Een drukke dag in Kathmandu

Het Holi festival viel wat tegen. Ik zag vooral jongens boven op dakterrassen staan, die vervolgens vanaf die plek zakjes met water gevuld naar beneden lieten vallen. Op motors zag ik mensen die behoorlijk gekleurd waren door de poeders, maar ik had geen idee waar ze vandaan kwamen.

Ik ben door Thamel naar 1905 gelopen. Daar zou Linda met haar ouder naar toe komen. Ze vroegen NRp 800 voor binnen te komen. Dat vond ik teveel, dus draaide ik me om. Het werd me duidelijk dat je Holi met mensen, vrienden en kennissen moet vieren.

De volgende dag kwam ik erachter dat er een spectaculair Holi feest in Patan was geweest….tja….

Vandaag had ik nogal wat te doen. Ik had voor Aurora op bestelling twee mooi klinkende klankschalen gekocht. De ouders van Linda zijn nu hier, en die zijn bereid om de schalen mee te nemen naar NL en ze daar naar haar op de pst te doen. Heel vriendelijk en aardig van hun! Maar dan moeten die klankschalen wel bij hun terecht komen. Nu was Linda nogal druk op het ministerie vandaag en vroeg of ik ze niet langs kon komen brengen. Dat deed ik. Met de 4 kg zware tas, door Thamel naar het ministerie. Onderweg zal ik nog een mooie bruiloftstoet. Natuurlijk snel een paar fotootjes gemaakt.

Op het ministerie heb ik me Linda in de plaatselijke kantine geluncht. Echt Nepalese keuken, lekker.

Na de lunch had ik nog een gesprek met haar baas, die ook met het ppp-project gelinkt is. We kwamen hem net op de gang tegen toen we wilden gaan lunchen. We zijn eerst gaan lunchen in de kantine van het ministerie. Het eten Nepalees en erg lekker. En het was behoorlijk goedkoop.

Na het eten zijn we terug gegaan naar die meneer. Hij wilde van alles weten over de ppp-school, en welke mogelijkheden ik voor de school zag. ook was hij benieuwd welke plannen ik voor de school had gemaakt. Het was wel interessant om zo in gesprek te zijn.

Hierna vervolgde ik mij weg per taxi. Naar Sanepa. Een wijk in het zuiden van Kathmandu waar ook het kantoor van VSO ligt. Ewa en Debbie waren daar naar een winkel geweest waar ze allerhande spullen verkopen voor kleuteronderwijs en lessen in de lagere klassen. Het was een walhalla….. aangezien er een budget overschot is voor workshops, kan alles wat nog op tijd gebruikt gaat, worden vergoed. Ik heb behoorlijk ingeslagen. Bij elk item heb ik ideetjes over wat ik er met de leerkrachten en kinderen mee kan. Ik wil nu graag snel een workshop organiseren. Jullie merken, het werkte erg enthousiasmerend.

Terwijl ik zo mij spulletjes uitzocht in die winkel, kwam er een lange westers uitziende vrouw via de achterdeur binnen. Ze begon te praten in het Engels, een bekend accent klonk. Ja, het was een Nederlandse. We kwamen in gesprek. Ze werkt al 10 jaar in Nepal. inmiddels heeft ze, samen met nog twee Nedarlandse kleuterjuffen, in Kathamndu  een ECD training centre opgericht. het ligt direct achter de shop waar ze die goede en degelijke spullen verkopen. Het is een soort KLOS. speciaal voor het kleuteronderwijs dus. Ze geven ook trainingen op verzoek, door het hele land. Daarnaast hebben ze een werkplaats waar ze spullen maken voor Montesori scholen. Ze heeft me het hele gebouw laten zien en ik had een gesprek met alle drie Nederlandse kleuterjuffies.

We gaan kijken of we zullen in ieder geval contact houden.

Na alles afgehandeld te hebben in de shop, ging ik naar het VSO kantoor. Het was de laatste dag dat er iets gedeclareerd kon worden voor dit (Nepalees) boekjaar. Ook moest ik mijn ticket ophalen. Het regelen van de zaakjes duurde langer dan ik gedacht had. Swetta had niet 1 formulier voor mij, maar wel 5. Omdat het een workshop wordt, moeten daarvoor verschillende formulieren ingevuld worden. Een hele hoop papierkraam dus…maar goed, het is nu wel goed geregeld allemaal denk ik.

Ik vlieg trouwens niet naar Dhangadh, maar naar Nepalgunj. Ik heb 5 weken geleden met Willeke afgesproken naar haar toe te gaan. En dat is dit weekend….nou dat dan. Haha.

Asmitia is op dit moment ook in Kathmandu, bij haar vier broers, die alle vier hier wonen. Haar man is afgelopen dinsdag voor 5 jaar naar Korea vertrokken om daar te gaan werken.  Ze hopen daardoor meer geld uit ter beschikking te krijgen. We hadden voor dinner. Toen ik terug kwam in de PFH, was haar oudste broer daar om me mee te nemen. We liepen een half uurtje naar Ratmapark, en vandaar namen we de bus richting het vliegveld.

De broers wonen samen in een twee kamer appartement. Twee studeren, een werkt als docent aan een hoge school en de ander werkt op een bank. Asmita had zich helemaal opgedirkt en een mooie sari aangedaan. Ze was helemaal blij dat ik naar haar toe was gekomen en haar broers zou leren kennen.

Ik kreeg Dal bhat. Erg lekker hoor, maar ik was de enige die at. Ze zouden zelf pas rond 22.00u eten. Tja, en ik zou toch op tijd terug moeten gaan naar de PGH. Het was wel gezellig. We kletsten over onderwijs en de ontwikkeling van Nepal. Rond 20.30u ging ik terug.

Koffers pakken, rekening betalen, slapen en vroeg weer op.