School selectie.

Ik koet er nu toch echt aan geloven. Uit 14 scholen moet ik er twee kiezen waar ik naast mijn huidige school ook zal werken. 3 dagen in de week naar de huidige school en twee dagen iedere 14 dagen naar de twee andere. Voor de selectieis Nirp vanuit Dhangadhi gekomen. Aasaman zal ook met de schoeln gaan werken. Hij verblijft in hotel Siddharta. Gisteren hebben we twee scholen bezocht in een agrarisch gedeelte bij Tikapur. Heel schattig. En vandaag waren we meer in het gebied van “the landless people” Dat zijn mensen die tot vorig jaar nog in een soort van slavenarbeid constructie verbonden waren aan grondbezitters.

er staat een interessant stuk op; ruralpovertyportal.org

Nu zijn ze vrij en moeten alles zelf regelen. Sommige grondbezitters waren goed voor hun werkers en zorgden voor medische hulp als het nodig was. Dat en andere faciliteiten zijn nu weggevallen. Ze bouwen aan scholen en educatie. Ze zijn erg gedreven er iets goeds van te maken.

De omgeving ziet er heel pittoresk uit. Allemaal kleine schattige hutjes van leem tussen de bananenbomen. De kleurige kleding doet daar nog een schepje bovenop… maar….als je dichterbij komt en goed kijkt, is het pure armoede dat te zien is. De mensen hebben nauwelijks genoeg om dagelijks te overleven. De kleren zitten vol scheuren of gaten en zijn vaak versleten. Er zijn hier relatief veel “drop-outs”; Kinderen die ineens niet meer naar school komen. Vaak zijn die kinderen naar India gestuurd om daar te gaan werken. Ze verdienen er dan zo’n Nr 5.000 Daar kan hier een gezin wel op  overleven.

Hoe krijgen we het nu zo ver, dat die ouders het zo goed genoeg krijgen, dat ze hun kinderen niet meer wegsturen om de kost te verdienen. Dan kunnen die kinderen naar school en later met een goed beroep nog veel beter voor hun ouders zorgen….hoe, o hoe…

Vandaag ging de RP mr. Tikakram Josi ook mee op scholenbezoek. Op de twee scholen van de Landless people zei hij niets, maar op de twee andere, die al veel meer spullen hadden, zei hij dat die school een goede keuze zou zijn…in het bijzijn van het betreffende schoolteam! Nu had hij ook al drie andere scholen voorgesteld en daar het zelfde geuit! Dat brengt hem in een fijne positie….hij heeft de school voorgesteld om in het programma opgenomen te worden…maar dat brengt mij vervolgens in een veel lastigere positie. Ik ben dan degenen die z.g. verantwoordelijk is om die school uiteindelijk wel of niet te kiezen….. het is toch nergens voor nodig om een wit voetje te halen op kosten van de volunteer??? Nirp was er ook al niet blij mee en liet zich dat ook naar mij toe ontvallen.

Mr. Josi reed ook steeds ver vooruit. We raakten hem kwijt, en aangezien wij geen idee hadden waar de school zou zijn….(er is nl. Geen kaart van Tikapur en al helemaal geen waar scholen op aangegeven worden) dus moesten we vragend tot ons doel komen. Kregen we ook nog de opmerking dat hij op ons had moeten wachten…..

Mr. Josi…niet eenvoudig om daar weer een goede relatie mee op te bouwen. Maar aangezien hij mijn “recourse person” is, zal ik het ermee moeten doen….. lastig, lastig.

Morgen moeten we op 1 dag nog 5 scholen bezoeken! Bijna niet te doen denk ik. Maar goed we proberen het. Dan moeten er morgen avond twee scholen gekozen worden. Een haastige job dus. Ik had een mooi schema gemaakt voor na de vakantie. Dan had Terri ook mee kunnen komen en konden we ook lessituaties zien. Nu zijn er in de vroege ochtend examens en daarna zijn alle kinderen weg. Wij zien nergens kinderen in een klas….. heel lastig. Dat heb ik besproken met Raj. Hij zegt dat het niet nodig is om lessen te zien. Het gaat erom dat er iemand is die goed genoeg Engels spreekt, en dat men erg graag met VSO wil samenwerken….. nou ja, dan doe ik dat maar….

Het is schijnbaar van belang dat met spoed de twee scholen geselecteerd worden ook ander organisaties hun werk op tijd kunnen doen. Prima. Maar ondertussen vind ik het wel knap lastig om te moeten kiezen en zeker nu ik geen volledig beeld kan krijgen van de scholen. Wat zijn scholen nu zonder de kinderen. Ik zou geen hele  dagen lessen bij willen wonen, maar even een blik in een klas werpen geeft toch al een bepaalde sfeer weer….

De foto’s die hierbij horen staan op  foto's schoolselectie.

Ik kreeg telefoon van Debbie uit Dhangadhi. Ik hoorde dat het vervoer met de jeep naar Tansen nu goed geregeld is. Ze komen woensdag naar Tikapur om mij op te halen. Ze nemen dan het grote drinkwatervat mee Dat is toich mooi! Hoef ik er niet mee te slepen als ik met de bus ga. Ook de Kurta die ik daar gezien had heeft ze voor mij kunnen bemachtigen. (Ze kreeg zelfs nog iets van de prijs af) Ik verheug me op Tansen. Stiekem gespiekt op internet hoe het er daar uit ziet…wacht de foto’s maar af…haha.

 Overmorgen gaan we dus. Eerst een nachtje in Nepalgunj, waar ik bij Willeke zal overnachten (waarschijnlijk) en dan door. Natuurlijk weet ik niet of ik Tansen ergens op het internet kan….we zien wel.

Jullie lezen wel tussen de regels door dat het een heel stuk beter gaat nu ik innerlijk de knoop heb doorgehakt he…nu alleen mijn huisje nog…. Het leven ziet er een stuk beter uit zo. 

Een nieuwe weg

De dingen lijken echt veranderd nu ik voor mijzelf echt duidelijk heb dat ik blijf. Mr.Bom, mijn huurbaas en onderbuurman, wees mij een nieuwe weg naar de school. Ik had namelijk gezegd dat hoofdweg zo vreselijk stoffig is. De nieuwe weg gaat achter langs. Meer door het land, over een riviertje met een houten brug, en langs lemen huisjes met vee. Ik was blij mijn camera bij me te hebben. Ook dat is Tikapur. Als ik mijn ogen open doe, is het hier wel prachtig. Geen bergen, nee dat niet. Maar wel (sub)tropisch. De baugerville en chrisanten bloeien hier vol op en ook ander bloemen beginnen nu meer kleur aan het landschap te geven. De druiven zijn rijp en heerlijk zoet. Ik hier dagelijks muesli eet hier maar 1 keer in de twee weken vlees en dan meestal nog kip.

Telefoon van Willeke. We gaan naar Bardia park…..YEH Akke Antje gaat twee weken zelf op pad. Willeke zou 2 weken na Tansen samen met Lula een weekend komen. Maar we hebben het veranderd. We gaan naar Bardia park. Op safari op een olifanten rug, river raften op de Karnali river, logeren in een eenvoudig hutje, kortom een echt avontuur! Ewa en Akke Antje komen misschien ook rond die tijd. Dus misschien zijn we met z'n viertjes! Gezellig.

Bardia park safari

Filmpje Bardia Park

Vandaag heb ik ok mijn vakantie naar NL geboekt. Ik stap op 3 juli op het vliegtuig en vertek weer op de 21ste. OP het programma staan familie bezoeken, logeren bij moedertje, familie feestelijkheid van mijn zus, vrienden bezoeken en Gooikoorts.

Ik weet niet zeker of ik bericht krijg als iemand op mijn blog reageert.....ik heb nl na november nooit meer berichtjes gehad.... misschien werkt het niet, beteer om maar gewoon een mailtje te sturen denk ik....of als iemand het probeert, weten we het ook....

Ik ben in ieder geval blij, voel me tevreden en energiek.

lieve groetjes

Balen, op een rijtje zetten en weer geïnspireerd raken. Dat leer ik in Nepal….

Dhangadhi kookles bij Raj

Op zaterdag ben ik samen met Christine naar Dhangadhi gegaan. Het was een prima busrit en we waren er al na 4 uurtjes. Toen met de riksja naar Raj voor een kookles. Debbie en Ewa waren er al. We hebben weer van alles gemaakt. Eerst Samosa’s. Dat zijn gefrituurde driehoekige vormpjes van deeg, gevuld met een hartig aardappel mengsel. Vervolgens maakten we een zoetig gistdeeg waarmee we Kaneel rolletjes maakten. Ik heb sinds lang niet zo heerlijk gesnoept, en natuurlijk was het veel te weinig. Hihi.

Tot slot maakten we momo’s. Eerst een hartig mengsel van witte kool met groene pepertjes, en dat gaat in sierlijk gevouwen tasjes van deeg. Dit geheel wordt gestoomd. Samen met een pittig sausje wordt het warm gegeten.

Al deze dingen kosten veel tijd om te maken. Hier in Nepal spenderen de meeste vrouwen veel tijd om eten klaar te maken. Net als het hele huishouden veel tijd kost. Er zijn geen elektrische  apparaten om het leven makkelijker te maken. Zelfs stofzuigers zijn hier in de winkels niet te vinden. En dat bij zoveel stof.

Na het koken heeft Raj ons meegenomen naar een Rama Tharu dance festival. Tharu het oorspronkelijke volk dat hier altijd geleefd heeft. Het is pas iets van de laatste decenia dat mensen vanuit de heuvels en bergen naar de Terai komen. Die vestigen zich hier nu ook. Ontbossing is het gevolg. Bomen worden gekapt om plaats te maken voor huisen, voor landbouw grond en voor brandstof. Hierdoor zijn er meer en grotere overstromingen tijdens de moesson.

Het dansspektakel was een echt spektakel. In kleurige prachtige kostuums. Je moet de foto’s maar bekijken. Ik heb een heel aantal markante kindergezichtjes op de foto gezet….tot de batterij van mijn camera leeg was….jammer.

Aan de wijn

’s Avonds was ik bij Ewa. We hebben heel wat afgepraat onder het genot van een fles wijn. Om 23.00u was die leeg. Ik had de smaak goed te pakken en de zoetige Nepalese wijn ging er prima in, haha. We spraken over VSO en onze ervaringen met deze organisatie. Hoe we het gevoel hebben dat het in Europa zo’n degelijke basis heeft, maar dat het er hier in Nepal toch wel behoorlijk anders uit ziet. Tijdens het gesprek met Ewa heb ik ook aangegeven dat ik er nog steeds dubbel in sta….in blijven of niet blijven.

Het viel me vreselijk tegen dat de leerkrachten op school weer stokken zijn gaan gebruiken, en dat er zelfs een kind slaag kreeg door 3 leerkrachten achter elkaar, voor mijn ogen. Dit was op “verzoek” van de moeder die zich erover belaagde dat haar zoon niet goed luistert thuis….. Er werd mij gezegd dat men nu de corporal punishment al met zo’n 40% heeft teruggebracht en dat dit wel alles was wat ze konden doen. De keerkrachten gaan er van uit dat wanneer ze stoppen met slaan, de ouders hun kinderen van school zullen halen, omdat ze niet genoeg “gestimuleerd“  worden hun best te doen. En minder leerlingen betekend minder banen… Toen ik data wilde afspreken voor workshops, bleek dat er geen bereidheid is om tijdens de examentijd of in de vakantie erna ook maar iets extra’s aan school te doen. Dat viel wel koud op mijn dak.

Het pakket dat ECEC met de gekochtte schoolspullen opgestuurd had, zou er dinderdag al hebben moeten zijn, maar beef spoorloos. Ik vroeg me af of het nog wel aan zou komen.

 Ook de eenzaamheid in Tikapur speelt een rol. Zo maar even lekker kletsen, uitwisselen en rodelen kunnen als deze avond met Ewa, mis ik wel. Natuurlijk zijn de leerkrachten op school wel aardig, maar als ze onder elkaar praten versta ik maar zo’n 10% en dat is vrij weinig. Wat het management gedeelte betreft voel ik me nog steeds tamelijk hulpbehoevend en daar ben ik ook niet voor gekomen. De stof en de warmte komen er nu al bij. Het is goed warm. In huis is het ’s avonds al zo’n 29,5C en s’ ochtends is het afgekoeld tot zo’n 23C. Dit is nog maar lente. Daarnaast zijn komen nu de slangen. Het is niet raadzaam om tijdens de avonden, nachten en ochtenden door gras of over land te lopen. Ze komen nu uit hun winterverblijf….

Ik heb dus behoorlijk zitten klagen, en Ewa ook! Daar kwam bij dat toen ik de volgende dag de grote watervat  wilde betalen, er Nr 3000 verdwenen waren uit mijn “Tuieli”.

Ik had ze bij me gestoken omdat ik ook een printer in Dhangadhi moest kopen en mee terug moest nemen. “I felt so fat up!” Ik heb geen water gekocht en geen printer!

Als het vliegtuig naar NL voor mijn neus had gestaan, was ik er geloof ik zo ingestapt! Ik vroeg me echt af waar ik in hemels naam mee bezig was…… Ik had het helemaal gehad!

Assaman

Later had ik nog een afspraak op het Assaman office. Ze gaan meedoen in de school selectie in Tikapur, en er zal een lokaal iemand benoemd worden die in de omgeving kinderen zoekt, die nu niet naar school gaan. Dan worden die verzameld en brugklassen gemaakt. In de brugklassen worden de kinderen klaargestoomd om de gewone scholen in te stromen. Ook wordt er gekeken naar de reden waarom de kinderen niet naar school gaan/gingen. Sommige ouders hebben de hulp van hun kinderen hard nodig. Om voor hen te zorgen of om mee te werken op het land of in de shops…. Kinderarbied is hier nog schering en inslag…..Fijn dat Assaman nu ook naar Tikapur zal komen.

Jimmi de inspirator

’s Avonds was ik terug in Tikapur. Toen kreeg ik een telefoontje van Jimmi. Hij is toch wel goed in motiveren en relativeren. We hadden een goed gesprek van een uur, over hoe langzaam dingen zich ontwikkelen en wat er misschien toch nog wel allemaal mogelijk zou zijn in de school. 

Na het gesprek met Jimmi voelde ik de volgende dag de behoefte om een aantal dingen nu eens goed op een rijtje te zetten en uit te zoeken. Wat als…. Dat heb ik dus gedaan.

Ik ben nu hier. Terug gaan zou beteken dat ik dat nu zonder enige bevrediging zou doen. Ik heb nog niets gedaan, laat staan bereikt, van de droom die ik had toen ik hier naar toe kwam. Als ik terug zou zijn in NL is er geen uitkering. Mijn huis staat nog leeg, kost iedere maand een behoorlijk kwak geld….erg spijtig…..maar als ik nu terug ga moet ik erg snel weer een baan vinden om het allemaal te kunnen bekostigen…..

Ik heb dus besloten om te blijven. Na alle potjes van financiën op een rijtje te hebben gezet en opgeteld, kan ik het waarschijnlijk tot december - januari op deze manier volhouden.

Wat een weg he? Ik kom er dus achter dat ik behoorlijk kan klagen, dat ik eigenlijk behoefte heb aan een heel aantal zekerheden en die maar met veel moeite kan loslaten. Maar ik heb me nu voorgenomen om de dingen veel meer van positieve kanten te gaan bekijken en zo de negatieve spiraal waarin ik zat te doorbreken.

Ik ga dus ook zorgen dat ik een soort boekenkastje of plankenkastje in huis krijg. Nu ligt er veel op de grond in stapeltjes en dat ziet er vreselijk rommelig uit. Ook wil ik graag een makkelijke stoel, zo’n rotan stoel als Ewa heeft. En ik gaan zorgen dat mijn kookgerei oke is om lekker te kunnen koken en ook bakken mogelijk is. Ik droomde vannacht al van die heerlijke “cinnamon roles”.  En met de koekkruiden van Yvette ga ik kruidkoek en speculaas bakken!

Natuurlijk is dit wel onder het voorbehoud van goede gezondheid.  Wanneer mijn huis toch nog verkocht of verhuurd wordt, kan ik langer blijven. Wanneer er mensen op vakantie willen komen is het goed om dit in hun achterhoofd te houden. Wie helpt mee mijn huis bewoond te krijgen? Wie weet….en het zou een goede daad zijn.

Nu dit besloten is, voelen verschillende dingen anders aan. Ik heb meer tijd, en dat maakt al een wereld van verschil. Ik ga naar school, ook al is daar in de klassen niets voor mij te doen tijdens de examens, maar ik werk daar aan mijn laptop. Maak een plan, schrijf het school report voor het miniserie en VSO, creëer  workshops op items waar de school zou kunnen leren. Het doel is dadelijk een aantal kant en klare workshops te hebben liggen die ik zo uit de kast kan trekken als er onverwachts weer een bandha is. Dan kunnen we die tijd toch enigszins goed benutten.

Ook plan ik een vakantie naar Nederland. Mijn  zus heeft plannen, en daar ben ik voor uitgenodigd. Ik zal rond 5 juli proberen in NL te zijn. Logeren bij mijn moedertje. Nu is dat een fijne datum! Op 6,7 en 8  juli is in Gooik namelijk het jaarlijkse Gooikoorst Folk Festival. Daar wil dan wel erg graag heen! Ik mag al een tentje lenen van Aurora! Geweldig! Nu alleen nog kijken hoe ik op de 6^e van Venlo naar Gooik kom. Iemand een idee?

In de tijd dat ik in NL ben wil graag een aantal mensen bezoeken of zien. In ieder geval mijn lieve tante in Maassluis. En er zijn wat lieve mensen die mij af een toe een mailtje sturen of een sms-je. Ik zal eens rustig de tijd nemen om te kijken wat mogelijk is.

Volgende week is de AVC, de Anual Volunteer Conference. Alle VSO volunteers van alle programma’s gaan dan naar Tansen. Het moet een mooi stadje zijn. Het ligt ook niet al te ver van Lumbini. Aangezien er na dit evenement nog 4 weken schoolvakanties zijn, ben ik bezig een vakantie te planne in Lumbini. Een paar daagjes in een Boeddhistisch klooster. Mediteren, bewust lopen, leren over Boeddhisme en dat allemaal zonder gsm en laptop. Ik hoop dan daarna nog Akke Antje te kunnen bezoeken en heb haar uitgenodigd om mee naar de Terai te komen om het natuurreservaat Bardia Park te bezoeken. Lijkt me een leuk idee.

in Tikapur

Christine en uit eten

Onverwachts bezoek. Christine, een Duits meisje dat nu in Dhangadhi woont, moest voor haar organisatie in Tikapur zijn .Ik had haar in Dhangadhi al een keer ontmoet, rind de Kerst. Ze belde en vroeg of ze mocht bezoeken. Nou ja zeg,  dan blijf je toch zeker ook slapen! Ik had dus een gezellig logeetje.

Ze is blond jong en ziet er best goed uit. De jongen waar de shop hieronder van is, was op slag helemaal ondersteboven van haar! Hij heeft Asmita ingelicht en voor we het wisten waren we uitgenodigd mee uit te gaan eten. We gingen met z’n 6en. Heel gezellig Maar ik denk niet dat hij veel kans maakt om met haar te trouwen en mee naar Duitsland te kunnen gaan, om daar dan een Nepalees restaurant te openen…..

Dadelijk vroeg naar bed. Morgen ga ik samen met Christine terug naar Dhangadhi, en daar zullen we dan weer een dagje kookles hebben bij Raj. Daar verheug ik mij ook op. Ik Logeer dan weer bij Ewa. Ik ben benieuwd hoe het met Ewa is.

Belgisch busongeluk

Ik hoorde via mijn moeder van het Belgisch busongeval waarbij zoveel Belgische kinderen omgekomen zijn. Ik zocht het op inernet op….schokkend…zoveel jong leven…mijn woorden schieten te kort. Ik denk aan al het leed dat familie en dierbaren nu te dragen hebben, zo ver weg, toch zo dichtbij. Lommel, ik ken het plaatsje. Via de Folk. Sterkte

Workshop

Mijn eerste workshop zit erop. Het was leuk om te doen. Ik heb een soort assesment gehouden waarbij de leerkrachten aangeven waar ze zelf vinden dat de school nu is en hoe ze lesgeven. Ze vonden het interessant. Ondertussen lazen ze dus ook een heel aantal alternatieven en kregen al ideetjes over eventuele mogelijkheden.

Als energizer gebruikte ik body percussion, dat sloeg ook goed aan. Ik heb de leerkrachten gevraagd wat ze zouden wensen, aan faciliteiten en aan vaardigheden. Ze mochten alles opschrijven en dat was ook vruchtbaar.

Ik heb kort uitgelegd wat verstaan wordt onder Child Friendly Education. Gewoon m ze een idee te geven en om er aan te wennen.

Tot slot heb ik met hen “bolletjes tekenen” gedaan. Iets wat ik op de Zutphense zomercursus van Annechien geleerd heb toen ik daar voor de 4^e klas naar toe ging. Hier waren ze helemaal weg van! Ik heb nu alleen de “1-bolletjes-dieren” gedaan. L:ijkt me leuk om daar steeds mee te eindigen en dan zo het dieren tekenen uit te breiden.

Feedback was erg positief, ze vonden het alleen wat aan de korte kant en hadden graag meer uren gehad. Nou dat kan….. volgende keer..haha.

Terug in Tikapur.

Eindelijk weer eigen internet. Ik ben wel veranderd van abonnement. Van vrij en onbegrensd internetten van NRp 3.500 per maand, naar 2 maanden 8GB voor NRp 1700 per 2 maanden. Dat scheelt een hoop, zo'n NRp 5000 per twee maanden. En ik gebruik waarschijnlijk toch geen 8GB. 

Het is wel oké weer terug te zijn in Tikapur. De reis van Nepalgunj naar hier ging best goed. De bus deed er 6 uur over. Er waren enkele stops onderweg zodat er iets gegeten en gedronken kon worden, of wc bezoek….. Net voor dat we in Tokapur aankwamen werd er een mw. wagenziek en braakte 4x achterelkaar in de bus. Zelfs toen ze een plastic zakje had gekregen van de jongen die het busgeld ophaalt. Mensen rondom reageerden geschokt en waren vol afschuw over het braaksel…..er werd zand overheen gegooid om het probleem op te lossen…..The Nepali way….

Toen ik thuis aankwam was het enorm stoffig. Of zanderig….Normaal zorgde ik er iedere dag voor dat de stof weggewerkt werd, en dat bleef nu 5 weken liggen…..tja niet duimdik, maar wel enkele mm stof. Op alles! Maar eigenlijk viel het me nog reuze mee....er waren namelijk helemaal geen beestjes...en die had ik eigenlijk wel verwacht na zo'n lange tijd. Alleen 1 spin die me helpt de boel goed "bug free" te houden.

Nadat ik de slaapkamer had gestoft, ben ik even naar Asmita gelopen aan de overkant. Die was weer zo blij me hier te zien, echt fijn om zo op prijs gesteld te worden. En dat gewoon omdat ik ben wie ik ben...haha.

Toen ik daar was kwam mr. Bom ook net thuis. Hij reageerde heel enthousiast toen hij me zag. Hij kwam in de woning een kijkje nemen of alles in orde was. Hij zag de stof en belde gelijk iemand die het aan de kant kwam werken. Ik hoefde niets te doen! Naderhand ben ik er met een vochtige doek nog wel een keer overheen gegaan, maar wat een vriendelijke behulpzame mensen he?

Vanochtend was ik op school, daar was ook iedereen zo blij me weer te zien. Iedereen kwam vragen hoe het met me was. Ze waren bezorgd en gaven me goede raad. hartverwarmend.

Ook de kinderen waren heel vriendelijk en begroeten me erg netjes en met innemende lachende gezichtjes.

Omdat er voor morgen weer een banda aangekondigd is, ben ik bezig een workshop voor te bereiden. Een waarbij ik samen met de leerkrachten er achter wil komen waar ze zelf denken dat de school staat, en wat ze zelf denken van mij nodig te hebben. Daar zal ik dan een programma op maken. Zo worden ze zelf eigenaar van hun schoolontwikkeling, en zullen ze waarschijnlijk gemotiveerder zijn en blijven tijdens het proces. Ik ben natuurlijk wel benieuwd hoe het geven van de workshop mij zal vergaan. 

Over mijn huis heb ik nog geen nieuws. Het staat leeg. iedere maand betaal ik de hypotheek en de vaste lasten als gas/water/licht en de gemeentelijke aanslagen gaan allemaal gewoon van mijn rekening af. Dat kast nogal wat, dat is wel zo. Een reservepotje zal daarvoor wel aangebroken moeten worden…Ik hoop wel dat de situatie snel veranderd…..dus als iemand nog iets hoort over woning zoeken in Maastricht, huur of koop…..denk a.u.b. aan mijn huisje….

Ik hoorde van mijn moeder dat Sjors afgelopen zondag op het solisten concours zo goed gepresteerd heeft. Ik had het graag gehoord. Ik weet wel dat hij mooi speelt, maar het toch altijd fijn om er zalf naar te kunnen luisteren. Dat zijn de dingen die ik zo al mis. Net als het eten bij mijn moeder dat ik iedere 14 dagen deed. Maar nu Skypen we HEEL regelmatig. Ook mijn tante had ik graag bezocht. Ze had het nogal te verduren. Ze had zware en ziekmakende medicijnen nodig. Hoe graag had ik haar zelf even een stevige knuffel gegeven. Michelle heeft een vriendje, die zou ik wel willen leren kennen. En van haar moeder horen hoe zij erin staat. Natuurlijk zou ik graag weer eens een heerlijk langzame zwijmel mazurka dansen en een snelle rondeau. Verschillende vrienden spreken en lekker bijkletsen…..Ik ben er over aan het denken om in juli een vakantie op te nemen en dan toch naar NL te gaan. Toen ik naar Nepal kwam, peinsde ik daar niet eens over. Ik was van plan zoveel mogelijk van Nepal te gaan zien. Maar ondertussen denk ik er iets anders over. Niets is zo veranderlijk als een mens he?

Het is in ieder geval wel goed om weer terug te zijn in Tikapur. Vanavond ga ik kool met worteltjes en puree koken, naar een heerlijk recept van Ewa. Ik heb er nu al trek in! Uit Kathmandu had ik kaas meegebracht. Gekocht bij de Dehri (zuivelhandel) op de hoek bij de PGH. Daar vroegen ze mij NPr 700 per 500gram. Dat zal veel te veel zij geweest! Volgens mij had ik te veel haast en hebben ze prijs verdubbeld of zo…..maar goed..ik heb kaas! 1 stuk had ik aan Willeke gegeven en een tweede stuk aan Lula overgedaan. Zelf heb ik nu nog ½ kg. Gisteren een heerlijk eitje met kaas gegeten…hhmmmm.

Back in the Terai.....

Om 8.00u vertrok ik per vliegtuig terug naar de Terai. Net na 9.00u landde ik in Nepagunj. Willeke kwam me ophalen. Ik voelde gelijk dat de temperatuur hier een heel stuk hoger ligt dan in Kathmandu. Met riksja en bus naar de stad en het verpleegstershuis waar ze woont. Ik zag leerde een paar meisjes kennen die daar ook wonen. Willeke heeft een ruime kamer te wonen. Keuken, wasplaats en wc worden gedeeld.

Na dal Bhat gegeten te hebben, zijn we de stad in gegaan. Het is niet zo’n grote stad. Het is weer een hele andere sfeer dan in Dhangadhi. Het valt me wel op dat veel mensen hier mij/ons aanstaren…ik was het even vergeten….

Veel mensen lopen met een paraplu, als parasol tegen de zon. Het is hier echt warm, goed warm! Ik was blij dat ik alleen mijn  dunne kurta aanhad.

Het ruikt ook…allerhande geuren zijn waar te nemen. Van voedsel dat gekookt wordt, maar ook van de riolen, die overal gewoon open zijn. Alles komt in open goten langs de straten. Zelfs het afvalwater van het ziekenhuis….komt rechtstreeks op straat.

Onderweg kochten we verse fruit voor Penny en Lula. s’ Avonds zijn we uit gaan eten, ter ere van Lula’s en Penny’s verjaardag. Het was in een leuk lokaal restaurantje. Het was erg gezellig en ik leerde een aantal nieuwe mensen kennen.

Vandaag hebben we lekker rustig aan gedaan. Het is enorm gezellig om bij Willeke te zijn en lekker bij te kunnen kletsen. Dat soort contacten zijn toch van grote waarde!

Dadelijk gaan we naar het internet café. Dan hoop deze verhalen ook op het blog te kunnen plaatsen.

Moren ga ik terug naar Tikapur, met de bus. Ik ben benieuwd hoe lang de reis zal duren.

Ha, toen kwam ineens Lula langs, met haar jonge pup Sigi. Dat was heel gezellig. Ze vond dat ze gisteravond te weinig tijd had gehad om met ons te kletsen. Een power gaat er van haar uit! Ze heeft hier een geweldig sociaal netwerk opgebouwd van Nepalese mensen en Westerlingen. Dat houdt ze goed de balans in. En fit dat ze is....Twee weken geleden deed ze voor het eerst mee aan een trialton en werd twee van de vrouwen.

Het is een spontaan mens die wel kritisch in het leven staat. Ze denkt erover haar verblijf met een jaar te verlengen, werkend in livelihood. Ze heeft nu haar motorrijbewijs en Wil samen met Willeke zo naar Tikapur komen. We zullen zien.

Zo nu op naar het internet café, en een ticket kopen voor morgen.

Een drukke dag in Kathmandu

Het Holi festival viel wat tegen. Ik zag vooral jongens boven op dakterrassen staan, die vervolgens vanaf die plek zakjes met water gevuld naar beneden lieten vallen. Op motors zag ik mensen die behoorlijk gekleurd waren door de poeders, maar ik had geen idee waar ze vandaan kwamen.

Ik ben door Thamel naar 1905 gelopen. Daar zou Linda met haar ouder naar toe komen. Ze vroegen NRp 800 voor binnen te komen. Dat vond ik teveel, dus draaide ik me om. Het werd me duidelijk dat je Holi met mensen, vrienden en kennissen moet vieren.

De volgende dag kwam ik erachter dat er een spectaculair Holi feest in Patan was geweest….tja….

Vandaag had ik nogal wat te doen. Ik had voor Aurora op bestelling twee mooi klinkende klankschalen gekocht. De ouders van Linda zijn nu hier, en die zijn bereid om de schalen mee te nemen naar NL en ze daar naar haar op de pst te doen. Heel vriendelijk en aardig van hun! Maar dan moeten die klankschalen wel bij hun terecht komen. Nu was Linda nogal druk op het ministerie vandaag en vroeg of ik ze niet langs kon komen brengen. Dat deed ik. Met de 4 kg zware tas, door Thamel naar het ministerie. Onderweg zal ik nog een mooie bruiloftstoet. Natuurlijk snel een paar fotootjes gemaakt.

Op het ministerie heb ik me Linda in de plaatselijke kantine geluncht. Echt Nepalese keuken, lekker.

Na de lunch had ik nog een gesprek met haar baas, die ook met het ppp-project gelinkt is. We kwamen hem net op de gang tegen toen we wilden gaan lunchen. We zijn eerst gaan lunchen in de kantine van het ministerie. Het eten Nepalees en erg lekker. En het was behoorlijk goedkoop.

Na het eten zijn we terug gegaan naar die meneer. Hij wilde van alles weten over de ppp-school, en welke mogelijkheden ik voor de school zag. ook was hij benieuwd welke plannen ik voor de school had gemaakt. Het was wel interessant om zo in gesprek te zijn.

Hierna vervolgde ik mij weg per taxi. Naar Sanepa. Een wijk in het zuiden van Kathmandu waar ook het kantoor van VSO ligt. Ewa en Debbie waren daar naar een winkel geweest waar ze allerhande spullen verkopen voor kleuteronderwijs en lessen in de lagere klassen. Het was een walhalla….. aangezien er een budget overschot is voor workshops, kan alles wat nog op tijd gebruikt gaat, worden vergoed. Ik heb behoorlijk ingeslagen. Bij elk item heb ik ideetjes over wat ik er met de leerkrachten en kinderen mee kan. Ik wil nu graag snel een workshop organiseren. Jullie merken, het werkte erg enthousiasmerend.

Terwijl ik zo mij spulletjes uitzocht in die winkel, kwam er een lange westers uitziende vrouw via de achterdeur binnen. Ze begon te praten in het Engels, een bekend accent klonk. Ja, het was een Nederlandse. We kwamen in gesprek. Ze werkt al 10 jaar in Nepal. inmiddels heeft ze, samen met nog twee Nedarlandse kleuterjuffen, in Kathamndu  een ECD training centre opgericht. het ligt direct achter de shop waar ze die goede en degelijke spullen verkopen. Het is een soort KLOS. speciaal voor het kleuteronderwijs dus. Ze geven ook trainingen op verzoek, door het hele land. Daarnaast hebben ze een werkplaats waar ze spullen maken voor Montesori scholen. Ze heeft me het hele gebouw laten zien en ik had een gesprek met alle drie Nederlandse kleuterjuffies.

We gaan kijken of we zullen in ieder geval contact houden.

Na alles afgehandeld te hebben in de shop, ging ik naar het VSO kantoor. Het was de laatste dag dat er iets gedeclareerd kon worden voor dit (Nepalees) boekjaar. Ook moest ik mijn ticket ophalen. Het regelen van de zaakjes duurde langer dan ik gedacht had. Swetta had niet 1 formulier voor mij, maar wel 5. Omdat het een workshop wordt, moeten daarvoor verschillende formulieren ingevuld worden. Een hele hoop papierkraam dus…maar goed, het is nu wel goed geregeld allemaal denk ik.

Ik vlieg trouwens niet naar Dhangadh, maar naar Nepalgunj. Ik heb 5 weken geleden met Willeke afgesproken naar haar toe te gaan. En dat is dit weekend….nou dat dan. Haha.

Asmitia is op dit moment ook in Kathmandu, bij haar vier broers, die alle vier hier wonen. Haar man is afgelopen dinsdag voor 5 jaar naar Korea vertrokken om daar te gaan werken.  Ze hopen daardoor meer geld uit ter beschikking te krijgen. We hadden voor dinner. Toen ik terug kwam in de PFH, was haar oudste broer daar om me mee te nemen. We liepen een half uurtje naar Ratmapark, en vandaar namen we de bus richting het vliegveld.

De broers wonen samen in een twee kamer appartement. Twee studeren, een werkt als docent aan een hoge school en de ander werkt op een bank. Asmita had zich helemaal opgedirkt en een mooie sari aangedaan. Ze was helemaal blij dat ik naar haar toe was gekomen en haar broers zou leren kennen.

Ik kreeg Dal bhat. Erg lekker hoor, maar ik was de enige die at. Ze zouden zelf pas rond 22.00u eten. Tja, en ik zou toch op tijd terug moeten gaan naar de PGH. Het was wel gezellig. We kletsten over onderwijs en de ontwikkeling van Nepal. Rond 20.30u ging ik terug.

Koffers pakken, rekening betalen, slapen en vroeg weer op.

Zwijgtherapie, wist-je-datjes, Holi.

Ach mensen, nu zit ik hier in de hostel en mag een week lang niet praten! Ik op 1 maart was bij de KNO arts, daar stuurde dr. Buddha Basnyat mij naar toe. Die KNO arts deed gelijk en ter plekke een endoscopie om naar mijn stembanden te kijken, Ik ben namelijk nu al 7 weken hees.

De KNO arts constateerde dat mijn stembanden rood en gezwollen waren en ook niet goed sluiten. Als het na een week van totaal spreekverbod niet over is, wil hij dat ik begin met spreektherapie….. nu nog 5 dagen te gaan…

Het leven in de hostel is een heel stuk duurder dan dat ik op mijn eigen stekkie mijn eigen potje kan koken enzo. Ook mis ik mijn eigen spulletjes die ik nu in mijn huisje in Nepal heb vergaard en natuurlijk de harp om erop te spelen.

Het ziek zijn duur(t/de) te lang en gaf veel te veel tijd om na te denken. Ook dat ik niet wist waar ik nu precies zo ziek van ben geworden, maakte het niet makkelijk. Ik schreef over een geworstel met mijzelf 4 bladzijden vol en had er gesprekken over. Ik ben er nu wel uit. Ik ga terug naar Tikapur en ga daar verder met het werk dat ik daar begonnen ben. Ik zal er werken met de leerkrachten en de kinderen en voor de rest zullen er wat extra documenten mijn kant uit komen waar ik wat mee zal moeten.

ondertussen heb ik aan een document gewerkt uit Uganda, dat over het voorkomen van slaan op scholen gaat. Het zat al heel goed in elkaar en kan nu goed gebruikt worden in ieder land. Ik heb er een sterk religieus tintje af gehaald, en ook het land specifieke. verder heb ik op het onderwerp nogal wat onderzoek gedaan op het internet en dat leverde ook bruikbare informatie op. Dat probeer ik nu te verzamelen, zodat ik het later toegankelijk kan maken voor anderen.

Daarnaast heb ik mijn actieplan opnieuw bekeken en meer mijn ding proberen te maken. Ik ga proberen in deze “semi-management” setting toch dicht bij mezelf te blijven.

ook moet ik met mijzelf in het reine komen hoe ik met de geïsoleerde plaatsing in Tikapur om kan gaan. Is mij dat gegeven of niet? That’s the question…..

Om het allemaal ook weer een beetje gezellig te krijgen heb ik ondertussen voor jullie een aantal “Wist-je-datjes” op een rijtje gezet;

Wist-je-datjes:

- hier mensen voor taken gaan.

- relaties belangrijker zijn dan doelen.

- getrouwde vrouwen gemakkelijk te herkennen zijn want die hebben in de scheiding van hun haar, rood poeder en ze dragen glazen armbanden en een ketting van kleine kraaltjes.

- getrouwde mannen nergens aan te herkennen zijn.

- vrouwen in prachtige Kurta sarwaals lopen met de meest mooie kleuren, en mannen soms ook.

- volwassen mannen hand in hand met elkaar over straat lopen

- Veel mensen hun dagen door brengen met ZITTEN en KIJKEN.

- Veel mensen  hier luizen hebbenen ontluizen is 1 van de dagelijkse bezigheden, maar wanneer men niet beschikt over een luizenkam, wordt dit gewoon met de handen gedaan.

- Men hier geen vuilnisbakken of afgesproken stortplaatsen heeft en dus gooit men alles gewoon op straat, of in de rivier,...

- De gemiddelde leeftijd die men hier bereikt,57 jaar bedraagt!!! 

- Het gemiddelde jaarinkomen is 300 dollar!!

- Als je een stupa gaat bezoeken, je er links omheen moet wandelen.

- De mensen hier STERK in geloven reïncarnatie.

- De was hier gewoon wordt gedaan in de vuile rivier en mensen wassen zichzelf gewoon aan de kant van een drukke weg, op straten en pleinen.

- Bagage van passagiers op het dak van de bus gebonden wordt.

- Er hier VEEL mensen op straat slapen, gewoon omdat ze slaap hebben of omdat ze geen woonplaats hebben.

- Het toiletpapier hier elastisch is.

- Vele vrouwen (en vooral de vrouwen in bergdorpjes) een neusbel dragen.

- Sommige mensen hier in een huis ter grootte van een halve garage wonen waarin enkel een bed staat en dat afgesloten wordt door rolluiken.

- Bijna alle beelden en tempeltjes zijn besmeurd met een rood poeder, Tikka poeder,  rijst en blaadjes van de Afrikaantjes. Dit ter eren van de goden. 

- men hier op 1 WEEK meer bacteriën binnen krijgt dan op 1 MAAND in Nederland!

- De bacteriën me al twee keer gevloerd hebben (details van deze uitspattingen zal ik jullie besparen)

- dat het niet zo gek is, want iedereen schraapt hier regelmatig zijn keel om de fluimen op de grond te spugen….overal.

- je hier op de toiletten niet kunt zitten, maar erboven moet staan.

- Tibetaanse kloosters en Stupa's zijn erg goed.

- Van de prijs die men hier vraagt, mag je meestal 20 procent afbieden en dan verdient men er NOG aan (soms vindt men 1/2 van de prijs zelfs goed)

- Over een afstand van 100 km rijd je ongeveer 4 tot 5 uur met de bus.

- "AUW" betekent hier "kom''

- Soms raakt het water OP en de laatste restjes dienen dan om te koken. Tanden poetsen, kleren wassen, jezelf wassen,... zijn dan even niet meer mogelijk. Soms duurt het ook twee dagen voor er nieuw water is.

- Men noteert hier op de verpakking van voedingswaren niet tot wanneer het goed is, maar wanneer het gemaakt is.

- Je ziet hier ZELDEN of NOOIT een vrouw achter het stuur van gemotoriseerde voertuigen.

- De meeste vrouwen zijn hier zo wat een hoofd kleiner dan ik.

- men heeft hier bakkerijtjes op wielen.

- je hier overal bananen bomen vindt.

- men vaak ja zegt uit beleefdheid, en vervolgens niets doet, omdat het eigenlijk nee had moeten zijn….

Vandaag was ik ook getuige van een soort bandha… Er stonden een 20-tal jonge knullen midden op een drukke weg, met een grote politei macht eromheen. De jongeren worden per sms opgeroepen naar een bepaalde locatie te gaan om zich daar onaangenaam te manifesteren en de orde te vertoren.

Een aantal jaren geleden waren er veel Maoïsten in dit land die erg nadrukkelijk dingen wilde vernaderen en daar erg dwingerig in konden zijn. ook geweld was niet uitgesloten.

Nu zitten Maoïsten in de regering en zijn de grootste problemen voorbij. Echter, er zijn erg vaal mannen bij de maoïsten in dienst getreden, een soort leger. Nu biedt de regering een grote premie voor allen die kunnen aantonen bij die beweging te horen en er nu uit willen stoppen, maar dan moet je kunnen bewijzen dat je erbij hoort of hoorde.

Degene die nu regelmatig voor overlast zorgen zijn jonge knullen die niet kunne aantonen dat ze erbij hoorden, en toch zo’n vergoeding willen. In ieder geval is dit wat ik begrepen heb van iemand die mij daarover vertelde die er meer vanaf weet.

Morgen is er ook weer een nationale Bandha…alle scholen dicht, winkels dicht en het verkeer ligt stil……erg slecht voor de economie en de ontwikkeling van dit land!

Maar goed, het is een land van tegenstellingen. Overal zijn ze nu bezig met de voorbereidingen voor het Holi festival. Het Holi festital  

Rond 7 maart 2012 viert men in Nepal het  Pagwa of Holi-feest, vijf weken na het planten van de holika op Basant Panchami. Dit lentefeest is tevens het nieuwjaarsfeest van de hindus. De avond voorafgaand aan Holi is Holika Dahan; de brandstapel wordt verbrand.

De oorsprong van dit feest ligt in de natuur, de religie, de mythologie en de historie van de Hindus. Holi wordt dan ook in samenhang met een reeks van gebeurtenissen gevierd. Een feest houdt een boodschap in. Zo symboliseert het Holi-feest de overwinning van het goede op het kwade, van licht op duisternis, van kennis op onwetendheid, van recht en waarheid op onrecht en onwaarheid. Het Holi-feest is een lente-, nieuwjaars-, en overwinnigsfeest.

Holi wordt ingeluid met het planten van de Holika (een stek van de ricinus/castorolie plant) wanneer de lente (vasant)begint. Deze dag heet dan ook Vasant - pancami of Vasant - utsav (lentefeest). De winter, die veel narigheden en ongemakken met zich meebrengt is dan over zijn hoogtepunt heen. De dagen gaan lengen. Er is meer licht en meer warmte. Dit betekent dus meer bloei en leven in de natuur, hetgeen ook op het gevoel en gemoed van de mens inwerkt. Ook de mens is blij en viert samen met de natuur feest. 40 dagen na het planten van de Holika wordt er een brandstapel omheen gevormd. Het is dan volle maan en een dag voor het Holi-feest. Na een offerrande welke wordt verricht door een pandit (priester), wordt het plantje (symbool van het goede) verwijderd. Het kwade, (gesymboliseerd door de brandstapel ) wordt vernietigd door het in brand te steken. Nadat de stapel in brand is gestoken zingen speciale muziekgroepen (cautalgroepen) stichtelijke en Holi-liederen. Al zingend maakt men rondgangen om de brandende stapel als teken van de overwinning van de goede macht en vernietiging van de kwade macht. Het zingen gaat door totdat de Holika helemaal verbrand is. Dit gebeuren, een dag voor het eigenlijke Holi-feest wordt de Holika - dahan genoemd.

De eigenlijke Holi dag

Holi wordt ingeluid met het planten van een stek van de ricinus-casterolie plant door een pandit, een priester, tijdens een speciale ceremonie. Rondom de geplante “Holika" wordt gedurende de volgende 40 dagen een brandstapel gevormd van hout, droge takken, stro enzovoorts. Deze brandstapel symboliseert het kwade en wordt tijdens de vooravond van Holi, in brand gestoken. Dit is op de avond van volle maan in maart. In de Hindu-jaartelling is dit de maand Phagun. Naar deze maand wordt dit feest ook Phagua (Pagwa)genoemd.
Op de morgen van Holi komen mensen bijeen op de plek van de veraste brandstapel. Na een gebed en het uitspreken van een zege-wens voor geluk en welzijn van de gemeenschap in het nieuwe jaar, brengt men elkaar met as, vol vreugde, een eerste stip, een geluksteken (tika) op het voorhoofd aan om elkaar vervolgens met as te bestrooien en in te wrijven ten teken dat de kwade macht overwonnen is. Hierna wordt er de hele dag, tot laat in de nacht uitbundig gefeest: gegeten, gedronken en gezongen door jong en oud samen met familieleden, vrienden en kennissen. Het is immers een volksfeest. Men besprenkelt elkaar met parfum en reukwater, bepoedert elkaar flink en begiet elkaar met allerlei gekleurde vloeistof, die de in bloeistaande natuur symboliseren.

Wanneer je tijdens het Holi festival in Nepal bent, kun je twee dingen doen:
Gedurende het feest binnen blijven of: naar buiten gaan en meemaken hoe iedereen elkaar
met gekleurd poeder en water bestrooid.   Je staat er daarna dan zeker gekleurd op!!