Op de terugweg naar Tikapur werd ik steeds
stiller en zag er steeds meer tegenop om naar “huis” te gaan. Toen ik ziek was
in Bardia vroeg ik me echt af wat de meerwaarde zou zijn van de 8 weken die ik
graag nog zou willen blijven. Ik vroeg me af hoeveel meer er nog moet gebeuren
voordat de maat echt vol is….. nu de beslissing genomen is naar huis te gaan,
voel ik me steeds meer naar huis toe getrokken. In gedachten ben ik al bij de
lieve mensen die ik al een half jaar niet meer gezien heb, ben ik aan het
dansen op een folkbal en zit ik lekker in mijn draaistoel in de serre naar mijn
tuintje en konijntjes te kijken.
Gisteren moest ik op school een aantal
formulieren invullen, of liever gezegd, Miss Ghita moest het invullen. The
reference. Zij dicteerde en ik moest het in de pc zetten. Ze was vol lof over
de tijd dat ik op school rondliep en ze dicteerde wat volgens haar het effect
was van de tijd dat ik op school was. Het was voor mij wel een eyeopener. Ik
had een heleboel dingen niet verwacht. Het deed me wel echt goed dat te horen.
Na afloop dronken de leerkrachten nog thee met me en ze hadden een prachtige
set voor Kurta-surwaal voor me gekocht. Paars-cyclaam. Ook een klein tasje en
knal cyclaam nagellak , haha. Heel lief. Ze vinden het jammer dat ik ga en
willen graag dat ik terug kom. Ze willen me dan laten zien wat er verder nog in
de school kan veranderen.
De Montessori training die enkele van de
leerkrachten volgende, heeft dat wat ik probeerde te vertellen of duidelijk
maken, versterkt. Bovendien konden ze nu met eigen ogen zien, dat die z.g..
Westerse ideeën, ook haalbaar zijn in Nepal. Men is nu echt gemotiveerd om
corporal punishment terug te brengen. Ook andere teachers skills willen ze nu
in praktijk gaan brengen.
Mijn hart maakte een sprongetje toen ik een
leerkracht van grade 2 een handpop zag gebruiken en in een andere klas waren ze
bezig met de houten klok!
Misschien is er wel meer gebeurd dan ik zou
gedacht had….
De spanningen hier in de Terai lopen ook
merkbaar op. Mensen lijken elkaar anders aan te kijken…. Hier gaat voorlopig de
stekker er even uit. Naar Kathmandu. Tja, en dan ga ik ook maar gewoon naar
huis. Ik heb recht op 7 dagen Kathmandu, dus dat houdt in dat het vliegtuig op
7 mei vertrekt en ik de 8ste aan zal komen.
Nu ben ik nog in Dhangadhi. Er is weer een
Bhanda voor onbepaalde tijd. Dat kan twee dagen zijn, maar ook drie weken. Alle
winkels dicht, banken, scholen, gemotoriseerd verkeer is verboden….alles ligt
stil verschrikkelijk.
De stemming gisteren in Tikapur was aan de
grimmige kant. Al ’s ochtends vroeg liepen groepen mannen te controleren of
alle winkels dicht waren. Ze stuurden studenten en leerlingen terug naar huis,
en zagen er streng op toe dat alle regels aan de bhanda nageleefd werden.
Ik zou opgehaald worden en al mijn spullen en
die via VSO gekochte spullen, moesten mee naar Dhangadhi. Nirb belde om 7.00u
dat er geen transport mogelijkheden zouden zijn…..ik dacht weken in deze
toestand vast te komen zitten en was even lichtelijk in paniek…niets voor mij
eigenlijk…maar ik merk dat ik ondertussen behoorlijk uit mijn comfortzone ben
en eigenlijk gewoon wil dat alles weer normaal wordt.
Om 11.00u belde Nirb weer. Hij zou met een
“wedding-bus” naar Tikapur komen. Ik moest zorgen dat alle spullen klaar zouden
staan en hij zou me toch op komen halen! Geweldig.
Tijdens het achten was ik blij met het
internet en heb wat dingen kunnen regelen. Huiswerk voor VSO, goedkope cargo
mogelijkheden uitzoeken, chatten met vrienden, Skypen met mijn moeder en mijn
tante. Ook kon ik even gezellig chatten met mijn jarige neefje. Hij wordt zo gezellig!
Om 17.30u was hij er dan. Met een jeep. In de
jeep zijn broer, een kennis, zijn vrouw en zijn zoontje….en ja, een chauffeur
ook nog. Alles werd goed op en in de jeep geladen en zo zijn we uiteindelijk
toch naar Dhangadhi kunnen gaan. We werden niet gestopt onderweg. De jeep was
versierd in wedding-style, met slingers en dergelijke.
Onderweg merkte ik dat ik steeds met mijn
hoofd bij mijn eigen woning was. Ik wil gewoon naar huis.
Om 20.00u was ik bij Ewa, met alle spullen.
Ewa had heerlijk gekookt. Robert is ook te
gast hier. Hij gaat een film maken over educatie hulp van VSO in Nepal. De
bhanda zit hem daarbij nu aardig in de weg. De scholen zijn dicht en er valt
dus ook niets te filmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten