Inpakken en afscheid nemen.

Het is een drukte van jewelste. Veel mensen willen nog even persoonlijk afscheid nemen. Daar geniet ik enorm van! Het is echt hartverwarmend wat sommige mensen nu laten zien. Ik ervaar nu zoveel genegenheid, oprechte interesse en warmte. Het doet me echt heel erg goed.

Vorige week zaterdag stonden ineens Suzanne en Zoë voor de deur. Wat een verrassing zeg. Ze kwamen even binnen en kregen een glaasje vlierbloesemsiroop. 

We hebben het gehad over Nepal en wat ik daar ging doen.

Ik ga nog twee keer dansen voor in vertrek. 

Komende woensdag bij Musac en vrijdag avond in Herk-de-Stad. 

Ook daar verheug ik mij heel erg op.

Naast het afscheid nemen moet mijn hele huishouden in dozen verdwijnen, 

en moet ik uitzoeken welke 35kg waardevol genoeg zijn om mee te nemen.

De dagen zijn dan ook erg vol.

Voor ik vertrek moeten er ook nog enkele klusjes in/aan het huis gedaan worden….

ik hoop maar dat het er allemaal nog in past……

Tussen de bedrijven door heb ik afgelopen zondag een mis in de Jongerenkerk in Venlo op mogen luisteren. Het was een hele bijzondere ervaring. Niet het opluisteren, dat deed ik al eerder, maar Hub van de Bosch had mij gevraagd om iets tijdens de overweging te vertellen over het hoe en waarom ik naar Nepal ga, wat ik daar ga doen enzo. Nou dat heb ik gedaan. Het werd een soort biografisch verhaal, en dat het nu logisch en zinvol lijkt  deze stap te maken. Maar ook dat ik net zo goed meedoe aan alle materialisme en net zo ben als een ieder die tegenover mij zat...  Dit bleek nogal wat los te maken bij verschillende kerkgangers en dat uitte zich o.a. in warme praatjes en lieve groeten na de mis. Ook kreeg ik een deel van de missiecollecte om in Nepal op een goede manier te besteden. 

Echt geweldig! Een heel fijn afscheid.

Merlijn, een goede vriendin die ook harp speelt was er ook bij en speelde ook enkele nummers. 

Heel fijn dat zij het spelen in de Jongerenkerk gaat overnemen.

Voor sommige mensen is het niet helemaal duidelijk wat ik precies in Nepal ga doen. Het filmpje van Julie Wilson laat denk ik het duidelijkst zien hoe mijn werk in Nepal er uit zal moeten gaan zien;

Dit filmpje  is aanleiding geweest voor mij om echt te onderzoeken 

of ontwikkelingswerk voor mij een mogelijkheid zou kunnen zijn.

Er zijn nog wat spulletjes verkocht en dat wordt nog opgestuurd of afgehaald. Johan en Brigitte nemen een flink deel van de inboedel mee naar Amersfoort om daar een plek te geven. Nu hoef ik zeker maar twee containers te vullen en geen drie. Dat scheelt wel in de maandelijkse lasten. Heel fijn. Iedere Euro telt, zeker als ik er dadelijk rond zal moeten komen van een vrijwilligersvergoeding. :-)

Vandaag heb ik veel gedaan. Ben nu ook wel moe…..spieren ook. 

Ik ga nog even wat TV kijken en dan vroeg slapen. 

Morgen weer zo’n dag…..

Nou, nou….mijn geduld en sommige andere eigenschappen zijn tot het bijna uiterste op de proef gesteld. Tot twee keer toe in 14 dagen tijd was mijn huis bijna verkocht,….maar ja…net toch maar niet.

De bank deed in eerste instantie moeilijk over verhuren en ik zag me al helemaal als een gevangene van mijn eigen huis. Na de moed toch niet helemaal op te geven, nog eens alles verzameld en nogmaals in gesprek gegaan met de bank. Blijkt dat ze mij alleen geen schriftelijke toestemming geven. Maar zolang als de hypotheek betaald wordt is er niets aan de hand.

Nu gaat de makelaar een huurcontract opstellen met de jonge mensen die hier in juni al waren en hier het liefst 4 jaar komen wonen. Geweldig toch?

Nu op naar Nepal. Over 22 dagen vertrekt het vliegtuig.Dat is ineens toch wel dichtbij. 

Datum; 10-11-11 om 16.30u. 

Aankomst in Katmandu op 11-11-11 

Ik vind het een mooie en bijzondere datum.

Nu huis inpakken, en verhuurklaar maken. Abonnementen opzeggen, vaste overdrachten stopzetten, en hopen zoveel mogelijk van mijn familie, vrienden en kennissen nog afscheid te kunnen nemen!

Innerlijk ben ik er klaar voor. Mijn behoefte aan zingeving is met het vrijwilligerswerk dat ik in Nepal zal gaan doen, beantwoord.

De taal is nog wel een hele uitdaging, maar de “in country training” nog bijgespijkerd worden.

In de koffers mag ik tot 35kg meenemen. Dat is niet echt te veel he, voor twee jaar. Nu ja, daar zijn de meeste producten veel goedkoper.

O wat verheug ik mij op het avontuur dat Nepal voor mij in petto heeft. Als ik naar bovenstaande video kijk, krijg ik er nog meer zin in. Het geeft denk ik wel een goed beeld van wat ik kan verwachten. 

Huis verkopen; voor mij (in deze tijd) een echte uitdaging!

Gistermorgen lichtelijk misselijk wakker geworden, alsof het een voorgevoel was over wat de dag voor mij in petto had. Vervolgens komt daar hoofdpijn bij na een telefoongesprek met de RABO-bank.......Ze lieten me weten dat het alles behalve zeker is dat ze mij zullen toestaan de woning te verhuren. Inmiddels hebben ze gewoon ronduit geweigerd daar toestemming voor te geven. Dat maakte mij wel even van streek; Nu zo dicht bij, alles geregeld, overal doorheen gekomen..... Ik heb besloten om het bezoek aan mijn tante in Maassluis een weekje uit te stellen.
Belde net de makelaar dat hij een nieuwe potentiële koper heeft, die mij huis hoogstwaarschijnlijk zou willen kopen om het zelf te verhuren! Hoezo op en neer geslingerd worden..... Maar dit bericht geeft mij weer moed! Ik blijf vertrouwen dat het allemaal goed gaat komen. De toekomstplannen wachten, nu nog geduldig, maar de tijd begint te dringen. Woensdag komt ze met de makelaar naar mijn woning kijken. 

Mijn woning op Funda

Door alle assessements heen gekomen, medisch goedgekeurd, komende maandag nog twee inentingen, visum is geregeld, en net de tickets in huis. Vertrek op 10-11-11 om 16.30u. naar London. Bij het prijzencircus van V&D een prachtige kofferset gekocht. Op mijn e-reader staan 124 boeken en de harde schijf staat boordevol films die ik van DVD's omgezet heb. Boven zijn 2 kamers al zo goed als ingepakt, en verschillende kasten beneden zitten al in dozen gepakt.

Alles zal/zou een zin krijgen als het door kan gaan. Wanneer de woning niet verkocht wordt, zal ik me als een gevangenen van mijn woning voelen. Geen vrijheid....geen keuzemogelijkheid te gaan werken waar het zinvol is, nodig is, waar werk is. Het is zelfs niet mogelijk om dan in het Westen van 't land werk te zoeken... Ik zal er op zijn minst een behoorlijke deuk van krijgen. De behoefte aan zingeving is echt enorm!

DUIM, Duim, duim......duim.........duim.......