De bhanda gaat in alle hevigheid door. Het is onzeker wanneer het vliegveld weer open gaat. Ook vervoer naar gedeelten waar geen bhanda is, is bijna niet te verwezenlijken. Normaal kan er in deze omstandigheden wel door iemand een politie wagen of militairen geregeld worden, die dan zorgen voor een veilige escorte, maar die doen nu mee aan de bhanda en weigeren dus hulp te bieden aan de mensen die vast zitten en elders verplichtingen hebben.
De situatie wordt wel grimmiger op de hoofdstraten van Dhangadhi, maar daar hoeven wij gelukkig niet te zijn. We horen alleen de berichten via anderen en we blijven ver uit de buurt. Ook houden we ons absoluut buiten iedere discussie die over de issues gaan die met de bhanda te maken hebben. Ewa woont in een hele rustige buurt en wij merken verder niet zoveel van de toestand. Alleen is het wat lastig om de boodschappen bij elkaar te krijgen.
Het Devoti Hotel, waar ik ook nu ben, ligt net om de hoek, dus ook daar kunnen we zonder toestanden rustig naar toe. Het is niet leuk, maar verder wel rustig….
Vlak bij is de Indiase grens, daar is geen Bhanda en verkeer mogelijk. Maar wij VSO-ers hebben geen visa voor India....dus niet mogelijk! In de tijd dat de Maoisten voor onrust zorgeden in dit gebied, hadden ook VSO-ers standaard een Indiaas visum. Het probleem is dat verkeer nu verboden is, zeker gemotoriseerd. Ze steken zelfs banden kapot van motors die toch rijden.....auto's lopen zo'n groot gevaar dat niemand het risico neemt.
We hoorden dat ze ook de kantoren controleren of ze werkelijk gesloten zijn en er geen mensnen aan het werk zijn. Ze verwachten en eisen solidatiteit met hun “zaak”
Ik zal mijn tijd uit moeten zitten denk ik.
VSO bestelt iedere dag een nieuw vliegticket naar Kathmandu, zodat ik op het eerst volgende vliegtuig zal zitten dat daar naar toe vliegt. Verder hebben we vandaag besloten het ticket naar NL een week op te schuiven. Het zelfde reisdoel en schema, maar een week later. Dus pas op de 15de om 10.00u. NL bodem onder de voeten. Niets aan te doen.
Vandaag dus naar Mark en Terri om te eten. We gaan er maar het beste van maken. Arlene, de country director belde iedere volunteer in Kailali, om ons gerust te stellen en te verzekeren dat ze er alles aan doen om ons zo snel mogelijk en zo goed mogelijk naar Kathmandu te krijgen. Dat is mooi, maar ondertussen is er weinig aan te veranderen. Bhanda, gedwongen rust, boek lezen, rondom het huis blijven, kleine wandeling, eten...maar niet van A naar B kunnen. Een les die Nepal mij schijnbaar nog wil leren...... of die ik nog te leren heb.....
De situatie wordt wel grimmiger op de hoofdstraten van Dhangadhi, maar daar hoeven wij gelukkig niet te zijn. We horen alleen de berichten via anderen en we blijven ver uit de buurt. Ook houden we ons absoluut buiten iedere discussie die over de issues gaan die met de bhanda te maken hebben. Ewa woont in een hele rustige buurt en wij merken verder niet zoveel van de toestand. Alleen is het wat lastig om de boodschappen bij elkaar te krijgen.
Het Devoti Hotel, waar ik ook nu ben, ligt net om de hoek, dus ook daar kunnen we zonder toestanden rustig naar toe. Het is niet leuk, maar verder wel rustig….
Vlak bij is de Indiase grens, daar is geen Bhanda en verkeer mogelijk. Maar wij VSO-ers hebben geen visa voor India....dus niet mogelijk! In de tijd dat de Maoisten voor onrust zorgeden in dit gebied, hadden ook VSO-ers standaard een Indiaas visum. Het probleem is dat verkeer nu verboden is, zeker gemotoriseerd. Ze steken zelfs banden kapot van motors die toch rijden.....auto's lopen zo'n groot gevaar dat niemand het risico neemt.
We hoorden dat ze ook de kantoren controleren of ze werkelijk gesloten zijn en er geen mensnen aan het werk zijn. Ze verwachten en eisen solidatiteit met hun “zaak”
Ik zal mijn tijd uit moeten zitten denk ik.
VSO bestelt iedere dag een nieuw vliegticket naar Kathmandu, zodat ik op het eerst volgende vliegtuig zal zitten dat daar naar toe vliegt. Verder hebben we vandaag besloten het ticket naar NL een week op te schuiven. Het zelfde reisdoel en schema, maar een week later. Dus pas op de 15de om 10.00u. NL bodem onder de voeten. Niets aan te doen.
Vandaag dus naar Mark en Terri om te eten. We gaan er maar het beste van maken. Arlene, de country director belde iedere volunteer in Kailali, om ons gerust te stellen en te verzekeren dat ze er alles aan doen om ons zo snel mogelijk en zo goed mogelijk naar Kathmandu te krijgen. Dat is mooi, maar ondertussen is er weinig aan te veranderen. Bhanda, gedwongen rust, boek lezen, rondom het huis blijven, kleine wandeling, eten...maar niet van A naar B kunnen. Een les die Nepal mij schijnbaar nog wil leren...... of die ik nog te leren heb.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten