Jutho en Dal Bhaat

Gisteren hadden we weer taalles op de PLC. We kregen allerlei groeten, kruiden, soorten smaak, fruit enz. Enz. Wel twee bladzijden vol! Dat was wel erg veel. Mar goed, het was wel nuttig, want rond 11.00u verlieten we de school met onze leerkrachten en liepen naar Thamel. Daar hebben we een restaurant bezocht, waar ze de traditionele Daal Bhat maken en serveren.

Daar aangekomen dronken we eerste de nationale Masalaa Chiyaa (thee). Hierop volgde een les in netjes eten volgens Nepalese gebruiken. Dat houd in dat ik met 1 hand moest eten, voor en na het eten mijn handen met water moest wassen zonder ze af te schudden. Ook is het zeer grof om tijdens het eten je neus te snuiten, daar verlaat je het gebouw voor, om op straat je neus te snuiten. Eigenlijk wordt er tijdens het eten niet gepraat.

Het eten was heerlijk! Gewone rijst in het midden en dan verschillende sausjes en dingetjes eromheen. Hier van links naar rechts; groene spinazie, sausje met kip, sausje met kikkererwten, sausje met ? en tot slot kruidig gebakken aardappeltjes, en iets zoets met een vrucht. Het was echt erg lekker. We hebben allemaal netjes kunnen eten en onze kleren zagen er ook daarna nog prima uit.

Omdat deze dag waarschijnlijk de laatste dag is dat Willeke bij ons in de klas meedoet, hebben we (bijna) allemaal onze Nepalese kleding aangedaan die me inmiddels allemaal hebben. Willeke heeft morgen een dag vrij om te shoppen voor de dingen die ze in Jumla nodig heeft…..en als alles meezit vliegt ze daar woensdag al naartoe. Dat vind ik wel een beetje jammer. Ik mag haar graag. Sinds twee dagen delen we ook mijn kamer omdat PGH te weinig plaats had. Het zou zo leuk en gezellig zijn als er komend weekend nog zou kunnen zijn…..zaterdag is er namelijk in het Hyat hotel een Kerstbazaar en op zondag zijn we uitgenodigd door Sinterklaas om met hem zijn verjaardag te vieren! (Dit hoorden we gisteren op het consulaat.)

O ja, dat had ik nog niet verteld he?

Nadat we gegeten hadden ben ik met Willeke naar de VSO office gegaan. Daar heb ik mijn kleurpotloden opgehaald en had een gesprek met Sweta. Willeke sprak Smriti over haar placement.

Het Nederlandse Conuslaat is niet zo ver van VSO-office. Willeke en ik hadden daar met Jimmi afgesproken. Hij lijkt de mevrouw van het consulaat goed te kennen.

Het was een hele vriendelijke open en geïnteresseerde vrouw! We hadden een prettig onderhoud. Ze vertelde over een incident waar ze bezig was geweest. Soms misdraagt zich een Nederlander, zelfs op de voor Boeddhisten heiligste Stoepa van Nepal….Ook in zulke situaties kun je rekenen op hulp van het consulaat.

Ondertussen schaam ik me wel dat sommige mede- Nederlanders zich zo misdragen kunnen. Gewoon zonder na te denken en zonder rekening te houden wat voor de mensen waartussen zo iemand zich op dat moment bevindt, handelingen doet die gewoon niet door de beugel kunnen….

Maar goed, we zijn niet allemaal hetzelfde, en ik kan mij alleen maar voornemen het in ieder geval anders te doen.

Door het consulaat zijn alle Nederlanders in Kathmandu en omstreken uitgenodigd om komende zondag naar het Sinterklaasfeest te komen. Daar heb ik wel oren naar natuurlijk. Hoe zal het zijn die Goede Sint hier in Nepal te ontmoeten…..

Vandaag hebben we dus een dagje over educatie in Nepal gehad. Jimmi nam ons mee naar een heel fijn restaurantje; “1905” Daar kregen we te horen hoe het educatie systeem van Nepal in elkaar zit.

’s Middags zijn we naar het minster van educatie geweest. Daar kregen we een kleine tour door het gebouw, een presentatie van een ministerieel medewerker en Sweta gaf ons uitleg over verschillende formulieren die we moeten bijhouden en invullen als we op ons placement zijn. Het was een volle dag! Maar erg leerzaam. We kregen op veel vragen antwoord.

Morgen komt Raj terug van zijn reis naar Cambodja. Het zal dan overmorgen waarschijnlijk duidelijk worden wanneer wij naar de Terai gaan, Tikapur voor mij dus.

Vanavond gaan we in het Jak-restaurant eten. Het afscheidsetentje voor Willeke…..

Ik geniet van de mailtjes die ik krijg. Ook het volgen van jullie activiteiten op Facebook is iets waar ik ieder dag naar uitkijk. Vaak ’s morgens. Voor jullie is het dan nacht, maar hier is op dat tijdstip de internet verbinding het beste.

Lieve groetjes…..

Een vrije dag; Toeristen dag, genieten.

De Kutra Sarwal is helemaal naar mijn zin. Ik kreeg er al veel complimentjes over, ook van Nepalese heren. Die zeggen dan in het voorbijgaan; "Bheri Ramro, nice dress." Haha, het is best leuk om dat te horen.

Vanochtend kwam Emilie met enkele muzikanten van de Dalit-groep waaraan zij Engelse les geeft. Ze hadden nog nooit een harp gezien. Ze waren erg onder de indruk van de klank. Op dinsdag komen ze nog eens terug, dan met meerdere en ze nemen dan ook hun eigen instrumenten mee. Ik kijk er al naar uit.

Na de harpsessie ben ik de stad ingelopen. Eerst langs het ministerie van educatie. Daarnaast bevind zich namelijk een hele mooie rustige plek; “The Garden of Dreams” O, wat was het daar mooi! Een soort kasteeltuin, maar dan in Oosterse stijl. Heerlijk even zitten lezen in de schaduw.

Daarna doorgelopen langs de grote straat, tot aan de Rani Phokari, oftewel Queens pond,   richting Asan. Rani pokhari zijn opvallend witte gebouwen die aan het water liggen.  Daarin zwemmen HELE grote goudvissen.

Asan is ook een markt, veel kleine winkeltjes, maar veel meer lokaal dan Thamel. Eigenlijk is Thamel alleen voor de toeristen…. De prijzen zijn hier ook vaak 50% lager.

Op de terugweg kwam ik weer langs de Stoepa van gisteravond. Nu had ik wel mijn fotocamera bij me. De foto’s staan op de volgende link;

veel te fotograferen

Eergisteren heb ik er ook al een album opgezet;

veel te vertellen

Foto’s uploaden gaat naar Facebook gewoon veel sneller dan naar Picasa. Dat komt waarschijnlijk wel doordat ze op Facebook gecomprimeerd worden.

Rond 17.00u was ik weer in de PGH. Samen met Debbie en Ludya, zijn we naar Lazimpat gelopen om daar onze alledaagse Kurta Sarwaals op te halen. De kleermaker had ze heel netjes gemaakt, maar mijn broeken zijn wel enorm geworden……veel plaats, en heel comfortabel.

Daarna ben ik met Willeke gaan eten bij “Dolce Vita” een echte Italiaan! Heerlijk knoflookbrood, zalige canneloni’s met mozerella en spinazie, en dan…..Cappuccino.  Dit allemaal onder het motto dat we dit soort eten lang niet meer zullen kunnen krijgen.

Het was een fijn dagje.

Morgen staat het bijwonen van een mis op het programma samen met Willeke, en daarna gaan we naar Patan, het oude hoofdsteden van de Vallei. Er zijn veel Tempels en een voormalig koninklijk paleis. Ik zal mijn camera maar weer meenemen…..

O ja, nog een goed berichtje. De dinsdag voor dat ik naar Nepal vertrok, was ik op een stenen trap gavallen. (en mijn moeder had me nog zo gewaarschuwd voor die trap) Met mijn knieschijf precies op een treerand. Het deed zo’n pijn dat ik serieus dacht dat hij gebroken zou zijn. Maar goed, gekoeld, een zalfje en wat ontzien toch maar door gegaan. Hij bleef lang pijn doen, vooral trappen aflopen…. Het leek vorige week wat beter te gaan, maar de hash zorgde voor een behoorlijke terugval. Maar vandaag is de eerst dag dat ik normaal kon lopen en de trap zonder pijn op en af kon. Gelukkig maar, ik begon me toch wel zorgen te maken, of er niet meer aan de hand zou zijn….Het was ook lastig, want als we tijdens de les op de grond zitten, mogen de voetzolen niet naar iemand wijzen, dat is zeer grof!

Over de gebruiken zal ik het ook nog een keertje hebben…. Maar voor nu; Bedankt voor het volgen van mijn Blog, en Welterusten.

Saraswati

Ik heb mij zelf getrakteerd op een mooi schilderij van Sarasvati. Ze wordt in de Vedas beschouwd als moedergodin van de stroom, van oorspronkelijk de oer-oceaan, het vrouwelijk aspect van schepping, de vruchtbaarheid. Daarna is zij, voornamelijk als Hindoeïstische godheid, de godin van kennis en kunst, muziek en dichtkunst, wijsheid, schrift en literatuur. Want dat alles borrelt als vanzelf op uit het aldoordringend water van de oer-oceaan, de bron van alle leven.
In 1992 kocht ik op Balie een mooi houten beeld van haar en nu dit schitterend mooie schilderij.

Ondertussen mis ik wel lekker volkorenbrood en chocolade koekjes..... ;-)
ja en het dansen en de harplessen, het eten bij moeders....natuurlijk mis ik dat wel een beetje en nog wel wat andere dingen ook...maar er is hier zoveel te beleven dat het ruimschoots gecompenseerd wordt.

De tweede week van de taallessen zitten er alweer op. Het lukt al om een redelijke conversatie binnen de klas te voeren. Ook in de winkeltjes lukt het om wat woorden te spreken en de mensen zijn dan heel behulpzaam om de ontbrekende woorden in te vullen of foutjes te verbeteren.

Ik geniet met volle teugen van al het nieuws.

Morgen komt Emilie naar de PGH met een aantal Dalit muzikanten. Ze willen graag de harp zien en horen. Ik hoop dat ze ook hun eigen muziekinstrumenten meenemen. De Dalits zijn van de laagste kaste. Het kastensysteem is hier nog duidelijk aanwezig. Deze mensen mogen niet aangeraakt worden omdat ze onzuiver zouden zijn.

Ik ben benieuwd hoe het zal gaan morgen.

De lessen in bij de Language school.

De tijd lijkt te vliegen. We hebben deze week de taallessen en andere lessen vlak bij de PGH, ons hotel, in de Language school. We lopen er te voet naar toe en doen daar een kwartiertje over. Het is een fijn en gezellig gebouw.

In de ochtend hebben we meestal een sessie over een Nepalees onderwerp. Gisteren kwam er en professor op het gebied van antropologie vertellen over de Nepalese bevolking en sommige van hun gewoontes. Ook sommige politiek getinte onderwerpen kwamen aan bod.

Vandaag bespraken we hoe het er op kantoor en op onze jobs er aan toe zal gaan. We moeten ons bewust zijn van het kastensysteem, rein en onrein, en de hiërarchie op de werkvloer. Ondanks dat er op dit gebied al het een en ander veranderd is in Nepal, is het wel nog erg aanwezig. Het werd ook duidelijk dat hoe groot het belang is om goede relaties op te bouwen met verschillende mensen. Daarmee worden hier vaak meer resultaten mee behaald. Ook onthouden de mensen hier beter wie je was dan wat je gedaan hebt…..

Morgen gaat het over de man/vrouw verschillen. We moesten gisteren een DVD kijken. Het was een trieste film waar een echt gebeurd verhaal verfilmd was, over een meisje van 10 jaar dat uitgehuwelijkt werd. Ondanks dat de doctor en de leerkracht zich er sterk voor maakte bij de ouders toch te wachten tot het meisje een jaar of 18 zou zijn, ging de bruiloft door en moest het meisje bij haar schoonouders wonen. Daar moest ze werken in huis en op het land. Haar schooltijd was voorbij….ondanks dat ze een goede leerling was en uitblonk in rekenen…… Ze had veel steun aan haar schoonzusje, haar Didi. Na een tijdje bleek Didi zwanger te zijn, op haar 12^e. Tijdens de bevalling stierf Didi, ze was te jong om al kinderen te krijgen……dat was het einde van de film.

Er kwamen dus heel veel verschillende facetten van de cultuur op het land aan bod in deze film. Zo wordt ook duidelijk dat ons werk zich niet zal beperken tot waar we voor aangenomen zijn, maar het zal verder gaan….. ook al zal dat we wij mogelijk kunnen doen, zeer beperkt zijn. Veranderingen gaan hier langzaam.

Wat betreft mijn placement in Tikapur krijg ik steeds meer informatie. Het is een speciaal project waar ik een belangrijke rol in zal moeten gaan vervullen. De school is uitgekozen een modelschool te worden en daar zijn extra gelden voor vrijgemaakt, ook van de Nepalese regering. Het team op school is erg blij en wil heel graag meewerken aan vernieuwingen. Dat klinkt heel goed. Op sommige andere scholen licht dat namelijk heel anders. De “Dhangadhi ploeg” en de mensen die naar Pokhara gaan zullen tot de eerste week van december nog hier in Kathmandu zijn. De week in het dorp komt te vervallen, omdat het daarvoor te koud zal zijn. We gaan waarschijnlijk rond de 7^e daarheen. We zullen dan met  Raj, de program manager, vliegen. Daar zullen we verder gaan met onze taallessen.

Dan wordt het tijd dat we ieder onze nieuwe woning zullen gaan inrichten.

Over de woning in Tikapur heb ik nog niet zoveel gehoord. Ik weet niet of ze die samen met mij willen uitzoeken, of dat ik dat meer zelf moet gaan doen. Het zou zelfs kunnen zijn dat ze daar al helemaal iets voorbereid hebben, maar dat we dat hier nog niet weten. Dat noemen we dan de “Nepali Way”.

Willeke zal op 30 nov. vertrekken naar Jumla, en op diezelfde datum gaat Cora ook naar haar placement in Baglun. Jammer dat we niet als een groep bij elkaar blijven en allemaal tegelijk  naar onze placements gaan. Wel fijn dat wij hier verder de taallessen kunnen blijven volgen.

Om even te illustreren hoe de VSO mensen elkaar opvangen; Emily kwam gisteravond nog speciaal even checken hoe het met mij ging. Ze had gehoord dat ik zo verrast was over mijn plaatsing in Tikapur, dat ze zich ervan wilde verzekeren dat ik oké was. Zij heeft ook georganiseerd dat een aantal dalit-muziekanten komende zaterdag naar de PGH komen om naar de harp te kijken en te luisteren. Ik ben benieuwd.

Omdat komende maandag de laatste dag is dat wij als groep bij elkaar zullen zijn, hebben we besloten om dan allemaal onze Kurta sarwal aan te gaan. Op die dag zullen we ook naar

Vanavond ga ik in Thamel rustig rondkijken in mijn uppie. Ik heb twee dagen geleden een hele mooie afbeelding van Saraswatti gezien. De godin van muziek, creativiteit en wijsheid. Ik heb op Bali een houten beeld van haar gekocht. Het schilderij was best prijzig en ik vermoedt dat het een print was die misschien wel ergens anders iets goedkoper te krijgen is. Verder wordt het een rustig dagje. Vanavond nog wat woordjes stampen en proberen een kleine conversatie in Nepalees op te schrijven en dan vroeg slapen.

Boeddhistische Stoepa en Christelijke dienst.

Vanochtend ben ik om 5.00u opgestaan. Ik had afgesproken met Willeke om 5.40u te eten en daarna naar de Swayambhu tepel te lopen. Dat zou +/- 30 min lopen zijn…..We schoten lekker op, maar na de brug zijn we een andere straat ingelopen, en kwamen heel verkeerd uit…en moesten een stuk omlopen. Uiteindelijk kwamen nar het laatste stukje toch maar even op 4 wielen gedaan te hebben, na 1.15u bij de tempel. Het was wel heel bijzonder om het vroege ochtendleven hier zo mee te maken. `zondag i hier een .gewonen weekdag. Overal was al bedrijvigheid. Kinderen die naar school liepen, mensen op weg naar hun werk, vrouwen die kleine offers brachten met bloemen en een brandend lontje, gewoon op straat.

Toen we in de buurt van de Tempel kwamen veranderde het heel straatbeeld. Rondom ligt namelijk een hele boeddhistische wijk.

Aan het begin van die wijk staat een heel grote Boeddha-beeld met twee helpende goden? Er zijn gebouwen met reusachtig grote gebedsrollen waar mensen langslopen en zo hun gebeden de lucht in sturen naar de Goden. De winkels hebben andere producten en de mensen kleden zich anders. De weg gaat vervolgens tamelijk steil omhoog, en dan ineens zijn we er…de Swayambhu tempel. Er leven daar apen, vrij en blij. Ze zijn er thuis en heilig. Er is daar zelfs een zwembad voor de apen, maar er was geen enkele aap aan het zwemmen….

Het is er nog een heel gewirwar van kleine tempeltjes enzo. Na nog meer trappen op te zijn gelopen stonden we dan voor de grote Stoepa. Hij is enorm groot. Op de foto zie dat hij niet alleen wit is. Het geel is komt van de duiven….de stoepa wordt steeds opnieuw weer gewit. Vanuit de stad is hij soms goed te zien, als de zon erop schijnt schittert het wit met goud. Na nog even geluisterd te hebben naar Boeddhistische zang, zijn we met een taxi terug gegaan naar het hotel.

Daar wachtte Ludya al op ons. Het was intussen 9.00u. We zijn met de tuctuc en de bus naar de andere kant van de stad gegaan, om daar een mis bij te wonen. Er werden veel gospels gezongen en de preek was in het Engels. Er was een internationaal kerkgezelschap…ook een aantal andere Nederlanders.

Na de lunch ben ik nu mijn knie maar weer wat rust aan het geven. Voor vandaag was het wel weer genoeg denk ik. Ik ben benieuwd wat de komende week nog zal brengen.

O ja, we hebben ook e horen gekregen dat we op 1 of 2 december al naar onze locaties zullen gaan. Daar zullen we dan verder gaan met onze taallessen. Het kan zijn dat het tegen die tijd iets lastiger wordt met internet, maar dat zien we dan wel weer.

Wat is er toch veel te vertellen.....

 Het zal na verloop van tijd wel minder worden hoor…. ;-)

Vrijdagmiddag hadden we op VSO een bespreking met Rasj, onze Placement officer. Hij gaat nl zondag voor een tijd naar Cambodja. We werden in de groepen opgedeeld die met elkaar naar een regio gingen. Tijdens die bijeenkomst kwam het tussen neus en lippen ter sprake dat ik helemaal niet naar Dhangadhi zal gaan, ja…voor de eerste 3-4 weken dat we naar de regio gaan. Maar werken en wonen zal ik in Tikapur. Nu blijkt dat ik in die stad de 1e VSO-er zal zijn. VSO wil dat daar een nieuw zwaartepunt voor educatiehulp  kan ontstaan…..Ik zal niet op 6 scholen, maar vooral op 1 school werken, en misschien na verloop van tijd nog een of twee scholen erbij kunnen nemen of krijgen. Er zullen wel andere buitenlandse organisaties in Tikapur aanwezig zijn waar ik contact mee zal kunnen krijgen, maar van VSO ben ik de enige daar……

Jullie kunnen je voorstellen dat dit een enorme verrassing voor mij was. Toen Rasj net deed of ik dat allemaal had kunnen weten omdat het in de placementdiscription zou staan, groeide een enorm verzet in mij. Daarin wordt n.l. alleen gesproken over Dhangadhi en een groep van 6 VSO mensen. Mijn boze frustratie ebde echter na een half uurtje wel weer weg.

Na er een nachtje over geslapen te hebben, voelt het allemaal wel weer wat anders aan. Volgende week zal ik een gesprek aanvragen over hoe VSO mij daar gaat. Ook hoe het zal gaan als ik een niet zo lekker ben of zo. Tikapur is ongeveer 3 uur met de bus van Dhangadhi. We hebben al afgesproken dat in de weekenden Debbie, Eva en ik elkaar regelmatig gaan bezoeken. We gaan dan ook eens naar het prachtige Tikapur park.

Het zal zeker toch wel een hele uitdaging worden, dat in ieder geval.

Zaterdagochtend ben ik met Debbie onderweg geweest. We zijn eens de hele andere kant uitgelopen. Langs de Britse ambassade naar Lazimpat.

We zagen opeens een klein winkeltje met heel veel stoffen. Ik ben op zoek naar fijne dikkere stoffen om voor de winter Nepalese Kurta’s te laten maken. Nou in dat kleine winkeltje hadden ze winterstoffen genoeg! Het bleek een familiebedrijfje te zijn. De dochter van de stoffenmevrouw werd erbij geroepen. Zij studeert en spreekt goed Engels. We kregen een kopje Masala Chai (thee) en ze waren heel vriendelijk. Ik heb twee broeken en drie shirts besteld. Debbie krijgt 1 broek en twee shirts. Na opgemeten te worden werd de stof afgeknipt en precies buiten de winkel zit de kleermaker! Dat is handig he? Hij zal van de uitgezochte stoffen onze nieuwe Nepali outfits maken.

Na nog even in de supermarkt wat Muesli gekocht te hebben (wel op z’n Nepalees he) gingen we terug naar de PGH ons hotel.

Hier vandaan ben ik met Cora en Willeke naar de afgesproken plaats gegaan waar we nog andere Nederlanders troffen. Met een taxi reden we de stad uit, ongeveer een half uur door de natuur.

Aangekomen in een dorpje namen we deel aan een Hash. Ik dacht dat het een mooie wandeling in de natuur zou zijn, maar het is meer dan dat, het is een hele pittige wandeling, van ongeveer 1,5 uur. Het was heerlijk om eens buiten de stad te zijn. Het was er niet meer stoffig en er waren gen uitlaatgassen. De zon scheen en het was zo’n 19°C. We kwamen langs erg steile hellingen, liepen over dammetjes tussen de velden door en passeerden verschillende stallen met verschillend vee. Er was een schattig dorpje waar het boeren leven zichtbaar werd. Grappig was wel dat 1 van de boeren ons verraste door spelend op een doedelzak ons te verwelkomen. 

Voor mijn knie bleek de steile helling toch net iets te veel, en ik mocht een afkorting over de gewone weg nemen, samen met Willeke die eigenlijk hoogtevrees heeft.

Na afloop was er nog een heel ritueel dat bij de Hashjes hoort. (dit wordt wereldwijd georganiseerd blijkbaar) Dat was leuk en sociaal. We leerden er een aantal Europeanen kennen die ook nogal hoog geplaatst waren op ambassades e.d. hihi…

Toen we teruggingen begon het al weer te schemeren. Vroeg slapen, want morgen is het heeeeel vroeg dag....

Ondertussen heb ik heel wat foto's op Piccasa gezet; picasa foto album voorlopig zet ik daar steeds nieuwe foto's bij. Ik zal een nieuw album maken als we naar Dhangadhi gaan. 

Ik zou het jullie zoooo gunnen dit hier live met mij te kunnen delen....wie weet, lukt zelfs dat nog eens. :-)

Nepalees.....

Nepalees, lastig taaltje.

we hebben nu 3 dagen les gehad , hier een klein deel van mijn schrift. Daar 

Namaste (Ik groet de God in jou) Namaste.

Mero naam Ingrid ho. (mijn naam is Ingrid)

Mero deshko Holland ho. Mijn land is Holland.

Tapayko naam ke ho? (wat is jouw naam?)

Tapayko desh ke ho? (welk is jou land?)

Wahaako deshko Debbie ra ludya ho? (uit welk land zijn Debbie en Ludya?)

Wahaako deshko Bayalaat ho! (ze komt uit Engeland!)

Mero Ghar Kathmandu ho.  (De stad waar ik leef is Kathmandu)

Malaai ek kilo aamp dinus. (geef mij aub 1 kilo mango’s)

Tapaai laai suntala manparcha (jij houd van sinasappels)

Tapaai laai dahi man pardaina (ze houd niet van yogurt)

Tapaailaaina? (en jij?)

Tapaailaai kun rangko Jholaa manparchha? (Welke kleur vind jij leuk voor je tas?)

Malaai gulaphi rang Jholaa manparchha! (Ik vind roze leuk voor mijn tas.)

Het is maar dat jullie een ideetje krijgen……

Ondertussen heb ok nog wat foto’s op Piccasa gezet. Het zijn de eerste toeristische indrukken, op de eerste dag toen we met Jimmi en Linda door Thamel liepen en met de riksha terug gingen naar het hotel.

Als ik het goed heb is dit de link https://plus.google.com/photos/108709208871608990516/albums/5675904331500542129 

Avontuur op het vliegveld en Douane.....

We zijn nog niet helemaal een week hier en veel dingen raken al gewend. Zoals slapende honden op straat, koeien midden in de marktstraat of een brug blokkerend, Hindoeïstische  priesters in hun kleurrijke verschijning…..van het straatbeeld kijken we niet meer zo op.

De taallessen aan snel. Ze zijn nauwelijks bij te houden. Gisteren heb ik een half uurtje moeten missen, toen ze zo’n 4 bladzijden in hun schrift nog volgeschreven, in het Nepalees. Je kunt het vergelijken met 2 hoofdstukken per dag van de vroegere lessen in Frans of Engels op de middelbare school. Ik heb besloten zoveel mogelijk woorden op proberen te pikken en mijn doel is korte zinnetjes te kunnen spreken.

Verder blijkt het heel handig te zijn om de cijfers in het Sanskriet te leren en kennen. Mensen in winkels proberen soms aan toeristen iets meer te vragen. Ze kijken er wel van op als een westerling de cijfers kent en kan zeggen; “Aaa, maar hier staat dat het ….kost.”

Gisteren heb ik wel weer een avontuur mogen beleven. Mijn kartonnen dubbele doos was zondag al aangekomen in Kathmandu. Met daarin op de 1^e plaats mijn harp! Ik begon langzaam toch wel een beetje bezorgd te raken over het feit dat hij daar zolang al stond en wilde ook graag weten of de doos het gehouden had enzo. Eergisteren zou Gopaal met mij naar het vliegveld zijn gegaan, maar daar kwam iets tussen.

Op woensdag dus naar het vliegveld. Niet met Gopaal maar met Premm. De conciërge, postman, automonteur en manusje van alles. Tijdens de rit erna toe kreeeg ik ook andere delen van Kathmandu te zien. Rijkere en armere. Ook fijn om eens buiten de spits, meer te kunnen zien dan al dat verkeer. De huizen zijn vrolijk gekleurd en de kleding van de mensen ook. Alleen zijn er nu al steeds meer mensen in grauwe jacks met sjaals omdat ze het best snel koud hebben.

Op het vliegveld gingen we eerst naar Qatar airlines. Daar kreeg ik wat wachten en uitleggen, en vervolgens nog goedkeuring krijgend van de Big Boss van Qatar, mijn “refund money ” en wel $ 100,=, dat kreeg ik in NPR 8.000,= Dat was wel prima! Het kostte ons ongeveer een uur.

Daarna met de auto naar de douane van het vliegveld. Zo, dat is wel even iets nieuws kan ik jullie vertellen. Er waren honderden mannen en ik zag maar twee andere vrouwen. Ik was zo blij dat Premm bij me was. We waren nauwelijks uit de auto toen er al een tweetal mannen onze richting uit kwamen en Premm aanspraken. Het waren een soort mannen die bekend zijn met de douane mensen en versneld door de 5 tot 8 kantoortjes kunnen gaan, en ook minder bij ieder kantoortjes hoeven te betalen…..tja….

Ze bestudeerden mijn papier dat ik in A’dam had ingevuld en zagen ergens het getal 245,00 staan. Daarop vroegen ze mij NRP 20.000,= te betalen! Jaja, zo gaat dat. Maar goed ik was al gewaarschuwd. Ik reageerde direct met te zeggen dat ik het pakket dan wel daar zou laten, omdat het dat helemaal niet waard was. Uiteindelijk kwamen we uit op een bedrag van…ja….NPR 8.000,= Zal dat nou toeval zijn….of niet? Ik zal het nooit weten.

Het duurde een eeuwigheid. Af en toe gingen Premm in ik eens kijken hoever de mannetjes gevorderd waren. Volgens Premm was het er helemaal niet druk, normaal gesproken zou de hele hal gevuld zijn met krioelende mensen, en buiten zouden al die mensen wachten die net als wij nu mannetjes opdracht gegevene hadden om hun pakket te regelen. We zagen ze steeds in de weer;  pratend, zwaaiend en soms fluisterend, maar druk, en ze vorderden. Na ongeveer twee uur wachten kwam het pakket dan eindelijk naar een doorgeefluik en werd het door twee behoorlijk magere maar sterke kereltjes de auto in getild. De doos was nergens gedeukt, wel open….de douane had alles bekeken. Premm moest ervoor naar binnen komen om uit te leggen waarom ik de spullen die daar in zaten mee had willen brengen naar Nepal. Hij heeft het mooi uitgelegd. Ik ga muzieklessen geven in Dhangadhi…hihi. Daarna was alles oké. Een half uurtje later waren we op de VSO office en werd het instrument tevoorschijn gehaald.

De harp was niet eens erg ontstemd. Ik speelde een kort riedeltje en kreeg gelijk iedereen van de Office naar die ruimte. Hihi. Ook Arlene, onze Big Boss, kwam aangesneld. Zij had het gelijk over een “fundraisingconcert” Ik zei dat als iemand anders het organiseert ik wel wat zou kunnen spelen.  Ze begon helemaal te stuiteren! Werd vreselijk enthousiast. Ik heb het niet gezien, maar Jimmi die er ook was vertelde mij dat later. Nou we zullen wel zien. Niemand van de Nepali kende het instrument. Dus ja, het is nu een rariteit…hihi.

’s Avonds heeft Jimmi een aantal van ons meegenomen naar een Japans restaurant. Ik heb voor de eerste keer met stokjes gegeten en ging zelfs zonder honger de deur uit.

Na het eten heeft Willeke mij nog even bijgepraat over alles wat in de taalles gemist had, en dat was nogal wat. Bedankt Willekeji. (wanneer je ….ji zegt, is dat meer beleefd)

Ik ga dadelijk weer naar “school”.

Ik vind het leuk om jullie zo op de hoogte te houden, ook al heb ik geen idee hoeveel mensen het nu lezen. Maar dat maakt niet uit. Ik heb het nu jou kunnen vertellen.

De eerste dagen in Kathmandu.

De eerste dag van de VSO In – Country training zit erop. Dat is wel weer even wat anders om in de schoolbanken te zitten. We zijn nu met 8 man. Eva (Po), Beth, Ludya, Debbie (GB), Benji, Cora (PH), Willeke en ikzelf (NL).  De taalcursus wordt natuurlijk in het Engels gegeven, dus ik zit steeds in 3 talen te denken en te vertalen. Vermoeiend. Maar doordat we nu veel concreter en bruikbare dingen oefenen, stimuleert het wel het leren en lijkt het sneller te beklijven.

Na de taalles hadden we een deel over veiligheid.

De lunch wordt daar ter plekke verzorgd. Dat scheelt. We hebben berekend dat we ongeveer zo’n NRP 600,= per dag hebben om te eten e.d. Dat is € 6,=. Niet te veel he?

Morgen ga ik met iemand van the Staff naar het vliegveld. Ik krijg dan een vergoeding voor het feit dat ik bijna 3 dagen zonder mijn koffers gezeten heb. Een mooie troost denk ik, en mooi meegenomen. Ook ga ik dan mijn harp ophalen, en dat zal wel een heel avontuur worden. Er werd mij verteld dat daar wel enkele uren mee gemoeid zullen zijn. Ik ben benieuwd.

De dag werd afgesloten met een Dinner, waar alle VSO medewerkers die in Kathmandu zijn bij waren. Het was heel gezellig. Er werden twee spelletjes gedaan waarmee we de namen oefenden en elkaar wat beter leerden kennen. Vanavond waren we dan nog allemaal uitgenodigd in een cafeetje dichtbij, met Jazzmuziek, maar ik ben nu te moe. Dus gebruik ik even de tijd om alles een beetje bij te werken.

een straat in de Thamel.

Gisteren was ik na een lekker ontbijt van Banana-porridge en koffie, me Willeke en Debbie naar de Thamel gegaan. Daar waar al die leuke winkeltjes zijn. Ik had geen idee wanneer ik mijn bagage weer zou zien, dus heb eek twee broeken en twee shirts en een heerlijke zachte knuffelige omslagdoek gekocht. De broeken en shirts zoals die op de festivals te koop zijn, hebben mij nu ieder minder dan € 3,= gekost! Ik kocht ook een paar flip-flaps (slippers) om mee onder de douche te kunnen. Het was zalig om weer fris en schoon te zijn. Ja, hoer in het hotel is een douche, en warm water….er is sowieso veel meer luxe dan ik verwacht had. Dat zal veranderen wanneer we in Dhangadhi zijn…..

Gisteravond haalde Emmely van VSO ons op voor een concertje van een Dalitgroep in een restaurant. De lokale folk muziek is best leuk. Er was heel prima naar te luisteren. Er werd door een van de muzikanten ook af en toe expressief en gracieus gedanst. Echt de moeite waard.

Ik geloof dat ik jullie wel helemaal bijgepraat heb…… Er is zoveel nieuws en de indrukken houden maar niet op….het voelt meer alsof ik nog op vakantie ben…. Ik ben nieuwsgierig en geniet. Ik heb nog geen tijd gehad om iets te missen, behalve dan die koffers van mij he….

De reis naar Katmandu

Dan is de grote reis en het avontuur ineens echt begonnen. Eerst na klussen op maandag met de reddende engel Michel. Daarna met mijn moedertje naar Maassluis. Het was fijn daar nog wat tijd door te brengen en ook de laatste administratieve dingentjes weg te werken. Paul bracht ons de volgende dag naar Schiphol. Het was een waardig afscheidsritje door het mooie Zuid-Hollandse landschap. Over dijkjes, langs pittoreske boerderijtjes, koeien in  de wei, aalscholvers, eenden en hoenders…..

Op Schiphol kwamen Yvette en Saskia uitzwaaien en brachten daarna nog mijn moeder naar het perron. Het zag er heel even naar uit, dat Joris van “Hello goodbey”  zou gaan filmen, maar we zouden te laat door de gate gaan….is ook niet erg, het was een mooi afscheid. Samen met Willeke, die ik voor het eerst op Schiphol in levende lijve zag, ging  ik de lucht in. Mooi hoor, zo boven de wolken. Ook  “London by night” van bovenaf gezien is de moeite waard.

Van London naar Doha ging wel fijn. In het vliegtuig is toch weinig ruime om te bewegen maar wel een aantal uurtjes geslapen. Net op tijd wakker om de zon op te zien komen achter een bergketen. Spectaculair! Wat een kleurenpracht!

Nu in Doha. Heel veel mensen op het vliegveld, buiten niets dan zand, kiezel, woestijn en een paar palmboompjes. Willeke en ik zijn moe, en een beetje daas. Ik type dit bericht in de hoop niet in slaap te vallen. Willeke slaapt naast mij op een stoel.

Op naar het volgend vliegtuig voor het laatste stukje van de reis.

Het laatste stuk van de reis heb ik veel geslapen. Boven India moesten de luikjes dicht omdat het anders te heet zou worden.

In de buurt van Katmandu mochten ze weer omhoog. Het spektakel dat daar te zien was is bijna niet te beschrijven. De Himalaya links en rechts van het vliegtuig…zo enorm groot. De zon scheen erop en kleurde het in wit, geel en oranje. Aan de voet van deze gigantische bergketen lag een pak wolken, die door de al bijna ondergaande zon roze kleurden! Wat een welkom! Nepal, namaste…

Op het vliegveld hebben we onze visa papieren ingevuld. Zo door alle douane door gekomen, op zoek naar onze koffers. Tijdens de zoektocht liepen we Debbie uit London tegen het lijf, ze was samen met Ludya. De koffer van Willeke was er zo, maar die van mij kwamen maar niet op de band…. Toen het duidelijk was dat de mijne niet kwamen, naar “the officer of lost luggage” Blijkt dat ze mij fout geïnformeerd hebben op Schiphol. Mijn bagage zou niet door gestuurd worden naar Katmandu….en stond dus netjes in London!

Het rare is dat die van Willeke wel doorgestuurd werden, we stonden op een gezamenlijk ticket. Oké, papieren invullen, afspraken maken; De bagage zou er morgen zijn…..tja….na de vermoeiende reis koste dat wel even een klein traantje. Alles was zo weloverwogen ingepakt….

We werden netjes met een sjieke auto door VSO opgehaald van het vliegveld.

Uiteindelijk heb ik net, zondagavond om 21.00u, mijn koffers gekregen met hulp van Jimmi van VSO en Steps. Ik heb dus de eerste nacht in mijn reiskleren geslapen, de 2^e nacht kreeg ik iets van Debbie. De andere VSO-ers stonden gelijk klaar met van alles.

Vrijdag avond namen Jimmi en Linda ons mee naar een Nepalees restaurantje . Iedereen heeft er lekker gegeten. Het was dus ook helemaal  niet scherp, maar lekker gekruid.

De volgende dag hebben Jimmi en Linda ons de buurt laten zien. We maakten een fijne voettocht naar het oude centrum, Durbar Squer. Daar zijn een heleboel kleine winkeltjes zo groot als een garagebox. Daar zijn o.a. alle souveniers te krijgen, maar dat hoeft natuurlijk pas tegen de tijd dat ik hier weer vertrek. We zijn gelopen tot we bij de tempel kwamen van “the living Goddess” heel speciaal. Jimmi organizeerde dat we met de riksja terug gebracht werden naar het hotel.

We wonen de komende weken in “the Pacific Guest House”

’s avonds zijn er toch vaak powercuts. Dan is Katmandu echt wel donker. Er is dan ook geen internet. De afgelopen dagen waren we steeds net terug en klaar met ons programma, als de stroom er weer af ging. ’s Morgens is het allemaal prima, maar ja dan slaapt in NL en BE nog iedereen….. Gelukkig kon ik twee keer even snel op Facebook.

Ik was aangewezen op laptops van anderen omdat mijn laptop leeg was, en de kabel in mijn bagage zat….

Jaja, zondagavond nu. Het lijkt wel alsof ik al een week hier ben. De inrukken zijn enorm. Het stinkt hier helemaal niet, maar eerder een potpourri van lekkere geurtjes, van eten, en offeressence. Vaak wat zoetig zonder dat het weeïg wordt. Er is heel veel verkeer met uitlaatgassen die wij in NL zo’n 30 jaar geleden ook wel van de bussen en vrachtwagens kennen. Het verkeer is links, dat was even wennen. Het verkeer is heel bijzonder. Veel getoeter en het rijdt allemaal kriskras door elkaar, kruipt waar het tussen kan en ziet er net al te veilig uit. Toch vallen de ongelukken reuze mee.

Waar ik aan moet wennen is dat met nee knikt wanneer men ja bedoelt. Ook lopen volwassen mannen vaak hand in hand over straat. Dat ziet er een beetje aandoenlijk uit.

Over de verdere belevenissen  zal ik morgen bericht. Ik ben nu Zoooo blij dat mijn koffers er zijn en ik weer gewoon in mijn pyjama kan  slapen...  :-)