maandag 9 april 2012

De kogel is door de kerk.


Na alles voor de zoveelste keer op ene rijtje gezet te hebben, is de kogel nu echt door de kerk. Ik heb besloten om vroegtijdig naar NL terug te keren. Het blaadje dat we zelf moesten vullen met telefoonnummers en de lege “To-Go-Back” zijn voor mij de druppel die mij doen besluiten dat ik het hier niet veilig genoeg vind en ook te eenzaam. Samen met het feit dat mijn hui al de tijd al leeg staat en iedere maand handen met geld kost, maken de beslissing terug te keren, zelfs nodig. Besloten heb ik om tot eind juni te blijven doorwerken en zoveel mogelijk voor elkaar te gaan krijgen op de scholen. Het ticket dat ik als retour geboekt heb, zal ik als een enkeltje gebruiken. Op 3 juli om 6.00u ’s ochtends zal ik weer terug zijn in NL.
Natuurlijk zal ik proberen om een baan te krijgen van hieruit. Het liefst in het onderwijs natuurlijk. Ik hoop dat het gaat lukken. De komende tijd zal ik de banenkrant in de gaten gaan houden.
Verder is de situatie op het moment in Nepal ook wat gespannen. Veel belangrijke beslissingen moeten genomen worden in de komende twee maanden. Enkele beslissingen zouden wel eens gevolgen kunnen hebben, of onrust kunne  veroorzaken. Zo wordt het leger nu overgedragen. Er is een Maoïstisch leger dat waarvan de soldaten nu kunnen kiezen tussen twee opties, ze kunnen met pensioen en krijgen dan een behoorlijke som geld, of ze kunnen in “the Royal Nepali Army” instromen. Dat laatste geeft nogal wrijving, omdat de Maoïsten tegen juist die Army streden. Het proces loopt nu ten einde en

Daarnaast moet de constitutie worden gepresenteerd, iets wat Nepal al jaren uitstelt, en waar iedereen grote hoop en verwachtingen van heeft.
Tot slot is er nog het oorspronkelijke volk van de Terai, de Tharu-people. Zij willen graag dat ze een eigen autonome regering krijgen in hun gebied. Er zijn twee partijen die daarvoor strijden. Voorla n de twee provincies naast Kailali, maken zich daar erg sterk voor en zijn er redelijk bevlogen mee.  Als dat fanatiek wordt, veranderd het klimaat natuurlijk.
Er worden de komende tijd veel bandha’s verwacht. Langer en consequenter. Het is dus zaak dat ik er voor zorg genoeg levensmiddelen in huis heb, om zeker een week lang mee door te komen.
Tijdens de PLG hoorde ik van Terri dan Nepal niet alleen een van de allerarmste landen is, maar ook een van de meest “over-fundet” land. Sommige instanties krijgen wel 4-5 NGO’s ondersteuning, en dat weten vaak de NGO’s niet eens van elkaar. Dat wist ik niet.

Tijdens de PLG, een bijeenkomst van de VSO volunteers, Dhangadhi en Tikapur, vroegen we ons af of/wanneer/hoe VSO ons zou laten weten wanneer het volgens hun hier in Kailali niet meer veilig zou zijn. Nu blijkt dat de country director gezegd heeft dat WIJ degenen zijn die moeten beslissen wanneer we het hier niet meer veilig vinden…omdat wij hier ter plekke zijn….tja, lekker makkelijk! Dat houdt in dat ik me veel meer met de lokale beslommeringen uiteen moet zetten dan ik tot nu toe gedaan heb. Ik heb veel meer geprobeerd me van al die informatie vandaan te houden, zodat neutraliteit makkelijk zou kunnen worden gewaarborgd. Nu moet ik ook oppassen dat ik wel de info krijg, maar niet van de “verkeerde” mensen….en wie zijn de “verkeerden….?” Dat zijn de mensen waar, als je er samen mee gezien wordt, het tot problemen met anderen kan leiden. Hoe moet ik dat nu weten?
In ieder geval bevestigd het voor mij, dat ik absoluut de goede keuze maak in juli naar NL te komen.
En ja, er zit ook een stukje heimwee bij.
Het was moeilijk de beslissing te nemen maar ik ben er niet zo droevig onder hoor. Het is en blijft een geweldig en groot avontuur. Iets dat niemand mijn ooit kan afnemen. Ik  geniet zoveel mogelijk, van alles wat ik er beleef, maar het weegt allemaal niet genoeg tegen elkaar op. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten