Reflectie

Nu ik hier in Kathmandu wacht op mijn police clearence is er verder niet zoveel te doen. Omdat ik geen toegang heb tot geld, valt er niet te schoppen voor souveniertjes of zo.... Nu blijft er niet zoveel anders te doen wat wandelen en dan terug te blikken en mijzelf af te vragen waar het nu allemaal goed voor is, of is geweest. Waarschijnlijk is het veel te vroeg om daar nu al ook maar iets zinnigs over te zeggen, maar ik ga het toch proberen.

Vorig jaar had ik grote behoefte aan zingeving. Iets zinvols doen, onzelfzuchtig en nuttigs. Zoekend op internet vond ik de zin; “Wanneer heb jij het laatst een workshop gegeven aan de voet van de Himalaya?” en kwam zo bij VSO terecht. Het leek mij geweldig en fantastisch en ik zette alles in werking om dit te kunnen gaan doen. Ik was bereid twee jaar iedereen en alles achter te laten, om deze droom te verwezenlijken. Ik rolde makkelijk overal doorheen en alles liep op rolletjes.

Tot twee dagen voor vertrek…..

Eerst trokken de kopers zich terug, maar er werden huurders gevonden.

Vervolgens viel ik op de betonnen trap, en leek het er even op dat mijn knieschijf gebroken was. Ik had bijna niet kunnen vertrekken..en misschien was dit een waarschuwing geweest. Wanneer ik niet was vertrokken, had ik recht gehad op een volledige ww-uitkering, had ik werk kunnen gaan zoeken in het onderijs of gezondheidszorg en was mijn leventje bijna onveranderd doorgekabbeld.

Maar ik ging toch!

Naar Nepal, een land dat veel minder ontwikkeld bleek te zijn dan ik verwacht had.

Waar mensen “kegarne” (=je kunt er niets aan veranderen) zeggen als er keuzes genoeg zijn.

Waar Fatalisme een grote belemmering vormt voor vooruitgang.

Waar mensen het dagelijks leven platgooien om de regering te manipuleren.

Waar politiek vaak een negatieve bijsmaak heeft, op groot en klein gebied. Waar het kasten systeem heerst en lotbestemmend is.

Waar kleine en grote kinderen nog met stokken geslagen worden.

Waar ondertekende documenten ineens niet gelden en dingen omgegooid worden zoals mijn plaatsing.

Waar TNT pakketten op het dak van bussen vervoerd en zelf gewoon de verpakking veranderd.

Waar ik in een dusdanige banda verzeild raakte dat ik er door de UN uitgehaald moest worden en mijn harp en andere spullen moest achterlaten.

Waar ik tyfus kreeg, met astma…..dit en nog veel meer heb ik leren kennen.

Maar daarnaast heb ik inzicht gekregen in een cultuur die mij onbekend was;

Zag veel lachende en vriendelijke gezichten.

Werd ik vaak geholpen.

Was er een hoofd van de basisschool die een soort vriendin werd.

Leerde ik veel over het hindoeïsme en boeddhisme.

Heb prachtige mensen leren kennen.

Schitterende natuur gezien

Een hele winter overgeslagen

Heb ik honderden schitterende foto’s gemaakt.

Ondervond ik veel steun van het thuisfront via mailtjes en berichtjes.

Leerde ik beter over en op mijzelf te reflecteren.

Moest zelf beslissen wanneer voor mij de maat vol zou zijn.

Moet ik uiteindelijk toegeven dat de droom een realiteit heeft, waar ik niet stoer of sterk genoeg voor ben.

Puur materieel gezien was het absoluut de stomste en kostbaarste zet die ik ooit gemaakt heb; ik heb nog nooit eerder in mijn leven zoveel geld en spullen verloren.

Op persoonlijk gebied ziet dat er wat anders uit. Ik voel me gesterkt door alles wat ik nu doorleeft heb, verrijkt door al het nieuws dat ik heb leren kennen en verwarmt door alle genegenheid die mij toestroomde.

Dit zijn zo de eerste overwegingen die vrij komen wanneer ik terugblik en probeer te reflecteren op het afgelopen half jaar. Ik kan nu niet zeggen of de wijzer van de balans uiteindelijk erg positief of negatief zal uitslaan, daar is het allemaal veel te vers voor en zit ik er gewoon nog middenin, maar dit kan ik nu wel zo met jullie delen.

Wat een avontuur…….

Van Nirp hebben we bericht dat het nu echt agressief is en dat er gewonden vallen in Kailali. In Tikapur hebben ze de stroomcentrale gesloten, waardoor nu 5 districts (provincies) zonder elektriciteit zitten, nu al de 4^e dag! Dat betekend dat die mensen hun gsm en laptop niet meer kunnen opladen en steeds meer afgesneden worden van de rest. Gas om op te koken is niet te krijgen. De voedsel voorraden raken op. Ook gaat er geen voedsel meer naar de heuvels, waar geen banda is, maar nu wel honger ontstaat. Het wordt allemaal met de dag heftiger.

VSO heeft besloten om voor alle vrijwilligers in de Terai, nu toch Indische visa’s aan te vragen voor een half jaar. Het banda gebied breidt zich uit naar andere districts. We verwachten dan binnenkort ook de volunteers uit Rupandehi in Kathamndu.

Wie weet, zie ik Akke-Antje, Gwenyth en Kieth nog voor ik vertrek.

Net kwam het bericht binnen dat er nee Nepalees vliegtuigje in de bergen bij Jomson. Zeker 15 doden, waarschijnlijk meer. Er werd vanuit NL al geïnformeerd of men zich zorgen over mij moest maken....gelukkig ben ik inderdaad veilig in een hotel.....

ook wordt nu steeds duidelijker hoeveel slachtoffers de overstroming en aardverschuiving bij Pokhara geëist heeft. het zijn maar roerige tijden hier in Nepal p dit moment...

BBC; Plane crash in Jomsom, Nepal 

Gisteren mailde ik toevallig het reisbureau waar Aratti mijn ticket naar Nederland had geboekt, met de vraag hoeveel bagage ik mag vervoeren. Nu bleek dat de tickets helemaal niet bevestigd waren, en dat het de laatste dag was om nog te kunnen bevestigen! Na met hun getelefoneerd te hebben lijkt nu alles in orde te zijn en heb ik mij e-ticket binnen. Vrijdag avond vertrek van Kathmandu via Doha naar Frankfurt en de volgende dag om 10.05 te landen op schiphol. (het lijkt kort, maar ik vlieg tegen de klok in…haha)

Vandaag was ik moe. Heel moe. Vanochtend kamers geswitcht met Debbie. Verder heb ik een eerste poging gedaan om mijn bagage zo te pakken dat ik toch zoveel mogelijk mee kan nemen. Op de heenweg mochten we 35kg, plus 10kg handbagage meenemen….nu op de terugweg maar 23kg, plus 7kg handbagage. De rest gaat met Asian Herritage mee. Ik weet niet of ze gaan wachten op de box die nu nog in Kailali staat….waarschijnlijk niet. En de vraag is ook of ik die box ooit nog terug zal zien….maar dat weten jullie al. De overtollige kilo’s gaan met de spullen van Karel en Dorieke mee en er zijn nog spullen van ene Willem….tja, en die mensen hebben natuurlijk ook graag hun spullen weer om hun heen.

Voor vandaag heb ik met Simone afgesproken in Gaia. Het is een hele fijne meid en ook een VSO-er die ik beter op de AVC heb leren kennen. Ze is getrouwd met de Nederlander Ben, die voor VSO op agrarisch gebied werkt. We hadden nog samen iets met schooltuinen willen beginnen hier in Nepal. Ik verheug me erop haar te zien, en het eten bij Gaia is lekker en goed!