Terug in Nederland

Venlo mien Städje.....

De eerste dagen in Nederland trekken voorbij. Een beetje wazig soms….jetlag? Waarschijnlijk he…
De eerste week zal ik in Venlo zijn bij mijn moeder. Leuk om in mijn vertrouwde geboortplaats te zijn.


Ik regel wel al verschillende dingen. Mijn OV-Chip kaart ging het snelste. Die was er binnen 3 werkdagen. Inschrijven in Nederland blijkt een stuk moeizamer. Op de gemeente in Maastricht mocht ik eerst een nummertje trekken. Na 1 ½ uur wachten kreeg ik te horen dat ik een afspraak kon maken….komende dinsdag staat die genoteerd! Dan duurt het nog eens een week of 2-3 voor ik weer ingeschreven ben. Pas DAN kan ik mijn aanvraag indienen voor een nieuw rijbewijs…..ik denk dat een nieuw rijbewijs sneller zal zijn dan wachten op mijn in Dhangadhi achtergebleven exemplaar. Pppffff al die tijd ben ik geblokkeerd en ongemotoriseerd. Dat zou in Nepal niet zo erg zijn geweest, maar nu hier in NL is dat toch gelijk anders….. Ik kan niet de spullen die nu in mijn moeders kelder staan, en bij Merlijn in huis, even snel ophalen en naar Maastricht brengen. Kon dat wel, zou ik er al kunnen bivakkeren.

Mijn oude vriend Wil helpt me goed en fijn! Ik ben er blij mee. Nu ligt er goedkoop laminaat te wachten in de huiskamer, om boven gelegd te worden. Hij gaat me er ook wel bij helpen,. Maar heeft nog wat afspraken. Even geduld hebben dus. Maar komt helemaal goed. Boven zal alles dezelfde kleur hebben en netjes gelegd zijn, en beneden zullen de plastic schrootjes verdwijnen, die mij al 6 jaar een doorn in oog zijn.

Gisteren ben ik op sollicitatie gesprek geweest in Villa Keizerskroon bij Ingrid Gerritsen en Wolfgang Balliel. VillaKK, zoals ze het zelf afkorten, is een zorghuis voor oudere mensen met geheugen problemen. www.villakeizerskroon.nl/ De link voor degene die nieuwsgierig zijn…..er staat ook een filmpje op.

Ze willen me wel graag in dienst nemen. Ik kan volgende week twee dagen komen snuffelen. Op donderdag 7 juni een vroege dienst meedraaien en zondag 10 juni een late.

Mooi is dat ik netto waarschijnlijk net zoveel zal gaan verdienen, als van te voren voor de klas. Mooi he? Lijk ik toch weer wat mazzel te krijgen.

Komend weekend is er vlak bij Maastricht, in Bilzen een bal. Daar zou ik heel graag naar toe gaan, maar….geen vervoer terug….ai ai, hoe zal ik dat opgelost krijgen? Yvette wil ook graag mee…. Mijn dansschoenen zag ik al hieronder in de kelder liggen, dus mijn voeten zitten gebijteld….

Maandagochtend gaat Merlijn een mis opluisteren in Venlo in de jongerenkerk. Ik ga zeker luisteren.

Van Karel kreeg ik telefoon dat de twee tassen die opgestuurd zijn met Asian Herritage, waarschijnlijk al op Schiphol zijn aangekomen. Dat is fijn. Maar dat is dus niet mijn box met harp en muiziek enzo he…dat staat allemaal nog in Dhangadhi….

Jullie merken wel dat mijn verhaal nu redelijk Nederlands en allerdaags wordt. Ik zal mijn blog dan ook niet meer ze vaak bijwerken. Het zal dan waarschijnlijk ook meer gaan over hobby projectjes en zo….ooit zal er ook wel een uitgebreidere reflectie komen op mijn Nepal tijd. Ooit...

Voor de trouwe lezers; ik bedank mij hartelijk voor jullie interesse en meeleven. Ik ben dankbaar dat jullie mij vergezelde bij mijn Nepal avontuur.

Wil je het over het een of ander nog eens hebben, kun je mij altijd bellen op;

06-506 13000

Terug naar Nederland

De laatste dag in Kathmandu was erg fijn. ‘s Morgens ontbijten met Gwenyth en Akke-Antje in Gaia, daarna winkelen met Akke. Naar mijn lievelingsstoepa en naar verschillende Tanka’s gekeken. Een hele mooie gezien, in rustige kleuren, maar dat was van een meester en kostte veel meer dan ik mij kon veroorloven.

mijn Tanka, in het winkeltje bij mijn lievelingsstoepa

Om 11.30u. had ik met Linda afgesproken bij het Ministerie van Educatie. We lunchten er. Ze had ook mijn vliegticket  uitgeprint. Heel fijn, want “Nature trail” was het ticket niet komen brengen, zoals Aratti had beloofd....

Verder heb ik die dag voor een goede vriend twee mooie kurta’s gekocht. Dat was nog een hele klus. Met maten en een centimeter. Ik ben wel tevreden over het resultaat. Ook heb ik nog een paar kleine souveniertjes kunnen  kopen voor een aantal mensen in Nederland.

Terug naar PGH. Ewa ontmoet en samen koffie gedronken. Later die middag terug naar de stoepa en Tanka’s, nu samen met Ewa. Ik heb een kleine maar mooie tanka gekocht. Niet duur, en veel positieve kleuren. Ik ben wel blij dat ik juist op die plek, vlak bij de stoepa waar ik zo graag kwam, zo’n mooi souveniertje gevonden heb.

Terug naar de PGH. De laatste paar uurtjes in Kathmandu en dus ook Nepal, zijn voorbij gevlogen. De dag is echter nog lang niet voorbij, ook al is het al 18.00u.

Benenden in de PGH, wachten Gwenyth, Akke-Antje, Debbie en Lizzie. Afscheid nemen gaat snel. De taxi is er snel. Even schiet er door mij heen; “Dit was het dan…Nepal.” Even een knuffel aan iedereen, nog zwaaien en dan rijdt de taxi de hoek om….

Op weg naar het vliegveld verval ik in een stille reflectieve stemming. Beelden van de afgelopen dagen komen innerlijk voorbij. Het waren volle dagen, waarbij ik behoorlijk druk was, maar wel met verschillende mensen even onder vier ogen tijd had, voor een goed gesprek en zo. Fijn.

Op het vliegveld was het nog even speciaal, en typisch Nepalees! De koffers had ik erg zorgvuldig gepakt en goed gewogen met een speciale kofferweegschaal in de PGH. Daar aangekomen bleek het echter ineens 28kg i.p.v. 23kg te zijn. Nicolle had me hier al voor gewaarschuwd. Het zou betekenen dat ik $ 12,= per kg zou moeten bij betalen. Daar was ik niet blij mee, en het KON gewoonweg niet kloppen! Natuurlijk vertelde ik hoe zorgvuldig ik alles gewogen had! De man achter de weegschaal rekende even uit hoeveel ik moest bijbetalen, ja dat had ik natuurlijk zelf ook al gedaan….toen draaide hij ineens om als en blad aan de boom….hij zou over zijn hart strijken en ik hoefde niets bij te betalen….officieel….fluisterend kwam er wel nog even achteraan dat het wel netjes zou zijn wanneer ik hun iets zou toesteken om mijn dankbaarheid te laten zien. Ik deed tot drie keer toe of ik hem niet hoorde, vertelde vervolgens dat ik een vrijwilliger was en geen salaris kreeg en bovendien alleen rupies had…..uiteindelijk gaf ik hem nrp 100.

Ik ben er van overtuigd dat die mannetjes heel wat extra rupies mee naar huis nemen, iedere dag!

Van Kathmandu naar Doha had ik een Nepalese jongen naast me zitten. Hij was waarschijnlijk voor het eerst in een vliegtuig. Hij wist zich geen raad met het verpakte eten. Nadat ik hem een en ander had laten zien, at hij met smaak. Zout en peper, net als verpakt suiker, bleven liggen. Tot slot vroeg hij aan mij of hij die zakjes ook op moest eten…..tja, dat was ik vergeten te vertellen. Later viel hij in slaap. Al slapende gebruikte hij ook de helft van mijn ruimte….Ik was er iets minder blij mee, maar het was ZO typisch Nepalees….

Van Doha naar Frankfurt, en van daar naar Schiphol, waren de stoelen naast mij niet bezet. Ik had ruimte genoeg. De sterrenhemel en later het panorama over de wolken was prachtig!

Tussendoor keek ik naar een miniserie.

Eindelijk was daar Schiphol. Uitchecken en op bagage wachten duurde natuurlijk allemaal veel te lang. Door de gate gekomen eerst op zoek naar mijn moeder. Die was zo snel niet te vinden, maar na een kwartier zagen we elkaar. Knuffel, knuffel, blij, blij! Ja weat wil je, na zo’n avontuur. Op weg naar de trein, kwam ik echter dat de tras met ALLE souveniers voor IEDEREEEN van mijn wagentje afgevallen was! Of had iemand de tas er af gehaald? Zoeken…moe….Paniek….ongeloof…tranen…. Ik was al zo blij geweest dat alle bagage die ik nog over had, toch goed was aangekomen, dat het wel bijna  leek te kloppen dat er nu toch nog wat mis ging!

Rennen naar de politie; niets….naar gevonden voorwerpen; niets…naar de info; niets….

Grote kerk en haven in Maassluis

Terug naar mijn moeder die verontrust en begaan stond te wachten. Ik besloot het zaakje nog maar even wat tijd te geven, en ergens een kop koffie te gaan drinken. Nog even navragen bij de info, maar er was niets binnen gebracht. Net toen we ons omdraaiden zag ik midden in het gangpad naar gate B een tas liggen….mijn tas? JAAAA, het is mijn tas. Blij loop ik er naar toe. Ik zie dat er drie mannetjes bij staan, of beter gezegd, flink breed geschouderde kerels, geheel bewapend met alle toetsers en bellen…oei, dat zag er wel heftig uit…

Ik vertel ze dat het mijn tas is, met een big smile en een opdrogende traan op mijn gezicht. ….ja prima mevrouwtje, maar kunt u ook even vertellen wat er in die tas zit? Ja hoor…. Oke, en kunt u die tas ook even openmaken voor ons? Ja hoor…daarna mocht ik mijn tas, met alle spulletjes die ik voor verschillende mensen had uitgezocht , toch weer meenemen.

Op naar Maassluis. Naar mijn lieve tante, in het gezelschap van mijn lieve moedertje! Ik was wel moe tijdens de treinreis. Ik had weinig geslapen tijdens het vliegen. Eigenlijk heb ik gewoon een nachtje overgeslagen. In Maassluis was het fijn om mijn lieve tante weer  te zien. Ze ziet er beter uit dan ik verwacht had. Bijkletsen en lekker eten. ’s Middags een rondje lopen door Maassluis met mijn moeder. Er bleek een lente markt te zijn. Heel knus. Ik geloof niet dat ik erg moet wennen om weer terug te zijn. Ik geniet van de schone straten, ook de geordendheid stel ik zeer op prijs. Lekker terug…..

Dinner at Gaia’s

Vandaag was een fijn dagje. Ik heb eerst lekker uitgeslapen tot 7.30u en dat is behoorlijk omdat ik hier normaal tussen 5.30 en 6.00u wakker ben. Rustig ontbeten met Debbie, en ze hadden vandaag zelfs volkoren toastbrood, lekker met een gekookt eitje erbij. Na mijn e-mails e.d. beantwoord te hebben, rond 12.00u naar het hoofdkwartier van de Politie gelopen voor mij  clearance. Ik ging er van uit dat ik morgen en misschien zelfs vrijdag nog terug moest komen……maar de politieagent waarbij ik vorige week de papieren had ingeleverd, zei mij plaatst te nemen en te wachten.

Het was heet, en na de wandeling van een dik half uur, was wachten prima in orde. :-) ik had gelukkig een fles mineraalwater bij me, zoals altijd als ik de deur uitga, hier in Nepal. Na ongeveer ¾ wachten, moest ik naar een ander loket komen, en tot mijn verbazing zwaaiden ze met mijn Police Clearance….het was klaar! Ik moest alleen nog Nrp 10 betalen, dat is 1 hele cent, haha. Nu kan ik gewoon naar huis!

Op de terugweg ben ik naar het winkeltje gegaan waar ze allemaal “fairtrade” en “local crafts” spullen verkopen. In deze winkel heeft bijna iedereen van VSO een leuke tas gekocht van stevig geweven katoenen stof. Erg leuke modellen. Het was open, geen banda….  Ik vond er natuurlijk een schitterende paars-lila tas van dat materiaal, en toen ik de prijs zag, echt spotgoedkoop, ben ik bezweken.

Daarna ben ik met Ewa koffie gaan drinken op een heel gezellige locatie. Een beetje westers, dat wel. Maar de koffie was fantastisch! (net als de carrot-cake, haha)

Terug in PGH kwamen al gauw Lula, Gwenyth, Akka-Antje, Kieth, Robbert en An. Wat een verhalen over de banda…iedereen zijn eigen belevenissen….In Bairawa stonden jongeren, pubers op straat met stokken te zwaaien en te dreigen, Lula werd gestopt op de fiets, enz. Iedereen is wel blij hier te zijn.

Later zijn we met de hele bups gaan eten bij Gaia. Daar kwamen Jimmi, Linda met haar vriendin, Simone en Ben er ook bij. Het was super gezellig. Op dat soort momenten is het wel jammer at ik eerder terug ga natuurlijk…..maar dan hoef ik maar even aan Tikapur te denken….en dan klopt het plaatje toch wel weer.

Van Jimmi hoorde ik dat ik in ieder geval transport zal hebben naar het vliegveld op vrijdag! Wat een opluchting… Als er banda is gaat er ieder uur een bus van een groot hotel op Lazimpatroad naar het vliegveld en dat kost dan maar Nrp 300. Een taxi zal meer kosten als het vervoer normaal is.

Jimmi is net hersteld van Tyfus. Hij is flink afgevallen, maar heeft nu zijn humor weer terug. Morgenavond geeft hij een etentje weg bij hem thuis. We gaan erheen in Nepali gala dress, dus kan ik mijn mooie sari nog eens dragen. Waarschijnlijk zal het te laat zijn om na dat eten nog een Bollywood avond te houden in PGH, maar dat zien we morgen wel.

Ja, het was een fijne dag. Gelukkig , dat doet een mens wel weer goed.

Exit gesprek.

Vanmorgen vroeg opgestaan om samen met Ewa richting Sanepa gelopen en een stukje met de bus. 5,7km. goed voor de lijn en wat beweging.... Ik moest om 10.30u op het kantoor van VSO zijn. Eerst had ik een gesprek met Raj. Hij stelde dezelfde vragen die ik al per email beantwoord had. Daarna werd er gekeken naar de financiën. Het blijkt dat ik teveel aan voorschot heb gehad. Ik had beter het hele bedrag kunnen besteden aan meubels en andere dingen om het huiselijker te krijgen. Ook hadden ze een voorschot aan alowence en huur overgemaakt, dat ik ze moet terug betalen.
Ik herhaalde dat HUN geld in de box in Kailali zit, maar toen werden ze toch wel boos, dat zou ik zo niet kunnen stellen. Die box was van mij en het geld erin ook! En het was mijn zaak het geld terug te betalen, misschien niet direct, maar wel ergens in de toekomst. Of de box ooit terug komt in mijn bezit zal hun dan een zorg zijn! En dat was precies waar ik bang voor was…..als het niet lukt die naar NL te krijgen, verlies ik 75kg, zo’n € 4000,= aan goederen, en mag dan ook nog eens terugbetalen aan VSO….dat klopt toch niet!

Eigenlijk is het al zo vanaf het begin dat dit avontuur begon;  draag ik de gevolgen van afspraken die verkeerd lopen en dingen die niet goed geregeld waren. Zoals alleen in Tikapur zitten, met de schade na transport, mijn spullen moest achterlaten, etc. etc.

Het is niet fair, en ik daardoor voel me onrechtvaardig behandeld op verschillende terreinen. En als antwoord op mijn frustraties hoor ik; “Kegarne”

Bij de pakken neer gaan zitten is niet mijn stijl, en ook in dit geval zal er proactief opgetreden worden. Hoe, zal ik nog uitzoeken…..maar zoals jullie lezen, voel ik me vandaag gefrustreerd en voor de gek gehouden.

Ik ben de hele weg terug gelopen. Een flink stuk, zeker met alle verkeer en uitlaatgassen. Inmiddels in het ook in Kathmandu warmer geworden. Hotelkamer is op dit moment 30C.

De afspraak met Simone is op woensdag. Ondertussen gaan we met een heel stel naar Gaia morgenavond, en voor donderdag staat er een “Evacuee-Party” in Bollywood-style, op het program hier in PGH. Ik verheug me op de mensen die morgen gaan komen. Het zal nog twee dagen erg gezellig zijn.

Morgen, overmorgen en vrijdag zijn er weer nationale banda’s. Waarschijnlijk behoorlijk strikt. Winkels dicht, maar dat is goed voor mijn beurs.  Mochten de taxi’s niet rijden zal ik een wandeling voor de boeg hebben van 11,2 km met 30 kg bagage….?? ik heb me in ieder geval voorgenomen dat vliegtuig niet te missen! Al moet ik op mijn knieën naar dat vliegveld!

Google Earth vertelde mij ook dat ik 9.415km van huis af ben. Het is maar een detail….

Reflectie

Nu ik hier in Kathmandu wacht op mijn police clearence is er verder niet zoveel te doen. Omdat ik geen toegang heb tot geld, valt er niet te schoppen voor souveniertjes of zo.... Nu blijft er niet zoveel anders te doen wat wandelen en dan terug te blikken en mijzelf af te vragen waar het nu allemaal goed voor is, of is geweest. Waarschijnlijk is het veel te vroeg om daar nu al ook maar iets zinnigs over te zeggen, maar ik ga het toch proberen.

Vorig jaar had ik grote behoefte aan zingeving. Iets zinvols doen, onzelfzuchtig en nuttigs. Zoekend op internet vond ik de zin; “Wanneer heb jij het laatst een workshop gegeven aan de voet van de Himalaya?” en kwam zo bij VSO terecht. Het leek mij geweldig en fantastisch en ik zette alles in werking om dit te kunnen gaan doen. Ik was bereid twee jaar iedereen en alles achter te laten, om deze droom te verwezenlijken. Ik rolde makkelijk overal doorheen en alles liep op rolletjes.

Tot twee dagen voor vertrek…..

Eerst trokken de kopers zich terug, maar er werden huurders gevonden.

Vervolgens viel ik op de betonnen trap, en leek het er even op dat mijn knieschijf gebroken was. Ik had bijna niet kunnen vertrekken..en misschien was dit een waarschuwing geweest. Wanneer ik niet was vertrokken, had ik recht gehad op een volledige ww-uitkering, had ik werk kunnen gaan zoeken in het onderijs of gezondheidszorg en was mijn leventje bijna onveranderd doorgekabbeld.

Maar ik ging toch!

Naar Nepal, een land dat veel minder ontwikkeld bleek te zijn dan ik verwacht had.

Waar mensen “kegarne” (=je kunt er niets aan veranderen) zeggen als er keuzes genoeg zijn.

Waar Fatalisme een grote belemmering vormt voor vooruitgang.

Waar mensen het dagelijks leven platgooien om de regering te manipuleren.

Waar politiek vaak een negatieve bijsmaak heeft, op groot en klein gebied. Waar het kasten systeem heerst en lotbestemmend is.

Waar kleine en grote kinderen nog met stokken geslagen worden.

Waar ondertekende documenten ineens niet gelden en dingen omgegooid worden zoals mijn plaatsing.

Waar TNT pakketten op het dak van bussen vervoerd en zelf gewoon de verpakking veranderd.

Waar ik in een dusdanige banda verzeild raakte dat ik er door de UN uitgehaald moest worden en mijn harp en andere spullen moest achterlaten.

Waar ik tyfus kreeg, met astma…..dit en nog veel meer heb ik leren kennen.

Maar daarnaast heb ik inzicht gekregen in een cultuur die mij onbekend was;

Zag veel lachende en vriendelijke gezichten.

Werd ik vaak geholpen.

Was er een hoofd van de basisschool die een soort vriendin werd.

Leerde ik veel over het hindoeïsme en boeddhisme.

Heb prachtige mensen leren kennen.

Schitterende natuur gezien

Een hele winter overgeslagen

Heb ik honderden schitterende foto’s gemaakt.

Ondervond ik veel steun van het thuisfront via mailtjes en berichtjes.

Leerde ik beter over en op mijzelf te reflecteren.

Moest zelf beslissen wanneer voor mij de maat vol zou zijn.

Moet ik uiteindelijk toegeven dat de droom een realiteit heeft, waar ik niet stoer of sterk genoeg voor ben.

Puur materieel gezien was het absoluut de stomste en kostbaarste zet die ik ooit gemaakt heb; ik heb nog nooit eerder in mijn leven zoveel geld en spullen verloren.

Op persoonlijk gebied ziet dat er wat anders uit. Ik voel me gesterkt door alles wat ik nu doorleeft heb, verrijkt door al het nieuws dat ik heb leren kennen en verwarmt door alle genegenheid die mij toestroomde.

Dit zijn zo de eerste overwegingen die vrij komen wanneer ik terugblik en probeer te reflecteren op het afgelopen half jaar. Ik kan nu niet zeggen of de wijzer van de balans uiteindelijk erg positief of negatief zal uitslaan, daar is het allemaal veel te vers voor en zit ik er gewoon nog middenin, maar dit kan ik nu wel zo met jullie delen.

Wat een avontuur…….

Van Nirp hebben we bericht dat het nu echt agressief is en dat er gewonden vallen in Kailali. In Tikapur hebben ze de stroomcentrale gesloten, waardoor nu 5 districts (provincies) zonder elektriciteit zitten, nu al de 4^e dag! Dat betekend dat die mensen hun gsm en laptop niet meer kunnen opladen en steeds meer afgesneden worden van de rest. Gas om op te koken is niet te krijgen. De voedsel voorraden raken op. Ook gaat er geen voedsel meer naar de heuvels, waar geen banda is, maar nu wel honger ontstaat. Het wordt allemaal met de dag heftiger.

VSO heeft besloten om voor alle vrijwilligers in de Terai, nu toch Indische visa’s aan te vragen voor een half jaar. Het banda gebied breidt zich uit naar andere districts. We verwachten dan binnenkort ook de volunteers uit Rupandehi in Kathamndu.

Wie weet, zie ik Akke-Antje, Gwenyth en Kieth nog voor ik vertrek.

Net kwam het bericht binnen dat er nee Nepalees vliegtuigje in de bergen bij Jomson. Zeker 15 doden, waarschijnlijk meer. Er werd vanuit NL al geïnformeerd of men zich zorgen over mij moest maken....gelukkig ben ik inderdaad veilig in een hotel.....

ook wordt nu steeds duidelijker hoeveel slachtoffers de overstroming en aardverschuiving bij Pokhara geëist heeft. het zijn maar roerige tijden hier in Nepal p dit moment...

BBC; Plane crash in Jomsom, Nepal 

Gisteren mailde ik toevallig het reisbureau waar Aratti mijn ticket naar Nederland had geboekt, met de vraag hoeveel bagage ik mag vervoeren. Nu bleek dat de tickets helemaal niet bevestigd waren, en dat het de laatste dag was om nog te kunnen bevestigen! Na met hun getelefoneerd te hebben lijkt nu alles in orde te zijn en heb ik mij e-ticket binnen. Vrijdag avond vertrek van Kathmandu via Doha naar Frankfurt en de volgende dag om 10.05 te landen op schiphol. (het lijkt kort, maar ik vlieg tegen de klok in…haha)

Vandaag was ik moe. Heel moe. Vanochtend kamers geswitcht met Debbie. Verder heb ik een eerste poging gedaan om mijn bagage zo te pakken dat ik toch zoveel mogelijk mee kan nemen. Op de heenweg mochten we 35kg, plus 10kg handbagage meenemen….nu op de terugweg maar 23kg, plus 7kg handbagage. De rest gaat met Asian Herritage mee. Ik weet niet of ze gaan wachten op de box die nu nog in Kailali staat….waarschijnlijk niet. En de vraag is ook of ik die box ooit nog terug zal zien….maar dat weten jullie al. De overtollige kilo’s gaan met de spullen van Karel en Dorieke mee en er zijn nog spullen van ene Willem….tja, en die mensen hebben natuurlijk ook graag hun spullen weer om hun heen.

Voor vandaag heb ik met Simone afgesproken in Gaia. Het is een hele fijne meid en ook een VSO-er die ik beter op de AVC heb leren kennen. Ze is getrouwd met de Nederlander Ben, die voor VSO op agrarisch gebied werkt. We hadden nog samen iets met schooltuinen willen beginnen hier in Nepal. Ik verheug me erop haar te zien, en het eten bij Gaia is lekker en goed!  

Winkelkijkdagje in Kathmandu

Vandaag voel ik me alweer een heel stuk stabieler, iedere dag beter! Heel fijn.

Wel ontstaat er nu langzaam een gevoel van ontwaken uit een droom. De droom die ik had toen ik hier naar toe kwam, of zelfs toen ik het plan opvatte om ontwikkelingshulp te gaan verlenen....maar dat sluimert nog een beetje....dat houden jullie nog te goed van mij.  :-) 

Na het ontbijt ben ik naar de farmers market gegaan in “1905”. Het was er druk, en er waren een hoop bekenden. Linda, Lizzie, Ewa, Debbie, Terri, Hannah. Het rook er zalig, naar Europees eten en drinken. Er waren zelfs aardbeien en Belgische chocolade,…maar goed voor mij alleen te ruiken, haha.

Daarna ben ik doorgelopen naar Asan. Het gedeelte waar je veel kleine winkeltjes zijn en den Nepalezen zelf ook inkopen. De sfeer is er prettig en die kwam ik opsnuiven. Ik heb nog een paar fotootjes gemaakt.

Kralen kettingen voor getrouwde vrouwen

Kurta's voor mannen

Op weg naar de PGH kwam ik bij mijn lievelingsstoepa uit. Ik ben er omheen gelopen en kwam in gesprek met een boeddhist.

Via Thamel mijn weg vervolgd. Een Dalit muzikant verkocht instrumenten op straat. Hij bood mij een Sarengi aan voor een erg goede prijs. tja...

muziekwinkeltje met Nepalese muziekinstrumenten 

Voor Willeke kocht ik de beloofde CD met het liedje “simple simple kancha…” De DVD heb ik nog niet gevonden. Voor Ewa heb ik een batikdoekje gekocht waarop olifantjes staan afgebeeld, omdat ze me  zo fijn en lang onderdak gaf in Dhangadhi. Dat is het minste wat ik kan doen….

Het was een prettig dagje.

Heb ik trouwens al verteld hoe koud het hier is? ik slaap 's nachts weer onder een dikke laag dons! het is overdag maar zo'n 25-27C en 's nachts koelt het af tot wel 22-24C....brrr. het zal wel even kou leiden zijn na terugkeer in het kikkerlandje. 

Maar ter troost vertelde mij vandaag iemand dat er in de tijd dat ik terug ben, asperges zijn...

hhhm, jammie jammie. Er gaat toch veel emotie van mij door mijn maag merk ik. hihi.

Vandaag is Aurora bij mijn woning geweest om de frambozen zo te snoeien dat er veel vrucht aan zal komen. Wil heeft in het huis op de bovenetage laminaat eruit gesloopt zodat er binnenkort nieuw gelegd kan worden, dat er dan verzorgd en netjes er uit zal zien. Ik ben wel blij met deze goede vrienden.

Trouwens ook met alle anderen lieve vrienden. Nu ik toch bezig ben, wil ik even heel graag blij dat het een enorme steun geeft al die berichtjes op Facebook te lezen, de mailtjes die ik krijg en de chat reacties. Allemaal vreselijk bedankt voor al die hartjes die jullie mij onder de riem staken. Het maakt ook de terugkeer naar Nederland veel vreugdevoller.

Wat me ook blij maakt, is dat mijn moedertje mij van Schiphol komt ophalen en samen met mij naar Maassluis gaat voor 1 of twee daagjes. Is toch fijn om haar gelijk te zien en ook veel leuker dan alleen onderweg zijn! 

Op internet gaf een zoekopdracht voor verpleegkundige en thuiszorg een enorme hoeveelheid aan vacatures en oproepen van uitzendbureaus. Als ik dat zo bekijk zou ik wel eens goede kansen kunnen maken op de arbeidsmarkt. Dat zou natuurlijk fantastisch zijn!

Op naar de toekomst.

Gistermiddag heb ik een sollicitatie de deur uit gedaan. Voorlopig lijkt mij het handig om te kijken of ik weer terug de zorg in kan. Niet in het Ziekenhuis, dat zal ik niet aan kunnen. Maar graag in een verzorgingstehuis, een bejaardenhuis, thuiszorg of kraamzorg. Ik hoop dat het lukt om weer snel aan de slag te kunnen. Ik ga ook kijken wat mogelijk is via de uitzendbureaus, maar dat is zinvoller als ik weer terug ben.

Ik heb inmiddels een beetje cash, dus zal ik van Schiphol naar Maassluis kunnen reizen. Daar zal ik dan een dag of twee blijven. Daarna door naar Venlo, waar ik even van alle beslommeringen bij wil komen om dan een week, of twee, later weer mijn huisje te gaan bewonen.

Aurora zal in mijn tuin kijken of er wat frambozen scheuten gesnoeid moeten worden, en er wordt een kijkje genomen in mijn huis of alles in orde is, of dat er nodig iets gedaan moet worden.

Gistermiddag ben ik bij Asian Herritage geweest. Dit is een cargo bedrijf die ook trektochten organiseert. Ze hebben nu de spullen van Karel en Dorieke en nog twee andere Nederlanders staan. Het plan was om alle spullen bij elkaar te doen en zo goedkoop te verzenden. Ik was daar om te kijken hoe de box eventueel van Dhangadhi naar Maastricht kan komen. Ze geven mij echter niet veel hoop… we zullen moeten afwachten.

Ik voel me weer wat beter. Gelukkig maar. De huilbuien zijn weer voorbij. Bankpassen geblokkeerd en ik ben bezig een nieuwe OV-Chipkaart aan te vragen.

Ik timmer weer door aan de weg en ga er wederom maar het beste van maken.

Ik kreeg nog een telefoontje van Lokendra…..hij gaat over het financiële deel van VSO. Hij vertelde mij dat ik waarschijnlijk een bedrag aan VSO moet terug betalen omdat ik eerder weg ga….Ik heb hem gezegd dat het geld van te veel betaalde huur en allowance, in de box zit. We zullen het er volgende week nog over hebben zei hij….ik ben benieuwd.

’s Avonds hebben we heerlijke pizza gegeten bij Sal’s. Hmmm heerlijk met heeeel veeeel knoflook. Morgen moet ik vroeg op. Willeke vertrekt voor vakantie en de bruiloft van haar zus, naar NL. Ze is een grote steun en een fijn mens. Wat zal ik haar missen. Hier maar ook als ik weer terug ben in NL…..

De anderen zijn terug

Mark, Terri en Debbie zijn vanmiddag aangekomen in de PGH. Ze zijn eergisteravond met Raj, Lokendra en Robbert naar Nepalgunj vertrokken. Er was een grote bus georganiseerd. Helemaal voor hun alleen, maar er kwamen natuurlijk ook andere mensen bij, die gestrand waren. Ze werden begeleid door een flinke politie escorte. Voor hun uit reed een auto met zo’n 30 bewapende politieagenten en achter de bus nog eens een met zo’n 8 man. Imposant!

Onderweg werden ze wel bekogeld met stenen en keien, en ze moesten ook 1x over een barricade van brandende autobanden heen. In Chisopani was het ’t grimmigst. Uiteindelijk waren ze rond 2.00u in Nepalgunj. De volgende dag bleek dat vliegen eerst niet mogelijk was vanwege het weer, en daarna zat het vliegtuig vol. Uiteindelijk zijn ze vandaag dus naar Kathmandu kunnen vliegen.

Hier aangekomen belandden ze ook weer in een banda, nu een Nationale banda. Heel Nepal ligt vandaag dus plat. Ze namen een taxi, dat hun uiteindelijk het 3-voudige kostte dan normaal. Bovendien brachten ze Raj en Lokendra ook naar huis. Dat was eigenlijk niet zo slim. Nepalese in een rijdende auto tijdens een banda is hevig provocerend. De auto werd tot 4x toe aangehouden en ook met stenen bekogeld. Dit alleen omdat Raj en Lokendra bij hun waren. Ze werden alleen doorgelaten door te vertellen zei tourist guides waren met hun toeristen.

Ondertussen zijn we nu allemaal in de PGH. Veilig in moe.

Ik heb ontdekt dat mijn Nederlandse beurs ook in de box terecht gekomen is die nu nog in Dhangadhi staat. OV-Chipkaart, rijbewijs, en bankpassen, samen met wat cash Euro’s…..super stom van mij natuurlijk. Ik was er zo van overtuigd dat de portemonnee  al in het grote koffer zat, dat ik gewoon niet goed genoeg opgelet heb. Gelukkig zit mijn paspoort in mijn portefeuille, en is die wel mee naar Kathmandu gekomen. Dus kan ik  wel terug naar Nederland!

Ik kreeg het visioen op Schiphol aangekomen te zijn, zonder geld, zonder bankpas, zonder chipkaart, bijna thuis maar toch gestrand!!!

Mijn Nepalese bankrekening had ik al leeggehaald zodat ik in ieder geval bij geld kon. Nu zit dat geld in een boek in een tas, ook in de box! Dat betekend dus, dat ik alleen nog heb wat er nu in mijn beurs zit…..en dat is niet zo veel. Tja, het was ook wel spannend, en stressig. Ik vond het eigenlijk wel vreselijk om uit te moeten zoeken welke spullen ik achter moest laten en als verloren zou moeten beschouwen….en dan maak ik dus zo’n stomme fouten! Het is lastig te moeten onderkennen hoe gehecht ik ben aan sommige spullen….het zijn maar spullen, en ik ben er gezond en heelhuids uit.. Het gaat me meer aan het hart dan ik zou willen…de harp, al mijn bladmuziek, de schoolboeken om maar te noemen….Ik hoop toch een beetje dat de box ooit nog naar NL zal komen.

Maar eigenlijk hoop ik vooral dat de mensen die daar nu nog zijn, en niet weg kunnen omdat ze daar wonen, veilig zijn. Dat is natuurlijk van veel groter belang. Ik hoop dat vooral Raj en Nirp met hun families niets zal gebeuren. Ze hebben geen keus. Ze zitten er midden in en kunnen daar niet weg.....

De doos die achter bleef.....

Ik ben moe vandaag en een beetje een dip-dagje. Het doet toch wel allemaal wat met mijn gemoedstoestand. Ik loop nu wel wat op mijn tenen maar merk dat ik niet veel kan hebben.

Vanochtend ben ik samen met Lizzie naar de hoofdkantoor van de politie geweest om mijn Police clearence aan te vragen. Ik had gisteren al pasfoto’s laten maken. Daar aangekomen vertelde ze mij dat ik een postzegel van rp 10 nodig had. Nu was het ook hier banda en we liepen al ¾ uur naar een postzegel van rp 10 te zoeken….toen kreeg ik het grandioze idee om Linda op het miniserie te bellen. Dat was een goed idee. Ze spong op haar fiets, kocht twee postzegels en fietste naar ons toe. GEWLDIG Linda, Bedankt!

Rustig terug gelopen naar het politie bureau. Daar aangekomen moest ik voor hun ogen mijn vingerafdrukken op papier zetten. Grappig was dat het kruislinks moest…de rechtse links en de linkse rechts….haha.

Ze zullen proberen het woensdag klaar te hebben, maar beloven niets….dat geeft me 1 dag speling.

Gopal van VSO vertelde me dat ze het wel zouden kunnen opsturen, maar dat kost dan $17,= die spaar ik liever uit.

Zo, dat was me een avontuur…..

Nou, nou, gisteren was het dan toch zover.Ewa en ik zouden om 13.00u door een auto van de UN met escorte va Dhangadhi naar Nepalgunj gereden worden. We kwamen allemaal in Devoti hotel bij elkaar. Rond 12.45u kwam Duane, hij was degene die ons van B.O.G.s Office in november vertelde over de veiligheid en risico’s in Nepal. Hij was degene die Arlene (de country director) boos kreeg, omdat hij ons eigenlijk een beetje bang maakte en we steeds meer vragen kregen over onze veiligheid. Iets dat ook niet zo 1, 2, 3 uit mijn hoofd ging.

Er waren 4 medewerkers van UN, drie zouden met ons mee gaan in de auto. Ze wilden eerst nog iets eten. Ze kwamen namelijk van Mahendranagar, waar het nog onrustiger bleek te zijn. Maar ze waren ook erg verontrust door de toestand in Dhangadhi.

Terwijl hun iets aten, kwamen Raj en Lokendra. Ze waren van Nepalgunj via India naar Dhangadhi gereisd. Het was goed hun te zien. Ze willen er voor zorgen dat de andere 4 vso-ers er ook zo snel mogelijk weg komen. Het liefst nog dezelfde dag.

In ieder geval vertrokken wij rond 13.30u. Onderweg zagen we veel blokkades van grote stenen en keien die op de straat geplaatst waren. Ook veel sporen van verbrande banden en ander spul. Mensen keken de auto na. Op een gegeven moment stond er een Nepalees midden op de weg met een grote paal in zijn handen waar allemaal spijkers in zaten, die er half uitstaken. Hij dreigde de auto te gaan slaan en te molesteren. Duane en een collega stapten uit de wagen met hun UN jacks aan. Toen de man de blauwe jasjes zag, liet hij gelijk de paal vallen en begon zich te verontschuldigen, het was allemaal niet tegen buitenlanders gericht…..

Je kon zijn adem tot in de auto ruiken, die stank naar alcohol en wiet.

Verder zagen we bij een dorp rondom een tempel een gigantische mensen massa die via een megafoon werden toegesproken op opruiende toon.

We hadden ook wat weinig benzine, en alle pompen in het banda gebied waren dicht natuurlijk….ook toen we er eenmaal uit waren, hadden de eerste paar pompen geen benzine. Toch hadden we mazzel genoeg dat we niet naar het volgende tankstation hoefden te lopen. Ruim een ½ uur te vroeg kwamen we aan bj het vliegveld. Ik was ontzettend opgelucht dat we op tijd vertrokken en ook landde.

In Kathmandu aangekomen, wachtte Willeke, de schat, op ons om ons op te vangen. (Iets waar VSO office niet aan gedacht had.)

Na gedag te hebben gezegd tegen Duane, reden we naar de PGH met een taxi.

Het voelt bijna als thuiskomen…..

Heerlijk om nu hier te zijn. Ik heb nog een paar daagjes om de laatste dingen te regelen, en dan maandag met het vliegtuig naar huis…

Ik heb mijn warme kleren al klaar gelegd, wel gek hoor als je net uit 40C komt om dan winterkleren klaar te leggen….maar wel met alle plezier!

Foto's bij dit verhaal

bijbehorend krantenartikel

http://www.ekantipur.com/2012/05/06/top-story/banda-not-taken-back-say-supporters/353533.html

Up-date

Vanmorgen hadden we bij Debbie thuis een vergadering over de situatie.

Terri was bij de RMO (risk management office) geweest. Van hun krijgen we al sinds december de sms-jes als er ergens iets noemenswaardig is. Hij vertelde dat er gisterenavond 4 bussen en twee motors in de brand gestoken zijn, in Dhangadhi en Ataria, een belangrijk krijspunt  van Dhangadhi naar Nepalgunj. Het was dus echt goed dat we niet gegaan zijn gisteravond. De jeep had ander passagiers gevonden en is naar Nepalgung gereden. Hij sms-te dat hij zonder blokkade had kunnen doorrijden,…maar toch vinden wij dat we de juiste beslissing genomen hebben.

Beangstigend is het volgende; er was gisteren een vechtpartij op de buspark. De demonstrerende mute tegen de buschauffeurs. De politie was aanwezig. Ze zouden de bussen escorteren. De politie bemoeide zich er een tijdje mee om het in de hand te houden, maar op een gegeven moment verdween de politie. Volgens Nirp gingen e slapen. Zo was dus de escorte verdwenen, waardoor wij besloten om niet te gaan, maar ook konden de demonstranten nu helemaal uit hun dak gaan en zo gewelddadig worden als hun lief was. Als de politie en de militairen besluiten om zich nergens mee te boeien, zal het hier heel erg heftig worden.

Inmiddels weten we dat de Britse ambassade zich voor inzet en ook iemand van de UN deze kant op komt om buitenlanders te helpen hier uit te komen. Ewa en ik zullen als eerste gaan. Ze kunnen namelijk maar 1 of 2 tegelijkertijd evacueren werd gezegd. Daarnaast hoorden we ook dat ze misschien alle buitenlanders in een keer met een soort konvooi eruit willen halen.

Ondertussen speelt zich op VSO office het een en ander af. Raj en Kadaga komen vandaag naar Nepalgunj. Morgen zullen ze via India deze kant uit komen. Ze zullen ons support bieden en helpen hier uit te komen. Het voelt echt goed dat ze hier naar toe komen en er voor ons zullen zijn.

18.30u

Ewa en ik worden opgehaald. Een kleine witte jeep van de UN komt ons ophalen. Morgen om 13.00u vertrekken naar Nepalgunj en dan dezelfde dag nog met het vliegtuig om 17.40u met buddha air naar Kathmandu.

Dus als dit allemaal goed gaat Ewa en ik morgen avond in de PHG in Kathmandu.

De rest van de volunteers moeten langer wachten tot er oplossingen voor hun zijn.

Het nadeel is alleen dat ik maar 1 koffer en 1 rugzak mee mag nemen. Ik heb alles opnieuw ingepakt en alles wat ik niet 100% nodig heb of te groot is, zit nu in de grote box bij de harp. Veel spullen waar ik afscheid van moest nemen. Het is maar de vraag of de box veilig is. De verwachting is dat het hier nogal onrustig en waarschijnlijk ook gewelddadig gaat worden. Het huis van Ewa heeft geen hek om het huis….heel Dhangadhi weet dat daar buitenlanders wonen. Dus mogelijk een goed doel. Ik moet nog uitzoeken of het mogelijk is om de box op Asaman office te krijgen bij Nirp.

Maar uiteindelijk is mijn eigen veiligheid vele malen meer waard dan alle spullen in de box bij elkaar natuurlijk…….maar wel heeeeel erg sonde als de spullen voorgoed verloren zullen zijn…..

Wat een toestand, nooit gedacht dat ik zo’n toestand terug zou komen met al mijn goede voornemens om hier kindertjes te helpen aan beter onderwijs…….

2e poging evacuatie

Tja, daar zit ik dan, in Dhangadhi bij Ewa in huis....we kunnen geen kant op. Mensen zeggen nu dat ze deze toestand willen volhouden tot de constitutie er is eind mei, maar wanneer het niet voldoet aan hun denkbeelden, dan gaan ze er mee door tot in september....krankzinnig!

Ik voel me gevangen...en kan me zelf wel vervloeken dat ik precies 1 dag te laat heb besloten om hier te vertrekken. We kunnen nog wel aan wat fruit komen en ook groente is redelijk te krijgen, maar alles is beperkt en vooral de keuze. 

De winkels zijn absoluut op slot. Dus beltegoed voor gsm is niet aan te komen. Maar Willeke is nu in Kathmandu en koopt daar opwaardeer kaartjes en belt ons de nummers door, zodat we kunnen blijven bellen. De telefoon had nog nooit eerder zo'n grote waarde! Het is echt idioot om dit mee te maken als je uit een cultuur komt waar dit soort taferelen gewoon absoluut ondenkbaar zijn.

Terwijl ik dit schrijf komt het bericht binnen dat de banda voor twee dagen onderbroken zal worden. Dat zou fantastisch zijn! Er is echter nog geen verkeer op de grote straten en zeker niet op de grote weg naar Nepalgung. Het kan ook goed zijn dat een andere of nieuwe partij een streep door de rekening zet en per dierct de boel weer dicht gooit....erg onstabiel allemaal.....Wachten op nieuw bericht....en op VSO over wat er geregeld kan worden.

Even later komt de buurman, en verteld ons dat het bericht op radio en televisie helemaal niet klopt en vals is…..om de gemoederen iets te bedaren, maar de mensen hier gaan gewoon door met de bhanda!

In ieder geval gaan alle vso-ers dit gebied uit, en naar Kathmandu. Al is het allemaal niet (in eerste lijn) tegen de buitenlanders gericht is het toch geen prettige situatie en is het ook zinloos om onproductief hier te zijn als het hele leven plat ligt.

Ewa vertelt me net dat ze veel liever hier blijft. Ze heeft haar puppy en wil die niet alleen achter laten. tja, ik ben benieuwd welke keuze ze zal maken.......

Maar als ik hier vandaag of morgen echt uit kom, dank ik God, Buddha, en Krishna op mijn blote knieën!

15.30u. We hebben inmiddels bericht gekregen dat het plan van gisterenavond voor deze avond op het programma zal staan. Tussen 21.00 en 22.00u worden we opgehaald, rijden naar Nepoalgung envliegen morgen naar Kathmandu.

Ewa gaat haar puppy Daisy naar Raj brengen, die er goed voor zal zorgen.

We hebben de koffers gepakt. Maar de mensen die hier terug komen, hebben geen idee hoe lang ze in Kathmandu zullen zijn. Dat kan enkele dagen zijn, maar het kan ook tot ergens in september zijn….

Maar goed, we komen er uit, en ik kan volgende week maandag op de 14^e naar Nederland vliegen. Wat zal ik blij zijn er weer te zijn!

Mijn moeder stuurde mij een mail waarin gemeld werd dat er in Nepal 13 mensen zijn omgekomen door een overstromingvan een bergrivier in het westen naar een aantal duitse toeristen wordt nog gezocht. Het water sleurde huizen vee en mensen mee.

Van een andere blog-volger het volgende;

Far west banda continues despite joint call by big three parties

The indefinite banda (shutdown strike) in the far-western region continued for the tenth day on Sunday with the demand for" undivided far west" despite the joint call made by the three big parties to opt for negotiated solution.

The locals continued the banda even as the struggle committee, which comprises representatives of different groups including political parties, announced the withdrawal of the bandh. However, participation of the local political leaders and cadres is very low today in view of the joint call made by UCPN (Maoist) chairman Pushpa Kamal Dahal, Nepali Congress president Sushil Koirala and UML chairman Jhala Nath Khanal, stating that they were serious about the demands of the committee and urged the protesters to stop the bandh.

The leaders also urged the committee and other groups to opt for negotiations on their demands concerning the restructuring of the state.

Normal life has come to a grinding halt in the far west due to the banda. Even flights to Dhangadhi's Geta airport remain cancelled for days with the protesters placing locks at the entrance of the airport.

While 22 lawmakers from the region, mostly of them representing the ethnic communities, have opposed the demand for '"undivided far-west", a number of prominent leaders including Sher Bahadur Deuba of Nepali Congress, Bhim Rawal of UML and Lekh Raj Bhatta of the UCPN (M) had actively supported the demand. nepalnews.com

buddha's verjaardag, misschien helpt het om uit de bhanda te komen.

Verder is het vandaag de verjaardag van Buddha. Het wordt normaal gesproken gevierd, maar vandaag gaan veel mensen niet naar de stoepa....maar naar de rally. Er is er vanmiddag een waar ze 10.000 mensen bij verwachten. Dat is nogal wat he?

Het komt allemaal wel goed hoor, maar duimen help misschoen ook wel, dus als je wilt.. duimen... Bedankt!


Haha....die lieve Aurora is een Facebook actie gestart om er voor te zorgen dat tijdens het moment van evacuatie er minstens 100 kaarsjes/lichtjes zullen branden. Dat is toch ook weet geweldig, he? Bedankt voor het meeleven allemaal....tot gauw, hoop ik...

morgen uit het Bhanda gebied????

De bahnda tiert nog steeds, in alle hevigheid en wordt nu ook wel ongemakkelijk. De stalletjes met vers fruit en groenten blijven leeg, de winkels dicht. Ook ’s avonds. De “torch rally’s” worden grimmiger en kosten meer banden die in brand gestoken worden. De ATM van de banken zijn afgesloten en je kunt dus nu nergens meer pinnen. Het vliegveld is nog dicht. Groepen gaande straten door en controleren of er ook nergens iemand stiekem op een kantoor aan het werk is, en als dat wel zo is, moeten ze eruit komen en het kantoor afsluiten….. Vandaag merken ook Ewa en ik dat we al een behoorlijke tijd veel bij elkaar zijn. Er is weinig ruimte voor prove sfeer of eigen ruimte. Daar worden we beide ook wat kriegelig van…..Dit moet nel opgelost worden. Ik heb een mailtje gestuurd naar het consulaat en kreeg een bemoedigend mailtje terug dat VSO er nu alles aan doet om ons uit het bhanda gebied te halen, en naar Kathmandu te brengen tot het weer open is. Als alles goed gaat, ben ik morgenavond in Kathmandu! Nu maar hopen dat het gaat lukken. Voor degene die graag meer over deze bhanda willen weten;
ekantipur: life-woes-in-dhangadhi-due-to-strike

 Het boek heb ik waarschijnlijk morgen al uitgelezen….1100 bladzijden….jammer dat het bijna gedaan is, het is een fantastisch boek! Het is wel heerlijk om weer het genot van het lezen ontdekt te hebben....Ik geniet echt van het wegduiken in een verhaal. Daar kan een tv toch niet aan tippen.... ;-)

......vertraging van een week.....

De bhanda gaat in alle hevigheid door. Het is onzeker wanneer het vliegveld weer open gaat. Ook vervoer naar gedeelten waar geen bhanda is, is bijna niet te verwezenlijken. Normaal kan er in deze omstandigheden wel door iemand een politie wagen of militairen geregeld worden, die dan zorgen voor een veilige escorte, maar die doen nu mee aan de bhanda en weigeren dus hulp te bieden aan de mensen die vast zitten en elders verplichtingen hebben.
 De situatie wordt wel grimmiger op de hoofdstraten van Dhangadhi, maar daar hoeven wij gelukkig niet te zijn. We horen alleen de berichten via anderen en we blijven ver uit de buurt. Ook houden we ons absoluut buiten iedere discussie die over de issues gaan die met de bhanda te maken hebben. Ewa woont in een hele rustige buurt en wij merken verder niet zoveel van de toestand. Alleen is het wat lastig om de boodschappen bij elkaar te krijgen.
Het Devoti Hotel, waar ik ook nu ben, ligt net om de hoek, dus ook daar kunnen we zonder toestanden rustig naar toe. Het is niet leuk, maar verder wel rustig….
 Vlak bij is de Indiase grens, daar is geen Bhanda en verkeer mogelijk. Maar wij VSO-ers hebben geen visa voor India....dus niet mogelijk! In de tijd dat de Maoisten voor onrust zorgeden in dit gebied, hadden ook VSO-ers standaard een Indiaas visum. Het probleem is dat verkeer nu verboden is, zeker gemotoriseerd. Ze steken zelfs banden kapot van motors die toch rijden.....auto's lopen zo'n groot gevaar dat niemand het risico neemt.
We hoorden dat ze ook de kantoren controleren of ze werkelijk gesloten zijn en er geen mensnen aan het werk zijn. Ze verwachten en eisen solidatiteit met hun “zaak” 
Ik zal mijn tijd uit moeten zitten denk ik.

 VSO bestelt iedere dag een nieuw vliegticket naar Kathmandu, zodat ik op het eerst volgende vliegtuig zal zitten dat daar naar toe vliegt. Verder hebben we vandaag besloten het ticket naar NL een week op te schuiven. Het zelfde reisdoel en schema, maar een week later. Dus pas op de 15de  om 10.00u. NL bodem onder de voeten. Niets aan te doen.

 Vandaag dus naar Mark en Terri om te eten. We gaan er maar het beste van maken. Arlene, de country director belde iedere volunteer in Kailali, om ons gerust te stellen en te verzekeren dat ze er alles aan doen om ons zo snel mogelijk en zo goed mogelijk naar Kathmandu te krijgen. Dat is mooi, maar ondertussen is er weinig aan te veranderen. Bhanda, gedwongen rust, boek lezen, rondom het huis blijven, kleine wandeling, eten...maar niet van A naar B kunnen. Een les die Nepal mij schijnbaar nog wil leren...... of die ik nog te leren heb.....

De bhanda wordt heviger.....

Er waren even geruchten dat alleen Buddha air zijn vluchten naar Kathmandu geannuleerd had, maar dat Jeti air zou vliegen, maar dat bleek nergens op gebaseerd. Tja, daar zit ik dan, wachtend in Dhangadhi op betere tijden….. Nu ik het feestje van de Koningin toch al gemist heb, kan ik er iets makkelijker in berusten. Het is gezellig om bij Ewa te zijn. We zijn gisteren naar het Devoti hotel gegaan om stroom te hebben zodat we onze gsm’s konden opladen, in de koelte van de airco konden zitten, iets koels te drinken hadden, wat lekkers te eten en wat emails via internet te konden beantwoorden. Gelukkig is het hotel zo ongeveer om de hoek en hoeven we niet de halve stad door te fietsen. De Het is me wat….ik word me wel nog bewuster hoe ik op sommige dingen gesteld ben en welk groot belang bijvoorbeeld een werkende gsm heeft. VSO heeft laten weten via Ewa, dat ze voor mij voor morgen een nieuw ticket naar Kathmandu hebben geboekt. Heel fijn, maar in de lokale bevolking wordt gezegd dat het vliegveld morgen ook nog dicht zal zijn. Veder is er melding gemaakt op tv dat er in het Oosten van Nepal gistermiddag een bomaanslag is geweest tijdens een evenement. Ik weet niet of er doden of gewonden gevallen zijn…..maar dit heeft ertoe geleid dat de bhanda nu meer gewicht heeft gekregen en ook in de rest van Nepal meer bewustzijn voor deze bhanda en hun eisen ontstaan is. Dit zal er voor zorgen dat de bhanda vooral door zal gaan, en zich waarschijnlijk nog zal uitbreiden. We zullen zien of ik morgen zal vliegen of niet…..maar ik ben er vandaag een stuk gelatener onder. We redden ons wel hier, en het feestje van de Koningin is toch al voorbij. We filteren en koken het water en vullen daar flessen mee. In het hotel kunnen we voorlopig alles krijgen, ook al is het wel een stuk duurder natuurlijk, maar dat is dan maar zo….. De puppies van Ewa waren gisteren aan een boer meegegeven, die toevallig met zijn ossenkar hier langs kwam. Toen de landlord van Ewa zag (en hoorde) hoe verdrietig ze was over het verlies van haar puppies, is hij gaan uitzoeken waar waren. Een hele klus! Maar hij kwam echter. Hij beloofde tegen de avond met Ewa daar naartoe te gaan, om de pup, die ze gereserveerd had, terug te halen. Zo gezegd zo gedaan. Inmiddels is de crème kleurige pup weer terug en ze heeft de naam Daisy gekregen, of eigenlijk had Ewa die naam al voor haar puppie. De landlord had echter niet verwacht dat Ewa het hondje mee naar binnen zou nemen en bij zich zou houden. Hij vind hinden prima, maar dan buiten. Hij wil niet dat zijn huis onrein wordt; Jutho….. Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat….. Men heeft hier in Nepal niets met huisdieren. Dieren zijn om te eten of nuttig op een andere manier, maar niet voor de gezelligheid. Daisy is echt een schattig hondje….en het is heel goed voor Ewa om iets te hebben om voor te zorgen denk ik.

Robert is vanochtend met Mark gaan “Bird watchen” en heeft daarna Terri geïnterviewd voor de film die hij maakt. Zelf begraaf ik me in de ereader. De serie van de aardkinderen heb ik nu uitgelezen. De zes delen over Ayla in de prehistorie met Jondolar waren heel apart om te lezen in dit land….het had veel overeenkomsten. Nu ben ik terug bij een van mijn favoriete schrijvers Ken Follett, en lees het vervolg op de “Pilaren van de Aarde” en dat boek heet “Brug naar de Hemel”. Ik geniet van de geweldige roman en leer bovendien het een en ander over bouwen van kerken en bruggen. Dadelijk ga ik een paar aardappelen schillen waar we vanavond puree van gaan maken met witte kool. Een heerlijk recept van Ewa, dat ze ook al eens voor me maakte toen ik zo ziek was en naar Kathmandu moest. Morgen zijn we uitgenodigd bij Mark en Terri voor het geval ik nog hier ben….wederom, we zullen zien. 19.00u We hebben met Raj gesproken. Er was vanavond een Torch rally en die was niet erg vriendleijk. VSO gaat kijken hoe ze ons hoer nu allemaal weg kunnen krijgen. Ik zal er morgen meer over horen. Het is niet duidelijk of we naar Kathmandu kunnen....maar we hopen van wel. Er is hier ook nioet zoveel te doen. Alles ios ingepakt en staat klaar om op ieder moment te kunnen vertrekken. Ik zal jullie informeren over verder verloop. PS; op de foto de honden van Ewa.

30 april, koninginnedag.

Vanochtend vroeg de grote box met harp en andere spullen klaargemaakt voor vervoer naar Kathmandu. Boven op in mijn koffer, ligt mijn oranje outfit. Ik ben van plan om naar het Koninginnefeest te gaan op de ambassade in Kathmandu.

Er is nog steeds bandha. Het wordt ook steeds grimmiger. De motors en scooters mogen nu ook niet meer rijden. Gisteren werden de banden van motors doorgeprikt of de lucht eruit gelaten. Ook wordt er meer tegen de riksja’s opgetreden. Tot nu toe kon je nog met een riksja van de ene plak naar de andere….

Het is nu ook erg lastig om eten en drinkwater te krijgen. Alles is dicht. Zelfs de vrouwen die met manden op hoofd de stad inkwamen met vers fruit en groente, blijven nu weg.

Mijn Ncell credit voor de telefoon is ook op, dus is bellen niet meer mogelijk. Ik kan alleen nog “mist calls” geven en hopen dat mensen mij dan terug bellen.

Ik was blij dat Nirp een politie escorte zou organiseren om mij met mijn box naar het vliegveld te brengen….tot hij belde. Het personeel van het vliegveld sluit zich aan bij de bhanda. Als dat echt het geval is, zal er vandaag geen vliegtuig landen of opstijgen vanuit Dhangadhi. Het is onduidelijk of het zo zal zijn, en ook als het zo is, hoe lang het zo zal blijven…….Balen, balen, balen! Waarschijnlijk geen Koninginnefeest vandaag…..

De Puppies van Ewa! Ewa zorgt voor drie volwassen straathonden en 6 puppies. Ze koopt er eten voor, is lief voor ze en zorgt zelfs dat ze in goede conditie zijn.

Ze heeft er zelfs voor gezorgd dat twee puppies een goed adres kregen. Een van de puppies wil ze graag zelf houden en er gezelschap aan hebben. Ze gaat er helemaal in op en de geeft al haar liefde en genegenheid aan deze honden. Het geeft haar ook houvast….

Vanochtend waren de puppies ineens weg….de buren hadden ze verzameld en weggebracht. We vreesden voor hun leven. Ewa was helemaal van streek….

Na een paar uur kwam haar landlord vertellen dat hij vanavond met haar naar de plaats zal gaan waar ze de puppies heengebracht hebben, en haar blonde puppie, Daisy, weer terug zal halen. Nu ligt ze lekker een boek te lezen en ziet de wereld er alweer een stuk beter uit.

Raj belde net. Hij vertelde dat  heit vliegveld dicht is. Dat had hij van Nirb gehoord. Niet van het nieuws of zo. Ik vroeg hem het vliegveld in Kathmandu te bellen, om daar meer duidelijkheid over de zaak te krijgen. Dat leek hem ook wel een idee…. Het is toch te gek dat IK daar aan moet denken. Misschien is het voor Nirb een beetje lastig om mij met de politie naar het vliegveld te krijgen, en misschien is het vliegveld echt dicht…..maar ooo, o, wat zal ik blij zijn als ik weer in NL ben. Ik vind het echt vreselijk moeilijk dat er hier zoweinig is waar je echt van op aan kun t. Al die onzekerheden, daar worstel ik behoorlijk mee.

……er is wat tijd verstreken….het is nu 13.40u. 

Geen politie escorte, geen vliegtuig, geen Kathmandu. Aangezien het bewijs van goed gedrag, de z.g. ploice clearnce, die ik nodig heb om mij in NL weer te kunnen inschrijven, een week in beslag neemt, zal het waarschijnlijk ook mijn vertrek naar NL vertragen. Nog meer BALEN!!!!!

15.00u

We zullen vandaag naar een groot hotel gaan. We moeten ergens iets eten. Bovendien hebben de grote hotels back-up power en kunnen we daar de telefoons en laptops weer opladen. Alles is n.l. leeg….de stroom doet schijnbaar ook mee aan de bhanda. Sinds gisterochtend is er geen stroom meer. De koelkast is ook warm. Ik hoop dat er voorlopig genoeg gas zit in Ewa’s gasfles om in ieder geval gefilterd water te kunnen koken zodat we genoeg te drinken hebben. Erg belangrijjk bij deze hitte. 3 liter per persoon per dag gaan er makkelijk doorheen….

We zijn gewoon net te laat…we hadden eerder naar Kathmandu moeten vertrekken…..maar ja, dat weten we nu……

17.30u

In het hotel, op internet. 

Raj van VSO heeft net gebeld. hij denkt dat de bandha morgen het vliegveld weer open zal laten gaan. Als dat zo is, kan ik morgen naar Kathmandu. Misschien lukt het dan zelfs nog om op tijd de police clearence te krijgen.....Ik zal jullie over de ontwikkelingen informeren. Maar geloof me maar, dat ik blij zal zijn wanneer ik in ieder geval in Kathmandu zal zijn....

Dat was mijn Koninginnedag.