AVC in Tansen

Ik had tot 23.45u gewerkt aan de administratie schoolselectie en was dan ook blij dat de jeep niet te vroeg in Tikapur zou zijn.

Rond 11.00u kwam de Dhangadhi groep aan. Ze brachten een groot drinkwatervat voor mij mee uit Dhangadhi met 20l water! Dat is hier niet te krijgen. Wat ben ik er blij mee! De literflesjes mineraalwater vliegen erdoor met dit weer…. We zijn naar het Banana hotel gegaan voor een banana juice en momo’s. Daarna naar Nepalgunj.

Rond 16.00u waren we bij Lula in Nepalgunj. Ze woont ontzettend mooi op een compound. Rond haar huis een prachtige tuin met hoge palmbomen. Natuurlijk speelden we met Sigi, haar hondje, nog een puppy. We gingen (weer) naar het Sati Dinesh restaurant, waar we lekker gegeten hebben. Slapen bij Willeke. En de volgende dag door naar Tansen.

Het was een lange rit naar Tansen. Van 7.00 - 16.00u met maar 1 stop. Het landschap veranderde toen we de heuvels inreden. Steile heuvels, ruw en ruig. We zagen veel dorpjes van leemhuizen die wel zonnecollectoren hadden en soms ook een satellietschotel…. Daar aangekomen zagen we een pittoresk stadje dat tegen een heuvel aangebouwd is. In het hotel zagen we Karel en Dorieke uit Pokhara. Die groep was er al. Willeke en ik delen samen een 2-pers. Kamer, heel gezellig.

die zijn de typische stofjes uit Tansen. Vervolgens maken ze daar van alles van...

Tansen is echt een heel leuk stadje. Ik was blij met een wandeling naar het toeristen office en een leuk restaurantje. Tansen staat bekend voor de stoffen van de lokale weverij en de metalen waterkannen. De stoffen zie je door heel Nepal terug. Meestal worden daar de hoed-petjes voor mannen van gemaakt. Hier maken ze er ook leuke tasjes, etuis, portemonneetjes en stropdassen van. Ook weven ze hier prachtige sjaals.

Slecht voor mijn portemonnee, haha, maar ik bezit nu wel een leuke lila-paarse tas met beursje.

Er is ook een heel goed supermarktje waar zelfs muesli te krijgen is. Ik kocht er gelijk twee zakken bij! Samen met een pak spaghetti en mayonaise.

De dag voor dat de AVC begon, hadden we voor alle educatie volunteers een vervolg op de PAR. Zinvol, maar droog.

De eerste dag van de AVC was veel droger, geen energisers, en vooral informatie van de office over de verschillende programma’s. ’s Avonds was er wel een interessante en indrukwekkende film te zien “Born in a brodle” http://www.youtube.com/watch?v=rOKYNHhX1qU&feature=related

De film gaat over kinderen die geboren zijn en opgroeien tussen de bordelen in India.

Jammer genoeg kon Willeke hem niet zien omdat ze buikproblemen had, na het nuttigen van een heerlijke lassi die ochtend.

De tweede dag was al en stuk levendiger en de derde dag was ronduit geweldig! Vooral van de sessie van Ewa leerde ik veel over klimaatverandering en livelihood. Op de tweede dag mocht ik een workshop geven over muziek en body percussion. Er kwam een leuk groepje; Akke Antje, Gwyneth, Simone, Antony en Martin. Ik leerde zo ook het spelen van lepels. J  

Tot aan de laatste sessie was ik helemaal in mijn nopjes….maar de latste sessie ging over veiligheid. Ik hoopte op verschillende oplossingen voor problemen die door verschillende mensen aangedragen waren op de PLG, een platform waar problemen van volunteers besproken worden. En ja hoor! Als eerste kregen we een “VSO-To-Go Bag” Hij ziet er prachtig uit en is waterdicht. Bedoeld om grijpklaar op te hangen om mee te nemen in het geval van een aardbeving, overstroming, landverschuiving of ander calamiteit….prachtig! Het volgende dat we kregen was een lijst met alles wat daarin moet. Dekens, proviand, verband, medicijnen, water enz. Enz. Een hele lijst…..en dat mogen we allemaal zelf gaan kopen van onze allowance! Want de Bag was leeg. Tja, het Steps budget is niet voldoende om die te vullen, logisch….

Over veiligheid in en rond ons placement…. “ja, nu komt het… iets goeds, laat het iets goeds zijn……” dacht ik… en er kwam een blaadje, sorry, twee blaadjes. Hierop moet ieder volunteer invullen wie er voor ons zorgt tijdens ziekte, wie ons naar het vliegveld wil brengen als dat nodig is, welke doctor in de buurt zit, wie ons op de hoogte brengt van lokale gevaarlijke situaties of bandha’s enz. enz.

Tja, ik kan me voorstellen dat wanneer je geplaatst bent in een stad of zelfs klein stadje, dit misschien voldoende kan zijn. Maar VSO Nepal maakt ons nu zelf verantwoordelijk voor onze veiligheid. Iets wat ik absoluut niet kan waarderen. Tijdens deze sessie voelde ik me steeds onveiliger in plaats van veiliger….het sloeg me behoorlijk uit het lood. Als ik de lijst voor mijzelf zo probeer in te vullen, ziet er dat niet echt vertrouwenswekkend uit. Mijn landlord gaat misschien wel een receptje voor me halen, en het schoolhoofd stuurt 1x per dag iemand met een maaltijd als ik ziek ben… maar veel verder dan dat gaat het niet. De mensen in Tikapur gaan hier niet naar de doctor, die maar 1 dag in de week hier is, want hij zou niet kundig genoeg zijn. Ze gaan naar Nepalgunj… En dan is het ook nog zo, dat mensen het prima vinden wanneer je ze opgeeft en op de lijst zet, maar hoe het er dan uitziet wanneer je ze echt nodig hebt, is een hele andere zaak...

Ooo mensen, ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan, maar ik heb echt geen zin om te klagen.  Ik heb echter wel een en ander om (alweer) op een rijtje te zetten en de dingen nog eens goed te overdenken.

Bijna alle volunteers die in Nepal via VSO werken. april 2012.

De AVC werd afgesloten met een Tiki-Tiki road-show, waarbij Jimmi en Karel en Lula de show stalen. Lula gaf een heuse performance met haar Hoelahoep cursisten en ook mijn clubje liet de boom-splap-clap zien met lepel-spel. Ik dronk een heerlijk glas bier en danste op gouden oude……even alles opzij zetten. 

foto's van Tansen