Het is alweer een hele tijd geleden dat ik iets op
mijn Blog heb geschreven.
Terug komen en weer mijn draai vinden hier in NL en
Maastricht ging niet van een leien dakje!
Het dal was diep, maar nu lijkt het er heel sterk
op dat er betere tijden zijn aangebroken.
De eerste weken en maanden in NL ging er nog van
alles mis, oftewel, eigenlijk ging er gewoon niet veel goed….. Het aanmelden in
Maastricht op de gemeente bijvoorbeeld. Bonnetje trekken, 3 uur wachten, om dan
te horen dat je digitaal een afspraak moet maken, en dat de vroegste termijn
over drie weken is.....dan is het wachten tot de bevestiging van inschrijving
thuis aankomt, en met dat bewijs moest er een nieuwe afspraak gemaakt worden
voor het aanvragen van een nieuw rijbewijs, waar ik na de aanvraag, wederom 2
weken zou moeten wachten tot ik die af zou kunnen halen. Al met al moest ik het
tot eind juni zonder rijbewijs stellen. En dat terwijl ik al die tijd dat ik in
Nepal verbleef, iedere maand netjes mijn gemeente belastingen doorbetaald had!
Dat maakte dus geen enkel verschil....“U wordt gewoon behandeld, net als alle
andere buitenlanders!” Aldus mw. de ambtenaar….
Binnen twee weken was ik aan het werk in Villa
Keizerskroon. Mijn huisraad stond nog in opgeslagen in Eijsden.
Camperen in eigen huis zou ik het noemen….
Het terugkeren in mijn oude beroep van verpleging
en verzorging viel ook niet mee. Het was eigenlijk geen eigen vrije keuze, maar
een noodzakelijkheid om niet met hypotheek e.d. in de problemen te komen. Maar
met de groep psychogeriatrische patiënten blijk ik toch eigenlijk niet zoveel
te hebben…..
Nu kwam ook eigenlijk pas het grote echte afscheid
van de Vrijeschool. Doordat ik in Maastricht mijn huis aan de straatstenen nog niet
kwijt raak, kon ik ook niet in het Westen naar een baan voor de klas zoeken. De
zorg was dus geen vrije keus. Iedereen vertelde me dat het zo knap was en
geweldig dat ik zo snel een baan had, ja zeker, maar het voelde in het begin
echt als voor straf in de hoek staan…. iedere keer opnieuw als ik naar mijn werk
moest. Mijn verstand was blij, maar mijn gevoel…… Ik mis(te) het lesgeven
iedere dag…..
Laminaat leggen ging eigenlijk heel goed samen met
Yvette, Aurora en Jeroen, was dat klusje nog redelijk snel voor elkaar. Maar
toen de meubels erop kwamen, ging het bobbelen. Nadat ik de randen had bewerkt
door meer ruimte te maken tussen vloer en muur, lag het beter.
De auto die ik kocht op advies en met hulp van Wil,
bleek alles behalve in orde te zijn. De remmen liepen aan. Het bleek meer te
zijn dan "en beetje roest dat je er zo vanaf kunt kloppen" Toen er voor
€250,= nieuwe remblokjes en remschijven op zaten, begon de auto af te slaan,
zomaar en steeds opnieuw. Na enkele weken was het zo erg dat tijdens een ritje
van 6km de auto wel 25 afsloeg....ja dat was ook wel gevaarlijk....
Het bleek de brandstof pomp te zijn. Reparatie kostte € 300,= meer dan ik voor die hele auto betaald
heb toen ik hem kocht. Al met al kostte die auto dus 2,5 keer zoveel dan ik er
voor uit had willen geven.
Het kostte me ook moeite om met vrienden en kennissen in contact te
blijven. Mijn goede vriendin en maatje Yvette, waarmee alle bals bezocht
werden, woont nu ver weg in Den Haag. Ook het regelmatig samen koken e.d. is
daarmee komen te vervallen. Het veranderde veel.
Alleen naar een bal rijden is geen probleem, maar alleen terug rijden
wel. Dan zijn er geen mandarijntjes die geschild en gedeeld worden en samen met
het zingen van canons wakker houden. Dus ook de contacten met de folky’s
veranderd hierdoor…. i.p.v. 1 a 2 x per week dansen is het nu ongeveer 1x per
maand.
Ik mis Yvette wel, behoorlijk. Niet alleen vanwege het samen op stap
zijn, maar gewoon als mens en maatje.
Bellen naar vrienden leek lastig en werd alsmaar uitgesteld. Gelukkig is
ook daar weer wat actie in gekomen.
Er is nu een fijne vriendschap met Aurora en ook met Yvonne heb ik een
paar leuke dingen ondernomen. Daarnaast heb ik aan VKK contact met Tiny en
Fieke over gehouden. Heel gezellig ook.
De harp en spullen die in Nepal in Dhangadhi achter moesten blijven omdat
ze niet mee vervoerd konden worden tijdens de evacuatie, leken voor altijd daar
te moeten blijven….al mijn pogingen om het hier naar toe te krijgen liepen op
niets uit. Linda Ris was degene die met haar goede netwerk en connecties een
vervoersbedrijfje in Kathmandu vond. En toen was ineens na vier maanden
geregeld! 14 dagen nadat ik Linda had gemaild met de hulpvraag stonden een
grote doos en een kist voor de deur. Mijn harp en alle NL-talige boeken,
bladmuziek en wat kleinspul was weer hier. Ik was heel tevreden over alles wat
nog in de doos aanwezig was….
VSO had nog wel een domper voor me in petto. Had ik me er zo op verheugd
naar de Returned volunteer meeting te kunnen gaan, mocht ik er niet naar toe,
omdat ik vervroegd terug gekomen was…. Daar was ik echt woest over. En dan heb
ik het niet eens over de afrekening van de home allowance….
Ja en dan waren daar nog twee “familie leden” die een heel aantal van
mijn meubeltjes in een huis van hun gezet hadden en verhuurd hadden,
gemeubileerd dus. Die meubels kon ik dus zomaar niet terug krijgen…..mijn bed,
wasmachine, 2 geluidsinstallaties, logeerbed, nachtkastje en klein kastje. Daar
had ik niet op gerekend…..ook na de afgesproken tijd kreeg ik mijn spullen nog
niet terug….het werd nog steeds verhuurd.
Ik heb de eerste twee maanden op een geleend matras op de grond
geslapen. De was deed ik bij bekenden. Muziek luister ik nu nog via een ipod-docking-station.
Waarschijnlijk hebben ze er geen momentbij stilgestaan wat het voor mij
betekende het zonder deze spullen te moeten stellen. Ze stuurden een lijstje waarop soortgelijke items stonden
die voor weinig geld op Marktplaats te krijgen waren……Alsof ik van plan zou
zijn mijn spullen te vervangen door 2e hands Marktplaats spullen!
Maar uiteindelijk komt alles toch goed hoor: Beging juni mag ik in
Amersfoort mijn spullen gaan ophalen. Daarvoor zoek ik nog een of twee sterke
mensen die mij daarbij willen helpen.
Een beginnende of oud voortgezette relatie bleek toch niet zo vlekkeloos
te verlopen. Oude systemen bleken toch goed verankerd te zijn. Wederzijdse frustratie
over onuitgesproken verwachtingen staken de kop snel op. Dus daar heb ik maar
afscheid van moeten nemen. Het bracht me steeds weer uit evenwicht.
Ellendige gebeurtenissen leken zich dus als een ketting aan elkaar te
rijgen, en daar leek geen eind aan te komen. Een mismoedig gevoel maakte zich
breed. Ik ben wel steeds “gewoon” doorgegaan hoor. Blijven werken, eten, koken
enzo….maar mijn huishouden liet wel te wensen over. De vrije tijd werd gevuld
met pc- spelletjes en tv kijken. Regelmatige huilbuien om niets….Alles ging
moeizaam en tegenslagen leken regel i.p.v. uitzondering te zijn. Het dal was
diep…..
Ik moest wat gaan doen. Doen helpt mij altijd….een doe doener, dat ben
IK.
 |
| 60 harpen spelen Flidias van Inge Frimout |
Als eerste heb ik me aangemeld bij een harpensemble. Op Kumulus hier in
Maastricht bij Bess Franssen. Heel leuk en gezellig om met een aantal vrouwen
op 8 tot 12 harpen samen te spelen.
Deelname aan de grote uitvoeringen van Flidias, via mijn harpjuf Valerie
Rijckmans, met 60 harpers van 4 verschillende muziekscholen, was fantastisch om
te doen. Muziek maken en harpspelen helpen mij enorm.
Daarnaast zocht ik een andere baan; nu werk ik bij de Beyart op een meer
somatische afdeling waar paters, broeders en nonnekes wonen. Ik had er langer
mijn oog op laten vallen en werd er aangenomen! Fijn om met de bewoners een
gewoon en goed gesprek te kunnen voeren, ze te mogen verzorgen waar nodig. In
de gangen klinken soms orgelklanken en klassieke muziek. Het licht valt vaak
heel mooi door de ramen en gebouw heeft een speciale sfeer. Heel fijn dus. Er
werken ook fijne mensen binnen het team. Dat was een goede stap oor mij.
Bezoekjes aan mijn moeder liepen al. Het contact met mijn zus en haar
gezin lijkt zich ook te groeien.
Aurora blijkt een lieve en trouwe vriendin te zijn. Heel fijn om
regelmatig met haar het een en ander te ondernemen. Daar komt Jeroen, haar
vriend ook steeds vaker bij. Heel gezellig en fijn!
Via Marleen kreeg ik de tip over M2 moestuinieren. Ze stuurde mij de link door van de Makkelijke Moestuinbakken van
Jelle. Dat was leuk. Behoefte aan licht en lente groeide enorm!
Er is nu wat meer contact met Axel en Iris, Yvonne. Valerie en Merlijn
zijn ook een vast baken in mij leven geworden. Daarnaast zijn er nog plannen om
met verschillende mensen het contact weer te verdiepen.
Het was ook Aurora die mij voorstelde bij het CNME. Dit Centrum voor Natuur en
Milieu Educatie Maastricht, zocht iemand voor de begeleiding van moestuintjes op
scholen.
Sinds 2,5 maanden ben ik nu bezig om dat voor het CNME te
doen, naast mijn werk op de Beyart.
Natuurlijk staat er nu ook een M2 bak in mijn tuin en groeit er
allerhande lekkere groente in! Dat is voor mij de enige manier om een beetje
beslagen ten ijs te komen en waarachtig te zijn in dat wat ik doe.
 |
| Mijn M2 tuintje |
Ik rol dus ineens in een groene wereld. Zo mocht ik van het
CNME naar de Groenconferentie hier in Maastricht, waar het o.a. ging over
“Hungry Cities” , “Stadslandbouw” en de noodzaak van omdenken e.d. Een heel
nieuw gebied voor mij. Hier een filmpje van een van de lezingen; Carolyn_Steel_How_food_shapes_our_cities
Ongelooflijk
dat ik zo lang daarvoor blind ben geweest en al die info “geruisloos” aan mij
voorbij gegaan is…..
Nu hoor ik over “Monsanto”
en de demonstraties die daartegen
georganiseerd gaan worden. Ze willen groenten en zaden Patenteren. Doel is
wereld beheersing van voedsel. Ons voedsel. Als je er op een eenvoudige manier
meer over te weten wil komen is er een goede radio-uitzending van vroege
vogels, die daar over gaat. Vroegevogels_over_Monsanto
Ook ontdekte ik een fantastisch mooi film! Een Wild-Life-Filmster
uit Schotland maakte een film over het boeren natuurleven aldaar en de noodzaak
voor haar ouders om de boerderij anders te gaan vormgeven in de toekomst. Ik
kan iedereen aanraden deze film; Wild-Life-Film
over Permacultuur echt te
bekijken.
Het CNME is voor mij echt de “turning point” Vanaf het moment dat ik daar binnen liep lijkt
alles weer de goede kant uit te gaan. Ik kom er graag en werk graag met de
kinderen en leerkrachten in de moestuintjes. Het doet me erg goed. Er lopen
daar ook fijne mensen rond. Bedankt Aurora, en bedankt John Steins en Lara
Klaasen voor het geven van deze kans!
Aurora en Jeroen hebben er ook voor gezorgd dat het
landhuis, naast het landbouwbelang in Maastricht wat meer door mij bezocht
werd. Zo was ik ook op een feest bij de proeftuinen in het Sphinx-park. Hier
kom ik in aanraking met behoorlijk alternatieve mensen, nog veel alternatiever
dan ikzelf ben. Er gebeuren daar veel goede dingen. Mijn ontdekkingsreis zal
ook daar doorgaan.
Naast al deze ontwikkelingen heb ik ook besloten mij meer op
1 specifieke hobby te gaan richten, en wel op het Strovlechten.
Aanmelden bij een vereniging voor oude ambachten met als
doel af en toe eens op een braderie of gelegenheid mijn strowerken uit te
kunnen stallen. Wie weet wat er van komt.
In ieder geval hoop ik dat zo deze hobby en het ambacht meer
onder de mensen bekendheid krijgt en misschien zelfs verspreid zal worden. Stro
is ook zo’n eerlijk en dankbaar product.
Het is duidelijk, ik ben weer in beweging en zo ook mijn
wereld.
Mijn agenda vult zich en dat doet me goed!
Er staan nog een aantal mensen op de lijst waar ik graag
weer wat meer energie in het onderhouden van contacten wil stoppen. Nu moet ik die
telefoon toch echt weer gaan oppakken!
Over een maand zal ik mijn 50ste verjaardag
vieren. Heel speciaal is voor mij het feit dat ik op vaderdag geboren ben, ook
dit jaar weer op vaderdag jarig zal zijn. Jammer dat hij er niet in levende
lijve bij zal zijn, maar het zal een dag zijn dat hij zeker in mijn hart zal
zijn.
Als je dit allemaal gelezen hebt, snap je misschien wel dat
ik bijna behoefte heb aan twee blogs…
Een voor stro en een voor groenzaken… Het zal wel een combi
worden.
Een heel verslag, van bijna 1 jaar…..
Bedankt voor het lezen
