Na alles voor de zoveelste keer op ene rijtje gezet te
hebben, is de kogel nu echt door de kerk. Ik heb besloten om vroegtijdig naar
NL terug te keren. Het blaadje dat we zelf moesten vullen met telefoonnummers
en de lege “To-Go-Back” zijn voor mij de druppel die mij doen besluiten dat ik
het hier niet veilig genoeg vind en ook te eenzaam. Samen met het feit dat mijn
hui al de tijd al leeg staat en iedere maand handen met geld kost, maken de
beslissing terug te keren, zelfs nodig. Besloten heb ik om tot eind juni te
blijven doorwerken en zoveel mogelijk voor elkaar te gaan krijgen op de
scholen. Het ticket dat ik als retour geboekt heb, zal ik als een enkeltje
gebruiken. Op 3 juli om 6.00u ’s ochtends zal ik weer terug zijn in NL.
Natuurlijk zal ik proberen om een baan te krijgen van
hieruit. Het liefst in het onderwijs natuurlijk. Ik hoop dat het gaat lukken.
De komende tijd zal ik de banenkrant in de gaten gaan houden.
Verder is de situatie op het moment in Nepal ook wat
gespannen. Veel belangrijke beslissingen moeten genomen worden in de komende
twee maanden. Enkele beslissingen zouden wel eens gevolgen kunnen hebben, of
onrust kunne veroorzaken. Zo wordt
het leger nu overgedragen. Er is een Maoïstisch leger dat waarvan de soldaten
nu kunnen kiezen tussen twee opties, ze kunnen met pensioen en krijgen dan een
behoorlijke som geld, of ze kunnen in “the Royal Nepali Army” instromen. Dat laatste geeft nogal
wrijving, omdat de Maoïsten tegen juist die Army streden. Het proces loopt nu
ten einde en
Daarnaast moet de constitutie worden gepresenteerd, iets wat
Nepal al jaren uitstelt, en waar iedereen grote hoop en verwachtingen van
heeft.
Tot slot is er nog het oorspronkelijke volk van de Terai, de
Tharu-people. Zij willen graag dat ze een eigen autonome regering krijgen in
hun gebied. Er zijn twee partijen die daarvoor strijden. Voorla n de twee
provincies naast Kailali, maken zich daar erg sterk voor en zijn er redelijk
bevlogen mee. Als dat fanatiek
wordt, veranderd het klimaat natuurlijk.
Er worden de komende tijd veel bandha’s verwacht. Langer en
consequenter. Het is dus zaak dat ik er voor zorg genoeg levensmiddelen in huis
heb, om zeker een week lang mee door te komen.
Tijdens de PLG hoorde ik van Terri dan Nepal niet alleen een
van de allerarmste landen is, maar ook een van de meest “over-fundet” land.
Sommige instanties krijgen wel 4-5 NGO’s ondersteuning, en dat weten vaak de
NGO’s niet eens van elkaar. Dat wist ik niet.
Tijdens de PLG, een bijeenkomst van de VSO volunteers,
Dhangadhi en Tikapur, vroegen we ons af of/wanneer/hoe VSO ons zou laten weten
wanneer het volgens hun hier in Kailali niet meer veilig zou zijn. Nu blijkt
dat de country director gezegd heeft dat WIJ degenen zijn die moeten beslissen
wanneer we het hier niet meer veilig vinden…omdat wij hier ter plekke
zijn….tja, lekker makkelijk! Dat houdt in dat ik me veel meer met de lokale
beslommeringen uiteen moet zetten dan ik tot nu toe gedaan heb. Ik heb veel
meer geprobeerd me van al die informatie vandaan te houden, zodat neutraliteit
makkelijk zou kunnen worden gewaarborgd. Nu moet ik ook oppassen dat ik wel de
info krijg, maar niet van de “verkeerde” mensen….en wie zijn de “verkeerden….?”
Dat zijn de mensen waar, als je er samen mee gezien wordt, het tot problemen
met anderen kan leiden. Hoe moet ik dat nu weten?
In ieder geval bevestigd het voor mij, dat ik absoluut de
goede keuze maak in juli naar NL te komen.
En ja, er zit ook een stukje heimwee bij.
Het was moeilijk de beslissing te nemen maar ik ben er niet
zo droevig onder hoor. Het is en blijft een geweldig en groot avontuur. Iets
dat niemand mijn ooit kan afnemen. Ik
geniet zoveel mogelijk, van alles wat ik er beleef, maar het weegt
allemaal niet genoeg tegen elkaar op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten