Betere tijden.

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik iets op mijn Blog heb geschreven.

Terug komen en weer mijn draai vinden hier in NL en Maastricht ging niet van een leien dakje!

Het dal was diep, maar nu lijkt het er heel sterk op dat er betere tijden zijn aangebroken.

De eerste weken en maanden in NL ging er nog van alles mis, oftewel, eigenlijk ging er gewoon niet veel goed….. Het aanmelden in Maastricht op de gemeente bijvoorbeeld. Bonnetje trekken, 3 uur wachten, om dan te horen dat je digitaal een afspraak moet maken, en dat de vroegste termijn over drie weken is.....dan is het wachten tot de bevestiging van inschrijving thuis aankomt, en met dat bewijs moest er een nieuwe afspraak gemaakt worden voor het aanvragen van een nieuw rijbewijs, waar ik na de aanvraag, wederom 2 weken zou moeten wachten tot ik die af zou kunnen halen. Al met al moest ik het tot eind juni zonder rijbewijs stellen. En dat terwijl ik al die tijd dat ik in Nepal verbleef, iedere maand netjes mijn gemeente belastingen doorbetaald had! Dat maakte dus geen enkel verschil....“U wordt gewoon behandeld, net als alle andere buitenlanders!” Aldus mw. de ambtenaar….

Binnen twee weken was ik aan het werk in Villa Keizerskroon. Mijn huisraad stond nog in opgeslagen in Eijsden. Camperen in eigen huis zou ik het noemen….

Het terugkeren in mijn oude beroep van verpleging en verzorging viel ook niet mee. Het was eigenlijk geen eigen vrije keuze, maar een noodzakelijkheid om niet met hypotheek e.d. in de problemen te komen. Maar met de groep psychogeriatrische patiënten blijk ik toch eigenlijk niet zoveel te hebben…..

Nu kwam ook eigenlijk pas het grote echte afscheid van de Vrijeschool. Doordat ik in Maastricht mijn huis aan de straatstenen nog niet kwijt raak, kon ik ook niet in het Westen naar een baan voor de klas zoeken. De zorg was dus geen vrije keus. Iedereen vertelde me dat het zo knap was en geweldig dat ik zo snel een baan had, ja zeker, maar het voelde in het begin echt als voor straf in de hoek staan…. iedere keer opnieuw als ik naar mijn werk moest. Mijn verstand was blij, maar mijn gevoel…… Ik mis(te) het lesgeven iedere dag…..

Laminaat leggen ging eigenlijk heel goed samen met Yvette, Aurora en Jeroen, was dat klusje nog redelijk snel voor elkaar. Maar toen de meubels erop kwamen, ging het bobbelen. Nadat ik de randen had bewerkt door meer ruimte te maken tussen vloer en muur, lag het beter.

De auto die ik kocht op advies en met hulp van Wil, bleek alles behalve in orde te zijn. De remmen liepen aan. Het bleek meer te zijn dan "en beetje roest dat je er zo vanaf kunt kloppen" Toen er voor €250,= nieuwe remblokjes en remschijven op zaten, begon de auto af te slaan, zomaar en steeds opnieuw. Na enkele weken was het zo erg dat tijdens een ritje van 6km de auto wel 25 afsloeg....ja dat was ook wel gevaarlijk....

Het bleek de brandstof pomp te zijn. Reparatie kostte € 300,= meer dan ik voor die hele auto betaald heb toen ik hem kocht. Al met al kostte die auto dus 2,5 keer zoveel dan ik er voor uit had willen geven.

Het kostte me ook moeite om met vrienden en kennissen in contact te blijven. Mijn goede vriendin en maatje Yvette, waarmee alle bals bezocht werden, woont nu ver weg in Den Haag. Ook het regelmatig samen koken e.d. is daarmee komen te vervallen. Het veranderde veel.

Alleen naar een bal rijden is geen probleem, maar alleen terug rijden wel. Dan zijn er geen mandarijntjes die geschild en gedeeld worden en samen met het zingen van canons wakker houden. Dus ook de contacten met de folky’s veranderd hierdoor…. i.p.v. 1 a 2 x per week dansen is het nu ongeveer 1x per maand.

Ik mis Yvette wel, behoorlijk. Niet alleen vanwege het samen op stap zijn, maar gewoon als mens en maatje.

Bellen naar vrienden leek lastig en werd alsmaar uitgesteld. Gelukkig is ook daar weer wat actie in gekomen.

Er is nu een fijne vriendschap met Aurora en ook met Yvonne heb ik een paar leuke dingen ondernomen. Daarnaast heb ik aan VKK contact met Tiny en Fieke over gehouden. Heel gezellig ook.

De harp en spullen die in Nepal in Dhangadhi achter moesten blijven omdat ze niet mee vervoerd konden worden tijdens de evacuatie, leken voor altijd daar te moeten blijven….al mijn pogingen om het hier naar toe te krijgen liepen op niets uit. Linda Ris was degene die met haar goede netwerk en connecties een vervoersbedrijfje in Kathmandu vond. En toen was ineens na vier maanden geregeld! 14 dagen nadat ik Linda had gemaild met de hulpvraag stonden een grote doos en een kist voor de deur. Mijn harp en alle NL-talige boeken, bladmuziek en wat kleinspul was weer hier. Ik was heel tevreden over alles wat nog in de doos aanwezig was….

VSO had nog wel een domper voor me in petto. Had ik me er zo op verheugd naar de Returned volunteer meeting te kunnen gaan, mocht ik er niet naar toe, omdat ik vervroegd terug gekomen was…. Daar was ik echt woest over. En dan heb ik het niet eens over de afrekening van de home allowance….

Ja en dan waren daar nog twee “familie leden” die een heel aantal van mijn meubeltjes in een huis van hun gezet hadden en verhuurd hadden, gemeubileerd dus. Die meubels kon ik dus zomaar niet terug krijgen…..mijn bed, wasmachine, 2 geluidsinstallaties, logeerbed, nachtkastje en klein kastje. Daar had ik niet op gerekend…..ook na de afgesproken tijd kreeg ik mijn spullen nog niet terug….het werd nog steeds verhuurd.

Ik heb de eerste twee maanden op een geleend matras op de grond geslapen. De was deed ik bij bekenden. Muziek luister ik nu nog via een ipod-docking-station.

Waarschijnlijk hebben ze er geen momentbij stilgestaan wat het voor mij betekende het zonder deze spullen te moeten stellen.  Ze stuurden een lijstje waarop soortgelijke items stonden die voor weinig geld op Marktplaats te krijgen waren……Alsof ik van plan zou zijn mijn spullen te vervangen door 2^e hands Marktplaats spullen!

Maar uiteindelijk komt alles toch goed hoor: Beging juni mag ik in Amersfoort mijn spullen gaan ophalen. Daarvoor zoek ik nog een of twee sterke mensen die mij daarbij willen helpen. 

Een beginnende of oud voortgezette relatie bleek toch niet zo vlekkeloos te verlopen. Oude systemen bleken toch goed verankerd te zijn. Wederzijdse frustratie over onuitgesproken verwachtingen staken de kop snel op. Dus daar heb ik maar afscheid van moeten nemen. Het bracht me steeds weer uit evenwicht.

Ellendige gebeurtenissen leken zich dus als een ketting aan elkaar te rijgen, en daar leek geen eind aan te komen. Een mismoedig gevoel maakte zich breed. Ik ben wel steeds “gewoon” doorgegaan hoor. Blijven werken, eten, koken enzo….maar mijn huishouden liet wel te wensen over. De vrije tijd werd gevuld met pc- spelletjes en tv kijken. Regelmatige huilbuien om niets….Alles ging moeizaam en tegenslagen leken regel i.p.v. uitzondering te zijn. Het dal was diep…..

Ik moest wat gaan doen. Doen helpt mij altijd….een doe doener, dat ben IK.

60 harpen spelen Flidias van Inge Frimout

Als eerste heb ik me aangemeld bij een harpensemble. Op Kumulus hier in Maastricht bij Bess Franssen. Heel leuk en gezellig om met een aantal vrouwen op 8 tot 12 harpen samen te spelen.

Deelname aan de grote uitvoeringen van Flidias, via mijn harpjuf Valerie Rijckmans, met 60 harpers van 4 verschillende muziekscholen, was fantastisch om te doen. Muziek maken en harpspelen helpen mij enorm.

Daarnaast zocht ik een andere baan; nu werk ik bij de Beyart op een meer somatische afdeling waar paters, broeders en nonnekes wonen. Ik had er langer mijn oog op laten vallen en werd er aangenomen! Fijn om met de bewoners een gewoon en goed gesprek te kunnen voeren, ze te mogen verzorgen waar nodig. In de gangen klinken soms orgelklanken en klassieke muziek. Het licht valt vaak heel mooi door de ramen en gebouw heeft een speciale sfeer. Heel fijn dus. Er werken ook fijne mensen binnen het team. Dat was een goede stap oor mij.

Bezoekjes aan mijn moeder liepen al. Het contact met mijn zus en haar gezin lijkt zich ook te groeien.

Aurora blijkt een lieve en trouwe vriendin te zijn. Heel fijn om regelmatig met haar het een en ander te ondernemen. Daar komt Jeroen, haar vriend ook steeds vaker bij. Heel gezellig en fijn!

Via Marleen kreeg ik de tip over M2 moestuinieren. Ze stuurde mij de link door van de Makkelijke Moestuinbakken van Jelle. Dat was leuk. Behoefte aan licht en lente groeide enorm!

Er is nu wat meer contact met Axel en Iris, Yvonne. Valerie en Merlijn zijn ook een vast baken in mij leven geworden. Daarnaast zijn er nog plannen om met verschillende mensen het contact weer te verdiepen.

Het was ook Aurora die mij voorstelde bij het CNME. Dit Centrum voor Natuur en Milieu Educatie Maastricht, zocht iemand voor de begeleiding van moestuintjes op scholen.

Sinds 2,5 maanden ben ik nu bezig om dat voor het CNME te doen, naast mijn werk op de Beyart.

Natuurlijk staat er nu ook een M2 bak in mijn tuin en groeit er allerhande lekkere groente in! Dat is voor mij de enige manier om een beetje beslagen ten ijs te komen en waarachtig te zijn in dat wat ik doe.

Mijn M2 tuintje

Ik rol dus ineens in een groene wereld. Zo mocht ik van het CNME naar de Groenconferentie hier in Maastricht, waar het o.a. ging over “Hungry Cities” , “Stadslandbouw” en de noodzaak van omdenken e.d. Een heel nieuw gebied voor mij. Hier een filmpje van een van de lezingen; Carolyn_Steel_How_food_shapes_our_cities Ongelooflijk dat ik zo lang daarvoor blind ben geweest en al die info “geruisloos” aan mij voorbij gegaan is…..

Nu hoor ik over “Monsanto”  en de demonstraties die daartegen georganiseerd gaan worden. Ze willen groenten en zaden Patenteren. Doel is wereld beheersing van voedsel. Ons voedsel. Als je er op een eenvoudige manier meer over te weten wil komen is er een goede radio-uitzending van vroege vogels, die daar over gaat. Vroegevogels_over_Monsanto

Ook ontdekte ik een fantastisch mooi film! Een Wild-Life-Filmster uit Schotland maakte een film over het boeren natuurleven aldaar en de noodzaak voor haar ouders om de boerderij anders te gaan vormgeven in de toekomst. Ik kan iedereen aanraden deze film; Wild-Life-Film over Permacultuur  echt te bekijken.

Het CNME is voor mij echt de “turning point” Vanaf het moment dat ik daar binnen liep lijkt alles weer de goede kant uit te gaan. Ik kom er graag en werk graag met de kinderen en leerkrachten in de moestuintjes. Het doet me erg goed. Er lopen daar ook fijne mensen rond. Bedankt Aurora, en bedankt John Steins en Lara Klaasen voor het geven van deze kans!

Aurora en Jeroen hebben er ook voor gezorgd dat het landhuis, naast het landbouwbelang in Maastricht wat meer door mij bezocht werd. Zo was ik ook op een feest bij de proeftuinen in het Sphinx-park. Hier kom ik in aanraking met behoorlijk alternatieve mensen, nog veel alternatiever dan ikzelf ben. Er gebeuren daar veel goede dingen. Mijn ontdekkingsreis zal ook daar doorgaan.

Naast al deze ontwikkelingen heb ik ook besloten mij meer op 1 specifieke hobby te gaan richten, en wel op het Strovlechten.

Aanmelden bij een vereniging voor oude ambachten met als doel af en toe eens op een braderie of gelegenheid mijn strowerken uit te kunnen stallen. Wie weet wat er van komt.

In ieder geval hoop ik dat zo deze hobby en het ambacht meer onder de mensen bekendheid krijgt en misschien zelfs verspreid zal worden. Stro is ook zo’n eerlijk en dankbaar product.

Het is duidelijk, ik ben weer in beweging en zo ook mijn wereld. 

Mijn agenda vult zich en dat doet me goed!

Er staan nog een aantal mensen op de lijst waar ik graag weer wat meer energie in het onderhouden van contacten wil stoppen. Nu moet ik die telefoon toch echt weer gaan oppakken!

Over een maand zal ik mijn 50^ste verjaardag vieren. Heel speciaal is voor mij het feit dat ik op vaderdag geboren ben, ook dit jaar weer op vaderdag jarig zal zijn. Jammer dat hij er niet in levende lijve bij zal zijn, maar het zal een dag zijn dat hij zeker in mijn hart zal zijn.

Als je dit allemaal gelezen hebt, snap je misschien wel dat ik bijna behoefte heb aan twee blogs…

Een voor stro en een voor groenzaken… Het zal wel een combi worden.

Een heel verslag, van bijna 1 jaar…..

Bedankt voor het lezen