CNME Excursie Beversporen

Je voelt de winter aankomen. De wind waait fris om de neus. Mijn rugzakje is al gevuld met een fotoapperaat, een loep, verrekijker en zakmes. Ik pak mijn handschoenen en muts mee, en maak me op weg naar het Jekerdal. Daar heb ik later een afspraak met Yvonne, over het vrijwilligerswerk dat ik op de Natuurtuinen zal gaan doen voor de IVN opleiding.

Daar aangekomen loop ik in de richting van de kazerne. Daar moet ergens een bruggetje zijn. Dat bruggetje is het ontmoetingspunt voor de deelnemers aan de excursie over beversporen. 

Het lijkt me reuze interessant om hieraan deel te nemen. Op de eerste plaats natuurlijk omdat ik meer te weten wil komen over de bever, en hoe ik zijn sporen kan herkennen. Op de tweede plaats ben ik ook erg benieuwd naar de manier waarop Peter Alblas van het CNME deze excursie zal gaan vormgeven. Ik wil er graag veel van opsteken dus. Observeren in plaats van onderzoeken. 

Nu begon het er mee, dat ik bij het bruggetje stond te wachten. Zo'n 10 minuten voor het begin, begon ik eraan te twijfelen of ik wel de goede datum had, maar die klopte.....er was nog geen mens. 5 minuten voor de tijd, bedacht ik mij dat er nog wel eens een ander bruggetje bedoeld zou kunnen worden, en liep nog meer richting de kazerne, en ja hoor, daar stond een hele groep mensen. Ik schat een groep van 38 mensen. Al helemaal in de ban van Peter's verhaal. 

Na een korte uitleg over de opzet van de komende twee uurtjes, liepen we naar beneden, naar de oever van de Jeker. Daar aangekomen, rustig wandelend richting de Natuurtuinen. We bleven eerst staan bij een paar houten palen of boomstammen, die rechtop in de grond stonden. Al behoorlijk door de tijd getekend. 

Peter stelt veel vragen, en als je antwoord geeft, heeft hij nog meer vragen. Zo lijkt hij uit te dagen te blijven nadenken over waar we op het moment mee bezig zijn. 

Als er genoeg nagedacht is en hij de nodige complimenten over de voorhanden kennis uitgedeeld heeft, vertelt hij hoe de vork dan in de steel zit. 

De oude en dode boomstammen in de grond zijn daar in de buurt ooit neergezet om de stroom van de Jeker in bedwang te kunnen houden, voor de boeren en mensen van de stad. De meanderende (kronkelende) Jeker zou immers zo maar een stuk van je land weg kunnen spoelen... 

Iets verderop staat een gemaal, met hetzelfde doel. De mens houdt de natuur in bedwang......

 Op een gegeven moment ziet een jongetje iets, een geknakte tak waar je vers lichtgekleurd hout ziet. Het jongetje vraagt enthousiast en gedreven of dat iets met de bevers te doen heeft. "Ha, we hebben een speurneus....." riep Peter uit. En de rest van deze excursie werd regelmatig een beroep gedaan op deze speurneus, en hij kreeg verschillende opdrachtjes. Hij betrekt de kinderen zo heel actief bij het onderzoeken, zoeken, verwonderen en beleven. 

Ook enkele andere kinderen kregen nog de titel van speurder.... Er werden verrekijkertjes uitgedeeld zodat iedereen ook goed de overkant van de oever kon bekijken.

Na een tweede bruggetje vond iemand een hele dikke tak, met duidelijk taps afgeknaagde uiteinde. Dat was van een bever. Ook was er aan de overkant een hele mooie oplossing gevonden door ene meneer T. Hij kreeg last van bevers in zijn tuin. Er gaat n.l. een trapje van zijn tuin tot aan het water. Dat gebruikt zo'n beestje natuurlijk ook. Om nu te voorkomen dat de bevers in zijn tuin gaan knagen aan struiken en boompjes, heeft deze meneer een eenvoudig metalen schot gemaakt, dat hij makkelijk kan verwijderen, zodat hij ook naar de waterkant kan gaan om bijvoorbeeld te vissen. 

De gevonden stok, heeft Peter van meneer T. mogen lenen. Er werd uitgelegd hoe een bever te werk gaat en er wordt gesproken over een "bever-groetentuin" ik vroeg wat ik mij daaronder moest voorstellen, maar dat zou ik nog wel te weten komen......

Gaandeweg kreeg iedereen meer oog voor omgeknikkerd takken, bijt en knaagsporen. Ook zagen we de verschillen tussen de bijtsporen van schapen, die ook wel wat bast lusten, en de knaagsporen van de bever. 

Op een gegeven moment komen we bij een plek waar wel 20 struiken omgeknaagd zijn. Dat is nou een "bever-groententuin" volgend jaar staat is het ook allemaal weer bijgegroeid. Een bever akkertje dus. Er zijn duidelijk bever trapjes te zien waar ze aan land gaan. Steeds maar weer worden kinderen erbij gehaald en gevraagd wat ze zien, ontdekken, en worden er vragen gesteld. 

Er zijn behoorlijk dikke bomenstammen doorgeknaagd, wel 15-20cm doorsnede. 

Een jongetje geeft aan dat hij naar het einde verlangt omdat hij koude voeten heeft. Peter zegt hem dat hij maar even op en neer moet rennen naar een klein bosje verderop. 

Dat jongetje gaat niet gelijk rennen. Het idee is natuurlijk goed. Even rennen maakt helemaal warm, en dat van binnen uit. Even later zie ik hem toch rennen, met veel plezier, niet om te rennen, maar omdat er ergens iets ontdekt is dat hij wil zien. 

Onderweg ontdekken we nog mispels, die zijn nog niet rijp, ze moeten rot zijn om te kunnen verorberen. Ook leren we over de holletjes van de ijsvogel. De ijsvogel en de bever leven vaak samen. Een symbiose. Het vogeltje bouwt zijn nest in de steile hellingen van de beken. De omgevallen bomen zorgen voor uitslijting van de tegenover liggende oever die steil genoeg worden voor de speciale nestjes.

Ook wordt er verteld hoe het komt dat er geen dam te vinden is. Het water van de Jeker is diep genoeg. De bever bouwt alleen een dam wanneer het water te laag is om er goed in te kunnen zwemmen. Water zorgt ervoor dat hij zich veilig voelt, daar kan hij zich makkelijk bewegen. 

Op een van die omgeknaagde boomstammen heeft een merel zijn nestje gebouwd. Fantastisch mooi om te zien. In de zomer was het helemaal bedekt door alle bladeren, nu verlaten en voor iedereen zichtbaar.

Peter vertelt dat er een hele bever familie gezien is. Er zouden nu twee tot drie jongen zijn. Ja, die knagen heel wat af. In het afgeknaagde gebiedjes kun je ook jonge takjes zien die aan- en doorgeknaagd zijn. Het liefst zou ik aan de andere kant gaan kijken of daarna sporen zijn van extra kleine tandjes, van de jongen dus..... 

Dit punt was voor mij wel een hoogtepunt. 

We lopen nog wat door en zien steeds meer sporen. Als je eenmaal weet waar je naar moet kijken, gaat het bijna vanzelf. Wonderlijk hoe toegankelijk deze wereld is. Als er een beetje moeite voor doet zetten hele werelden hun poorten open...... Fantastisch!

Steeds maar weer is daar de stem van Peter, die weer roept; "O, dat is leuk. Kijk daar nu, dat is nieuw.....dat is vers." Zijn enthousiasme maken de ontdekkingen tot traktaties. 

Op een gegeven moment roept een oudere dame haar kleinzoon terug. Hij slaat tegen jonge plantjes met en stok. Peter gaat er gelijk op in. Hij houd een gepassioneerd betoog voor de belevende manier waarop jongens leren, het zelfs nodig hebben. Jongens, moeten jongens kunnen zijn en jongensdingen kunnen doen. Dat precies wat ook duidelijk wordt in de opnames van "De achtertuin van Jan Wolkers".

Ik denk terug aan een interessant artikel over feminisering van het onderwijs. Jongens komen daarin vaak te kort, maar dat is een heel ander verhaal. Terug naar de bevers....

Het toetje. Hij laat zich ontvallen dat vlak bij mijn huis ook bevers zitten.....daar wist ik niets van. Ik ga ze zoeken hoor, ik weet nu hoe de sporen er uit zien. Ook weet ik om welke tijd ze vaak te zien zijn. Op een zwoele avond zal ik rustig wachten op deze dieren. 

Ik heb weer veel geleerd vandaag. Het maken van dit bericht zorgt ervoor dat ik meer van kan onthouden. Alleen al door het schrijven herinner ik mij weer dingen die gezegd zijn, die eigenlijk alweer bijna vergeten leken. 

In ieder geval; Peter bedankt! 

Les: “Je Eigen Plekje”

       Ine van Duurling-Ubachs, docent IVN

Zaterdagochtend. Het is mistig, en vandaag komt de Sint aan in het land.

De les van  is opgebouwd in 4 delen. Voor mij de volgende volgorde;

a. Werkstukken over “Je eigen plekje” en boeken inkijken.

b. “In de achtertuin van Jan Wolkers” DVD kijken.

c. De Hoge Fronten; Flora en Fauna

d. De Hoge Fronten; cultureel historisch beschouwd

Iedereen kreeg een nummertje waardoor de groep in vieren gedeeld werd.

Op een flip-over stond schematisch de verschillende onderdelen van de ochtend. Vervolgens werd uitgelegd welke 4 onderdelen vandaag aan bod zouden komen. Na de pauze ook nog het biologisch moment van Bea.

Dat beloofd weer een hele fijne en leerzame ochtend te worden.

a. Werkstukken en boeken

In de kleine vergaderruimte lagen op de tafel verschillende werkstukken op tafel uitgespreid. Over “het eigen plekje” en werk van kinderen, klassen, hoe ze lessen van het CNME beleefd hebben. Daarnaast lagen er boeken die als naslagwerk zouden kunnen dienen, tijdens het maken van het werkstuk.

Het was heel interessant om de verschillen in aanpak, opbouw en organisatie te zien. Het ene was een zeer netjes en mooi gedrukt en ingebonden exemplaar dat bovendien erg gestructureerd was. Een andere was een ordner, vol met knipsels, bladen met natuurlijk materiaal op en ingeplakt, wel geordend op categorie.

Het zorgt ervoor dat ik nu nog meer mogelijkheden zie, hoe ik kan werken en verwerken in een werkstuk over mijn eigen “eigen Plekje”. Een combinatie van netjes ingebonden, op verschillende onderwerpen geordend, verrijkt met foto’s en materiaal uit de natuur, lijkt me voor mij erg aantrekkelijk.

Ook ben ik blij dat de boeken op tafel, uit de bibliotheek van het CBME komt. Hier zal ik altijd terecht kunnen om dingen op te zoeken en uit te diepen. Op internet is veel te vinden, maar ik gebruik nog steeds heel graag boeken. Onthouden wat ik ervan geleerd heb, gaat gewoon veel beter met gebruik van boeken. 

b. DVD “In de achtertuin van Jan Wolkers”

Nou…. dit wel een grote openbaring! Ik had eigenlijk nooit zoveel met Jan Wolkers.

Zijn woordgebruik stond mij vaak niet zo aan. Maar….wat ik vandaag van deze man zag, zet hem voor mij in een heel nieuw licht! Ik word op slag helemaal fan van deze poëtische levenskunstenaar.

Met een zichtbare passie voor de natuur, en oog voor de kleinste details in zijn directe leefomgeving, praat deze man op een fijngevoelige manier over wonderbaarlijke kleinigheden en ontdekkingen. Dit wordt nog eens versierd door zijn gebruik van levendige beeldspraak en sprookjeselementen.

Stiekem stel ik tijdens het kijken vast, dat er zich continu een glimlach op mijn gezicht manifesteert.

Het boekje met DVD is inmiddels al besteld, en ik ben heel benieuwd naar de resterende onderwerpen en uitzendingen. Daarnaast heb ik ontdekt dat hij naar aanleiding van deze uitzendingen een boekje geschreven heeft, met een aantal korte verhaaltjes. Ook dit boekje is in bestelling.

C. Hoge Fronten; Flora en Fauna

We gaan naar buiten met Ine. Mist hangt zwaar over de het landschap. Alles is nat en drassig. Spinnenwebben zijn zichtbaar door de druppels die gevangen lijken op hun draden. Modder plakt zwaar aan de wandelschoenen. Het is fris. De zon lijkt ver weg te zijn.

Het is herfst en dat is in alles zichtbaar. Bomen hebben hun groene bladeren omgetoverd in kleurrijk oranje, rood en goudgeel. De bruine basten zijn toenemend zichtbaar en de kleur van rust en vergane zomer glorie neemt toe. Aan veel planten zijn schijnbaar lege omhulsels zichtbaar, vaak verbergen ze het nieuwe leven in zich; Het zaad voor het komende voorjaar.

Er zijn sporen van konijntjes zichtbaar.

Normaal gesproken heb je mooie uitzichten over de stad, maar vandaag wordt alles belemmerd door de vele mistdruppels die zwaar in de lucht hangen.

We lopen door gras en over modderpaden naar een stukje beschermd gebied.  Het is pas afgelopen week vrijgegeven om weer door te lopen. Dit stukje is beschermd om de muurhagedissen een kans te geven een rustig bestaan te leiden en zich uit te breiden. Het is de meest noordelijke plek waar ze voorkomen.

Daar aangekomen verteld Ine levendig over de lessen die ze daar aan groepen kinderen verzorgd. De benodigdheden zoals verrekijkertjes e.d. Ook de regeltjes komen aan de orde.

Wat direct opvalt zijn de diepe groeves in de muur. De muren die op het Zuiden zijn gericht blijken de habitat te zijn voor de muurhagedissen. Deze zijn vooral in de zomer goed waar te nemen. Schichtig komen ze hun schuilplaats dan uit om snel wat insecten te jagen, om daarna weer te verdwijnen.

Ook lijkt het erop dat hele gedeeltes van een muur, de voorste rij bakstenen verloren heeft. Zouden ze eraf gevallen zijn, of door mensen verwijderd? Bij navraag blijkt dat men ze er eerst tijdens een restauratie toegevoegd had aan de muur, om deze zo mooi glad te kunnen maken. Dit bleek veel te glad te zijn voor muurhagedissen en om ze toch meer levensruimte te geven, hebben ze de muur weer teruggebracht naar een oorspronkelijkere staat.

Hagedissen hebben geen andere sporen achter gelaten dan de gaten en holletjes in de poreuze muren, waar ze hun woning hebben en overwinteren.

Dezelfde poreusheid draagt ertoe bij dat muurplantjes zich kunnen vestigen op de muren. Zo ontdekken we een klein bladerig plantje waar bijna uitgebloeide minibloemetjes aan bloeien….waarschijnlijk is dit een muurleeuwenbekje.

Aan een boom met laaghangende takken, zijn de sporen van begrazing door schapen zichtbaar. Stil hangen plukken wol als getuige van de gewezen aanwezigheid zachtjes en nat van de mist, heen en weer te wiegen.

Verder groeien er volop bramen die zich een weg banen over de grond. Ze lijken te proberen met hun stekelige armen bij te dragen aan de bescherming van de muur.

(Het mystieke aspect van de mist nodigt mij uit om licht poëtisch te verwoorden wat ik daar zag en beleefde.)

Thuis aangekomen vind ik in de mail 2 bijlagen over de Hoge Fronten. Een daarvan is het beheerplan voor het beschermd gebied en de andere bijlage is het monitoringsjaarverslag. Duidelijk en uitvoerig staat beschreven welke menselijke ingrijpen aan onderhoud hebben plaatsgevonden om dit gebied te kunnen laten zijn, wat het nu is. Ook is duidelijk te zien welke dieren en plantjes er voorkomen in het gebied en waar de locatie is. Ik bekijk het, redelijk vluchtig. Wel ga ik het onthouden en opslaan. Altijd handig om dingen in te kunnen opzoeken en nakijken.

De dingen die opvallen zijn voor mij de foto’s van de schapen die er grazen en de jonge vosjes die daar schijnbaar opgegroeid zijn.

Ook de diversiteit aan plantjes springt gelijk in het oog.

Ik zoek op wat een struweel is, en ben verrast dat ik daar nog nooit eerder van gehoord had.

Tot slot zie ik een overzichtje van geld dat gemoeid gaat om dit gebied zo in stand te houden. Ik kijk op van de grote bedragen die daar voor nodig zijn.

De Hoge Fronten, sinds 1993 een bescherm natuurgebied.

d. Hoge Fronten; Cultureel Historisch bezien

Armand loop ons al tegemoet en zal ons iets over de geschiedenis van dit bouwwerk vertellen. Als we een wal oplopen zijn van daarin duidelijk de vele schietgaten in de muur zichtbaar.

De Hoge Fronten, gebouwd in 5 jaar tijd, gereed in 1777, gebouwd door Dumoulin. Het heet dan ook eigenlijk de Linie van Du Moulin. Sinds 1966 een Rijksmonument.

Levendig legt hArmand uit hoe ver je kunt zien bij goed weer, zeker vanuit bepaalde punten kun je strategisch ver kijken. Ook zijn er ondergronds fluistergangen die van groot belang voor de verdediging zijn. Al lang van te voren kun je in de gangen horen dat er bijvoorbeeld een groep paarden in aantocht is, en het aantal zal grofweg geschat kunnen worden. Dat geeft/gaf genoeg tijd om daarop te anticiperen en een aanval in de kiem te smoren.

Het gebruikmaken van de natuurlijke hoogte verschillen is versterkt met muren en aardwallen. Deze extra graven en ophogingen, zorgen ervoor dat grote groepen zo in de val lopen en voor schietgaten terecht komt, waar ze makkelijk neer gemaaid kunnen worden door kanonskogels, boogschutters e.d.

De grachten zijn volgens Armand ook nog eens met Maaswater makkelijk onder water te zetten. Op de site van de Fronten lees ik echter dat het daarvoor te hoog zou liggen. Ik ben benieuwd wat klopt….

Het verdedigingseffect is in ieder geval dermate effectief, dat er nauwelijks gevochten is. Vijanden lieten het maar al te graag en snel “links liggen”. Geweldig toch?!? Alleen door de vormgeving en constructie heeft dit, samen met de stadswallen, ertoe bijgedragen dat Maastricht een bijna onneembare stad was. Het verhaal gaat dat een van de musketiers, d'Artagnan, hier gesneuveld is op de Hoge Fronten…..

Met de minuut lijkt de mist dichter te worden en belemmerd het zicht. Ik vraag me af wat je nu in die gangen allemaal zou kunnen horen. Ook het verschil is tussen deze gangen en de Kazenmatten lijkt me het uitzoeken waard en neem me voor een keer op een excursie of rondleiding mee te gaan die door dit bijzondere gangenstelsel voert.

Een bonte specht zit bovenop de dode oude boom en pikt lui de verstopte insecten uit hun gewaande zekerheid. Hij hoeft niet zijn normale klopgeluiden te maken, ook geen gat in deze boom….gratis kan hij bovenin uit het vermolmde hout zijn maaltijd vinden.

Het half uurtje dat we per onderdeel hebben vliegt om. Het lijken opmaatjes te zijn die uitnodigen om er zelf nog eens in alle rust en met alle tijd, opnieuw op uit te gaan. Mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld.

Voor de onderzoekers onder de lezeres van mijn blog; Hoge Fronten

Voor mij ligt de conclusie of essentie van deze las erin, dat je “het eigen plekje” van vele verschillende kanten kunt belichten, om een breed beeld ervan te geven. Daarnaast bestaat altijd de mogelijkheid om op een onderdeel heel specifiek in te gaan en het uit te diepen.

Ik zal proberen bij ieder bezoek aan mijn plekje, iets uit te lichten dat tijdens zo’n bezoekje erg opvalt en een onderzoekje met beschrijving daarvan waard is.

Bio-moment; Moederkoren

Na de pauze hield Bea een presentatie over haar biologisch moment. Ze vertelde over Moederkoren. Ik had er nog nooit van gehoord. Het blijkt een soort schimmelinfectie te zijn van koren, waardoor enkele korrels aan de are doorgroeien en mega groot worden. Die korrels bevatten een giftige alkaloïden die voor darmkrampen, doorbloedingsstoornissen en hallucinaties zorgen, het hele ziektebeeld wordt ook wel Sint Antoniusvuur genoemd. De laatste uitbraak was in Pont Saint-Esprit; 300 slachtoffers maakte dit dodelijk gif. We kregen een filmpje te zien van het toenmalige nieuwsbericht.
Filmpje Franse nieuws uitzending

Bea verteld er bloemrijk.

Tot op de dag van vandaag komt moederkoren voor. Het liefst op vochtige warme plekken. Het is vrij lastig om de aangedane korrels van gewone korrels te scheiden.

Dit is met name de reden dat granen zo bespoten worden.

De laatste volle dag in Kathmandu.

Ik zit in PGH. De laatste avond in Kathmandu. Wachtend op mijn avondeten, schrijf ik mijn blog.  Tevreden kan ik terugkijken op een fijne vakantie. Met een stel heel geweldige up's en ook wat down's. 

Net heb ik Nepali breakfast besteld. Een heerlijke groente curry met Puri, Nepalees brood. Dat eet ik liever 's avonds dan 's ochtends en gelukkig kan dat hier. 

Medereizigers gaan hun eigen weg, tot thuis aan toe. Ook prima.

De busreis naar Kathmandu verliep prima en zonder maag of darmproblemen. Dus dat is ook weer achter de rug.

Het is hier nog steeds Tihar, maar vandaag is ook het Nepalees Nieuwjaar! De meeste gebouwen zijn uitbundig verlicht met lampjes die in kettingen van boven naar beneden hangen. Zo veel lichtjes hebben wij zelfs met de Kerst nog niet. Het ziet er heel gezellig uit. Er blijkt ook de hele nacht stroom te zijn, en dat is wel bijzonder hier in Nepal.

Gisteravond werden op de stoepen voor huizen en winkels mandala's getekend of gelegd met gekleurd zand, bloemen en zaden. er zaten prachtige tussen. daarbij werden kleine olie- of vetlampjes met offergaven gezet. Het zag er allemaal prachtig uit. Ik voelde me van binnen weer helemaal zo blij als een kind worden. 

Natuurlijk heb ik daar hier en daar wat foto's van proberen te maken, maar dat geeft de sfeer niet echt weer. Het was sprookjesachtig.

In Gaia gisteren nog een de heerlijke Kebab gegeten. Dat is niet zoals in NL. Het zijn twee spiesjes met een heerlijke saus van cashew noten en gebakken aardappelen met rozemarijn. Zo lekker! 

Ook Gaia was helemaal versierd en had overal kaarsjes staan. De Nederlandse brandweer zou daar behoorlijk nerveus van zijn geworden denk ik..... Maar ik geloof niet dat er iets wezenlijks gebeurd is. 

Eenmaal terug op mijn kamer, begon een groep jonge jongens gezamenlijk te zingen. Dat klonk swingend en aanstekelijk. Met trommeltje en bekkens. De sfeer zat er goed in en ze swingende de pan uit, wat ik vanaf mijn balkonnetje goed kon bekijken. 

Na een half uurtje werden ze wat overenthousiast en begon het vals te klinken. 

Later op de avond werd er ook wat vuurwerk afgestoken en geknald. Wat een feest he? Ik had er nog geen idee van dat het hier gisteravond oud en nieuw was....hihi. 

Kinderen gingen ook de hele tijd tijdens Tihar in groepen rond, om aan poorten en deuren te zingen voor een gunst, een snoepje of wat kleingeld. De iets grotere kinderen hadden hele voorstellinkjes in elkaar gezet met dans, karate demonstraties en muziek. 

De meeste mensen, maar vooral de kinderen, hebben zich in hun nieuwste kleren uitgedost en mooi gemaakt. Het is echt leuk om te zien allemaal. Het deuntje dat ze zingen kan ik nu wel dromen....  

Vanochtend was ik weer ontzettend vroeg wakker. 5:00u. Heb nog wat gedoezeld, en gelezen en toch vroeg uit de veren op deze laatste volle dag in Kathmandu. 

Na een stevig ontbijtje de laatste inkopen gedaan van mijn bijna laatste Nrp. Wat is toch leuk om te shoppen, zeker hier. Goedkoop en zulke andere dingetjes te koop dan in Nederland. 

Voor mijn mooie Boeddha tanka heb ik stof gevonden om hem in te naaien, net zoals mijn Saraswatti. 

Verder een paar kleinigheden zoals kraaltjes. 

Doordat het vandaag ook Nieuwjaar was, waren veel mensen opener en kwamen gesprekjes als vanzelf op gang. Ik vertelde ergens dat ik de lampjes zo ontzettend leuk vond die overal de avond te voren brandden, en ik kreeg er zomaar 3 aangereikt. Twee daarvan heb ik weer doorgegeven aan iemand die ik daar een beetje blij mee gemaakt heb. 

In de stad was het 's middags wel een gekkenhuis! Hele optochten van jongeren, vooral jongens, vaak op brommers, die uitbundig een optocht vormden. Op verschillende plekken stonden grote installaties waar ze halt hielden om te dansen, hossen en heel hard mee te zingen. 

In de namiddag ben ik terug naar PGH gegaan om rustig te kijken hoeveel ik nu precies morgen mee mag nemen aan bagage, mijn ticket en pas klaar te leggen en het koffer zover mogelijk alvast netjes in te pakken. 

Tja het zit er alweer op, nog een paar uurtjes en dan was dat mijn tweede Nepal ervaring. 

Goed weer hier te zijn geweest en de mensen gezien te hebben die ik zag.

Fantastische Bhutan reis mogen beleven.... 

Ja, ik heb een hele fijne vakantie gehad. 

Overmorgen weer terug bij mijn koni

Winkelen in uptown.

De nacht heb ik rustig geslapen en voelde me vanmorgen al een stuk beter. Alleen nog geen echte honger. Heb me op een dieet gezet van mariekoekjes en zwarte thee.
Tegen de middag een telefoontje van Willeke gekregen en met haar afgesproken bij Mahindrachoke. Daar gezellig met haar van shop naar shop gewandeld en enkele aardige dingetjes op de kop kunnen tikken.

Bij een restaurantje waar ik twee jaar geleden met Debbie Seaborn regelmatig kwam, weer een kopje zwarte thee gedronken. Ze bood me een deel van haar Browne aan, maar daar zei mijn maag nog nee tegen.
Het was heerlijk om er weer even uit te zijn. Ik genoot van de frisse lucht, de mensen en de sfeer.
Terug naar Lake Side met de bus. Helemaal achterin was een plekje vrij. Erg hobbelig. De bus zat ook tjokvol en het werd erg benauwd. Eenmaal uit de bus was ik weer behoorlijk misselijk. Blij weer in de frisse lucht te zijn, naar het hotel gelopen.

De eigenaar van t hotel heeft me net een grote kan met ginger-lemon-honey-tea gebracht. Ik moet hem vanavond helemaal opdrinken en dan zal ik me morgen weer helemaal oke voelen, vertelde hij erbij.
Een schattig jong meisje begeleidde hem en droeg het kopje, zo lief!


Morgen alweer de laatste dag Pokhara. Aangezien het gisteravond regende, zit er veel vocht en de lucht. Dat feit gecombineerd met weinig wind, veroorzaakt dat de prachtige mountinview een cloudview is, maar daarom niet getreurd. Ik heb al zoveel mazzel gehad met prachtige uitzichten deze reis, dat ik dik tevreden ben.