurt, en van daar naar Schiphol, waren de stoelen naast mij niet bezet. Ik had ruimte genoeg. De sterrenhemel en later het panorama over de wolken was prachtig!

Tussendoor keek ik naar een miniserie.

Eindelijk was daar Schiphol. Uitchecken en op bagage wachten duurde natuurlijk allemaal veel te lang. Door de gate gekomen eerst op zoek naar mijn moeder. Die was zo snel niet te vinden, maar na een kwartier zagen we elkaar. Knuffel, knuffel, blij, blij! Ja weat wil je, na zo’n avontuur. Op weg naar de trein, kwam ik echter dat de tras met ALLE souveniers voor IEDEREEEN van mijn wagentje afgevallen was! Of had iemand de tas er af gehaald? Zoeken…moe….Paniek….ongeloof…tranen…. Ik was al zo blij geweest dat alle bagage die ik nog over had, toch goed was aangekomen, dat het wel bijna  leek te kloppen dat er nu toch nog wat mis ging!

Rennen naar de politie; niets….naar gevonden voorwerpen; niets…naar de info; niets….

Grote kerk en haven in Maassluis

Terug naar mijn moeder die verontrust en begaan stond te wachten. Ik besloot het zaakje nog maar even wat tijd te geven, en ergens een kop koffie te gaan drinken. Nog even navragen bij de info, maar er was niets binnen gebracht. Net toen we ons omdraaiden zag ik midden in het gangpad naar gate B een tas liggen….mijn tas? JAAAA, het is mijn tas. Blij loop ik er naar toe. Ik zie dat er drie mannetjes bij staan, of beter gezegd, flink breed geschouderde kerels, geheel bewapend met alle toetsers en bellen…oei, dat zag er wel heftig uit…

Ik vertel ze dat het mijn tas is, met een big smile en een opdrogende traan op mijn gezicht. ….ja prima mevrouwtje, maar kunt u ook even vertellen wat er in die tas zit? Ja hoor…. Oke, en kunt u die tas ook even openmaken voor ons? Ja hoor…daarna mocht ik mijn tas, met alle spulletjes die ik voor verschillende mensen had uitgezocht , toch weer meenemen.

Op naar Maassluis. Naar mijn lieve tante, in het gezelschap van mijn lieve moedertje! Ik was wel moe tijdens de treinreis. Ik had weinig geslapen tijdens het vliegen. Eigenlijk heb ik gewoon een nachtje overgeslagen. In Maassluis was het fijn om mijn lieve tante weer  te zien. Ze ziet er beter uit dan ik verwacht had. Bijkletsen en lekker eten. ’s Middags een rondje lopen door Maassluis met mijn moeder. Er bleek een lente markt te zijn. Heel knus. Ik geloof niet dat ik erg moet wennen om weer terug te zijn. Ik geniet van de schone straten, ook de geordendheid stel ik zeer op prijs. Lekker terug…..