30 april, koninginnedag.

Vanochtend vroeg de grote box met harp en andere spullen klaargemaakt voor vervoer naar Kathmandu. Boven op in mijn koffer, ligt mijn oranje outfit. Ik ben van plan om naar het Koninginnefeest te gaan op de ambassade in Kathmandu.

Er is nog steeds bandha. Het wordt ook steeds grimmiger. De motors en scooters mogen nu ook niet meer rijden. Gisteren werden de banden van motors doorgeprikt of de lucht eruit gelaten. Ook wordt er meer tegen de riksja’s opgetreden. Tot nu toe kon je nog met een riksja van de ene plak naar de andere….

Het is nu ook erg lastig om eten en drinkwater te krijgen. Alles is dicht. Zelfs de vrouwen die met manden op hoofd de stad inkwamen met vers fruit en groente, blijven nu weg.

Mijn Ncell credit voor de telefoon is ook op, dus is bellen niet meer mogelijk. Ik kan alleen nog “mist calls” geven en hopen dat mensen mij dan terug bellen.

Ik was blij dat Nirp een politie escorte zou organiseren om mij met mijn box naar het vliegveld te brengen….tot hij belde. Het personeel van het vliegveld sluit zich aan bij de bhanda. Als dat echt het geval is, zal er vandaag geen vliegtuig landen of opstijgen vanuit Dhangadhi. Het is onduidelijk of het zo zal zijn, en ook als het zo is, hoe lang het zo zal blijven…….Balen, balen, balen! Waarschijnlijk geen Koninginnefeest vandaag…..

De Puppies van Ewa! Ewa zorgt voor drie volwassen straathonden en 6 puppies. Ze koopt er eten voor, is lief voor ze en zorgt zelfs dat ze in goede conditie zijn.

Ze heeft er zelfs voor gezorgd dat twee puppies een goed adres kregen. Een van de puppies wil ze graag zelf houden en er gezelschap aan hebben. Ze gaat er helemaal in op en de geeft al haar liefde en genegenheid aan deze honden. Het geeft haar ook houvast….

Vanochtend waren de puppies ineens weg….de buren hadden ze verzameld en weggebracht. We vreesden voor hun leven. Ewa was helemaal van streek….

Na een paar uur kwam haar landlord vertellen dat hij vanavond met haar naar de plaats zal gaan waar ze de puppies heengebracht hebben, en haar blonde puppie, Daisy, weer terug zal halen. Nu ligt ze lekker een boek te lezen en ziet de wereld er alweer een stuk beter uit.

Raj belde net. Hij vertelde dat  heit vliegveld dicht is. Dat had hij van Nirb gehoord. Niet van het nieuws of zo. Ik vroeg hem het vliegveld in Kathmandu te bellen, om daar meer duidelijkheid over de zaak te krijgen. Dat leek hem ook wel een idee…. Het is toch te gek dat IK daar aan moet denken. Misschien is het voor Nirb een beetje lastig om mij met de politie naar het vliegveld te krijgen, en misschien is het vliegveld echt dicht…..maar ooo, o, wat zal ik blij zijn als ik weer in NL ben. Ik vind het echt vreselijk moeilijk dat er hier zoweinig is waar je echt van op aan kun t. Al die onzekerheden, daar worstel ik behoorlijk mee.

……er is wat tijd verstreken….het is nu 13.40u. 

Geen politie escorte, geen vliegtuig, geen Kathmandu. Aangezien het bewijs van goed gedrag, de z.g. ploice clearnce, die ik nodig heb om mij in NL weer te kunnen inschrijven, een week in beslag neemt, zal het waarschijnlijk ook mijn vertrek naar NL vertragen. Nog meer BALEN!!!!!

15.00u

We zullen vandaag naar een groot hotel gaan. We moeten ergens iets eten. Bovendien hebben de grote hotels back-up power en kunnen we daar de telefoons en laptops weer opladen. Alles is n.l. leeg….de stroom doet schijnbaar ook mee aan de bhanda. Sinds gisterochtend is er geen stroom meer. De koelkast is ook warm. Ik hoop dat er voorlopig genoeg gas zit in Ewa’s gasfles om in ieder geval gefilterd water te kunnen koken zodat we genoeg te drinken hebben. Erg belangrijjk bij deze hitte. 3 liter per persoon per dag gaan er makkelijk doorheen….

We zijn gewoon net te laat…we hadden eerder naar Kathmandu moeten vertrekken…..maar ja, dat weten we nu……

17.30u

In het hotel, op internet. 

Raj van VSO heeft net gebeld. hij denkt dat de bandha morgen het vliegveld weer open zal laten gaan. Als dat zo is, kan ik morgen naar Kathmandu. Misschien lukt het dan zelfs nog om op tijd de police clearence te krijgen.....Ik zal jullie over de ontwikkelingen informeren. Maar geloof me maar, dat ik blij zal zijn wanneer ik in ieder geval in Kathmandu zal zijn....

Dat was mijn Koninginnedag. 

28/4 Indefinite Bhanda

Tweede dag bhanda. Het ziet er naar uit dat deze bhanda hier in de Terai nog wel een tijd zal duren. Ze hebben het over weken….niet over dagen. Nirb heeft beloofd te zorgen dat ik maandag met al mijn spullen naar het vliegveld gebracht zal worden, zodat ik mijn vliegtuig naar Kathmandu zal halen. Als het dan nog bhanda is, schakelt hij de politie in die mij dan met escorte daarheen brengt. Ik ben dan ook gelijk veilig. In Kathamndu is nu geen bhanda. De mensen die dit nu organiseren, willen afdwingen dat een deel van de Terai onafhankelijk wordt verklaard en een autonoom bestuur/regering kan krijgen.

Tijdens deze “rustige” periode zijn we vandaag met z’n drietjes op bezoek geweest bij Raj. Ze had pizza gebakken en bruin brood. Het was fijn haar te zien en afscheid te kunnen nemen. Zij is een van de mensen die ik goed in herinnering zal bewaren, net als miss Ghita van school.

Vanavond eten we pasta….een luxe! En kijken we een filmpje op de laptop.

Ik hoop dat de bhanda morgen zal stoppen, of dat men het gaat versoepelen. We zullen zien.

Al met al, merk ik dat ik nu echt wel klaar ben om naar huis te gaan.

Het is hier heet, nog steeds, en iedere dag heter. Al zeker zo’n 40C. Binnen is het dan ook al zo’n 37C. Toen we vanmiddag bij Raj waren, stond de televisie aan en zagen we even BBC-World. Het regende en de presentator had een dikke jas aan….ja, ik kom niet in de zomer terug, maar ik heb nu wel een soort extra zomer gehad…haha

E zo zie ik de dingen nu ook wel hoor…het is een geweldig avontuur. Nog steeds. Zoveel indrukken en dingen die ik hier heb leren kennen….ik heb er zeker geen spijt van hier te zijn. Ik had het zeker niet willen missen.

27/4 Besluit, de stekker gaat eruit.

Op de terugweg naar Tikapur werd ik steeds stiller en zag er steeds meer tegenop om naar “huis” te gaan. Toen ik ziek was in Bardia vroeg ik me echt af wat de meerwaarde zou zijn van de 8 weken die ik graag nog zou willen blijven. Ik vroeg me af hoeveel meer er nog moet gebeuren voordat de maat echt vol is….. nu de beslissing genomen is naar huis te gaan, voel ik me steeds meer naar huis toe getrokken. In gedachten ben ik al bij de lieve mensen die ik al een half jaar niet meer gezien heb, ben ik aan het dansen op een folkbal en zit ik lekker in mijn draaistoel in de serre naar mijn tuintje en konijntjes te kijken.

Gisteren moest ik op school een aantal formulieren invullen, of liever gezegd, Miss Ghita moest het invullen. The reference. Zij dicteerde en ik moest het in de pc zetten. Ze was vol lof over de tijd dat ik op school rondliep en ze dicteerde wat volgens haar het effect was van de tijd dat ik op school was. Het was voor mij wel een eyeopener. Ik had een heleboel dingen niet verwacht. Het deed me wel echt goed dat te horen. Na afloop dronken de leerkrachten nog thee met me en ze hadden een prachtige set voor Kurta-surwaal voor me gekocht. Paars-cyclaam. Ook een klein tasje en knal cyclaam nagellak , haha. Heel lief. Ze vinden het jammer dat ik ga en willen graag dat ik terug kom. Ze willen me dan laten zien wat er verder nog in de school kan veranderen.

De Montessori training die enkele van de leerkrachten volgende, heeft dat wat ik probeerde te vertellen of duidelijk maken, versterkt. Bovendien konden ze nu met eigen ogen zien, dat die z.g.. Westerse ideeën, ook haalbaar zijn in Nepal. Men is nu echt gemotiveerd om corporal punishment terug te brengen. Ook andere teachers skills willen ze nu in praktijk gaan brengen.

Mijn hart maakte een sprongetje toen ik een leerkracht van grade 2 een handpop zag gebruiken en in een andere klas waren ze bezig met de houten klok!

Misschien is er wel meer gebeurd dan ik zou gedacht had….

De spanningen hier in de Terai lopen ook merkbaar op. Mensen lijken elkaar anders aan te kijken…. Hier gaat voorlopig de stekker er even uit. Naar Kathmandu. Tja, en dan ga ik ook maar gewoon naar huis. Ik heb recht op 7 dagen Kathmandu, dus dat houdt in dat het vliegtuig op 7 mei vertrekt en ik de 8^ste aan zal komen.

Nu ben ik nog in Dhangadhi. Er is weer een Bhanda voor onbepaalde tijd. Dat kan twee dagen zijn, maar ook drie weken. Alle winkels dicht, banken, scholen, gemotoriseerd verkeer is verboden….alles ligt stil verschrikkelijk.

De stemming gisteren in Tikapur was aan de grimmige kant. Al ’s ochtends vroeg liepen groepen mannen te controleren of alle winkels dicht waren. Ze stuurden studenten en leerlingen terug naar huis, en zagen er streng op toe dat alle regels aan de bhanda nageleefd werden.

Ik zou opgehaald worden en al mijn spullen en die via VSO gekochte spullen, moesten mee naar Dhangadhi. Nirb belde om 7.00u dat er geen transport mogelijkheden zouden zijn…..ik dacht weken in deze toestand vast te komen zitten en was even lichtelijk in paniek…niets voor mij eigenlijk…maar ik merk dat ik ondertussen behoorlijk uit mijn comfortzone ben en eigenlijk gewoon wil dat alles weer normaal wordt.

Om 11.00u belde Nirb weer. Hij zou met een “wedding-bus” naar Tikapur komen. Ik moest zorgen dat alle spullen klaar zouden staan en hij zou me toch op komen halen! Geweldig.

Tijdens het achten was ik blij met het internet en heb wat dingen kunnen regelen. Huiswerk voor VSO, goedkope cargo mogelijkheden uitzoeken, chatten met vrienden, Skypen met mijn moeder en mijn tante. Ook kon ik even gezellig chatten met mijn jarige neefje. Hij wordt zo gezellig!

Om 17.30u was hij er dan. Met een jeep. In de jeep zijn broer, een kennis, zijn vrouw en zijn zoontje….en ja, een chauffeur ook nog. Alles werd goed op en in de jeep geladen en zo zijn we uiteindelijk toch naar Dhangadhi kunnen gaan. We werden niet gestopt onderweg. De jeep was versierd in wedding-style, met slingers en dergelijke.

Onderweg merkte ik dat ik steeds met mijn hoofd bij mijn eigen woning was. Ik wil gewoon naar huis.

Om 20.00u was ik bij Ewa, met alle spullen.

Ewa had heerlijk gekookt. Robert is ook te gast hier. Hij gaat een film maken over educatie hulp van VSO in Nepal. De bhanda zit hem daarbij nu aardig in de weg. De scholen zijn dicht en er valt dus ook niets te filmen.

Bardia National Park

Eindelijk is het dan zover. Ik ga met Willeke en Akke-Antje naar lonelyplanet Bardia-national-park . Ik heb me er enorm op verheugd, vooral op de olifantensafari.

Een busrit als gewoonlijk. Vol, geen persoonlijke ruimte, geurtjes en kleurtjes, maar dit keer hadden we zelfs een kip en twee geiten aan boord….

Aangekomen in Asmaba, kwam twee minuten later ook akke-Antje aan, (wat een timing… ) en werden we door een medewerker van Foresthideaway opgehaald en naar het resort gebracht in een open jeep. De rit duurde zeker nog een kwartier en de omgeving begon er  veelbelovend uit te zien. 

We werden verwelkomd met een drankje en drie gidsen hielden een praatje over alle mogelijke excursies en activiteiten. We besloten om in ieder geval een halve dag door het park te wandelen met een gids, een hele dag raften op de rivier en een olifanten safari. Tijdens dit gesprek kwamen al de eerste verhalen in verband met de wilde dieren in het park. Er wonen groepen olifanten, neushoorns, hertjes, krokodillen, zoetwater dolfijnen, luipaarden, apen heel veel verschillende vogels en natuurlijk een grote diversiteit aan insecten.

Na onze spullen op de kamer gebracht te hebben, maakten Akke en ik een wandeling naar een Tharu dorpje. Lopend over de velden leerde ik het Menthol kennen, en weet nu het verschil tussen menthol plantjes en munt. Ook zagen we mango-, lisji bomen, ananas struiken, we zagen verschillende groene parkieten met een oranje kraagje, kleine zwart-paarse vogeltjes, een heleboel schitterende vlinders, gekko’s en salamanders.

We hoorden het verhaal over de luipaard die hier vrij leeft. Momenteel zoekt hij/zij regelmatig naar een makkelijke prooi. Vorige week dode hij twee geiten en pas twee dagen geleden volgde hij een fietser een aantal 100m.

Tja, ook dat is Nepal.

Het was een geweldige wandeling en we zagen zoveel meer doordat onze gids zulke goede ogen heeft en ons op van alles attent maakte.

Na de wandeling gingen we een hapje eten in het restaurant.

Ik bestelde een vegetarische burger. Die smaakte best, maar ik had gelijk het gevoel teveel gegeten te hebben. Een gevoel dat ik niet zo snel heb….hmmm

Toen ik goed en wel sliep begon het, rommelende buik, wat krampen, misselijkheid en dat werd erger en erger. Buikgriep. Ik zal jullie de details besparen, behalve dat ik nooit geweten heb, dat er zoveel vrije vloeistof in een lichaam aanwezig kan zijn. Pfff.

De volgende ochtend kwam Willeke aan. Lekker op tijd. Om 9.00u was ze er al.

Ik was zo slap als een vaatdoek. Ook de buikgriep was alles behalve over. Balen. Ik kon ’s middags niet mee de jungle in om op wandelsafari mee te gaan. In plaats daarvan O.R.S.

De wandeling was voor Akke en Willeke wel een succes. Ze hadden heel wat dieren gezien en moesten op de vluchten voor een enorme mannetjes olifant, die ineens 10m voor hun neus stond.

In de nacht verdween de buikgriep zoals hij gekomen was….maar wel nog slapjes. Een rustdagje om bij te komen leek me het verstandigste. Op het programma stond de hele dag raften in een bootje in de hitte op de rivier…..dat leek me net iets te veel.

In de ochtend leerde in Sam en Sofie kennen. Twee Engelse medicijn studenten die nu hun buitenland practicum doen. Ze hadden nieuwe Ncell kaarten voor hun gsm nodig. We maakten een mooie wandeling met z’n drietjes naar een winkeltje in het dorp. Een half uurtje lopen. Onderweg zagen we een groep aapjes die aan het spelen waren.

In het bos is het echt zalig. De temperatuur is veel aangenamer dan in het dorp, laat staan Tikapur….en ik kom er niet over uit, hoeveel verschillende vlinders hier leven.

Rond een uur of 19.00u kwamen Akke-Antje en Willeke weer terug. Ze waren doodmoe. De hele dag op het water en nog twee flinke wandelingen, Willeke bleek ook nog maagdarm problemen te hebben…hmm. Maar ze hadden een geweldige dag gehad. Neushoorns gezien en ze moesten zelfs op de vlucht voor een grote olifanten bul. Willeke had meer dan 300 foto’s gemaakt….

De volgende dag was het dan zover. Op naar de olifanten om 6.00u ’s ochtends. Een wandeling naar de jungle en vervolgens een hele safari op de olifantenrug door de jungle van de Terai. Schommel, schommel, schommel….heerlijk! Van zo’n drie meter hoogte konden we de omgeving bekijken. We zagen heel veel hertjes. Ze bleven gewoon nieuwsgierig staan kijken en maakten geen aanstalten om te vertrekken. We konden erg dichtbij komen.

Verder zagen we apen, een heleboel vogels en een paar kleine uiltjes. Het was heel bijzonder. De neushoorns en tijgers lieten het afweten, maar ik heb ontzettend genoten.

Hierna bezochten we nog de krokodillen farm. Wat zijn dat toch prehistorische dieren he?

Na de rit lekker ontbeten, waarop mijn maag wel weer wat protesteerde, en toen met de bus terug naar Tikapur, samen met Akke Antje. Willeke ging heel ziekjes terug naar Nepalgung…..

Het was echt eruit zijn, een heerlijk vakantiegevoel heb ik gehad, ook al was het een beetje kort en gekleurd door de darmproblemen. Ik kan Bardia iedereen aanbevelen. 

Happy Nepali New Year, 2069

Ik werd uitgenodigd naar Dhangadhi te komen. Er was een afspraak met de nieuwe DEO (district Education Officer) op de donderdag en op zondag zou er de grote DEO meeting zijn met alle RP’s (recourse persons) Ik zou bij Ewa en Raj blijven.

Dus met mijn fiets boven op de bus, op naar Dhangadhi. Daar aangekomen naar de DOE office. Gezellig dat Ewa, Debbie en Terri daar ook waren. Al wachtende op de man, kwamen we gezellig in gesprek. Het gesprek vlotte, net als de tijd. De DEO officer kwam niet….geen reden, geen oorzaak, hij was er gewoon niet. Nu ja, ik was gezellig in Dhangadhi en in goed gezelschap.

De volgende dag hebben we de PLG meeting gehouden. Een bijeenkomst waarbij we zaken bespreken van alle volunteers, die vervolgens via 1 volunteer in Kathmandu besproken worden met het VSO kantoor. Degene die dit voor ons doet, sprak zich erover uit, dat ze zich tijdens de vorige bijeenkomst in Kathmandu niet serieus genomen voelde. Alle aangedragen issues, werden afgedaan met commentaar als; ‘You have to be pro-active in that and look for solutions in your community” Andere issues werden gedenigreerd…..ze vroeg zich af hoe effectief deze bijeenkomsten zijn, en zinvol….tja….

’s Avonds had ik Ewa lekker gekookt, en daarna keken we naar een film op mijn laptop.

De volgende dag gingen we naar Raj de juf Nepalees, voor kookles en om het Nepalees Nieuw jaar te vieren. Gingerbread, Cinnamon rolls, Samosa’s, Atjar, chutney, fried potatoes.

Toen alles klaar was gingen we op de fiets naar het bos waar een meertje is. Daar spreidden we onze picknick dekens uit en hadden een heerlijk picknick.

Na iets gegeten te hebben maakten we een heerlijke wandeling rondom het meertje. Onderweg zagen we verschillende groepen mensen, die ook Nieuw Jaar vierden. Ze hadden dieren bij zich om ter plekke in het bos te slachten, ook was er vrij veel alcohol aanwezig bij sommigen. Na de wandeling werd het snel donkerder, en dat terwijl het pas 15.00u was. Onweer op komst. De fiets van Raj had een platte band. Dus we moesten lopen. We waren net goed en wel uit het bos, toen het losbarste. Maar Raj kent nogal wat mensen in de buurt, dus bij het eerste beste boerenhuisje konden we schuilen. Het was heel bijzonder nu eens zo’n leem huisje van binnen te zien. En te zien hoe de mensen er leven.

Picknicken om nieuw jaar te vieren.

Van hieruit gingen Ewa en Debbie op de fiets naar huis, en ik liep samen met Raj naar haar huis. Ik blijf twee nachtjes bij Raj slapen. Daar is ze heel blij mee. Ze raakt nogal gehecht aan de Volunteers die ze taalles geeft.

OP een gegeven moment vertelde ze over de dochter van “een dierbaar vriendin”. Dat ze haar dochter niet bij zich kan houden, dat er redenen voor zijn, dat ze niet voor niets naar Delhi is gestuurd…..en dat het hier voor haar niet veilig zou zijn. Nu blijkt dat de dochter in de 10^e klas ontvoerd werd. Op weg naar school werd ze van de fiets getrokken en in een kamertje gestopt en vastgehouden, vijf maanden lang! Het doel van deze ontvoering was een gedwongen huwelijk.  Er was geen hulp van de politie, alleen wanneer het meisje zelf hulp zou zoeken, kon de politie er iets aan doen, zeiden ze. De hele stad wist ervan, ook de collega’s op het werk, iedereen dat dit meisje ontvoerd was en tegen haar wil vastgehouden werd….en toch deed niemand iets…. De ontvoerders waren mensen in hooggeplaatste posities. Zaten in de politiek en hebben veel invloed. De ouders waren machteloos….Op een gegeven moment lukte het dit meisje haar ouders te bellen en ze zetten een plan op poten om haar te bevrijden. Het lukte, de details werden me niet verteld. Het meisje was vreselijk bewerkt, haar ouders zouden gedood worden als ze niet zou trouwen met de jongen die zij wilden…. Vreselijk. Hierna verloor de moeder een goede baan waar een goed inkomen aan vastzat….ook de vader kreeg verschillende problemen te verwerken. Het makkelijkste zou zijn geweest om te verhuizen, maar ze willen hun huis en grond niet opgeven, ook woont alle familie in de buurt….maar hun kinderen studeren nu in Delhi, en de moeder voelt zich vreselijk eenzaam….

Wat een verhaal he, ik was geschokt! Ik had niet verwacht dit soort dingen op mijn weg tegen te komen. Hoe eenzaam en radeloos moeten deze ouders geweest zijn. Ondanks de sms-jes die het meisje stuurde en het hele verhaal over de ontvoering, gewoon niemand die hen wilde helpen….

Schuilen in een boerderij, met schattige twee biggetjes

De volgende dag had ik een gezellige dag met Raj. We bezochten haar groep van Tharo-women. Hierna bezochten we het dorpje waar ze opgroeide en haar moeder en broer nu wonen. Het was enig om te  zien. Daarna hebben we echt bruin brood gebakken. Ik at het eerste bruine brood sinds dat ik hier ben. 

De kogel is door de kerk.

Na alles voor de zoveelste keer op ene rijtje gezet te hebben, is de kogel nu echt door de kerk. Ik heb besloten om vroegtijdig naar NL terug te keren. Het blaadje dat we zelf moesten vullen met telefoonnummers en de lege “To-Go-Back” zijn voor mij de druppel die mij doen besluiten dat ik het hier niet veilig genoeg vind en ook te eenzaam. Samen met het feit dat mijn hui al de tijd al leeg staat en iedere maand handen met geld kost, maken de beslissing terug te keren, zelfs nodig. Besloten heb ik om tot eind juni te blijven doorwerken en zoveel mogelijk voor elkaar te gaan krijgen op de scholen. Het ticket dat ik als retour geboekt heb, zal ik als een enkeltje gebruiken. Op 3 juli om 6.00u ’s ochtends zal ik weer terug zijn in NL.

Natuurlijk zal ik proberen om een baan te krijgen van hieruit. Het liefst in het onderwijs natuurlijk. Ik hoop dat het gaat lukken. De komende tijd zal ik de banenkrant in de gaten gaan houden.

Verder is de situatie op het moment in Nepal ook wat gespannen. Veel belangrijke beslissingen moeten genomen worden in de komende twee maanden. Enkele beslissingen zouden wel eens gevolgen kunnen hebben, of onrust kunne  veroorzaken. Zo wordt het leger nu overgedragen. Er is een Maoïstisch leger dat waarvan de soldaten nu kunnen kiezen tussen twee opties, ze kunnen met pensioen en krijgen dan een behoorlijke som geld, of ze kunnen in “the Royal Nepali Army” instromen. Dat laatste geeft nogal wrijving, omdat de Maoïsten tegen juist die Army streden. Het proces loopt nu ten einde en

Daarnaast moet de constitutie worden gepresenteerd, iets wat Nepal al jaren uitstelt, en waar iedereen grote hoop en verwachtingen van heeft.

Tot slot is er nog het oorspronkelijke volk van de Terai, de Tharu-people. Zij willen graag dat ze een eigen autonome regering krijgen in hun gebied. Er zijn twee partijen die daarvoor strijden. Voorla n de twee provincies naast Kailali, maken zich daar erg sterk voor en zijn er redelijk bevlogen mee.  Als dat fanatiek wordt, veranderd het klimaat natuurlijk.

Er worden de komende tijd veel bandha’s verwacht. Langer en consequenter. Het is dus zaak dat ik er voor zorg genoeg levensmiddelen in huis heb, om zeker een week lang mee door te komen.

Tijdens de PLG hoorde ik van Terri dan Nepal niet alleen een van de allerarmste landen is, maar ook een van de meest “over-fundet” land. Sommige instanties krijgen wel 4-5 NGO’s ondersteuning, en dat weten vaak de NGO’s niet eens van elkaar. Dat wist ik niet.

Tijdens de PLG, een bijeenkomst van de VSO volunteers, Dhangadhi en Tikapur, vroegen we ons af of/wanneer/hoe VSO ons zou laten weten wanneer het volgens hun hier in Kailali niet meer veilig zou zijn. Nu blijkt dat de country director gezegd heeft dat WIJ degenen zijn die moeten beslissen wanneer we het hier niet meer veilig vinden…omdat wij hier ter plekke zijn….tja, lekker makkelijk! Dat houdt in dat ik me veel meer met de lokale beslommeringen uiteen moet zetten dan ik tot nu toe gedaan heb. Ik heb veel meer geprobeerd me van al die informatie vandaan te houden, zodat neutraliteit makkelijk zou kunnen worden gewaarborgd. Nu moet ik ook oppassen dat ik wel de info krijg, maar niet van de “verkeerde” mensen….en wie zijn de “verkeerden….?” Dat zijn de mensen waar, als je er samen mee gezien wordt, het tot problemen met anderen kan leiden. Hoe moet ik dat nu weten?

In ieder geval bevestigd het voor mij, dat ik absoluut de goede keuze maak in juli naar NL te komen.

En ja, er zit ook een stukje heimwee bij.

Het was moeilijk de beslissing te nemen maar ik ben er niet zo droevig onder hoor. Het is en blijft een geweldig en groot avontuur. Iets dat niemand mijn ooit kan afnemen. Ik  geniet zoveel mogelijk, van alles wat ik er beleef, maar het weegt allemaal niet genoeg tegen elkaar op. 

Lumbini, geboorteplaats van Boeddha

Tansen ligt redelijk in de buurt van Lumbini. Lumbini is de geboorteplaast van Boeddha en staat hoog op mijn lijstje van te bezoeken plaatsen in Nepal. Ik had me georienteerd en had me opgegeven voor een week mediteren in een meditatiecentrum. Gezien de laatste sessie in Tansen voelde ik me daar eigenlijk niet rustig genoeg voor. Nu was het geval dat de laatste batch, groep volunteers, die nu drie weken in Nepal zijn, alle 5 naar Lumbini zouden gaan. Ik mocht me bij hun aansluiten en dat was reuze prettig.

We sliepen twee nachten in het Koreaans klooster, voor Nr 300 incl. alle maaltijden.(dat is € 3,=) om 6.00, 11.30 en 18.00u. eten. Het wordt dan een half uurtje later allemaal netjes opgeruimd….en daarna ben je gewoon te laat….. in de dormertries heeft een ieder een mat een deken en een klamboe. Bijzonder is dat de deuren niet afsluitbaar zijn.....wel dicht, maar niet op slot...ook niet als je weggaat....

In Lumbini, of net buiten het stadje, ligt een ommuurd complex van tempels, in een mooi landschap. Water en vijvers, bosjes, weilanden.....en tempels.....allemaal in een rustige en schone omgeving. ook heel veel en verschillende vlinders. (om even niet te focussen op de muggen...)

De Bodhi-tree bij de geboorteplaats van Boeddha, een plek waar veel monniken mediteren of een Puja houden.

Op de dag van aankomst, bezochten we het Koreaans en Chinees klooster en de geboorteplek van Boeddha. Veel monniken mediteren rond die plek en bij de boom.

’s Avonds hebben we in het stadje pizza gegeten..hhhmm heerlijk. We huurden op de tweede dag fietsen om van klooster naar klooster te kunnen gaan. Rebecca, die last heeft van haar been, volgde ons per riksja. We zagen veel kloosters. Het was een geweldige ervaring. 

The German Monestary

Vooral de Duitse en de Thaise bouwsels waren erg indrukwekkend. Bij het klooster dat Nepal er zelf bouwde, vond ik het vriendelijkste Boeddha gezicht in wit steen.

het vriendelijkste Boeddha gezicht dat ik fotografeerde in Lumbini.

Het was heet, het stikte er van de muggen en de mensen bij de riksja’s waren niet de vriendelijkste, maar het was fantastisch! Ik heb er enorm van genoten.

Ik vond een filmpje over Lumbini dat een goed indruk geeft over wat ik er zelf zag;

Nepal.tv-lumbini

De terugreis was vermoeiend. 12 uur in een lokale bus, te weinig beenruimte, te krappe zitplaatsen, geen privésfeer….. maar goed thuisgekomen. En dat voor maar Nr 750 in totaal.

Mr.Bom en Asmita hadden mij al gelijk van uit bus zien komen en stonden te zwaaien…gezellig.

Binnen in mijn woning was 30°C het vreselijk stoffig. Ik had gelijk weer de pufjes nodig, en besefte dat ik die in Tansen en Lumbini niet nodig heb gehad.

Moe en voldaan over alle indrukken van Lumbini mijn bed ingekropen.

de foto's; Lumbini album

PS; de volgende dag heb ik een foto gestuurd naar de “Wereldkrant” die krijg ik iedere dag via de mail binnen en dat houdt me op de hoogte van het nieuws in NL en de rest van de wereld. Een dag later werd de foto al gepubliceerd…haha. WereldKrant20120407nweu.pdf

AVC in Tansen

Ik had tot 23.45u gewerkt aan de administratie schoolselectie en was dan ook blij dat de jeep niet te vroeg in Tikapur zou zijn.

Rond 11.00u kwam de Dhangadhi groep aan. Ze brachten een groot drinkwatervat voor mij mee uit Dhangadhi met 20l water! Dat is hier niet te krijgen. Wat ben ik er blij mee! De literflesjes mineraalwater vliegen erdoor met dit weer…. We zijn naar het Banana hotel gegaan voor een banana juice en momo’s. Daarna naar Nepalgunj.

Rond 16.00u waren we bij Lula in Nepalgunj. Ze woont ontzettend mooi op een compound. Rond haar huis een prachtige tuin met hoge palmbomen. Natuurlijk speelden we met Sigi, haar hondje, nog een puppy. We gingen (weer) naar het Sati Dinesh restaurant, waar we lekker gegeten hebben. Slapen bij Willeke. En de volgende dag door naar Tansen.

Het was een lange rit naar Tansen. Van 7.00 - 16.00u met maar 1 stop. Het landschap veranderde toen we de heuvels inreden. Steile heuvels, ruw en ruig. We zagen veel dorpjes van leemhuizen die wel zonnecollectoren hadden en soms ook een satellietschotel…. Daar aangekomen zagen we een pittoresk stadje dat tegen een heuvel aangebouwd is. In het hotel zagen we Karel en Dorieke uit Pokhara. Die groep was er al. Willeke en ik delen samen een 2-pers. Kamer, heel gezellig.

die zijn de typische stofjes uit Tansen. Vervolgens maken ze daar van alles van...

Tansen is echt een heel leuk stadje. Ik was blij met een wandeling naar het toeristen office en een leuk restaurantje. Tansen staat bekend voor de stoffen van de lokale weverij en de metalen waterkannen. De stoffen zie je door heel Nepal terug. Meestal worden daar de hoed-petjes voor mannen van gemaakt. Hier maken ze er ook leuke tasjes, etuis, portemonneetjes en stropdassen van. Ook weven ze hier prachtige sjaals.

Slecht voor mijn portemonnee, haha, maar ik bezit nu wel een leuke lila-paarse tas met beursje.

Er is ook een heel goed supermarktje waar zelfs muesli te krijgen is. Ik kocht er gelijk twee zakken bij! Samen met een pak spaghetti en mayonaise.

De dag voor dat de AVC begon, hadden we voor alle educatie volunteers een vervolg op de PAR. Zinvol, maar droog.

De eerste dag van de AVC was veel droger, geen energisers, en vooral informatie van de office over de verschillende programma’s. ’s Avonds was er wel een interessante en indrukwekkende film te zien “Born in a brodle” http://www.youtube.com/watch?v=rOKYNHhX1qU&feature=related

De film gaat over kinderen die geboren zijn en opgroeien tussen de bordelen in India.

Jammer genoeg kon Willeke hem niet zien omdat ze buikproblemen had, na het nuttigen van een heerlijke lassi die ochtend.

De tweede dag was al en stuk levendiger en de derde dag was ronduit geweldig! Vooral van de sessie van Ewa leerde ik veel over klimaatverandering en livelihood. Op de tweede dag mocht ik een workshop geven over muziek en body percussion. Er kwam een leuk groepje; Akke Antje, Gwyneth, Simone, Antony en Martin. Ik leerde zo ook het spelen van lepels. J  

Tot aan de laatste sessie was ik helemaal in mijn nopjes….maar de latste sessie ging over veiligheid. Ik hoopte op verschillende oplossingen voor problemen die door verschillende mensen aangedragen waren op de PLG, een platform waar problemen van volunteers besproken worden. En ja hoor! Als eerste kregen we een “VSO-To-Go Bag” Hij ziet er prachtig uit en is waterdicht. Bedoeld om grijpklaar op te hangen om mee te nemen in het geval van een aardbeving, overstroming, landverschuiving of ander calamiteit….prachtig! Het volgende dat we kregen was een lijst met alles wat daarin moet. Dekens, proviand, verband, medicijnen, water enz. Enz. Een hele lijst…..en dat mogen we allemaal zelf gaan kopen van onze allowance! Want de Bag was leeg. Tja, het Steps budget is niet voldoende om die te vullen, logisch….

Over veiligheid in en rond ons placement…. “ja, nu komt het… iets goeds, laat het iets goeds zijn……” dacht ik… en er kwam een blaadje, sorry, twee blaadjes. Hierop moet ieder volunteer invullen wie er voor ons zorgt tijdens ziekte, wie ons naar het vliegveld wil brengen als dat nodig is, welke doctor in de buurt zit, wie ons op de hoogte brengt van lokale gevaarlijke situaties of bandha’s enz. enz.

Tja, ik kan me voorstellen dat wanneer je geplaatst bent in een stad of zelfs klein stadje, dit misschien voldoende kan zijn. Maar VSO Nepal maakt ons nu zelf verantwoordelijk voor onze veiligheid. Iets wat ik absoluut niet kan waarderen. Tijdens deze sessie voelde ik me steeds onveiliger in plaats van veiliger….het sloeg me behoorlijk uit het lood. Als ik de lijst voor mijzelf zo probeer in te vullen, ziet er dat niet echt vertrouwenswekkend uit. Mijn landlord gaat misschien wel een receptje voor me halen, en het schoolhoofd stuurt 1x per dag iemand met een maaltijd als ik ziek ben… maar veel verder dan dat gaat het niet. De mensen in Tikapur gaan hier niet naar de doctor, die maar 1 dag in de week hier is, want hij zou niet kundig genoeg zijn. Ze gaan naar Nepalgunj… En dan is het ook nog zo, dat mensen het prima vinden wanneer je ze opgeeft en op de lijst zet, maar hoe het er dan uitziet wanneer je ze echt nodig hebt, is een hele andere zaak...

Ooo mensen, ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan, maar ik heb echt geen zin om te klagen.  Ik heb echter wel een en ander om (alweer) op een rijtje te zetten en de dingen nog eens goed te overdenken.

Bijna alle volunteers die in Nepal via VSO werken. april 2012.

De AVC werd afgesloten met een Tiki-Tiki road-show, waarbij Jimmi en Karel en Lula de show stalen. Lula gaf een heuse performance met haar Hoelahoep cursisten en ook mijn clubje liet de boom-splap-clap zien met lepel-spel. Ik dronk een heerlijk glas bier en danste op gouden oude……even alles opzij zetten. 

foto's van Tansen